اگر همه عناصر در گیر، از جمله ایران، آرزوی چیزی بیش از یک مهلت موقت بین بحران های هسته ای را دارند، باید بازگرداندن درجه ای از شفافیت را در اولویت قرار دهند، در حالت ایده آل از طریق مکانیسم های چندجانبه. گرچه رویدادهای اخیر بیان گر پیچیدگی نفوذ اطلاعاتی اسرائیل و آمریکا است، اما نمی شود فقط به تناقضات عمومی در باره تهدید های قریب الوقوع یا نه چندان قریب الوقوع تسلیحاتی شدن ایران، و فقط بر این منابع - نحوه تفسیر رهبران آنها- تکیه کرد. نارضایتی های ایران از آژانس بین المللی انرژی اتمی ممکن است غیرقابل حل باشد، اما در غیاب این همکاری، اجتناب از بحران های آینده دشوار خواهد بود و کاهش تنش حتی دشوارتر خواهد بود.

درت نرم تنها از طریق قدرت نظامی یا نفوذ اقتصادی شکل نمی‌گیرد. این قدرت در جذابیت فرهنگی، قابل‌اعتماد بودن و ارزش‌های مشترک نیز نهفته است. در حالی که ایالات متحده با شکاف‌های داخلی و تغییر در درک جهانی از خود مواجه است، چین در حال پرورش نوعی نفوذ متفاوت است — نفوذی که با روندهای مصرفی و حساسیت‌های فرهنگی همخوانی دارد. جهان به‌طور فزاینده‌ای چندقطبی شده و رقابت برای تسخیر قلب‌ها و ذهن‌ها دیگر صرفاً با مانورهای استراتژیک بزرگ برنده نمی‌شود، بلکه با قدرت نرم ظریفی چون یک جن بازیگوش دندان‌تیز و درک یک شریک قابل‌اتکا به ثمر می‌نشیند

ضرورت این جنگ که دستاوردهایش کاملاً نامشخص است، به ‌شدت مورد تردید است. اکثر، اگر نه همه، اهداف آن را می‌شد از راه دیپلماسی محقق ساخت. تنها زمان نشان خواهد داد که آیا این جنگ، فریبی بود که نتوانست گزینۀ هسته‌ای ایران را از میان بردارد ـ و شاید حتی آن را جلو انداخت ـ یا جنگی بود که دستکم برای چند سال به رؤیای هسته‌ای تهران پایان داد. همچنین هنوز باید اثبات شود که چه میزان آسیبی به نیروهای نیابتی ایران در غزه و لبنان وارد شد. شاید خاورمیانه‌ای بهتر در پیش باشد، و شاید نه.

بزرگ‌ترین عامل گسترش تسلیحات هسته‌ای، همین حمله به ایران خواهد بود. نابودی دولت لیبی توسط آمریکا و ناتو در سال ۲۰۱۱ و اکنون این حمله آمریکا و اسرائیل به ایران، به کشورهایی مانند کره شمالی ثابت می‌کند که سپر هسته‌ای ضروری است. در واقع، امتناع کره شمالی از خلع سلاح هسته‌ای خود، به کشورهای جنوب جهانی نشان می‌دهد که اگر می‌خواهند از حاکمیت خود دفاع کنند، تنها ارتش متعارف کافی نیست. احتمال دارد ایران از پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) خارج شود، همکاری با آژانس را متوقف کرده و به تولید سلاح هسته‌ای روی آورد.

در دوران ریاست‌جمهوری ترامپ، دولت او کنگره را به حاشیه رانده، قانون اساسی ایالات متحده را نقض کرده و هم اقتصاد داخلی و هم اقتصاد جهانی را با تبر مورد حمله قرار داده است. ترامپ با صدور فرمان‌های اجرایی، اختیاراتی بی‌سابقه برای یک رئیس‌جمهور به دست آورده است. اگرچه دادگاه‌ها بسیاری از سیاست‌های او را متوقف کرده‌اند، اما در لایحه بودجه‌ای که اکنون در سنا در حال بررسی است، در هزار صفحه مقررات، بندی پنهان شده که اجرای احکام قضایی علیه دولت را به‌مراتب دشوارتر می‌سازد. وکلای ترامپ در دیوان عالی موفق شده‌اند استدلال کنند که او تقریباً برای هر اقدامی که در دوران ریاست‌جمهوری انجام می‌دهد، مصونیت قضایی دارد.

پکن خواهان درگیری های عمیق تر در خاورمیانه نیست، زیرا می داند که هیچ خروجی ، "پاک" وجود نخواهد داشت. برخلاف ایالات متحده که دارای نیروهای نظامی و اتحاد های اساسی در منطقه دارد، چین فاقد ابزار و تمایل برای مداخله مستقیم است. استراتژی چین نفوذ از طریق زیرساخت ها، تجارت و تعادل دیپلماتیک بوده است. یک جنگ گسترده تر این مدل را از بین خواهد برد. اگر چین مجبور به طرفداری یا انجام اقدامات قهرآمیز شود، خطر از دست دادن بی طرفی خود را که به سختی به دست آورده است، را خواهد داشت و روابط نه تنها با ایران بلکه با شرکای کلیدی عرب مانند عربستان سعودی و امارات متحده عربی را نیز به خطر خواهد انداخت.

در حالی که بدون تردید افرادی در ایران هستند که از حملات [اسرائیل] یا رسوا شدن مقامات رژیم خوشحال می‌شوند، اما در واقعیت، این موضع جایگاه چندانی در میان مردم ندارد. فقط کافی است به چهره‌های اپوزیسیون نگاه کنید که زیر شکنجه رژیم قرار گرفتند، در اوین زندانی بودند و حالا می‌گویند: «ما با این حملات مخالفیم، کشورمان تحت حمله است.» این‌ها کسانی‌اند که از روحانیت متنفرند، اما در حال حاضر،برای آنها دشمن متجاوز اسرائیل است.(بی آنکه از دشمن داخلی غافل باشند)

اکنون پس از بیش از ۲۰ ماه از محاصره مسلحانه غزه توسط اسرائیل-امریکا می گذردو نسل‌کشی در آنجا همچنان به‌عنوان پروژه‌ای مشترک میان آمریکا و اسرائیل ادامه دارد. این پروژه به‌راستی بدون سلاح‌ها و بمب‌هایی که دولت آمریکا همچنان در اختیار نیروهای به‌طور تناقض‌آمیز «دفاعی» اسرائیل قرار می‌دهد، اساساً امکان ادامه یافتن نداشت..
همین اتحاد آمریکا و اسرائیل که نسل‌کشی در غزه را رقم زده، زمینه‌ساز تشدید اقدامات تروریستی شبیه کوکلوس‌کلان و پاک‌سازی قومی فلسطینی‌ها در کرانه باختری نیز شده است. تکبر قومی و نژادپرستی‌ای که در حمایت آمریکا از این جنایات وجود دارد، هم‌زمان با این رویدادهای فاجعه‌بار تاریخی و رو به وخامت است.

وزارت خارجه آلمان با بی‌پروایی بیشتری، ایران را به اقدامات خودسرانه در دفاع از خود متهم کرد—چنین شهامتی که در مورد اسرائیل همواره موجه تلقی می‌شود! این وزارت‌خانه گفت: «ما حمله بی‌هدف ایران به خاک اسرائیل را به شدت محکوم می‌کنیم.» در مقابل، حمله غیرقانونی به خاک ایران را به عنوان «حملاتی هدفمند» علیه تأسیسات هسته‌ای این کشور توصیف کرد. با وجود آن‌که اسرائیل زرادخانه‌ هسته‌ای اعلام‌نشده‌ای دارد که تهدیدی دائمی برای امنیت منطقه به شمار می‌رود، این وزارت‌خانه ایران را به داشتن برنامه‌ای متخلف از پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای متهم کرد، برنامه‌ای که «ذاتاً تهدیدی برای کل منطقه، به‌ویژه اسرائیل» تلقی می‌شود. مقصر، از نگاه غرب، به وضوح مشخص است.

پس از انتقام شدید اسرائیل از حملات تروریستی ۷ اکتبر ۲۰۲۳ که منجر به کشته شدن بیش از هزار غیرنظامی اسرائیلی شده بود، ایران ناگهان از نیروهای نیابتی خود، حماس و حزب الله محروم شده است. نزدیکترین متحد آن، بشار اسد در سوریه، مجبور به فرار از کشور شد. و روسیه و چین که با ایران همکاری مصلحت آمیز تشکیل داده بودند، پس از حمله اسرائیل به این کشور در صحنه وارد نشدند.
برنامه هسته ای تنها وسیله ای بود که برای ایران به عنوان یک وسیله دفاع نهایی باقی مانده بود. برنامه هسته ای، همیشه چیزی بیش از یک پروژه علمی بود – نماد مقاومت ایران در برابر غرب و هسته اصلی برنامه رهبری برای حفظ قدرت بود.

آیت الله علی خامنه ای نه تنها جایگزینی در سلسله فرماندهان نظامی را انتخاب نموده تا در صورت کشته شدن در حملات اسرائیل، بلکه سه روحانی ارشد را نیز برای جایگزینی خود در صورت کشته شدن اش را نیز معرفی کرده است.
آیت الله خامنه ای از زمانی که اسرائیل در جمعه گذشته یک سری حملات غافلگیرانه را آغاز کرد، مجموعه ای از گام های خارق العاده را برای حفظ جمهوری اسلامی برداشته است. سه مقام ایرانی آشنا با برنامه های جنگی اضطراری او می گویند که رهبر ایران، خامنه ای، برای حفاظت از ترور،اکنون بیشتر از طریق یک دستیار مورد اعتماد با فرماندهان خود صحبت می کند و برای جلوگیری از دسترسی به او ارتباطات الکترونیکی را به حالت تعلیق در آورده است و در یک پناهگاه پنهان شده است.

ـ در حالی که دونالد ترامپ مسئلۀ حمله به ایران را بررسی می‌ کند، یک مقام ارشد پیشین در موساد هشدار می‌ دهد: «هیچ شکی ندارم که [ایرانی‌ها] توانسته اند بخشی از مواد را بجای دیگری منتقل کنند...».
در هشتمین روز از جنگ اسرائیل علیه ایران، و همزمان با مطالعۀ رئیس‌ جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، در مورد تصمیم گیری برای پیوستن نیروهای آمریکایی به جنگ اسرائیل، رسانه‌ها و نهادهای دفاعی اسرائیل سعی می کنند تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم فردو را به عنوان نقطه کانونی و تغییردهندۀ مسیر جنگ معرفی کنند؛ نقطه ‌ای که می ‌تواند برنامۀ هسته‌ای رژیم مذهبی تهران را از هم بپاشد. این یک اشتباه است.

ـ در حالی که توجه جهان به درگیری بین اسرائیل و ایران متمرکز شده است، نسل کشی مردم غزه همچنان ادامه دارد.
ـ از آغاز برقراری سیستم جدید کمک رسانی توسط اسرائیل و ایالات متحده، هر روز تعداد بیشتری از مردم فلسطین کشته می شوند. ایاد عماوی، هماهنگ کنندۀ سازمانهای غیردولتی محلی دربارۀ مراکز توزیع جدید می گوید آنها تله مرگ هستند. بسیاری از مادران فرزندان خود را از رفتن به آنجا منع می کنند، اما احتیاج شدیدتر است.

تنها ایران نیست که اجازه می دهد جاه طلبی های توهم آمیزش، قضاوتش را تحت الشعاع قرار دهد. اگر اسرائیل نتواند برنامه هسته ای ایران را نابود کند، مطمئنا نمی تواند به پیروزی کامل بر رژیم ایران دست یابد. واین فقط ایران نیست: هیچ یک از چالش های امنیتی اسرائیل به پیروزی کامل نرسیده است. مهم نیست که نتانیاهو چند بمب پرتاب کند، دیپلماسی تنها راه حل، باقی خواهد ماند. در همین حال، گستاخی نظامی اسرائیل برای متحدان عرب میانه رو آن هم غیرقابل قبول است. آنها اسرائیل را به عنوان شریکی برابر در صلح منطقه ای می خواستند، نه به عنوان یک هژمون جدید.

در حالی که رویارویی میان ایران و اسرائیل شدت می‌گیرد، متحدان منطقه‌ای جمهوری اسلامی – آنچه «محور مقاومت» نامیده می‌شود – تا حد زیادی منفعل باقی مانده‌اند. این محور در واقع حلقه‌ای است که پیرامون اسرائیل شکل گرفته: در شمال، در لبنان، شبه‌نظامیان شیعه‌مذهب حزب‌الله مستقرند. در سرزمین‌های فلسطینی، یعنی کرانه باختری و نوار غزه، حماس و جهاد اسلامی فلسطین عناصر مهم این محور به شمار می‌روند. در عراقِ نزدیک نیز مجموعه‌ای از شبه‌نظامیان مورد حمایت ایران فعال‌اند که تحت عنوان «مقاومت اسلامی» شناخته می‌شوند.

امروز، دیوان بین‌المللی دادگستری «خطر محتمل نسل‌کشی در غزه» را به رسمیت می‌شناسد، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اقدامات اسرائیل را «پاکسازی قومی» توصیف می‌کند، گزارشگر ویژه حق غذا از «استراتژی گرسنگی با ماهیت نسل‌کشی» سخن می‌گوید، و ۶۰٪ از آلمانی‌ها از دولت اسرائیل ناراضی هستند. مایکل بارنبویم می‌گوید: «بالاخره یک چیزی دارد متزلزل می‌شود.» اما با کمرویی، چرا که دکترین مصلحت کشور همچنان سرکوب هرگونه انتقادی از اسرائیل را توجیه می‌کند و آن را به نوعی یهودستیزی تشبیه می‌سازد. حتی وقتی صداهای مخالف یهودی هستند - به گفته امیلی دیش-بکر از اتحادیه دیاسپورا، یک سازمان مردم‌نهاد که علیه ابزاری شدن یهودستیزی و خاطره هولوکاست مبارزه می‌کند، ۳۰ درصد موارد حذف برنامه‌ریزی‌شده و سایر تحریم‌ها شامل یهودیان می‌شود.

جنگ میان اسرائیل و ایران اکنون وارد پنجمین روز خود شده است. اسرائیل شماری از مقام‌های ارشد رژیم ایران، از جمله حسین سلامی، فرمانده سپاه پاسداران را کشته است. با این حال، در حملات دو طرف، غیرنظامیان نیز جان خود را از دست داده‌اند، در ایران بیش از اسرائیل. در بسیاری از مناطق ایران، وضعیت وحشت و هراس حاکم است. به‌ویژه در پایتخت، تهران، مردم به‌طور ناامیدانه در تلاش برای فرار هستند. اما جاده‌ها شلوغ و مسدودند. بسیاری از پمپ‌بنزین‌ها بسته شده‌اند چون دیگر تقریباً بنزینی باقی نمانده است. شبکه تلفن و اینترنت نیز به‌شدت محدود شده‌اند.

در مقابل این شرایط، همان‌گونه که جنبش بین‌المللی نیرومند علیه جنگ نسل‌کشی در غزه نشان داد.ج نبش‌ها و اعتراضات از پایین گسترش خواهند یافت. مبارزه‌ی ضدجنگ از سوی طبقه‌ی کارگر در منطقه و در سطح جهانی تعیین‌کننده خواهد بود و تنها راه برای مهار و توقف جنگی گسترده‌تر و سرنگونی دیکتاتوری‌ها و دولت‌های جنگ‌طلب است؛ که تنها مسیر به‌سوی یک راه‌حل قاطع به‌شمار می‌رود. اتحادیه‌های کارگری باید بلافاصله علیه جنگ و نظامی‌گری اقدام کنند؛ همان‌گونه که کارگران بنادر در فرانسه، سوئد و ایتالیا اخیراً از جابه‌جایی تسلیحات به مقصد اسرائیل خودداری کردند. قطعنامه‌های سازمان ملل و اظهارنظرهای ریاکارانه‌ی دولت‌ها جنگ را متوقف نخواهند کرد و نباید هیچ‌گونه توهمی نسبت به این نهادها برای اقدام قاطع داشت.

اکنون حکومت ایران در میانه یک جنگ جاری با چالشی بزرگ روبه‌روست: بازسازی ساختار فرماندهی خود. این در حالی است که رژیم پیش از آغاز رویارویی اخیر با اسرائیل نیز دچار ضعف و تزلزل بود.
طی سال‌ها، رژیم ایران توانسته بود به‌گونه‌ای باورپذیر با این تهدید مانور دهد که در صورت وقوع بحران، می‌تواند نیروهای نیابتی خود در منطقه—از جمله حماس در غزه، حزب‌الله در لبنان، شبه‌نظامیان طرفدار ایران در عراق، و حوثی‌ها در یمن—یعنی همان‌ چیزی که «محور مقاومت» خوانده می‌شود، علیه اسرائیل وارد عمل کند.اما اسرائیل این تهدید را یک بلوف (ترفند توخالی) دانسته و آن را افشا کرده است.

آیا هیچ جنگی بوده که اسرائیل را در درازمدت قوی‌تر کرده باشد؟ آیا حتی یک جنگ بوده که واقعاً هیچ گزینه دیگری نداشته باشد؟ جنگ با ایران ممکن است به جنگی بدل شود که پیش از این نظیرش را ندیده‌ایم.
تنها روزنه امید برای پایان زودهنگام آن، تا حد زیادی به تصمیم های رییس‌جمهور دمدمی‌مزاج آمریکا بستگی دارد. بی‌تردید، این خطرناک ‌ترین جنگی است که اسرائیل تا امروز با آن روبه‌رو شده است. و شاید جنگی باشد که بیش از هر جنگ دیگری در آینده بابت آن پشیمان شویم.

مبارزه با فساد، جنبشی مردمی و فراایدئولوژیک است. ترامپ و متحدانش—در سرتاسر جهان—فاسد هستند. مردم شاید نسبت به نقض قوانین سیاسی واکنشی نشان ندهند، اما نسبت به سرقت منابع عمومی یا نقض قوانین اقتصادی خشمگین می‌شوند.
یک پلتفرم ضدفساد همراه با برنامه‌ای سوسیال‌دموکراتیک می‌تواند ترکیب قاتل برای نامزدهای پیشرو باشد. در بسیاری از کشورها، وضعیت سیاسی ناپایدار است و تنها چند درصد رأی می‌تواند جهت آن را تعیین کند. آیا چپ‌ها و لیبرال‌ها می‌توانند همانند فرانسه در ۲۰۲۴ و کره جنوبی در ۲۰۲۵، با اتحاد، کمپین‌هایی گسترده و محبوب راه بیندازند تا مانع سلطه نیروهای MAGA بر جهان شوند؟

در حالی که جهان با دقتی بی‌سابقه نظاره‌گر آن بود انتخابات سراسری گرینلند در ۱۱ مارس ۲۰۲۵ برگزار شد. با ۲۸٬۶۲۰ رأی مأخوذه، گرینلند اکنون در مرکز جبهه‌ای جدید از امپریالیسم قطبی قرار گرفته است که توجه و مداخلهٔ بالاترین نهادهای نظم امپریالیستی مدرن را به خود جلب کرده است. از ورود منظم و قانون‌مند سرمایهٔ چینی به معادن گرینلند گرفته تا دخالت‌های زمخت دونالد ترامپ به نام «امنیت جهانی»، آیندهٔ این جزیره توجه جهانی را به خود جلب کرده است. اما اگر نتایج انتخابات چیزی را آشکار کند، این است که پیروزی غافلگیرکنندهٔ حزب دموکراتیت و شرکای احتمالی ائتلافی آن‌ها، در مسیری که استقلال تدریجی از طریق نهادهای معمول و فرآیندهای حقوقی بورژوایی دنبال می‌شود، جهت‌گیری به‌سوی اروپا را حفظ خواهد کرد.

از ده‌ها سال پیش، رهبران صهیونیست مسیحی در ایالات متحده و سراسر جهان دست در دست با جناح راست اسرائیل برای تشویق به آپارتاید، پاکسازی قومی و تسلط اسرائیل در فلسطین کار می‌کنند. در سال‌های اخیر، این جنبش در جهت افزایش کمک آمریکا به اسرائیل، الحاق کرانه باختری، رودررویی با ایران، حذفِ کمک مالی به پناهندگان فلسطینی و سرکوب کردن هر انتقادی از اسرائیل تلاش کرده است. به زبان ساده، صهیونیسم مسیحی ستون فقرات حمایت آمریکا و حمایت بین‌المللی از اسرائیل است. بدین ترتیب، عمده‌ترین سازمان صهیونیست مسیحی در ایالات متحده، «مسیحیانِ متحد برای اسرائیل» (CUFI) مستقر در تگزاس اعلام می‌کند که بیش از ده میلیون عضو دارد– یعنی رأی‌دهندگانی که تعدادشان در مجموع دو برابر کل جمعیت یهودیان آمریکاست.

ایلان ماسک کاخ سفید را ترک کرده، ولی ویرانی عظیمی از خود به جا گذاشته است. اما در میان همه اقداماتی که ماسک و رئیس‌جمهور ترامپ پیش از شکاف اخیر خود آغاز کردند، هیچ‌کدام به اندازه نابود کردن سازمان توسعه بین‌المللی ایالات متحده به مردم جهان آسیب نخواهد رساند.
سازمان توسعه بین‌المللی آمریکا به عنوان اصلی‌ترین تأمین‌کننده مالی مداخلات جهانی سلامت، سدی در برابر بیماری‌هایی بود که به مرزهای ملی محدود نمی‌مانند. برنامه‌های آن به شناسایی اپیدمی‌های نوظهور و کاهش گسترش بیماری‌های مقاوم به دارو که آمریکایی‌ها را نیز تهدید می‌کند، کمک می‌کردند.

طبقه کارگر در هیچ‌کدام از احزاب سرمایه‌داری دوستی ندارد. فرقی نمی‌کند چه حزبی در انتخابات فدرال پیش‌رو یا در هر انتخابات دیگری پیروز شود — نتیجه برای طبقه کارگر یکی است: استثمار، رنج، و مرگ. فرقی نمی‌کند که سیاست سرمایه‌داری با چهره چپ‌گرا ظاهر شود یا راست‌گرا، در نهایت تمام احزاب این پیام را تکرار می‌کنند: «بزرگ‌ترین خطر برای شما، دشمن خارجی است. ما سرمایه‌داران خیرخواه، نجات‌دهندگان شماییم.» کارگران باید درک کنند که قدرتشان از طریق پارلمان‌های سرمایه‌داری اعمال نمی‌شود، بلکه از طریق مبارزه مستقل طبقاتی‌شان ممکن است. برای این کار، طبقه کارگر باید حزب خودش را بسازد.

»  جنگ لهستان با خویش
»  زلزله سیاسی در پرتغال
»  به رسمیت شناختن کشور فلسطین واقعاً چه معنایی دارد؟ اقدامی نمایشی، تنبیه اسرائیل و یا سیاست
»  پایان ترامپ ۲: بخش اول