یورگن هابرماس یکی از برجسته‌ترین چهره‌های عرصهٔ فکری آلمان است. در فلسفه و جامعه‌شناسی، او معیارهایی تعیین کرده و در کشور خود احتمالاً آخرین روشنفکر با جایگاه بین‌المللی محسوب می‌شود—اگرچه مداخلات او همیشه درست نبوده‌اند. در بحث‌های عمومی، تنها آنچه گفته می‌شود مهم نیست، بلکه این‌که چه کسی سخن می‌گوید نیز اهمیت دارد. و هابرماس، همان‌طور که رونالد دورکین یک بار بیان کرد، «به‌واسطهٔ شهرت خود نیز مشهور است». بنابراین شایسته است که به سخنان او گوش فرا داد.

اکتبر ۲۰۲۳، حسین الزویدی می‌خواست ازدواج کند. او سالن بزرگی رزرو کرده بود، ۲۵۰۰ نفر از اقوام و دوستان را دعوت کرده بود و هزینهٔ اجارهٔ لباس عروس را پرداخت کرده بود. اما به‌جای آن، او و نامزدش مجبور شدند از شمالی‌ترین نقطهٔ نوار غزه فرار کنند. الزویدی همراه خانواده‌اش در یک مدرسه در جابالیا، یکی از حومه‌های غزه، پناه گرفت. ازدواج آنها یک ماه بعد در همانجا انجام شد، بدون جشن و بدون لباس عروس. الزویدی که اکنون ۲۶ ساله است، روایت می‌کند: یک ماه بعد، زمانی که این ارتش مدرسه را تصرف کرد، او توسط ارتش اسرائیل دستگیر شد. بعد از ۲۲ ماه، آزاد شد و در ازای آخرین ۲۰ گروگان زندهٔ اسرائیلی مبادله گردید.

شکافی که در جامعه یهودی اسرائیل تفرقه انداخته، طرفداران دموکراسی را از دشمنان آن متمایز نمی‌کند. این شکاف دو برداشت از وفاداری را رودررو قرار داده، یکی به دولت روی آورده است و دیگری به هویت یهودی. اما، این اردوگاه‌های رقیب، پیش‌انگاری‌ها و بی‌خردی‌های مشترکی دارند: اعتقادی خلل‌ناپذیر به خصلت «دموکراتیک» رژیم و امتناع از پذیرفتن بُعد استعماری آن.
هرگاه که تنش‌ها در درون جامعه یهودی اسرائیل بالا می‌گیرد و شهروندان علیه یک حکومت راست، حتی راستِافراطی یا علیه نتانیاهو نخست‌وزیر – در قدرت تقریباً بی‌وقفه از سال ۲۰۰۹ - به تظاهرات می‌پردازند، شماری از تحلیل‌ها، در فرانسه و جاهای دیگر، مخالفت میان پیشروها و محافظه‌کاران، بین یک چپِ میانه‌ی روشن‌بین و راست ارتجاعی، تاریک‌اندیش، مذهبی و متعصب را مطرح می‌کنند.

این دگرگونی‌ها را در زیر می آوریم: بین المللی شدن بی اندازه ی مناقشه اسرائیل- فلسطین ؛ تصویب قطع نامه ای جدید در شورای امنیت سازمان ملل متحد که مسیر درستی را طی میکند؛ اسرائیل با سرعت دلگرم‌کننده‌ای به جنبههای واقعیاش برمی‌گردد و سرنوشت فلسطینی‌ها به طور فزاینده‌ای از سلطه انحصاری آن خارج می‌شود. نمیتوان بیش از این توقع داشت. آنچه در اسرائیل به عنوان یک سلسله شکست‌های تحقیرآمیز ارائه می‌شود، در واقع مجموعه‌ای از دگرگونیهای نویدبخش است.

گزارش جدید سازمان «دیدبان حقوق بشر» اسرائیل را به ارتکاب جنایات جنگی در اردوگاه‌های پناهندگان کرانه باختری متهم می‌کند. دست‌کم ۸۵۰ خانه دیگر قابل سکونت نیستند.
در خیابانی از شن و گرد و غبار، در برابر درهای کرکره‌ای پایین‌کشیده، زنانی با روسری و لباس‌های بلند با سربازان لباس سبز زیتونی که مسلسل به دست دارند بحث می‌کنند. زنان فریاد می‌زنند: «ما بازخواهیم گشت.» برخی پلاکاردهای اعتراضی بلند کرده و برخی دیگر کودکان را در هوا نگه می‌دارند.

هر نسلی نارضایتی های خود را دارد. نویسنده این سطور از جمله کسانی بود که بارها علیه سیاست آمریکا در هند و چین راهپیمایی کردند و نام هوشی مین و چه گوارا را فریاد زدند. اما آنچه اکنون در خاورمیانه می‌گذرد بسیار پیچیده‌تر از آن است، خاورمیانه ای که شامل تاریخ عرب و یهود است؛ که هر دو با تاریخ اروپای قرن بیستم مرتبط هستند. با این حال، این پیچیدگی برای تعداد زیادی از فعالان آرمان فلسطین، پنهان مانده است که در نهایت تلاش برای درک واقعی ۷ اکتبر می‌توانست به درک علل ِ گوناگون وضعیت فعلی کمک کند.

هفت سال پیش, زیر سایه قتل جمال خاشقچی، گزارش اطلاعاتی آمریکا نتیجه‌گیری کرده بود محمد بن سلمان شخصا مجوز عملیات قتل این ستون‌نویس واشنگتن‌پست را صادر کرده است؛ کسی که در کنسولگری عربستان در استانبول توسط تیمی شامل افسران گارد محافظ شاهزاده قطعه‌قطعه شد. اما ترامپ در واشنگتن با نادیده گرفتن گزارش‌های اطلاعاتی کشور خودش گفت: «او هیچ‌چیز درباره آن نمی‌دانست و ما می‌توانیم قضیه را همین‌جا تمام کنیم». او حتی خبرنگاری را که در این باره سوال کرد، «سرکش» خواند و مورد انتقاد قرار داد.

میانه‌روها و چپ‌های اسرائیل در ارائه یک استراتژی لیبرال روشن‌بینانه برای مقابله با برنامه کاهانیستی راست افراطی با شکست روبرو شده، برای مردم اسرائیل، هیچ گزینه سیاسی دیگری به جز راست باقی نگذاشته اند.
معمولاً رادیکال شدن جناح راست، به رادیکال شدن جناح چپ می انجامد. اما در اسرائیل، عکس این پدیده رخ داده است. با افراطی‌تر شدن جناح راست، چپ به سمت میانه گرایش پیدا کرده است. دیدگاه های خود را در هاله ای از ابهام فرو برده، به دنبال جناح راست رفته، کوشید ه است از آن تقلید کند و در نهایت به بدترین وضعیت ممکن رسیده است.

در کرانهٔ باختری دو نظام حقوقی برقرار است: قانون مدنی برای شهرک‌نشینان، و قانون نظامی برای فلسطینی‌ها. دو سیستم حمل‌ونقل نیز وجود دارد. مدت زمان سفر به منطقهٔ مسافر یطّا در جنوب کرانهٔ باختری بستگی دارد به رنگ پلاک خودرو. سیستمی که شهرک‌نشینان را محافظت می‌کند و زندگی در سرزمین‌های اشغالی را برایشان تا حد ممکن راحت می‌سازد – و البته آنان را از فلسطینی‌ها جدا کرده و فلسطینی‌ها را به‌طور روزمره محروم می‌کند.

در روزهای اخیر، قطع طولانی مدت آب در سراسر تهران باعث ایجاد وحشت گسترده در میان ۱۰ میلیون نفر ساکنان تهران، پایتخت ایران، شده است. هفته گذشته، پس از سال ها خشکسالی وکاهش بارندگی و برف، مسعود پزشکیان، رئیس جمهور ایران، هشدار داد که اگر تا اواخر نوامبر باران نبارد، ساکنان تهران باید آب را جیره بندی کنند ودرنهایت پایتخت را تخلیه کنند. حکومت جمهوری اسلامی سال ها ست که میدانست ایران و تهران دچار کم آبی است ، اما برای حل بحران آب که به طور فزاینده ای وجود داشت،کاری انجام نداده است.

می‌توان گفت که شهرداری مامدانی لحظه‌ای از گسست در تاریخ سیاست شهری جهانی است. این تحول در نقطه تلاقی بحران سرمایه‌داری گیگ، سیاست‌های پسااستعماری، و نابرابری نژادی شکل گرفته است. هرچند محدودیت‌های ساختاری سرمایه جهانی مانع از تحقق کامل وعده‌های تحول‌آفرین او خواهد بود، اما اهمیت تاریخی این انتخاب در گشودن افق‌های تازه برای بازاندیشی دموکراسی شهری و عدالت اجتماعی باقی خواهد ماند.

سرکوب‌ها هر روز دیوانه‌وارتر می‌شد. انگِما، که تنها تحصیلات ابتدایی داشت، به کار بردن واژهٔ «روشنفکر» را ممنوع کرد. بی‌اعتمادی او به مالیخولیایی پارانویایی بدل شد. او مخالفان سیاسی — و حتی متحدان خود — را به‌شدت شکنجه و به قتل می‌رساند. از دوازده وزیر نخستین کابینه‌اش، تنها دو نفر زنده ماندند. برای حفاظت از کاخش، دستور داد دیواری چهارمتری گرداگرد بخش قدیمی پایتخت بسازند. انگِما مردی بیمار بود و خود نیز این را می‌دانست — اما دیگر کسی نبود که بتواند به او کمک کند.

شهر جهانی نیویورک، شهرداران سفیدپوست، دوشهردار سیاهپوست، شهرداران پروتستان، کاتولیک، یهودی، شهرداران با تبار بریتانیائی، ژِرمنی، ایتالیائی و غیره بر خود دیده است. اما از زمان نخستین شهردار در سال ۱۶۲۴، این شهر هرگز یک شهردار مسلمان نداشته است – و از سوی دیگر شهردار زن نیز نداشته ... حال‌آنکه در چهارم نوامبر، امکان دارد که نیویورک با شهرداری روبرو شود که آشکارا و بدون عقده هویت مسلمانِ خود را بیان می‌کند.

جراید و شبکه های اجتماعی اعلام کردند،یک جوان مهاجر ۳۴ ساله؛عضو سوسیالیستهای دموکرات آمریکا،از ژانویه ۲۰۲۶ رهبری شهرداری نیویورک را باافزایش مالیات از ثروتمندان، کاهش اجاره شهروندان کم درآمد،ایجاد مهد کودک بخش عمومی را گسترش دهد،مترومجانی را در دست خواهد گرفت. گرچه اجرای برخی از پیشنهادات ا ودر کشوری که سرمایه و انحصارات مقدس است دشوار به نظر می‌رسد، اما حتی پذیرش صوری او به مثابه یک سوسیالیست نمایانگر گسست ضروری از یک نهاد سیاسی تا مغزاستخوان فاسد حزب دموکرات است.

استقرار یک نیروی واسطه زیر رهبری ایالات متحده، بازگشت یک تشکیلات خودگردان فلسطینیِ «اصلاح‌شده»، طرح ارتقای اقتصادی: پیمانی که دولت ترامپ برای غزه تدارک دیده است، احساس «قبلاً دیده‌شده» را تداعی می‌کند. این طرح که کاخ سفید و بلندگو‌هایش به عنوان پیروزی دیپلماتیک استثنائی معرفی می‌کنند، پیش از همه، به سود طرف اسرائیلی است و پرسش‌های بسیاری را بی‌پاسخ می‌گذارد.

دولت ترامپ چندین گزینه پنهانی برای تغییر رژیم در ونزوئلا دارد. اما با علنی کردن چنین عملیات سری از قبل، مزیت اصلی اقدام مخفیانه را از دست داده است: اما او بعدا خواهد توانست با حفظ انکار کردن عملیات بفرم قابل قبولی، هزینه های سیاسی و نظامی این عملیات را به حداقل برساند. علنی کردن این عملیات سری، در حالیکه واشنگتن را صاحب توانایی بدست آوردن کامل نتایج این مأموریت نمایش میدهد، اما، امکان آن را هم دارد که کنترل رویدادها ،در صورت خراب شدن أوضاع، را کاهش دهد . در عمل، این روش باعث اقدام یک سری کارهای ناقص میشود، که خیلی آشکار هستند و نمیشود آنها را انکار کرد وهمچنین خیلی بی اهمیت هستند که ارزش تعیین کننده ای داشته باشند.

در اکتبر ۲۰۲۵، همراه با او بیش از ۱۷۰۰ فلسطینی دیگر که پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ در جریان جنگ از نوار غزه بازداشت شده بودند، از زندان‌های مختلف اسرائیل آزاد شدند. همچنین بیش از ۲۰۰ جسد بازگردانده شد؛ دست‌کم ۱۳۵ جسد به گزارش گاردین آثار شکنجه بر خود داشتند. به علاوه، «شواهد قابل‌توجهی» وجود دارد مبنی بر اینکه بسیاری از آنان اعدام شده‌اند. اسناد موجود در کیسه‌های اجساد نشان می‌داد که این پیکرها از بازداشتگاه سده تیمان منتقل شده‌اند، هرچند مشخص نیست آیا در همان‌جا کشته شده‌اند یا نه؛ زیرا در آن بازداشتگاه محلی نیز برای نگهداری اجساد فلسطینی‌ها وجود دارد.

نویسنده بودن یعنی پذیرفتن این پیچیدگیِ موقعیت. این دعوت به خاموشی را با تن خود حس می‌کنم. هر بار که رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، سخنی درباره استعمار الجزایر یا درباره اسلام بر زبان می‌آورد، رسانه‌ها با من تماس می‌گیرند تا اظهار نظر کنم، خشمگین شوم یا مخالفت کنم – گویی در جبهه آزادی‌بخش ملی سلاح به دست گرفته بودم، یا گویی جسد زنده استعمارم. در حقیقت، آنچه به من عرضه می‌شود آزادی بیان نیست؛ بلکه از من خواسته می‌شود درباره آرشیو، مرگ و گذشته سخن بگویم.