ویتنام پنجاهمین سالگرد پایان جنگ ویتنام را با شکوهی بی‌سابقه گرامی داشت. در قلب شهر هوشی‌مین – که زمانی سایگون نام داشت – رژه‌ای عظیم نظامی و نمایش‌هایی هوایی برگزار شد، و صدها هزار تن از مردم، شب‌هنگام در خیابان‌ها گرد آمدند تا در این رویداد تاریخی شرکت جویند. مقابل کاخ وحدت، که امروز به‌عنوان یکی از نمادهای پایداری شهر شناخته می‌شود، از بامداد ۱۳۰۰۰ نظامی زن و مرد در برابر چشمان هزاران تماشاگر رژه رفتند.

ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ پس از صد روز، در وضعیت خوبی قرار ندارد: واکنش مردم آمریکا نیز متناسب با آن است. در تقریباً تمامی نظرسنجی‌های مهم، میزان محبوبیت دونالد ترامپ طی هفته‌های اخیر فقط یک مسیر را دنبال کرده است – سقوط. حتی در نظرسنجی شبکه محبوبش، فاکس نیوز، رأی‌دهندگان نمرات خوبی به او نمی‌دهند: طبق این نظرسنجی، تنها ۴۴ درصد از پاسخ‌دهندگان از عملکرد او راضی هستند، در حالی که ۵۵ درصد ناراضی‌اند.
پروژه‌های مهم ترامپ اکنون در چه وضعیتی قرار دارند؟ او در صد روز نخست چه کارهایی انجام داده و چه کارهایی را نه؟ گزارشی میاندوره‌ای از کارشناسان آمریکایی نشریه اشپیگل.

سال نو که بیاید شش ماه از زمانی را نشان می‌دهد که دولت موقت بنگلادش پس از فروپاشی دولت نخست‌وزیر شیخ حسینا به دنبال اعتراضات مستمر هفته‌ها به قدرت رسید. دولت موقت، به رهبری برنده جایزه نوبل، محمد یونس، قول داد که به آنچه آن را "غارت لیگ عوامی" توصیف می‌کند، پایان بدهد. این دولت وعده داد که فساد را ریشه‌کن کرده و اختلاس را پایان دهد. با این حال، کمتر از نیم‌سال پس از شروع کار دولت، به نظر می‌رسد که این دولت در تناقضات و اتهاماتی در مورد تسویه حساب‌های سیاسی درگیر شده است.

سومالی‌لند یک کشور جدا شده از سومالی است که در چند دهه گذشته در حال مبارزه و تلاش برای استقلال از آشوب‌های ناپایدار در سومالی بوده است. مردم سومالی‌لند همچنین از بی‌ثباتی شاخ آفریقا که ناشی از جنگ‌ها و پاکسازی‌های قومی در سومالی، اتیوپی و سودان است، رنج برده‌اند. در حال حاضر، چندین درگیری در حال وقوع به هم پیوسته‌اند که با مبارزه سومالی‌لند برای مشروعیت بین‌المللی مرتبط است و مردم این کشور غیررسمی ممکن است در صورت عدم کنترل این فاجعه منطقه‌ای بیشترین آسیب را ببینند.

ایالات متحده به عنوان یک دموکراسی تاسیس نشده‌است، برای بیشتر دوران تاریخ خود یک دموکراسی نبوده است، امروز دچار کمبودهای شدید دموکراتیک است تا حدی که هنوز به عنوان یک الیگارشی عمل می‌کند و سابقه طولانی در جلوگیری از شکل‌گیری، تضعیف و حتی نابودی دولت‌های دموکراتیک در خارج از کشور دارد. این مشکل از زمان دولت ترامپ آغاز نشده است؛ این یک بیماری ساختاری سیستم ایالات متحده است. هدف سیاسی برای پیشرفت‌طلبان در ایالات متحده باید تغییر آن باشد.

او (هرش) هرگز چپ یا حزب فرانسه نافرمان را آنتی سمیت نمی‌نامد و برنامه ی آن ها را شاهد می گیرد. هیرش چند اشتباه برخی از رهبران این حزب را بسیار برجسته می کند و اشتباه های لفظی را به حساب باورهای آن ها می گذارد. هیرش بخشی از شخصیت های حکومتی را زیر نقد قرار می دهد که چرا "جبهه نوین مردمی" و "اجتماع ملی" مارین لوپِن را هم تراز می شمارند. او با اشاره به انحراف های بخشی از چپ، به آن ایراد می گیرد که پس از سال های دهه ۲۰۰۰، مبارزه با یهود‌ستیزی را به حد‌کافی جدی نگرفته اند. البته می توان به راحتی نظرهای او را به نقد کشیده و برخی را نفی کرد، همچنانکه خود «متهمان» بارها به آن پرداخته اند و من در این زمینه وارد نخواهم شد . هیرش از "جبهه نوین مردمی" سپاسگزاری می کند که با لحنی قاطع مبارزه با آنتی سمیتیسم را در برنامه خود قرار میدهد.

ما تا دستیابی به نتیجه ادامه خواهیم داد، دست‌کم تا زمانی که اکرم امام‌اوغلو آزادی خود را باز یابد. اردوغان این اعتراضات را جنایت‌کارانه جلوه داده، اما ما همواره بر این باور بوده‌ایم که خیابان، عرصه‌ای مشروع برای ابراز اعتراض است—به‌شرط آن‌که این حرکت‌ها با خشونت یا تهاجم همراه نباشند و آزادی کسی را سلب نکنند. ما خیابان‌ها و میدان‌ها را از چنگ اردوغان بیرون کشیده‌ایم.
با او بدرفتاری نمی‌شود، اما سیلیوری یک زندان فوق‌امنیتی‌ست که برای نگهداری اعضای سازمان‌های تروریستی ساخته شده و طبیعتاً شرایط بسیار دشواری دارد. امام‌اوغلو در سلول انفرادی به سر می‌برد. هر روزی که او در زندان می‌ماند، بی‌احترامی به رأی‌دهندگانی‌ست که به او اعتماد کرده‌اند.

امروزه، به رهبری میلیاردرهایی چون دونالد ترامپ و ایلان ماسک، البته، ما شاهد ضدانقلابی جدید هستیم که هدف آن کاهش دسترسی عمومی به رأی، ایجاد رعب برای مخالفان، و در سطحی گسترده‌تر، بازگرداندن دولت آمریکا به نقش پیشین خود به‌عنوان نگهبان امتیازات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است. برنی سندرز و الکساندریا اوکازیو-کورتز، در سخنرانی های فعلی خود، این برنامه را «الیگارشی» (حکومت چند نفره) می‌نامند. و درست هم می‌گویند. اما، به‌طور مشخص‌تر، این پلوتوکراسی،حکومت ثروتمندسالار برای خدمت به منافع ثروتمندان است.

براساس یک مطالعه از وزارت امور کهنه‌سربازان آمریکا، در سال ۱۹۸۳، ۱۵ درصد از حدود ۲٫۷ میلیون سرباز اعزامی به ویتنام از اختلال استرس پس از ضربه روانی رنج می‌بردند. در جنگ حدود ۵۸٫۰۰۰ سرباز آمریکایی جان باختند. بیش از ۲۲٫۰۰۰ نفر بعداً خودکشی کردند. شاید به این دلیل که جنگ ویتنام به عنوان «جنگ عادلانه» شناخته نمی‌شد. چون یک چیز است که به عنوان سرباز کسی را بکشی، اما چیز دیگری است که بفهمی این کار را به دلایل غلط انجام داده‌ای.

فضای سیاسی در ترکیه با زندانی شدن اکرم امام‌اوغلو، شهردار استانبول و یکی از چالش‌گران اصلی رئیس‌جمهور رجب طیب اردوغان به نقطه جوش رسیده است. امام‌اوغلو، چهره برجسته حزب جمهوری‌خواه مردم (CHP)، به طور گسترده‌ای به عنوان یک رقیب جدی برای ریاست‌جمهوری شناخته شده است. دستگیری او فصل دیگری از استراتژی اردوغان برای تحکیم قدرت است. در مرکز این استراتژی دو هدف داخلی قرار دارند: کنار زدن مخالفان سیاسی و حفظ سرکوب کردها. این اهداف داخلی با امیال منطقه‌ای وسیع‌تری همراه است که تأثیرات ژئوپولیتیکی برای ایالات متحده و اسرائیل دارد.

ترامپ با سرعت در حال تضعیف روابط تجاری آمریکا و نظام جهانی تجارت آزاد است؛ نظامی که خود ایالات متحده پس از سال ۱۹۴۵ در شکل‌گیری آن نقش کلیدی داشت. تلاش او برای «آزادسازی» اقتصاد آمریکا از طریق اعمال تعرفه‌های فزاینده، تغییری اساسی نسبت به سیاست‌های ملایم‌تر جنگ تجاری در دوران نخست ریاست‌جمهوری‌اش محسوب می‌شود. طبق گزارش آزمایشگاه بودجه دانشگاه ییل، میانگین نرخ تعرفه‌های آمریکا اکنون به بالاترین سطح خود از سال ۱۹۰۹ رسیده است.

برنی سندرز، سناتور چپ‌گرا، در کارزار خود علیه «الیگارشی» در آمریکا که همواره آن را محکوم کرده، بار دیگر در آخر هفته ده‌ها هزار تن از مخالفان دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، را گرد هم آورد. به گفته برگزارکنندگان، در گردهمایی مشترک او با الکساندریا اوکاسیو-کورتز، نماینده کنگره، که روز شنبه در لس‌آنجلس برگزار شد، ۳۶ هزار نفر شرکت کردند.
سندرز در این مراسم گفت: «حضور شما در اینجا دونالد ترامپ و ایلان ماسک را نگران می‌کند.» او افزود: «ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که شمار اندکی میلیاردر، اقتصاد و زندگی سیاسی کشور ما را کنترل می‌کنند.» سندرز همچنین گفت که ترامپ کشور را با سرعت بالا «به سوی شکلی اقتدارگرایانه از جامعه» سوق می‌دهد.

شباهت‌های میان محمد بن سلمان و شی جین‌پینگ به حقیقتی وسیع‌تر در مورد مدرنیته استبدادی اشاره دارد. باور اینکه یک نفر می‌تواند ملتی را از میان شاخ و برگ‌های تاریخ هدایت کند، وسوسه‌انگیز است. اما نهادهایی که این مردان از بین می‌برند، همان‌ چه هایی هستند که انعطاف‌پذیری، بازخورد و استمرار را فراهم می‌کنند. در کوتاه‌مدت، رهبر سود می‌برد. اما در طول زمان، دولت ممکن است خود را در وضعیتی خطرناک از تهی‌شدگی، ظاهرًا قوی، اما در درون شکننده بیابد.

در سه ماه اول ریاست‌جمهوری‌اش، ترامپ چندین سیاست خلاف قانون اساسی را اعمال کرده است. مثلاً در روز اول، فرمان اجرایی‌ای صادر کرد که تابعیت بر اساس تولد را ممنوع می‌کرد. یعنی اصل اینکه هرکسی در خاک ایالات متحده به دنیا بیاید—چه از والدین شهروند و چه غیرشهروند—حق شهروندی دارد را لغو کرد. اما قانون اساسی در این مورد هم شفاف است. متمم چهاردهم، حق شهروندی بر اساس تولد را تضمین می‌کند. علاوه بر این، رؤسای جمهور نمی‌توانند قوانین مربوط به شهروندی را تغییر دهند.

رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، رژیم تهران را تهدید کرده که در صورت توقف‌نکردن برنامه هسته‌ای‌اش، با حملات سنگین نظامی روبه‌رو خواهد شد. وزیر دفاع او، پیت هگزس، بخش بزرگی از ناوگان بمب‌افکن‌های B-2 را به پایگاه دیه‌گو گارسیا در اقیانوس هند ـ در فاصله ۵۲۰۰ کیلومتری از تهران ـ منتقل کرده و چند ناو هواپیمابر نیز به منطقه اعزام کرده است.
قرار است روز شنبه، در عمان، دیداری در سطح بالا میان آمریکا و ایران برگزار شود. میزبان این دیدار بدر البوسعیدی، وزیر خارجه عمان، خواهد بود. هنوز مشخص نیست که آیا عباس عراقچی، معاون وزیر خارجه ایران، در آن‌جا با استیو ویتکاف، فرستاده ویژه ترامپ، دیدار خواهد کرد یا نه. دو کشور با یکدیگر گفت‌وگو نمی‌کنند. این دیدار، در صورت وقوع، نخستین مواجهه مستقیم نمایندگان دو طرف در حدود هفت سال گذشته خواهد بود.

آخرین «کار زار» از حزب چپ فرانسه و رهبر آن ژان لوک ملانشون، پوستر ضد یهودی است که سرانجام در ۱۲ مارس امسال از حساب (X) این جنبش سیاسی پس گرفته شد ولی به درستی رسوایی به پا کرد. اتحادیه حقوق بشر، شبکه ی اقدام علیه یهود ستیزی و همه ی شکل‌های نژاد پرستی، و دیگر انجمن‌ها این تصویر را محکوم کرده اند. و برخی از سران جنبش با توضیحاتی که همیشه روشن نیست، عذر خواهی نمودند.

طبقه کارگر به یک آلترناتیو سیاسی با برنامه سوسیالیستی روشن نیاز دارد. برای متوقف کردن جریان راست، وظیفه اصلی پیش بردن مبارزه است، نه درگیر شدن در اختلافات بوروکراتیک درون حربی. سوسیالیست ها باید در مبارزات علیه خصوصی سازی و ریاضت اقتصادی شرکت کنند و یک حزب کارگری واقعی با برنامه سوسیالیستی بسازند. طبقه کارگر بولیوی مطمئناً با شکست تاریخی مواجه نشده است و در دوره بعدی احتمالاً شاهد جنبش‌های جدیدی خواهیم بود که می‌توانند مبنایی برای یک آلترناتیو چپ واقعی در کشور ایجاد کنند که مبارزه را در راستای رسیدن به یک نتیجه انقلابی که برای حل بحرانی که توده های بولیائی با آن روبرو هستند، ضروری است به پیش ببرد.

نافرمانی نظامی در فرهنگ اسرائیلی جایی ندارد. مردم ترجیح می‌دهند خدمت کنند و بعد شکایت کنند. این وضعیت مرا به یاد ترانه‌ای از «سی هیمن» در زمان انتفاضه اول می‌اندازد: «شلیک کن و گریه کن». مردم می‌دانند که جنگ وحشتناک است، اما در عین حال آن را برای کشورشان ضروری می‌دانند. بسیاری نیز به درگیری اسرائیل-فلسطین همچون مسابقه فوتبال نگاه می‌کنند که باید تیمی را انتخاب کرد، بدون طیف‌های میانه. با این حال، گفته می‌شود حدود ۵۰ درصد از نیروهای ذخیره دیگر پاسخ مثبت نمی‌دهند وقتی بارها به خدمت فراخوانده می‌شوند. بسیاری از آن‌ها نه از دلایل سیاسی، بلکه به دلیل توجه به خانواده و کارشان چنین می‌کنند. این یک اعتراض اجتماعی بزرگ نیست، اما یک نافرمانی خاموش فردی است—که البته مهم است.

در بسیاری از شهرهای آلمان ، روزهای شنبه و یکشنبه در بعضی از مکان ها در فضای آزاد بازارمکاره ای تشکیل می شود که مردم اجناس مازاد و یا غیرقابل استفاده خود را برای فروش عرضه می کنند. بقول معروف از شیر مرغ تا جون آدمیزاد را میتوان در این بازار پیدا کرد و خرید. تقریبا همه اجناس دست دوم هستند ولی جنس نو هم در میان آن ها و برای فروش عرضه می شود. البته اگر انسان در جستجوی چیز خاصی باشد باید بارها به این بازارها سر بزند اما در نهایت و زمانی آن را پیدا خواهد کرد.

چطور می‌شود دندان‌ها را به هم فشرد و بخندید؟ با وجود پیچیدگی‌های زیاد، یک چیز در سال‌های اخیر روشن بوده است؛ قدرت‌های اصلی حاکم در اروپا، به‌ویژه قدرتمندترین آن‌ها، آلمان، طمع و حتی اشتیاق برای ماجراجویی‌های نظامی نشان داده‌اند. از سوی دیگر، این اشتیاق به صورت حرص و آز برای خرج کردن میلیاردها یورو بیشتر برای تسلیحات، نیروی هوایی وحشتناک، مانورهای دریایی در تمام آب‌های اطراف، و پایگاه‌های دریایی در دریای بالتیک درآمد و همه این‌ها برای گسترش به سمت شرق است، با یک دشمن اعلام‌شده که فرمانروایش بطور روزانه در بیشتر رسانه‌ها تقبیح، تمسخر و شیطان‌سازی می‌شود. ب

در آن دوران چقدر ساده لوح و احساساتی بودیم. در ۱۸ آوریل ۱۹۹۶ - ۲۹ سال پیش – در جریان عملیات نجات واحد کماندویی ماگلان به فرماندهی سرگرد نفتالی بنت از کمینی که در روستای کفر قنا در جنوب لبنان گرفتار شده بودند، یک توپخانه اسرائیل به روی مردم اتش گشود. چهار گلوله توپ به یک اردوگاه پناهندگان سازمان ملل اصابت کرد و منجر به کشته شدن ۱۰۲ غیرنظامی شد که بیشترشان کودک بودند. طبق معمول، سخنگوی ارتش اسرائیل دروغ گفته، ایجاد اغتشاش فکری کرد. شیمون پرز ، نخست وزیر وقت، گفت "بسیار متأسفیم" اما "عذرخواهی نمی کنیم" و جهان خشمگین شد.

در هفته های اخیر رویداد غریبی در قفقاز جنوبی اتفاق افتاد، که هم چنان ادامه دارد: تمام دنیا توافق آذربایجان و ارمنستان در مورد عقد پیمان صلح را تبریک گفته و می گویند، حال آنکه آذربایجان تدارک حمله جدیدی به ارمنستان را می بیند و روستاهای مرزی ارمنستان آماج تیراندازی از از آن طرف مرز واقع می شوند.
قضیه چیست؟ چرا با وجود حصول توافق در مورد متن پیمان صلحی که قرار است میان دو کشور امضا شود، وضعیت نه تنها آرام نیست، بلکه به سمت تصادم و برخورد نظامی پیش می رود. متن پیمان در واقع حاوی تمام تقاضاهای زیاده خواهانه رژیم باکو از دولت پاشینیان است.

جست‌وجوی بی‌وقفه سرمایه‌داری برای رقابت و سود به تخریب و نابودی گسترده‌ای در سطح جهانی منجر شده است. تغییرات اقلیمی و تخریب محیط زیست، قحطی و جنگ‌های هر روز وحشیانه‌تر باعث آوارگی میلیون‌ها نفر شده‌اند. در برابر این مشکلات جهانی، برنامه‌های مختلف انتخاباتی چیزی بیشتر از مفهوم ارتجاعی انزوای ملی ندارند. این درواقع، یک فراخوان برای حمله به ضعیف‌ترین‌ حلقه ها به منظور حفظ استثمار است. کسانی که مجبور به فروش نیروی کار خود تحت شرایطی هستند که هر روز خطرناک‌تر می‌شود، هیچ علاقه‌ای به تشدید قوانین مهاجرت ندارند، قوانینی که تنها هدف و مقصد آنها تقسیم ما علیه یکدیگر است.

در روزهای اولیه حمله، مقامات ترکیه ابتدا دخالت کشور خود را انکار کرده و سپس آن را کم‌اهمیت جلوه دادند. با این حال، بلافاصله شایعاتی در رسانه‌های سنتی و اجتماعی مبنی بر اینکه این یک عملیات تغییر رژیم با حمایت ترکیه بوده است، گسترش یافت—شایعاتی که پس از سقوط حلب به سهولت قابل انکارکردن نبود زیرا رئیس‌جمهور ترکیه رجب طیب اردوغان علناً از نیروهای مقاومت خواست که به دمشق پیشروی کرده و اسد را سرنگون کنند. اگرچه حقیقت کامل درباره دخالت آنکارا ممکن است هرگز فاش نشود، باور به اینکه ترکیه—با حمایت ایالات متحده و اسرائیل—به‌طور عمده در این عملیات دخالت داشته است، در سراسر خاورمیانه و فراتر از آن رایج به نظر می‌رسد.