تمرکز قدرت در بخش نفت، که توسط قذافی ایجاد شد، بذر بی‌ثباتی را نیز کاشت. پس از سرنگونی او، همان میادین نفتی به دارایی‌هایی مناقشه‌آمیز تبدیل شدند. دولت وحدت ملی و ارتش ملی لیبی برای کنترل آنها رقابت کرده‌اند؛ رقابتی که بارها منجر به تعطیلی ترمینال‌ها و خطوط لوله شده و باعث وقفه‌های پرهزینه‌ای شده که دولت را از درآمد محروم کرده و بحران مالی لیبی را عمیق‌تر کرده‌اند. علیرغم ظهور بازیگران و نهادهای جدید، وابستگی دولت به نفت همچنان مانند گذشته است و اقتصاد لیبی همچنان به‌شدت فاقد تنوع است.

سیستم مالی ایالات متحده همواره مستعد بی‌ثباتی و بحران بوده است. با این حال، اکنون تحت دولت جدید ترامپ که در حال پیشبرد کاهش شدید مقررات، از جمله در بخش ارزهای دیجیتال است (بخشی که خانواده‌ی ترامپ در آن منافع مالی عمده‌ای دارد)(۱)، این سیستم مالی بیش از هر زمان دیگری آسیب‌پذیر شده و خطرات جدی برای اقتصاد گسترده‌تر به همراه دارد. البته، این مسئله برای دونالد ترامپ، خانواده‌اش و دوستان میلیاردرش اهمیت چندانی ندارد. برای ترامپ، معنای واقعی "اول آمریکا" همان "ثروت‌اندوزی شخصی" است.

همه‌ی آنچه امروز تجربه می‌کنیم، به من احساسی می‌دهد انگار یکی از شخصیت‌های سریال «بازی مرکب» هستم. ما برای بقا می‌جنگیم، با چالش‌هایی ناشناخته روبه‌رو می‌شویم و نمی‌دانیم زنده از این مهلکه بیرون خواهیم رفت یا جسدمان بیرون برده خواهد شد. اینجا ممکن است کشته شوی چون برای غذا جنگیده‌ای، چون از خانواده‌ات دفاع کرده‌ای یا فقط چون سعی کرده‌ای از مرگ بگریزی. هیچ تضمینی برای زنده ماندن وجود ندارد، هیچ خیابانی امن نیست — فقط شانس است که شاید روزی دیگر از زندگی را به تو هدیه دهد.

نسل‌کشی، نکته مرکزی‌اش این است که مبتنی بر یک نیت مشخص است. بدون نیت نسل‌کشی، نسلی‌کشی رخ نمی‌دهد. و این نیت، که موضوع پیچیده‌ای است، باید خیلی خاص باشد. یعنی: فلسطینی‌ها باید از سوی اسرائیل با قصد نابودی کامل یا جزئی گروه‌شان کشته شده باشند، همان‌طور که در کنوانسیون سازمان ملل آمده است.
واضح‌ترین نشانه نیت نسل‌کشی زمانی است که یک طرح نابودی وجود داشته باشد، مانند پروتکل وان‌زِه نازی‌ها در سال ۱۹۴۲ درباره «راه‌حل نهایی مسئله یهود».

«نتانیاهو از طریق قدرت دادن و حمایت از باندهای جنایتکار و استفاده از کمکهای انسانی به‌ عنوان سلاح، در پی آنست که نوار غزه را به ممالک متخاصم تجزیه کند، که تنها پادشاه آن، هرج‌ و مرج است.» برای حفظ این وضعیت، اسرائیل حتی حاضر است از رهبر یکی از باندهای محلی در جنوب غزه که به داعش وابسته است، حمایت کند.
به قول یک مقام ارشد سازمان ملل متحد: «اینها احتمالاً تنها افرادی هستند در غزه که می‌توانند تا ۱۰۰ متری تانک اسرائیلی یا سربازان اسرائیلی نزدیک شوند، بدون آن‌ که آسیبی ببینند.»

آنیلویچ وقتی درمی‌یافت این طرح را دولت اسرائیل — همان دولت یهودی که بر پایهٔخاطرۀ قربانیان گتوی او شکل گرفته — در سر می‌پروراند، دلش می‌شکست. و اگر می‌فهمید یسرائیل کاتس، کسی که این ایده را مطرح کرده، فرزند بازماندگان هولوکاست است، پدر و مادری به نام‌های مئیر کاتس و ملخا (نیرا) دویچ از ناحیه مارامورش در رومانی، که بیشتر خانواده‌شان را در اردوگاه‌های مرگ از دست داده‌اند، دیگرهوش از سرش می پرید، هیچ نمی‌فهمید. آن‌وقت چه می‌توانست به پسرشان بگوید؟

چگونه می‌توانم «محافظ» باشم وقتی جنگنده‌ها خانه‌ام را به تلی از خاک تبدیل می‌کنند، پهپادهای در حال پرواز خواب را از چشمانمان می‌دزدند و کوچ اجباری تنها ضمانت زنده‌ماندن است؟ چگونه می‌توانم «تأمین‌کننده» باشم وقتی محاصرۀ ۱۸ سالۀ اسرائیل اقتصادمان را نابود کرده، و محاصره ای شدیدتر ما را به گرسنگی می‌کشاند و نزدیک شدن به کامیون کمکهای بشردوستانه به معنای خطر مرگ است؟

چگونه می‌توان این را تعریف کرد، وقتی که ۶۰۰۰۰۰ نفر مجبور می‌شوند در یک اردوگاه محصور شده و نظامی‌وار در چادر زندگی کنند و اجازه خروج ندارند؟ آیا هیچ اصطلاح مناسبی برای این وضعیت به ذهنشان نمی‌رسد؟ نگران نباشید، کارشناسان روابط عمومی اسرائیل قبلاً برای طرح جدید وزیر دفاع اسرائیل، اسراییل کاتز، یک توصیف آماده کرده‌اند: بر ویرانه‌های شهر مرزی بمباران‌شده رفح، قرار است یک «شهر انسانی» ساخته شود.

سید احمد ترسیده است. او در یک چت واتساپی می‌گوید: «نمی‌دانم کی دوباره می‌توانم خبری بدهم. شاید آمدن به اینجا کار عاقلانه‌ای نبود. افغانستان امن‌تر بود»، در این روزها اتصال اینترنت در تهران قطع بود. سپس یکی از همسایه‌ها با کمک اینترنت ماهواره‌ای استارلینک ایلان ماسک، ارتباط را برقرار کرد؛ اما استفاده از آن در واقع ممنوع بود. احمد با هیجان می‌گوید: «هرکس از استارلینک استفاده کند، دستگیر می‌شود و شاید حتی اعدام.» نام واقعی این مرد سی‌وچندساله البته احمد نیست. او حدود یک سال پیش از کابل به تهران گریخت.

جنگی که اسرائیل در ایران براه انداخته، اوج سلسله وقایعی است که تقریباً چهل سال پیش، در دوران نوزادی حکومت دینی در ایران آغاز شد. چرا این سرسختی برای دستیابی به سلاح هسته ای در آینده و یا دستیابی به ظرفیت مونتاژ آن؟
حکومت دینی حاکم بر تهران [ایران] از سال ۱۹۷۹ به مزایای «بمب» اعتقاد دارد. قرار است این بمب، رژیم را در برابر تجاوز خارجی حفظ کند و برتری استراتژیک ایران را در خاورمیانه تضمین نماید. در حالیکه حاصل آن می‌تواند کاملاً بر عکس باشد : تضعیف بی پایان حاکمیت دینی ؛ اگر نخواهیم بگوئیم فوراً کشنده برای جمهوری اسلامی.

همچنین مشخص نیست که بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) چه زمانی دوباره به ذخایر اورانیوم ایران دسترسی خواهند داشت. روز پنج‌شنبه، مجلس ایران طی قانونی همکاری با ناظران بین‌المللی را به‌طور موقت متوقف کرد. اگر رژیم تهران بر این تصمیم باقی بماند، نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران بسیار دشوار – و حتی ناممکن – خواهد شد.
دونالد ترامپ احتمالاً شرایطی پیچیده به وجود آورده است: او بمب بر سر رژیمی ریخته که حالا از هفته آینده قصد دارد پای میز مذاکره بنشاند و آن را متقاعد کند که ذخایر اورانیومش را واگذار کند.

البقاع یکی از معدود کسب و کارهایی در غزه بود که علیرغم جنگ توانست باز بماند. این کافه به دانشجویان و کسانی که می خواستند مطالعه کنند، روزنامه‌نگارانی که در صدد نوشتن گزارش خود بودند و به (فریلنسر)هایی که سعی داشتند در بحبوحه قطعی‌های برق و آوارگی‌های مکرر همچنان دورکاری کنند، دسترسی به اینترنت ارائه می‌داد. در حالی که زندگی در سراسر نوار غزه متوقف شده بود، مردم در البقاع دور هم جمع می شدند، روی صندلی‌های پلاستیکی می نشستند و هر نوع نوشیدنی، که هنوز در محاصره موجود بود، را می‌نوشیدند و لحظات کوتاه آرامی را با همکاران و عزیزانشان می‌گذراندند.

اما در نظریه، حزب ماسک می‌تواند در انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره در سال آینده و حتی در انتخابات ریاست‌جمهوری دو سال بعد، بخشی از آرای کلیدی جمهوری‌خواهان را از آن خود کند.
ماسک روز جمعه، همزمان با امضای قانون مالیاتی جدید توسط ترامپ، یک طرح احتمالی برای مبارزه سیاسی منتشر کرد. او اعلام کرد که قصد دارد چند کرسی در مجلس نمایندگان و سنا را به دست آورد و به یک نیروی تعیین‌کننده در تصویب قوانین مهم بدل شود.

ماه ژوئن هرگز در روسیه به عنوان «ماه پراید» جشن گرفته نشده است. برعکس، جامعه LGBTQ+ در روسیه همواره تلاش کرده‌است آرام و بی‌سروصدا بماند تا مقامات را تحریک نکند. اما به نظر می‌رسد که مقامات روسیه امسال برعکس عمل کرده‌اند و به‌نوعی «ماه همجنس‌هراسی» را جشن گرفته‌اند. در حالی‌که در سراسر جهان رژه‌هایی به مناسبت روز کریستوفر استریت برگزار می‌شد، مسئولان روسیه موج جدیدی از سرکوب‌ها را آغاز کردند و سلسله‌ای از پرونده‌های کیفری علیه جامعه همجنس‌گرای روسیه به جریان انداختند.

در واقع، دلایل فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد ترامپ هرگز آن صلح‌طلبی نبوده که هم‌عصرانش – و پیش از همه، خود او وانمود کرده‌اند. در رویارویی با ایران، آخرین پوست‌اندازی گرگی را می‌بینیم که دیگر از پوشیدن پوست میش به تنگ آمده است.
بسیاری هنوز به این دلیل ترامپ را شاهزاده صلح می‌دانند که او بی‌وقفه چنین ادعایی را تکرار می‌کند. و همچنین به این دلیل که ایالات متحده را در نخستین دوره ریاست‌جمهوری‌اش، از سال ۲۰۱۷، وارد جنگ بزرگی نکرد – و نیز چون بارها از بی‌میلی‌اش به امور نظامی و سربازان سخن گفته است. اما این دو ادعا، در برابر نگاهی دقیق‌تر، دوام نمی‌آورند.