امروز، به لطف فناوری‌هایی که جهان را به اندازه یک دانه عدس کوچک کرده‌اند، می‌توان دریافت که در هر گوشه این کره خاکی چه می‌گذرد. کشورهای جهان سوم ــ که بیشترشان سرشار از ثروت‌های طبیعی‌اند ــ به دست استعمارگران در شرایطی قرار گرفته‌اند که از نظر علمی و آموزشی عقب نگاه داشته شوند، اما از نظر مذهبی با اعتقادات افراطی و ترس از بی‌ایمانی تربیت شوند. مردمان این سرزمین‌ها چنان درگیر نان شب و دعا و ثنا شده‌اند که دیگر مجالی برای اندیشیدن به سرنوشت خود ندارند.

فئودور راسکولنیکوف در نوامبر ۱۹۲۳ تحت فشار بی‌وقفه بریتانیا از طرف مسکو فراخوانده شد و مجبور به ترک کابل گردید. وزیر امور خارجه، لرد کرزن، دائماً به او حمله می‌کرد و چیزهای بدی درباره‌اش گفته و او را محکوم می‌کرد. انگلیسی‌ها راسکولنیکوف را به حمایت و تأمین مالی شورشیان هند متهم می‌کردند. راسکولنیکوف خشمگین بود. او نظر خود را در پراودا بیان نموده و نوشت «اولتیماتوم گستاخانه و وقیحانه لرد کرزن تنها منجر به نزدیک‌تر شدن افغانستان به اتحاد جماهیر شوروی خواهد شد. تاریخ به نفع ما عمل می‌کند.»

از آوارگی و جابه‌جایی‌های پیاپی خسته‌ایم. فرسوده‌ایم از ترس، از بی‌پایانی ناامنی و بی‌ثباتی. به جان آمده‌ایم از این‌که هر بار باید از نو آغاز کنیم. اکنون که این سطرها را می‌نویسم، تک‌تک لحظات آوارگی‌های گذشته را دوباره مرور می‌کنم: از شمال تا جنوب تمام استان‌های غزه را زیر پا گذاشته‌ام. از خودم می‌پرسم این بار کجا فرود خواهم آمد؟ آیا در میان همسایگان تازه‌ام احساس خانه‌بودن خواهم کرد؟ آیا وضعیت «نسبتاً» امن خواهد بود؟ آیا ضروری‌ترین نیازهای زندگی در دسترس خواهند بود – آب، غذا؟ بازاری در نزدیکی؟ جایی برای شارژ تلفن همراه یا اینترنتی قابل استفاده؟

پیش از جنگ در یک کارخانه لبنیات محلی در غزه کار می‌کردم؛ در بخش بازاریابی و توزیع. ما پنیر و شیر تولید می‌کردیم و به مغازه‌ها می‌رساندیم. با وجود مشکلات اقتصادی، زندگی در مقایسه با امروز نعمتی بود. مثل بهشت بود. از ۷ اکتبر تاکنون ۳۵ کیلو کم کرده‌ام، حالا ۵۰ کیلو هستم. اما شاید وضع من از دیگران بهتر باشد. بعضی‌ها هر دو روز یک وعده غذا می‌خورند. من توانسته‌ام روزی یک وعده داشته باشم. می‌توانم غذا بپزم، ارتباطی با دوستانی در خارج دارم. اینجا پروژه‌های کوچک امدادی راه انداخته‌ایم تا زنده بمانیم و به مردم اطرافمان کمک کنیم.

آنچه در پاسخ به حملات حماس در ۷ اکتبر آغاز شد، به کارزار کشتار جمعی، قحطی و آوارگی مردم غزه تبدیل شده است. اگر اسرائیل طرح خود را برای فتح شهر غزه کنار نگذارد و جریان کمک های بشردوستانه را از سر نگیرد، ادامه آن طرح خطر پیامدهای فاجعه بار اقتصادی، تعمیق انزوا، و زوال ملی کشور اسرائیل را به همراه خواهد داشت.
تل آویو - دولت فعلی ایتالیا یکی از دوستانه ترین دولت های اسرائیل در تاریخ این کشور است، به همین دلیل است که اظهارات اخیر گیدو کروستو، وزیر دفاع ایتالیا در مورد جنگ جاری در غزه، باید زنگ خطر را در میان اسرائیلی ها، به ویژه در داخل دولت به صدا درآورد.

پزشکان و امدادگران در محل از انسان‌های لاغر و نحیف و کودکانی پنج‌ساله خبر می‌دهند که به دلیل کاهش وزن، چند سال کوچک‌تر به نظر می‌رسند. ساکنان، در تماس‌های تلفنی، از روزهایی بدون غذا می‌گویند. اما نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، همه اینها را «دروغ» می‌خواند. او مدعی است که کشورش اجازه ورود کمک‌های کافی به غزه را می‌دهد. این ادعا تقریباً با تمام گزارش‌ها از نوار ساحلی در تضاد است و حتی با ارقام منتشرشده از سوی نهاد اسرائیلی «کوگات» نیز ناسازگار می‌نماید. طبق همان ارقام، تنها حداقل ضروری وارد غزه شده است.

امروز شهر غزه، پایتخت پیشین حماس، بیش از هر زمان دیگری به شهری شبیه است که از دل یک فیلم آخرالزمانی بیرون آمده باشد. برج‌های ویران‌شده همچون دندان‌های پوسیده و توخالی به‌سوی آسمان دم‌کرده و سوزان تابستان سر برآورده‌اند. میان اردوگاه‌های عظیم چادری، کوه‌هایی از زباله انباشته شده و فاضلاب جاری است. حشرات در هوا پرسه می‌زنند، گله‌های سگ‌های ولگرد بارها به مردم حمله می‌کنند و شب‌ها موش‌ها ظاهر می‌شوند. چون مردم مدت‌هاست برای پخت‌وپز پلاستیک و زباله می‌سوزانند و برخی دلالان نیز می‌کوشند از مواد پلاستیکی بنزین تولید کنند، دود سمی و متعفن همه‌جا را فرا گرفته است.

برقراری پیوند میان ترامپ و جایزه صلح نوبل، مترادف با تبدیل شب به روز و دروغ به حقیقت است. این کار، عامل وحشتناک‌ ترین جنگ این قرن را به ترکیبی از کشیش مارتین لوتر کینگ جونیور و دالایی لاما تبدیل می‌کند که هر دو جایزه صلح را دریافت کرده‌اند. و قصد دارد تلقین کند که ترامپ و نلسون ماندلا همسان هستند. مضحکه و بی معنایی هیچ حدی ندارد. و این کاملاً به ضرر ماست.
اگر نتانیاهو و ترامپ شایسته جایزه‌ای باشند، جایزه‌ای است که خوشبختانه هنوز وجود ندارد: جایزه نسل‌کشی.

امروز هرکس در موزه وهم‌انگیز آلکاتراز قدم بزند ــ موزه‌ای که از دهه‌ها پیش در ویرانه‌های زندان جای گرفته ــ به‌سختی می‌تواند تصور کند چگونه می‌توان در این‌جا زندانی مدرن برپا کرد. از بعضی ساختمان‌ها تنها چند دیوار سنگی باقی مانده، علف‌های هرز همه جا روییده، جزیره از فضولات پرندگان پوشیده شده و انبوهی از مگس‌های کثیف آن را فرا گرفته است. آب لوله‌کشی موزه باید با کشتی آورده شود. نیروگاه دیزلی پیشین هم تا حد زیادی با یک نیروگاه کوچک خورشیدی جایگزین شده است.

در ۱۶ آوریل ۱۹۲۱راسکولنیکوف به همراه لاریسا رایسنر کشور خود را ترک کرد و عازم افغانستان شد. برای هفته‌های طولانی، تقریباً یک ربع سال. این زوج از ترکستان، ازبکستان، قرقیزستان، استپ های متروک که زمانی زیر سم اسبان تیمور لنگ می‌لرزیدند، و امارت بخارا ،جایی که وضعیت برای سرخ‌ها هنوز متزلزل بود، عبور کردند. در امارات بخارا باندهای بسماچی به رهبری راهزنان و آخوندهایی که به نام دین عمل می‌کردند، شورش و ناآرامی را گسترش می‌دادند. لاریسا رایسنر در این مناطق گله‌های الاغ‌های نحیف و پر از انواع متاع را با مردان ریشدار عمامه به‌سرِ چمباته‌زده و زنانی سر تا پا محجبه، مشاهده می‌کرد.

در چادر من هوا بسیار سرد است. پس کودکان چطور از سرما جان سالم به در می‌برند؟ صدای نفس‌کشیدن‌های سنگین اطرافیانم را می‌شنوم. این روزها ویروسی در حال شیوع است، به‌ویژه در میان کودکان. از علائم این بیماری تنگی نفس و سرفه است. صندوق کودکان سازمان ملل، یونیسف، نمونه‌هایی از آب در غزه گرفته و در آن ویروس فلج اطفال (پولیو) را یافته است؛ ویروسی که تنفس را دشوار می‌کند.

قدرتِ تخیّل محدود من اجازه نمی‌دهد که دوستانم و خانواده‌های لاغر، بیمار و داغدارشان را تصور کنم که دست کم برای هشتمین بار، تلوتلوخوران، به سوی آینده ای نامعلوم، سرزمینی باریک تر و پرجمعیت تر اخراج می‌شوند. سوار بر گاری؟ یا با پای پیاده در مسیری بیست کیلومتری؟ در حال دویدن، نفس‌نفس‌زنان، در حالی که در پشت سرشان گلوله‌ شلیک می‌کنند، و ستون‌هایی از دود سیاه و گرد و غبار بر آسمان بلند می شود؟

در سپتامبر ۱۹۴۷ بریتانیا قیمومیت فلسطین را واگذار کرد. دو ماه بعد، مجمع عمومی سازمان ملل به تقسیم فلسطین به دو دولت، یکی یهودی و دیگری عربی، رأی داد. این طرح «دو دولت» به‌طور کلی بر اساس وضعیت موجود سکونت‌ها طراحی شده بود. جامعه یهودی آن را پذیرفت، اما دولت‌های عربی آن را رد کردند. به گفته موریل آسِبورگ از «بنیاد علم و سیاست آلمان» (SWP)، تقسیم‌بندی پیشنهادی ناعادلانه تلقی شد: در آن زمان حدود ۳۰ درصد جمعیت فلسطین یهودی بودند، اما دولت یهودی قرار بود ۵۶ درصد از کل سرزمین را در اختیار داشته باشد.

امروزه آن گروهی که زمانی همه‌جا حاضر بود، صرفاً به یک قدرت سایه‌ای بدل شده است ـ قدرتی که به گفته ناظران فلسطینی و اسرائیلی همچنان بخش‌هایی از نوار ساحلی را در اختیار دارد. ارتش تروریستی پیشین اکنون به یک نیروی چریکی تبدیل شده است. هرچند ۷۰ درصد از این محصورۀ ساحلی به ویرانه‌ای بدل شده و ۹۰ درصد جمعیت آن بارها آواره شده‌اند، حماس با این همه همچنان نیروی مسلط در غزه باقی مانده است. کارکنان ادارات آن کنترل همان اندک زندگی مدنی باقی‌مانده را در دست دارند؛ نیروهای امنیتی‌اش بخش بزرگی از حدود ۲۰ گروگان اسرائیلی را که احتمالاً هنوز زنده‌اند، در اختیار دارند؛ رقبای فلسطینی خود را مهار می‌کنند و اکنون آشکارا برای نبردی بزرگ دیگر با اسرائیل آماده می‌شوند.

دخالت در تصمیمات کیوریتوری مؤسسات هنری دولتی تعجب‌آور نیست. ترامپ با تصاحب مرکز کندی و انتصاب وفاداران به هیئت مدیره آن، به‌وضوح نشان داده است که چقدر برایش مهم است که تعریف هنر آمریکایی را دیکته کند. او از ابزارهای قدرت در دسترس خود استفاده می‌کند تا جنگ فرهنگی آمریکا، که حداقل از دهه ۶۰ ادامه دارد، به نفع خود و نیروهای واپس‌گرای حامی‌اش یک‌بار برای همیشه حل کند.

پرسش اصلی من این است: چطور حماس همه‌ی این تحقیرها را تحمل کرده است؟ حماس باید غزه را ترک می‌کرد. تنها برای این‌که دروغ‌های اشغالگران اسرائیلی را رسوا کند که می‌گویند: «ما همه‌ی این کارها را فقط به خاطر حماس می‌کنیم.»
من باور دارم حقیقت این است: اشغال، مردم را گرسنگی می‌دهد و می‌کشد، زیرا می‌خواهد آنان را از سرزمین‌شان براند و آن را برای خود و جمعیت خود تصاحب کند. در کرانه‌ی باختری تقریباً هیچ فعالیتی از سوی حماس وجود ندارد، با این حال فلسطینیان همچنان به دست شهرک‌نشینان و سربازان اسرائیلی کشته می‌شوند. حماس باید مدت‌ها پیش غزه را ترک می‌کرد – حتی برای این‌که به جهان نشان دهد هدف واقعی اشغالگران چیست.

آنچه در زیر می‌خوانید، زندگی راسکولینکوف، از فعالین بلشویک در انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ است که به شکل نوشته بلندی در مجله "لتره بین‌المللی" (Lettre International) شماره ۱۴۷ منتشر شده است. زندگی راسکولینکف که سودای انقلابی جهانی در سر داشت، به علت حضور او در تاریخ ایران (جنبش جنگل) و سرانجام مرگ مشکوک او در فرانسه، در پی مخالفت با استالین، می‌تواند برای خواننده ایرانی نیز جالب باشد.

فقط در ماه ژوئیه، ارتش اسرائیل بیش از ۱۳۰۰ حمله به محله‌های فلسطینی انجام داد. ساکنان دائماً مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، زیرا می‌دانند که هر سربازی با مصونیت از مجازات عمل می‌کند و هیچ کس مداخله نخواهد کرد. «ما می‌بینیم که هر سرباز مانند یک فرمانده رفتار می‌کند، هر کاری که دلش بخواهد انجام می‌دهد، بدون ترس از مقام های بالاتر.»

در حالی که اسرائیل غزه را به اردوگاه مرگ تبدیل کرده و به الحاق کرانه باختری ادامه می‌دهد، فرانسه یکبار دیگر، به‌رسمیت شناختن دولت فلسطین در ماه سپتامبر آینده را اعلام کرد. فرانسه که در گذشته در خاور نزدیک دارای نفوذ بود، بدین ترتیب یک‌ سد و چهل و نهمین کشوری خواهد بود که این گام را برمی‌دارد. این تأخیر تا حد زیادی مدیون نقش یک ساختار خوشه‌ای قدرتمند سیاسی و رسانه ای است که به‌سود تل آویو عمل می‌کند.

نتانیاهو مدت‌هاست که به‌شدت با یک توافق جامع برای آزادی گروگان‌ها مخالف است، زیرا حماس برای چنین توافقی پایان قطعی جنگ را شرط می‌داند. با این حال، بیش از ۷۰ درصد مردم اسرائیل خواهان پایان درگیری‌ها و دستیابی به توافق هستند. نخست‌وزیر، با سیاست جنگ‌طلبانه‌اش، در جامعه تا حد زیادی منزوی شده است. گفته می‌شود که هنوز ۵۰ گروگان در اسارت حماس هستند که حدود ۲۰ نفر از آن‌ها زنده‌اند. سرنوشت آن‌ها برای اکثریت بزرگی از جامعه مهم‌تر از هر چیز دیگری است؛ اما نتانیاهو بارها نابودی حماس و دستیابی به «پیروزی کامل» را به‌عنوان هدف اصلی خود مطرح کرده است.

امروز روزم را با سه ساعت تدوین صحنه‌های رنج و درد برای ساخت یک ویدئوی کوتاه آغاز کردم، ویدئویی که می‌خواستم در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنم تا شاید به گوش جهان برسد—اگر اینترنت یاری می‌کرد. سپس راهی شدم تا در شهر غذا توزیع کنم.
در مسیر بیمارستان، از پشت شیشهٔ خودروی توزیع، به چهرهٔ همشهریانم نگاه می‌کردم. چطور ممکن است یک چهره این‌همه اندوه را در خود داشته باشد؟ مردم زیر آفتاب قدم می‌زدند، گویی خورشید به آنان مدیون است. دبه‌های آب و بسته‌های هیزم بر دوش داشتند؛ گران‌بها همچون طلا.

ابتدا خیلی‌ها به این دستور توجه نکردند و برخی ماهیگیران ادامه دادند، انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. اما صبح سه‌شنبه ۱۵ ژوئیه همه چیز فرق داشت. دوازده کشتی جنگی اسرائیلی با اندازه‌های مختلف در نزدیکی بندر غزه ظاهر شدند. در آن زمان دریا پر از مردم بود — کودکان، بزرگسالان، ده‌ها قایق ماهیگیری که حداقل می‌توانستند چند نفر را سیر کنند. قایق‌های ماهیگیری فوراً عقب نشستند — شاید این‌گونه از حمله‌ای نجات پیدا کردند. کشتی‌های جنگی مانورهای خود را در نزدیکی ساحل اجرا کردند و چند تیر هشدار به آب شلیک کردند.

در اینجا جایی است که ترامپ می‌تواند وارد عمل شود. او در هفته‌های منتهی به آغاز ریاست‌جمهوری‌اش، اعلام کرد که جنگ سوریه ، جنگ آمریکا نیست — و حق با او بود. اما این بدان معنا نیست که آمریکا هیچ نقشی نباید ایفا کند. ترامپ قرار نیست روابط اسرائیل و ترکیه را احیا کند — هیچ‌کدام از دو کشور تمایلی به این کار ندارند. اما چون اردوغان برای ترامپ احترام خاصی قائل است و نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، بابت بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران به او بدهکار است، ترامپ می‌تواند کاری کند که رؤسای جمهور پیشین نتوانستند: برخوردی قاطع و مستقیم با طرف‌های درگیر. او می‌تواند طرحی را روی میز بگذارد پیشنهادی که بطور مشخص «همین است که هست» برای اسرائیلی‌ها، سوری‌ها، ترک‌ها و کشورهای حاشیه خلیج فارس تلقی شود.

اکنون هشتادمین سالگرد بمباران اتمی ژاپن فرا رسیده است و در این هشتاد سال – دست‌کم در مقیاس کلی جهان – صلح برقرار بوده است. اما این صلح امروز به‌نظر من بیش از هر زمان دیگری در خطر است؛ حتی بیش‌تر از اوایل دههٔ هشتاد، زمانی که تنش‌های جنگ سرد بین شرق و غرب به نقطهٔ حساسی رسیده بود. نهادهای مهم و ارزشمندی مانند سازمان ملل متحد، صندوق بین‌المللی پول و اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر – که تا چندی پیش آن‌ها را بدیهی می‌پنداشتیم – امروز زیر سؤال رفته و به شکلی که هرگز پیش‌تر ندیده بودم، در معرض آزمون قرار گرفته‌اند. همین‌طور توافقات بین‌المللی اقتصادی و تجاری که تاکنون پایه‌ای برای جلوگیری از جنگ‌ها بوده‌اند. به‌عنوان کسی که عملاً تمام عمر خود را در دوران صلح گذرانده‌ام، وضعیت کنونی را به‌شدت خطرناک احساس می‌کنم.

امروز صبح، مثل همیشه، از محل خواب در مدرسه راهی بیمارستان اروپایی شدم، جایی که پدر زخمی‌ام بستری است. بیمارستان، مثل مدرسه، در الفخاری، بین رفح و خان‌یونس قرار دارد. تقریباً پنج دقیقه طول کشید تا از خیابان بازار بیمارستان عبور کنم و یاد فروشنده‌ای افتادم که هر روز در آنجا موسیقی پخش می‌کند. به سمتش رفتم و با او صحبت کردم.

»  هیچ‌کس مانند رئیس جمهور برزیل، ترامپ را به چالش نمی‌کشد