عبدالله اوجالان، بنیان‌گذار پ‌ک‌ک، از افراد سازمان خود خواسته است که سلاح‌هایشان را بر زمین بگذارند. یک درگیری ده‌ها ساله با ترکیه ممکن است سرانجام به پایان برسد.
یکی از تحولات احتمالی سرنوشت‌ساز در سیاست ترکیه، تحولاتی که شاید پیامدهای عمیقی در سیاست ترکیه داشته باشد، با یک دست‌دادن آغاز شد؛ حرکتی که در ابتدا کمتر کسی آن را درک کرد. در نخستین نشست پارلمان ترکیه پس از تعطیلات تابستانی، دولت باغچلی، رهبر حزب حرکت ملی‌گرا، به‌طور آشکار به سمت نمایندگان حزب چپ‌گرای طرفدار کردها، یعنی حزب DEM، رفت.

شعار «اول آمریکا» برای طبقه متوسط چه معنایی دارد؟ همان‌طور که می‌توان حدس زد، چی. حتی مراسم تحلیف دونالد ترامپ نیز به‌وضوح نشان داد که چه کسانی در حلقه‌ی خاص لطف و توجه او قرار دارند. در حالی که در مراسم تحلیف جان اف. کندی، شاعر آمریکایی رابرت فراست این فرصت را داشت تا چند بیت به‌یادماندنی بخواند، در مراسم ترامپ فضا کاملاً نثرگونه و بی‌پیرایه بود. نزدیک‌ترین حلقه‌ی او را دوازده تاجر و میلیاردر تشکیل می‌دادند که همچون سدی نفوذناپذیر گرد او حلقه زده بودند. در میان این نخبگان مالی، دو چهره برجسته‌تر از دیگران بودند: ایلان ماسک و برنار آرنو، سهامدار عمده و مدیرعامل بزرگ‌ترین هلدینگ کالاهای لوکس در جهان. ثروتمندترین آمریکایی و ثروتمندترین اروپایی در برابر قدرتمندترین مرد جهان ادای احترام می‌کردند. بدیهی‌بودن خام و عریان این صحنه به‌سختی قابل اغراق است.

امپراتوری آمریکا یک امپراتوری لیبرال است و این یکی از دلایلی است که ترامپ با آن به‌شدت مخالفت می‌کند. این وضعیت برای اروپای غربی نیز خوب بود به این معنا که توانستند منابع خود را به‌ویژه در فرانسه و آلمان غربی و همچنین در بریتانیا دوباره متمرکز کنند و تا حدی، به سمت برنامه‌های رفاه اجتماعی بروند، در حالی که قبلا بسیاری از فعالیت‌های اقتصادی آن‌ها مصرف مسابقات تسلیحاتی می‌شد - مسابقه تسلیحاتی دریایی بریتانیا و آلمان در اواخر قرن نوزدهم تا جنگ جهانی اول یکی از نمونه‌ها بارز آن است

گفتار های عمومی در اسرائیل، با زبان تحریک‌آمیز و نژادپرستانه علیه همه فلسطینی‌ها و اعراب همراه است. از نخست‌وزیر گرفته تا بی‌ کفایت ‌ترین گزارشگران تلویزیون، همه خود را موظف می‌دانند که تا می توانند با زبانی زشت و خشن از حماس و باریکه غزه سخن بگویند، گویی این روش به اعتبار استدلال‌ شان می‌افزاید. کسی نام «حماس» را بر زبان نمی آورد مگر اینکه صفت «نازی» را نیز به آن بیفزاید، یا اگر از«غزه» حرفی به میان آید، حتماً آن را با صفت «هیولا» همراه می کنند. در واقع، نفسِ این شیوه سخن گفتن، هولناک است.

یک مادر، یک دانشجو و یک نوجوان در چارچوب توافق بین اسرائیل و حماس آزاد شدند. این سه فلسطینی از ضرب‌وشتم، تحقیر و خودسری سخن می‌گویند. و از ترس خود مبنی بر اینکه به‌زودی دوباره بازداشت شوند.
سربازان درست در اواسط شب آمدند. آن‌ها به در ضربه زدند. سپس به رولا حسنین دستبند زدند، چشمانش را بستند و او را به یک خودرو نظامی بردند. او می‌گوید: «من فریاد زدم که یک دختر کوچک دارم و باید آرام باشم. اما سربازان گفتند که برایشان مهم نیست.»

هانی زبیده عادت کرده به این که در فرودگاه‌ها به عنوان یک فرد مشکوک تحت بازرسی قرار گیرد، اما هنگام بازگشت از سفر اخیرش به اسرائیل، احساس کرد که مأموران امنیتی بیش از همیشه سخت‌گیری می کنند. می‌گوید: ما را سه بار بازرسی کردند. "آویوا"، همسرم، از شدت اضطراب تقریباً از حال رفت. دختر ۲۱ ساله‌ای که مسئول بررسی مدارک ما بود، فکر می‌کرد که من عرب هستم. رفت تا با مسئولانش صحبت کند و این داستان ساعتها طول کشید.

بیشتر ناظران طرح «ریویرا‌ی غزه» را که دونالد ترامپ در اول فوریه ۲۰۲۵ و در حضور بنیامین نتانیاهو ارائه داد، بی‌درنگ رد کردند: به‌عقیده‌ی آنان اجرای این طرح از نظر فنی و سیاسی غیرممکن است. آیا هدفِ اصلیِ این طرحِ انتقال از باریکه‌ی غزه، تحقق بخشیدن به پاکسازی‌نژادی نیست که نتانیاهو و متحدان برتریطلبِ نژادیِ او توصیه می‌کنند؟
این نقشه راه، طرح ماداگاسکار را تداعی می‌کند که رهبران نازی در تابستان ۱۹۴۰ بر روی آن کار می‌کردند: آیا «انتقال» یهودیان اروپایی به مستعمره‌ی فرانسه‌ی شکست خورده، وسیله‌ای برای جاانداختنِ «راه‌حل مقدماتی برای مسئله یهود» نبود؟

شلومو منصور، ۸۶ ساله، سالمندترین فرد در میان ۲۵۱ گروگان اسرائیلی بود که در جریان حمله مرگبار حماس در ۷ اکتبر به اسارت گرفته شدند. در حالی که روایت صهیونیستی از رویدادها ادعا می‌کند که منصور دو بار قربانی یهودستیزی وحشیانه ی عربی شده است، در واقع جنبش صهیونیستی خود در بدبختی‌های او نقشی داشت – نخست با قرار دادن او در خط آتش در عراق در سال ۱۹۵۱ و بار دوم با عدم محافظت از او در خانه‌اش در کیبوتص کیسوفیم در سال‌های پایانی زندگی‌اش.

در حاشیهٔ جاده‌ای که به سمت شرق می‌رود، تانک‌های رهاشده‌ای دیده می‌شود، همچنین یک توپخانهٔ متروکه. کامیون‌ها، مینی‌بوس‌ها، و جیپ‌های نظامی که سال‌ها پیش نابود شده‌اند، حالا زنگ‌زده و در شن‌های بیابان دفن شده‌اند. بر دیوارهای ویران‌شده، بقایای شعارهای محو‌شدهٔ داعش به چشم می‌خورند که رنگشان زیر آفتاب از بین رفته است. کمی تازه‌تر، علائم راهنمایی اسپری‌شده‌ای دیده می‌شود: «نُجَباء، سمت راست»، یادگاری از یک شبه‌نظامی شیعهٔ عراقی. تصاویر پاره‌شده‌ای از بشار اسد و احتمالاً شهدای افغان در باد تکان می‌خورند. اما تقریباً هیچ انسانی در اطراف نیست، حتی از دور، هیچ چوپانی دیده نمی‌شود.

نسل‌کشی غزه واقعیت‌های سخت ژئوپلیتیک مدرن را آشکار می‌کند و مکانیسم‌های قدرت را در جهانی که توسط آرزوهای امپریالیستی و بهره‌برداری استراتژیک از منابع شکل گرفته است، برجسته می‌کند. هم‌ترازی ساختارهای قدرت غرب با استعمار و اقتدارگرایی در خاورمیانه، به منظور حفظ سلطۀ اقتصادی و کنترل ژئوپلیتیک، در قلب این بحران قرار دارد. حمایت بی‌چون‌ وچرای ایالات متحده و قدرتهای اصلی اروپا از اسرائیل عمیقاً با منافع امپریالیستی پایدار آنها در منطقه مرتبط است. اسرائیل به عنوان یک مستعمرۀ استعمارگر، و به عنوان نقطه اتکای غرب در خاورمیانه عمل می‌کند.

ارمنستان هم اکنون با وجود عضویت اسمی در سازمان امنیت جمعی تحت رهبری روسیه، از اعضای اتحادیه اروپا که عضو ناتو هم هستند سلاح دریافت می کند. بعلاوه، تا ورود واقعی و عضویت در اتحادیه اروپا به سالها وقت نیاز خواهد بود، که در این فاصله انتظار می رود ارمنستان با متنوع ساختن شرکای تجاری و رقابتی ساختن اقتصادش بتواند راه خروج از اوراسیا را هموار کند. حتی این خروج نیز به معنای قطع روابط اقتصادی و تجاری با روسیه یا کشورهای عضو سازمان دفاعی نخواهد بود و ارمنستان می تواند با توافقهای انفرادی با هر کشوری از اعضای این اتحادیه، از جمه روسیه، به تجارت و داد و ستد با این کشورها ادامه دهد.

در تمام مراحل ساخت فیلم مستند «هیچ سرزمین دیگری» ـ مستندی دربارۀ مقاومت و پایداری ساکنان فلسطینی روستای "مسافر یاطا" [منطقه ای باستانی در حومۀ اورشلیم یا بیت المقدس] در برابر تلاش اسرائیل برای بیرون راندن ما از آنجا ـ یک پرسش همیشه در
زمانی که این فیلم سال گذشته در برلین به نمایش درآمد، پاسخ مشخص شد. دریافت هزاران پیام همبستگی، درخواستهای متعدد برای نمایش فیلم و دعوت‌نامه‌هایی از جشنواره‌های سینمایی در سراسر جهان ثابت کرد که علاقه و توجه شدیدی برای شنیدن داستان ما وجود دارد. و ماه گذشته، این فیلم حتی نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد.ذهنمان بود: آیا کسی این مستند را خواهد دید؟ آیا کسی اهمیت خواهد داد؟

از بوش تا اوباما و بایدن، سیاست‌مداران از هر دو طرف شکاف حزبی برای نزدیک به دو دهه خود را وقف تلاش برای نجات سیستم از تناقضات درونی‌اش کرده‌اند. در حالی که آن‌ها موفق شدند در دوره‌هایی از ثبات از طریق مداخلات نئو-کینزی در اقتصاد و ادعاهای انتخابی قدرت امپریالیستی ایالات متحده در خارج از کشور دست یابند، در اصل، چیزی که در نهایت انجام دادند تنها به تعویق انداختن بحران بود. بحران سودآوری بلندمدت سرمایه‌داری ایالات متحده هنوز حل نشده است.

حتی اگر آتش‌بس به مراحل دوم و سوم پیش برود، تمام گروگان‌ها آزاد شوند، ارتش از غزه خارج شود و آتش‌بس دائمی برقرار گردد، طرح ترامپ از عرصۀ سیاست یهودیان اسرائیلی ناپدید نخواهد شد. تا وقتی که افکار عمومی یهودی، اخراج فلسطینی‌ها را به عنوان یک گزینه عملی ببیند ، چه انگیزه‌ای برای هر دولت یا حزبی وجود خواهد داشت که به دنبال توافق سیاسی با فلسطینی‌ها باشد؟ هر توافق، هر آتش‌بس، ممکن است صرفاً به عنوان یک گام موقت به سمت هدف نهایی انتقال جمعی تلقی شود. در نتیجه، امکان همکاری سیاسی مؤثر بین یهودیان و فلسطینی‌ها به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت.

دور او، تعداد زیادی از مردم با دوربین‌ها و گوشی‌های هوشمند ایستاده‌اند. آنها ثبت می‌کنند که چگونه الدحدوح بدن کوچک را به پزشکان می‌سپارد، چگونه به سمت پیکر بی‌جان پسرش محمود می‌رود، چگونه اشک‌هایش روی صورت خون‌آلود فرزند نوجوانش جاری می‌شود، چگونه او را نوازش می‌کند، ناله می‌کند و بیشتر به خودش تا به اطرافیان می‌گوید: «آن‌ها از کودکان ما انتقام می‌گیرند. مشکلی نیست، نگران نباشید. ما از خدا هستیم و به سوی او بازمی‌گردیم.»
کمی بعد، الدحدوح در راهروی بیمارستان ایستاده است. او رو به دوربینی می‌گوید: «این همان منطقه امنی است که ارتش اشغالگر اسرائیل از آن سخن می‌گوید.» سپس تلخ می‌خندد و می‌افزاید: «ارتش اخلاق‌مدار!»

نوشتۀ زیر، به قلم یکی از اعضای تحریریۀ «القدس العربی»، به مسئلۀ مهمی می پردازد که امروزه در کشورهای درگیر جنگ و تبلیغات و سوء استفاده های گوناگون سیاستمداران و دولتمردان و تأثیر آن بر افکار عمومی، مطرح است. او از انکار جنایت و لزوم جدایی قربانیان از انکار کنندگان جنایت می‌گوید و تأکید می‌کند که ادامۀ همزیستی میان قربانیان و انکار کنندگان جنایت غیرممکن است، پس، شاید تفکیک این دو گروه و به عبارتی «تقسیم کشور» راه‌حل نهایی باشد.

نه تنها چهار سرباز زن ربوده‌ شده روز شنبه به خانه بازگشتند، بلکه کل کشور به خود بازگشت: به خودشیفتگی، به خودآرایی، به همبستگی فریبنده، به جشنهای کاذب پیروزی، به احساس برتری، به ناسیونالیسم افراطی و تحریک. شادی عمیق و شخصی اعضای خانواده‌ها و دوستان، که دنیایشان در طول سال گذشته درهم‌ریخته بود، به یک کارناوال ملی با ابعاد اغراق‌آمیز تبدیل شد. ما به چنین مواردی عادت کرده‌ایم، اما روز شنبه به خودمان یک دوز اضافی از احساسات سطحی و دروغ تزریق کردیم.

مثلاً، هنگامی که ترامپ با اطمینان به نفس، جسارت و یقین ۱۰۰ درصدی، ایده‌ای را بیان می‌کند یا بیانیه‌ای درخور چندین علامت تعجب صادر می‌کند، تقریباً می توان گفت هرگز محصول یک فرایند فکری سنجیده و دقیق نیست. چه با آن اظهارات موافق باشید چه مخالف، ترامپ آنچه را که می پندارد بدیهیات عقل سلیم است، مکرراً و با صراحت بیان می‌کند. دربارۀ همه چیز و همه جا. این حرفها الزاماً بیان سیاستی منسجم یا برنامه‌ای برای اقدام، یا بررسی دقیقی از گزینه‌های سنجیده‌ نیست.

از نگاه استراتژیک و سیاسی‌اقتصادی آنچه که از آغاز جنگ جهانی اول تا‌کنون در خاورمیانه رخ دا‌ده، پی‌گرفتِ اهداف قدرقدرت‌های غربی در همان جنگ است که به‌واسطه‌ی انقلاب اکتبر روسیه، یک سال پیش از پایان جنگ اول معوق مانده بود. درواقع، فکر ایجاد جای‌پای محکمی در ساحل خاوری دریای مدیترانه و در دل خاورمیانه‌ی مرکزی از مدت‌ها پیش در انگلستان پیدا شده و بعداً کلید خورده بود: حاصل «نکبت»بار آن -آن گونه که مردمان ستم‌کشیده‌ی فلسطین می‌گویند- به قول یاسر عرفات، چیزی نبود جز کوفتن خنجری در سینه‌ی فلسطین! آیا این خنجرِ خیانت به بشریت می‌بایست همراه با فلسطین تا اعماق، تا ایران و افغانستان و پاکستان و جنوبِ عَربی‌آفریقایی و سپس تا اعماق خاور دور فرو رود؟