در سال ۱۹۷۹، رژیم اسلامی در ایران با وادار کردن نیمی از جمعیت خود به رعایت حجاب، اطمینان حاصل کرد که می‌تواند این جمعیت عظیم را تنها از طریق سرکوب بدن زنانه شان کنترل کند. از این رو ایران با عینیت بخشیدن به کالایی بودن بدن زنان، تجاور به آن‌ها را « تجاوزی حکومتی» و رسمی کرده است. آخوندها با الزام زنان به پوشش اجباری، مردان ایرانی را مجار دانسته اند تا آنچه را که مناسب می‌بینند با آن‌ها رفتار کنند. حجاب تسلیم را نمایان می‌کند و تجاوز جنسی آن را عملی می سازد. از زمان روی کار آمدن خمینی و تحمیل حجاب، قانون ایران هیچ ماده خاصی در مورد خشونت خانگی پیش‌بینی نکرده است.

«این کنگره در شرایط جنگ، که نتیجه بلاواسطه اش از دست رفتن جان انسان و امکانات زندگی، ۲ سال پاندمی، تشدید آلودگی هوا و بحران اقلیم برگزار می‌شود. از کنگره گذشته در ۳ سال پیش، شرایط سیاسی و اقتصادی تغییر کرده است و چپ را با چالشهای جدیدی روبرو ساخته است. وقت آن رسیده است که چپ بپاخیزد و با این چالشها مقابله کند.» هاینس بیربام، رییس حزب چپ، همچنین اضافه کرد: «در گام نخست برای صلح و قطع جنگ همراه با سایر نیروهای دمکرات و ترقیخواه از همه سازمان‌ها و أحزاب. با گسترش دامنه فعالیت خود به اتحادیه های کارگری، جنبشهای اجتماعی، زنان، برای یافتن آلترناتیو با هدف حل مسائل ناشی از بحران." او تصویب برنامه سیاسی ارائه شده به این کنگره را، شروع تازه ای برای "چپ به عنوان آلترناتیو شرایط فعلی» دانست.

ابتدا باید بە افسانەای كە از سال ٢٠١٤ سرسختانە از آن دفاع می‌كنند پایان دهند، و آن‌هم عبارت است از تفكیك واضحی كە بین نیروهای سوریە دمكراتیك و یگانهای مدافع خلق، كە مبارزان " واقعی " آزادی بە حساب می آمدند، و حزب كارگران كردستان كە باید سازمانی " تروریستی " باقی میماند، ایجاد كردەبودند . چنین افسانەای است كە بە ایالات متحدە آمریكا مجال داد كە نیروهای سوریە دمكراتیك را برخلاف خواست تركیە تسلیح و آموزش دهد، و این در شرایطی انجام گرفت كە حزب كارگران كردستان از سوی آمریكا و اتحادیە اروپا تروریست تلقی می‌شد.

در این روزها که جنبش اعتراضی آزادی‌خواه و عدالت‌طلب سراسر کشور ما را درنوردیده و جوانان، زنان، معلمان، دانشجویان، دانش‌آموزان و زحمتکشان کشور ما با شهامت و آگاهی راه آزادی را هموار می‌کنند، با تأسف و تأثر بسیار اطلاع یافتم که قلب تپندة رفیق گرانقدر و انترناسیونالیست ما، عادل حبّه، از تپش بازایستاده است. رفیق عادل عضو قدیمی و فعال حزب کمونیست جمهوری عراق و یکی از رهبران آن حزب برادر بود. رفیق عادل را بسیاری از رفقای توده‌ای به نیکی می‌شناختند و خاطرات ارزشمندی از او دارند. او سال‌ها با رفقای توده‌ای در زندان رژیم شاه گذراند و گذشته از پیوندهای نزدیک با رفقای زندانی، علاوه بر عشق و امید به آزادی ملت عراق، عشق و علاقة ویژه‌ای به جنبش آزادی‌خواهانه و عدالت‌جویانة مردم ایران داشت که فقدان او را در این روزها بسیار دردناک می‌کند. 

شماری از جمهوری‌خواهان «رادیکال»، «کارگری» و «محل کار»، در پاسخ به تجدید حیات جمهوری‌خواهانه‌ی آرمان آزادی به‌مثابه عدم‌سلطه، محدودیت‌های ملاحظه‌ی فیلیپ پتیت از آزادی و حکومت را به بوته‌ی نقد کشیده‌اند. این مقاله بحث می‌کند که حلقه‌ی مفقوده در این مباحث رابطه‌ی بین جمهوری‌خواهی و سوسیالیسم است. این مقاله در پیِ بررسیِ رابطه‌ی نظری و تاریخی‌ این دو سنت، با استفاده از نظرات جمهوری‌خواهان رادیکال معاصر و نوشته‌های کارل کائوتسکی و رزا لوکزامبورگ، نظریه‌ا‌ی جمهوری‌خواهانه‌ و سوسیالیستی را درباره‌ی آزادی و حکومت صورت‌بندی ‌‌می‌کند. این نظریه آزادی را به‌مثابه‌ی خودآیینی جمعی می‌فهمد و نگرشی دموکراتیک و مشارکتی نسبت به دولتی غیرمتمرکز دارد که همراه است با نهادهای پارلمانی، حاکمیت قانون، کنترل کارگری در محل کار، سرمایه‌گذاری با مدیریت اجتماعی و فرهنگ سیاسی همبستگی و اهمیت حیات جمعی.

دو جریان بزرگ سیاسی شیعه عراق، درگیر در نزاع های داخلی، کشور را به سوی بی ثباتی می برند. با آن که در حال حاضر مرجعیت عالی مذهبی توانسته تا حدی طرفین دعوا را آرام کند، کسی نمی داند این امر تا چه زمان دوام خواهد یافت و در طول این مدت، ضرورت های اقتصادی و اجتماعی روز بروز حادتر می شود. گزارشی از بغداد، شهرک صدر و نجف.

تا زمانی که علی خامنه‌ای زنده است، جمهوری اسلامی یک حکومت دینی مبتنی بر دو رکن است: روحانیت شیعه که کشور را اداره می‌کند و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که از رژیم در برابر دشمنان داخلی و خارجی محافظت می‌کند. با این حال، سال‌هاست که علی خامنه‌ای به طور فزاینده ای به پاسداران برای حفظ رژیم خود در برابر حملات خارجی و طبقه‌ی متوسطی که خواستار اصلاحات هستند، ولی قادر به اجرایی‌کردن آن نیستند یا نمی‌خواهند قدمی به جلو بر دارند و احیاناً هزینه ای بپردازند، تکیه کرده است.