برای این سوال ممکن است دلایل تاریخی، اجتماعی، اقتصادی ِ البته متناقضی پیدا کرد. هر چند اتفاقا دلایل تاریخی ایجاب میکرد ترامپ راه اتحاد با اروپا، بخصوص انگلستان را در پیش گیرد.
اما شاید موضوع شخصی تر ازین حرفهاست و به روانشناسی شخصی رئیس جمهور امریکا بر می گردد.

چرا زنان پیشگام امر دادخواهی شدند؟ آیا این امری زنانه است؟
در سه موردی که برشمردم و نیز در تمام حرکتهای دادخواهانه، زنان و به ویژه مادران بنیانگذار و موتور آن بوده‌اند. اين زنان هزاران كيلومتر دور از هم زندگي مي كنند و شايد هيچوقت همديگر را ملاقات نكرده باشند ولی چه بسا که از حرکت همدیگر آگاه بوده و تاثیر پذیرفته باشند. جنبه‌های مختلفی آنها را بهم پیوند می‌دهند که تنها به سرگذشت فرزندان و همسرانشان محدود نمی‌ماند. آنها حرکت مشابهی را پیش می‌برند.

هجده تن از زنان ایرانی در نامه‌ای به فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) خواستار آن شدند که این فدراسیون از دولت ایران بخواهد به ممنوعیت تبعیض‌آمیز علیه زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها پایان دهد.
در میان امضاکنندگان این نامه، نام‌هایی همچون شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، گوگوش هنرمند و خواننده محبوب، شهر آغداشلو، بازیگر و کاندیدای جایزه اسکار؛ مهرانگیز کار، وکیل مدافع حقوق بشر؛ نیره توحیدی، استاد دانشگاه؛ شیرین نشاط، هنرمند و کارگردان و شهرنوش پارسی‌پور نویسنده شهیر ایرانی دیده می‌شود.

مادر سپیده مرادی درویش زندانی که نردبک به چهار ماه است در زندان قرچک به سر می‌برد به کمپین گفت هنوز وکلای فرزندش و ۹ زن درویش زندانی دیگر نه تنها نتوانسته‌اند پرونده را مطالعه کنند بلکه قادر به ملاقات با موکلان خود نیز نبوده‌اند. این در حالی است که تفهیم اتهام نیز در مورد آنها صورت گرفته است. صدیقه خلیلی همچنین به کمپین گفت از روز یکشنبه ششم خرداد ماه زنان درویش هیچ‌کدام نتوانسته‌اند با خانواده‌های خود تماس تلفنی داشته باشند: «ما از آنها بی‌خبریم. مسوولان زندان کارت تلفن‌شان را برای تنبیه از آنها گرفته‌اند چون یکی از زنان در مورد وضعیت بد زندان اطلاع‌رسانی کرده بود. گفته‌اند آنها حق ندارند در مورد وضعیت زندان خبری به بیرون بدهند و کارت‌هایشان را گرفته‌اند.»

جنبش‌های اجتماعی اگر از ارزش‌های انسانی مشترک برخوردار باشند، همبستگی و ارتباط بین آن‌ها شکل می‌گیرد، یکی از این ارزش‌های انسانی مشترک که می‌تواند موجب پیوند جنبش کارگری و جنبش زنان شود، تعهد به برابری و عدالتخواهی است، یعنی اگر جنبش کارگری بتواند ارزش برابری را که به آن پایبند است به برابری جنسیتی گسترش دهد و از طرفی جنبش زنان توان آن را داشته باشد که در تحلیل اش از وضعیت زنان، نابرابری را فقط به نابرابری جنسیتی محدود نکند و به سایر اشکال نابرابری در جامعه مثل نابرابری طبقاتی هم حساسیت داشته باشد آنگاه همبستگی و ارتباط این دو جنبش گریز ناپذیر است. در این صورت حاصل تعامل این دو جنبش می‌تواند، توجه به وضعیت زنان طبقات فرودست باشد که هم‌زمان بار ستم جنسیتی و ستم طبقاتی را به دوش می‌کشند.

لازمست يادآوری کنيم که کميته محلی کنفرانس بنياد دراستهکلم، داوطلبانه برگزاری کنفرانس را به عهده گرفته وعلاوه برتقبل دلسوزانه زحمات بسيار، انتخاب سخنرانان را بی هيچ جانبداری به انجام رسانده است. اينک روزها و روزها ست که دوستان اين کميته با ما و دیگرياران بنياد، به چند وچون و ‌رایزنی درباره اين اعتراض هم پرداخته اند.
نتيجه اين است که نمی توان به جای دادگاهی صالح در جايگاه قاضی نشست و حکم حذف را صادر کرد. ما برای جامعه ای قانون مند و مبتنی برحقوق انسانی مبارزه می کنیم وبراین باورایستاده ایم. اميدواريم که اين مباحثه و جدل درشرايطی مناسب ادامه يابد و شيوه های بهتری برای رسيدن به نتيجه را بيابد.

ما، امضاکنندگان این نامه، بر این باوریم که دادن تریبون سخنرانی به کسی که در افترای سازمان‌یافته علیه یکی از فعالان جنبش زنان نقش داشته، مغایر با اهداف کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان مندرج در اساسنامه آن است که گام اول در اجرای آن، مبارزه با خشونت‌ علیه زنان است.
افترا به دلیل هتک حرمت و سلب حیثیت فرد موضوع افترا، یک نقض جدی حقوق و عملی مجرمانه محسوب می‌شود و دادگاه‌ها در کشورهای مختلف، با آن برخورد حقوقی و فرد مفتری را مجازات می‌کنند. اما متاسفانه برگزارکنندگان این کنفرانس که ۸ تا ۱۰ ژوئن جاری برگزار می‌شود، با وجود اطلاع قبلی از عملکرد این سخنران و اسناد رسمی ارائه شده در دادگاه مبنی بر نقش وی در این افترازنی و خشونت سایبری، تاکنون نام او را از فهرست سخنرانان حذف نکرده‌اند. به عبارت دیگر، این فشار روحی ناعادلانه را به قربانی خشونت تحمیل کرده‌اند که در زیر یک سقف، شاهدِ دادن اعتبار به خشونت‌گر باشد.

اعضای این نشست با انتشار این قطعنامه از جنبش زنان ایران حمایت می کنند. آنها خواستار لغو همه اشکال تبعیض علیه زنان در ایران و فرودست نگاه داشتن آنان می باشند. به ویژه آنها خواهان پایان دادن فوری به قوانین و مقررات تبعیض آمیز در رابطه با پوشش زنان و حجاب اجباری و نیز خواهان از بین بردن تبعیض قانونی و آشکار علیه زنان در خانواده، جامعه و کسب و کار هستند. امری که برای تغییرات اجتماعی در ایران ضروری است و همزمان به آزادی زنان در پهنه بین المللی خدمت می کند

سابقه ما در جنبش «می تو» اگر چه در زمان حال، رنگ و لعابی ندارد اما اوراق تاریخی گذشته (اگر با انگشتان مورخان متعهد ورق بخورند) چه بسا جایگاه ما را در این کارزار به دوران اشکبوس و تیمور لنگ برسانَد. «اسماعیل بزاز» از جمله مشهورترین لودگان دربار ناصرالدین شاه قاجار بود که در اندرونی و بیرونی، به کار خنداندن عَمَله و اَکَرِه حکومت اشتغال داشت. اسماعیل بزاز هر وقت که برای امور لودگی به حرمسرا می رفت برای اینکه شیطنتی از او سر نزند چشمانش را می بستند و او جلوی زنان حرم(با چشمان بسته) چند چشمه «اِستند آپ» اجرا می کرد. سالی نگذشته خفیه نویسان برای پادشاه خبر آوردند که هر چند ما اسماعیل بزاز را با چشمان بسته به حرمسرا اعزام می کنیم اما بنا بر اعتراف سوگلی های حضرت والا ( اعتراف به «می تو»)، از انگشت اشاره ایشان کارهایی سر زده که زبان از گفتن آن قاصر است.

تعداد موسسات و کلینیک‌های خصوصی و نیمه‌دولتی روانشناسی و روانپزشکی که در زمینه درمان هم‌جنس‌گرایان فعالیت می‌کنند به شکل چشمگیری در یک سال گذشته افزایش یافته است. این در حالی است که در فرودین ماه سال گذشته و در یک نشست سازمان ملل، مقامات جمهوری اسلامی رواج استفاده از روش‌های پزشکی و روانپزشکی برای تغییر گرایش یا هویت جنسی افراد را تکذیب کرده بودند.

روز ۱۵ اردیبهشت سال۱۳۹۴ نرگس محمدی، فعال سرشناس حقوق بشر، در خانه‌اش در تهران دستگیر شد. نرگس در مجموع ۲۲ سال حکم زندان در کارنامه‌اش دارد که ۱۶ سال آن لازم‌الاجراست. در این سال‌های دور از هم، هربار که نرگس از قفسش پیامی و نامه‌ای می‌دهد، حکایت طوطی و بازرگان از برابر چشممان رژه می‌رود. نرگس، و نه هیچ پرنده خوش‌الحانی‌ سزاوار قفس نیست، و ما هم پرندگانی نیستیم که زندگی را با نمایش مرگ به او نوید دهیم، که او سرشار از زندگی و عشق است حتی در گوشه قفس و اوست که با نامه‌هایش از گوشه زندان، با سخنان و نظرها و حتی با گلایه‌هایش هشدار می‌دهد که نمی‌توانیم و نباید خودمان را به مردن بزنیم. این نوشته‌ها پاسداشت یاد نرگس است از زبان تعدادی از دوستان‌اش.

آیا منظور شما مطالباتی مانند دستمزد برابر در برابر کار برابر و برخورداری از کلیه‌ی حقوق در محل کار مانند مردان کارگر است؟ یا مطالبات و مسایل دیگری را هم شامل می‌شود؟ اگر مربوط به این دست مطالبات باشد بله جنبش زنان ایران به آن کم‌‌اعتنا بوده است. این مساله را شاید بتوان در شکل‌گیری متفاوت جنبش زنان در ایران و جهان و شرایط متفاوت ایران دید. اولین خواست زنان در ایران آموزش بوده است و در کنار آن به ازدواج در سنین کودکی اعتراض می‌کردند ضمن آن که در زمان مشروطه ما شاهد فعالیت اقتصادی زنان در خارج از خانه به شکلی که در طول جنگ‌های بین‌المللی در اروپا اتفاق افتاد نبودیم. آن‌جا نیروی کاری شکل گرفته بود و سندیکاهای کارگری قدمت داشتند و مسلما زنان در فضای این ‌چنینی بعد از پایان جنگ و دستور بازگشت به خانه دیگر کوتاه نمی‌آمدند.

سیمین دانشور، فریده فرجام، غزاله علیزاده، سیمین بهبهانی، هماناطق، رویا کهربایی، طاهره صفارزاده، گلی ترقی، شهرنوش پارسی پور، بتول عزیزپور، صغرا باقری، منصوره هاشمی، لیلی گلستان، کیاندخت پرتوی، پرتو نوری علاء، فرزانه ابراهیمی، قدسی قاضی نور، مهین خدیوی، عاطفه گرگین، کبری سعیدی(شهرزاد)، روشنک داریوش، نازی عظیما، فرشته ساری، مهرانگیز کار، فرزانه طاهری، شهلا لاهیجی، شیرین عبادی، نسترن موسوی، فرخنده حاجی زاده، روجا چمنکار، ساناز فلاح فرد، شهرآشوب امیرشاهی، منیژه نجم عراقی، فرخنده آقایی، بنفشه حجازی، خاطره حجازی،غزل تاجبخش، مهنازآذرنیا، منصوره بهکیش( عضو افتخاری)، فریده خردمند، فرشته توانگر، رزاجمالی، مریم خراسانی، فریده رازی، ویولت رازق پناه، منیرو روانی پور،...

در ساعت ده صبح به تجمع پنج تشکل مستقل کارگری و اتحاد بازنشستگان در جلوی مجلس، پشت به مجلس و روبه خیابان، پیوستیم. جمعیت بر خلاف انتظار قلیل بود گرچه در اطراف محل و روبروی محل کسانی گرد آمده و به تماشا ایستاده بودند. علت نیز این بود که از روز قبل نیروهای امنیتی با تهدید و حمله به خانه‌ی اعضای این تشکلات کارگری عملا مانع شرکت بسیاری از آنان در این تجمع شده بودند. تا ساعت یازده و نیم جمعیت، که بنرهای بزرگی در گرامیداشت روز اول ماه مه، محکوم کردن فقر و بیکاری، آزادی کارگر زندانی، تشکل مستقل زنان کارگر و ... را در دست داشت بدون درگیری ادامه داشت

بی شک یکی از مهمترین معضل های اجتماعی در ایران امروزی، فساد، فحشاء و اعتیاد است. ابعاد فساد در ایران به خاطر گسترش فقر، بیکاری، نبود چشم اندازی روشن و سرخوردگی ناشی از آن به حدی است که، دست اندرکاران امور و مسئولین حکومتی نه تنها قادر به ارائۀ آماری دقیق، از بیکاران، معتادان، تن فروشان و غیر نیستند بلکه نا توان از ارائۀ طرح و راه حلی مناسب برای از بین بردن این معضلات اجتماعی هستند. آنان با استناد به قوانین عقب مانده شرعی خویش، به ایجاد و گسترش تبعیض جنسی دست زده و شهروندان را به شهروند درجۀ یک و دو تقسیم کرده اند که این امر نقش مهی در باز تولید فساد درجامعه دارد.

ایران خشمگین است، خسته از ستم، معترض به بی عدالتی و نبود آزادی، اعتراض انباشته‌ی چهل ساله، مدتهاست به خیابان کشیده شده وجسورانه به پیش می‌رود. امسال اول ماه مه، روز جهانی کارگر را به نام مردمی که در خیابان‌های ایران به مبارزه برخاسته‌اند گرامی می‌داریم : کارگران، کشاورزان، زنان، معلمان، پرستاران، دانشجویان، بازنشستگان، مالباختگان، دستفروشان، معترضین قومی، نژادی، دینی، فعالین محیط زیست، دانشگاهیان، روزنامه نگاران و دگراندیشان، فعالین جنبش دادخواهی و.... تمامی آنانی که سیستم طبقاتی – مردسالار اسلامی جانشان را به لب رسانده و به خیابان ها کشانیده شده‌اند.

فهم ریشه های پنهان حجاب اجباری در ایران ( حداقل برای من) با خواندن کتاب «قلب نامرئی» اثرِ خانم نانسی فولبر راحت شد. خانم فولبر اعتقاد دارد که در بدن اقتصاد سرمایه داری یک قلب نامرئی وجود دارد که با کار 24 ساعته و بی مُزدِ زنان در زیر سقف خانه به تپش در می آید! خانم فولبر ادامه می دهد که علم اقتصاد هرچند ارزش اقتصادی این قلب نامریی را نادیده گرفته اما واقعیت این است که بدون تپش این قلب نامرئی- تعادل سودآوریِ سرمایه داری به هم می خورد.

ازعصماء، دختر مروان به عنوان شاعرنام برده شده است. برخی ازمورخان کارهای او را هجو و توهین به پیامبراسلام ارزیابی کرده اند. عصماء از قبیله ای در زمرۀ قبایل مخالف محمد بود. " این زن با استعدادی که در سرودن شعر داشت، دراشعار خود اسلام و محمد را مورد هجو، سرزنش و نقد قرار می داد. اشعار عصماء بزودی در سراسر مدینه ورد زبان ها شد و خشم محمد و پیروانش را بر ضد عصماء بر انگیخت.

ون مخصوص حمل زندانیان وقتی به سمت اوین نرفت، برای همه‌ی ما مشخص بود که مقصد قرچک است، تمام راه را سرود و آواز خواندیم و خندیدیم، و گاه درباره‌ی آنچه که در قرچک در انتظارمان بود حرف زدیم. با فاصله‌ای ۱۸ ساله دوباره به بند عمومی می‌رفتم، بار پیش ۱۸ سال جوانتر بودم و دانشجویی بی‌تجربه و تنها…
به بچه‌ها می‌گویم تصویرتان را از زندانیان واقعی کنید، نه از آنها زامبیِ ایستک به دست (اصطلاحی که همانجا بچه‌ها ساختند) بسازید و نه تصویری سانتی‌مانتال…

ساعت دوازده شب به زندان رسیدیم و بعد از بازرسی‌های بدنی و تحویل تمامی وسایل شخصیمان از جمله مبالغ پولی که داشتیم و با تحویل گرفتن بسته‌ای مخصوص زندانیان شامل شانه و لیوان یک بار مصرف و … به داخل زندان منتقل شدیم. علی‌رغم اینکه درون برگه‌هایمان نوشته شده بود بخش قرنطینه، سه چهار نفری به بندهای عمومی و جداگانه‌ای منتقل شدیم و بعد از گرفتن پتویی توسط مسئول بند، کف اتاق خوابیدیم. بعداً از طریق دیگر زندانیان فهمیدیم دلیل قرنطینه کردن زندانیان جدیدالورود هم تشخیص اعتیاد آن‌ها است و هم زدن واکسن‌هایی چون هپاتیت به دلیل بیماری‌هایی است که در بندهای عمومی وجود دارد.

فردیت در نسل جدید یک واقعیت اجتماعی است.موضوع عموعی جنبش زنان تعیین نوع مناسبات با این فردیت نسل جدید است و اینکه چه تاثیراتی لازم است بر این فردیت گذاشت؟ با پشتوانه شناخت این فردیت و انگیزه های فردی این نسل، چه گونه تاثیر و رابطه ای بین نقش و تمرکزبر فردیت در کنشگری فردی و کنشگری بر اساس حود آگاهی – وجدان جمعی باید وجود داشته باشد؟

به سود منافع جنبش زنان در ایران و همچنین همسو با منافع این مجموعه گروهها و شخصیت های انقلابی است که نظرات این گرایش با شجاعت و به روشنی بیان شوند. رسیدن به اهداف اساسی سیاسی این گرایش بدون سرنگونی، براندازی حاکمیت غیرممکن است.
نمی توان با تبلیغ هر چند پنهانی و زیرکانه خواست انفلاب و نتایج خشونت آمیز آن همزمان خواهان تایید جنبش زنان در ایران شد، جنبشی که در طول زمان کوتاه دو دهه گذشته توانسته است نیروهای سیاسی مردانه با فرهنگ خشونت آمیز چند قرنی آنرا با فرهنگ مدنی و گفتگو ذاتی خود آرام سازد.

آن‌ها كه خبر ترور قطب‌زاده را برساختند، درجا به هدف‌شان رسيدند. سرمقاله‌ى آيندگان بامداد امروز به «نشانه‌هاى تهديدآميز خشونت سياسى» مى‌پردازد: «هرگاه خشونت و مشت و تفنگ و چاقو به ميدان آمد، بايد آن را نشانه‌‌هايى جدى دانست. لحظه‌اى درنگ نكنيم... آيا بوى توطئه به مشام نمى‌رسد. هزاران ضد انقلابى سرسپرده‌‌ى اربابان داخلى و خارجى جاسوس و مزدور آيا در آتش زدن به خشم دست ندارند؟ پس بايد با اين دور تسلسل خشونت مبارزه‌ كرد. بايد جايى باز نگذاشت كه تحرك ضدانقلابى بتواند از آن روزنه نفوذ كند و چهره بنمايد...»

»  از ۵۷ تا ۹۶ چهار دهه اعتراض به حجاب اجباری در ایران*
»  گزارشی از روز هشت مارس درتهران
»  فردا روز ماست
»  مستند زنان از مشروطه تا امروز‎
»  ‌ شش روز خیزش زنان ایران در اسفند ۱۳۵۷ (۵)
»  زنان به پیش
»  دختران خیابان انقلاب در قیام دی ماه ۹۶
»  نقض حقوق «کودکان اقلیت جنسی» توسط ایران در گزارش دبیرکل سازمان ملل
»  شش روز خیزش زنان ایران در اسفند ۱۳۵۷ (۴)
»  معمای «شیب شیروانی» در «تاریخ ایرانی»
»  شش روز خیزش زنان ایران در اسفند ۱۳۵۷ (۳)
»  گروگا ن گیری موضوع حجاب و سکوت جنبش زنان در ایران
»  «دختران خیابان انقلاب»، چهار دهه پس از انقلاب
»  بی آبرویی نواندیشان دینی در حفظ آبروی حجاب
»  شش روز خیزش زنان ایران در اسفند ۱۳۵۷(۲)
»  مبارزه زنان از جنبش «بد» حجابی به جنبش علیه حجاب اجباری!
»  شش روز خیزش زنان ایران در اسفند ۱۳۵۷ (۱)
»  دختران انقلاب، خوشا دمی که حجاب‌ها برفکنیم!
»  برای سر‌هایی که روسری‌هایشان برداشته خواهد شد
»  مروری بر اجباری شدن حجاب ۱۳۵۷ تا۱۳۶۰
»  چونان مجسمه
»  دیگر قرار نیست «آفتاب زمستان» تنبل باشد
»  حضور زنان در فعالیت های سیاسی، محدودیت ها و علل آن
»  نظریات زنان آزاده و پیشرو در مورد پیش نویس قانون اساسی اول
»  شورش نیروی سوم