اگرچه به نظر می رسد مولدون یک تازه وارد در مورد سیاست فناوری است، اما تعداد محققانی که کتاب او را می خوانند تشویق کننده بوده است. هم زمانی اینچنینی نمی‌توانست بهتر از این باشد: دانشگاهیانی که قبلاً روی موضوعات نسبتاً محدودی در مورد پلاتفرم‌های دیجیتال کار می‌کردند، به طور فزآینده‌ای به دنبال گسترش دیدگاه‌های خود در این زمینه هستند. این می‌تواند نتیجه تحقیقاتی باشد که باور دارد که اساساً مجموعه‌ای از مدل‌های کسب‌وکار، رژیم‌های حاکمیتی و انگیزه‌های سیاسی-اقتصادی که فناوری را هدایت کرده و می‌کنند، شکست خورده محسوب می شوند. برای نزدیک شدن به اقتصاد پلاتفرمی به راه‌های جدید و حیاتی نیاز است و کتاب مولدون کمک خوبی در این مورد است.

کسانی که به سخاوت‌مندی سرنوشت باور دارند در اشتباه‌اند. آیا اینان نمی‌دانند که سرنوشت قادر به چه بازی‌هائی با انسان‌هاست؟ بهاره اکرمی این را می‌داند. او این بازی سرنوشت را در شبی از شب‌های سپتامبر سال گذشته در دادگاه با این واژه‌ها روایت کرده است‌:"من جان به در برده‌ای مضاعف هستم." دو بار، نخست در ایران، کشوری که در آن پای به جهان گذاشت و سپس در فرانسه، کشوری که او و خانواده‌اش را به عنوان پناهنده پذیرا شده بود . زندگی‌اش هر دو بار به دیوار تاریک اندیشی دینی خورده است. دو بار بهاره اکرمی از خشونتِ اسلام‌گرایی افراطی جان به در برده است: "سرنوشت چه بازی‌های طنزآمیزی دارد! من میان این دو پیوندی دیده‌ام." بهاره اکرمی که همه او را «بابو» می‌خوانند به مرور زمان و طیِّ چند ماه و به موازاتِ به‌پیش رفتن کار دادگاه به شخصیّت مرکزی دنیای کوچک متشکل از کسانی بدل شده که هر روز در تالار دادگاه حضور یافته‌اند. دلیل واقعی این موقعیت نیز سرگذشت او نیست. خیلی‌ها نمی‌دانند که او و شریک زندگی‌اش- یک مهندس ِمعماری- در شب حملاتِ تروریستی در کافه «کاری‌یون» بوده اند. برخی او را حتّی یک وکیلِ دعاوی می‌دانند حال آن که او در حقیقت یک کارشناس مستقل و آزاد ارتباطات عمومی است.

تصور ملانشون از جهانی که «تسلیم ناپذیر» است او را به حمایت از رهبرانی سوق داده است که کوچکترین نافرمانی را سرکوب می کنند. وقتی این حقایق گفته می شود، بسیاری از حامیان ملانشون فریاد انحراف سر می‌دهند: از نگاه آن‌ها هرکسی که در مورد آن‌ها حرف می‌زند به سوی «ماکرون، رئیس جمهور فرانسه رفته است» و یا « در نقش مارین لوپن، رهبر راست افراطی » قدم برداشته است. ولی با این حال، آن‌ها قادر نخواهند بود این سؤال کلیدی را که رأی دهدگان ِ بالقوه او از خود می کنند، بی جواب بگذارند: چرا؟ چرا در روی زمین تنها رهبر قادر به متحد کردن چپ در فرانسه باید کسی باشد که همه ی بد نامی ها را در جاهای دیگر چشم پوشی می کند؟

ما از جامعه بین‌الملل می‌خواهیم که فوراً برای توقف تجاوزات جاری اسرائیل مداخله کند و با پشتیبانی از خواستهای جنبش بایکوت اسرائیل و تحریم سرمایه گذاری در سرزمینهای اشغالی، از آوارگان فلسطینی و تلاش آنها در جهت تحقق حق بازگشت به سرزمین خود و برقراری عدالت تاریخی برای همه فلسطینیها پشتیبانی کنند. دستیابی به یک راه حل عادلانه و دموکراتیک برای همه اعم از یهود و فلسطینی، مبتنی بر استعمارزدایی از منطقه و ایجاد دولتی مرکب از همه شهروندان آن خواست ماست.

دیمیتری سیلین پیمانکار و پدر ۵۳ ساله‌ای است که به فعال بسیار ویژه ای تبدیل شد. کتابفروشی دوره گرد، عهده دار توزیع کتاب ۱۹۸۴، اثر جورج اورول. این ساکن ایوانو، شهری صنعتی در۲۵۰ کیلومتری مسکو، می‌گوید : « پنج سال پیش آنرا خوانده بودم و وقتی جنگ شروع شد، احساس کردم روسیه در وضعیتی کاملاً مشابه با آنچه در رمان توصیف شده است، قرار دارد. رابطه دولت با حقیقت و خشونت ِ استفاده از عبارات تحمیل شده، به عنوان « عملیات ویژه».... می‌خواستم مردم شانس خواندن انرا داشته باشند و بطور جدی شروع کنند به فکر کردن.»

کشور سوئیس امروزه قوانین سختگیرانه ای(بند ۲۲ آ. و...) در قبال صادرات تسلیحات به کشورهای در حال جنگ داخلی و یا بین المللی و یا کشورهایی که در آن حقوق شهروندان نقض شده و از سلاح برای سرکوب آنان استفاده می کنند، دارد. از اول ماه مه ۲۰۲۲ بخشی از قوانین صدور تسلیحات سختگیرانه تر گردیده و صدور تسلیحات بشکلی دمکراتیک از سوی مجلس بشدت کنترل می گردد. به روز کردن مجوز صادرات اسلحه، تنها می تواند توسط مجلس انجام گیرد. چنانچه حتی این قوانین در آینده نیاز به تغییر داشته باشند مردم این امکان را دارند که جهت اعلام مخالفتشان درخواست رفراندم نمایند. بنابر این درخواست شما مبنی بر عدم صدور سلاح به کشورهای در حال جنگ، تامین شده است.