پس از ماه‌ها توقف، مذاکرات هسته‌ای ایران در ماه گذشته از سر گرفته شد، زمانی که اتحادیه اروپا نسخه نهایی توافق را در ۲۱ جولای ارائه کرد. ایران از آن زمان پاسخ خود را ارائه کرده است و همچنان خواستار لغو تحریم ها و تضمین های خاصی است که واشنگتن قاطعانه از آنها امتناع می کند. با این حال، طرفین در مورد شرایط اصلی توافق کلی ،موافقت می کنند.
روزی که توافقنامه امضا می‌شود، که به عنوان «روز صفر» تعریف می‌شود، کمیسیون مشترک در زمان تصویب توافق قبلی وین در سال ۲۰۱۵ تشکیل می‌شود، اما بدون ایالات متحده امریکا. واشنگتن تا ۱۶۵ روز بعد به این کمیسیون نخواهد پیوست.

از ماه ژوئن تاکنون بیش از ۱۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند. یک میلیون خانه، ۸۰ هزار هکتار زمین کشاورزی ویران شده است، میلیون ها نفر بدون سرپناه، بدون غذا و آب آشامیدنی هستند. بیش از ۸۰۰۰۰۰ راس دام تلف شدند. کاملا بدیهی است که این بیلان موقت است. هیچ یک از چهار منطقه کشور در امان نبوده اند، حتی اگر به نظر آید که پایتخت، کشور «اسلام آباد» برای لحظه ای از آب و هوای بد در امان باشد. شری رحمان، وزیر تغییرات آب و هوایی تخمین می زند که 33 میلیون نفر تحت تاثیر قرار گرفته اند، که یک نفر از هر هفت نفر جمعیت کشور است. دولت وعده کمک ۲۵۰۰۰ روپیه (۱۱۳ یورو) برای هر خانواده آسیب دیده را داده است.دولت پاکستان اعلام کرده که "فوری ترین چیز برای ما در این لحظه این است که مردم را به امنیت برسانیم".

حمله ی چاقویی که در روز۱۲ اوت، نویسنده «آیه های شیطانی» قربانی آن شد، ما را ملزم به دفاع ِ سخت از آزادی اندیشه و نوشتن می کند. چاقوی تاریک بینی بار دیگر آزادی را مورد حمله قرار داد. بیش از سی سال پس از فراخوان غیر قابل تحمل قتل سلمان رشدی توسط روح الله خمینی- رهبر انقلاب اسلامی ایران- سرانجام دستی برای اجرای این دستور ناشایست در ۱۲ اوت در شهر کوچکی در ایالت نیویورک، پیدا شد.

این که اروپا با این استراتژی همکاری با امریکا بدون توجه به پی‌آمدهای آن همراهی کند، اشتباه است. در عوض، باید همراه شوند با مجموعه‌ی روبه‌رشد «بازدارنده‌ها» در واشنگتن که طرفدار سیاست خارجی متفاوت و کمتر ستیزه‌جویانه هستند، بدون موعظه‌های نابخردانه در مورد نظم بین‌المللی لیبرال و زیربنای نظامی آن. اروپا که بین بحران هژمونی آمریکا و مانور حیله‌گرانه‌ی کرملین که به دنبال تقویت ضد اروپایی‌ترین و ارتجاعی‌ترین نیروهای سیاسی است، گرفتار شده است، باید عاملیت سیاسی پیدا کند و خودمختاری استراتژیک را در سطح جهانی توسعه دهد. جنگ در اوکراین این کار را به یک وظیفه‌ی فوری تبدیل کرده است که دیگر نمی‌توان آن را به تعویق انداخت.

در نخستین سطر های کتاب «جنگ»، ما در فضای گرگ و میشِ شامگاهانِ جبهه، بعد از نبرد سخت، قرار داریم. فردینان لت وُ پار شده در گل وُ لای، با بازویی که به « اسفنجی خون آلود» بدل گردیده و در سرش وِز وِز غیر قابل تحملی آزارش می دهد، دراز کشیده است. او از همان صفحات اول می‌گوید :''من یاد گرفتم موسیقی بنوازم، ببخشایم، بخوابم، و همانطور که می بینید، ادبیات زیبارا با تکه هائی از وحشت پاره پاره شده و صدائی که هرگز تمام نمی شود، بیافرینم''. یکی از سلین شناسان فرانسوی - اِمیل برامی- می‌گوید : « تو گویی در ۲۰۲۲، رمان «جنگ»، داستان یک سندرُم پس از یک سانحه است.

از نقطه نظر تاریخ اروپا، کنترل اوکراین یک مسئله استراتژیک برای روسیه، لهستان و آلمان است. پس از آن اوکراین چالشی است برای ایالات متحده تا بتواند تا از نظر جغرافیای سیاسی و با کنترل دشت های اوکراین،از قدرت یابی اوراسیا روسیه جلوگیری کند. در شرایطی که آمریکایی ها در اثر فشار افکار عمومی،آلمان، بلژیک و هلند تصمیم به عقب کشاندن موشکهای اتمی خود از کشوهایشان هستند، دور کردن روسیه از اوکراین می تواند جوابی به کاهش بیش از حد سریع هژمونی پیمان آتلانتیک شمالی در اروپا باشد.