قدرت سگ؛ ویژگی‌های مشخص فیلم‌های وسترن را که خالص‌ترین ژانر سینمایی است و تا قبل از دهه هفتاد با مولفه‌های تقریباً ثابت و دائمی کار می‌کرد، ندارد و در آن دوئل و کشتار و هفت‌تیر و هیاهو نیست اما ستیز کهنه و نو را به زیبایی به تصویر کشیده‌است. در فیلم مزبور نه قطاری سوت می‌کشد و راهزنان با نقاب سوار بر اسب به این‌سو و آن‌سو تیراندازی می‌کنند، و نه کلانتری تنها و زخم خورده به دنبال انتقام است. قدرت سگ بازگشتی است به سوی وسترن اما نه با مولفه‌های شناخته‌شده آن که در فیلم‌های «جان فورد» و دیگران ارائه می‌شد.

آندری کورکوف در آخرین رُمانش- زنبورهای خاکستری- از جنگی نام می‌برد که قریبِ هشت سال است در دونباس، بینِ اوکراین و جدائی طلبانِ طرفدارِ روسیه در جریان است.این جنگ با وجودِ ۱۴۰۰۰ کشته، غربی‌ها آن را خیلی زود و به سرعت در رده ی «درگیری های منجمد» در فریزر قرار دادند و بر پایه‌ی آتش بس هائی که که دائماً شکسته می‌شد، آن را دست کم گرفتند. او می‌گوید «نقطه عطفِ تجاوزِ روسیه در این‌جا نهفته‌است. و از این پس بود که این منطقه با عزیمت نخبگانش به اوکراین و یا روسیه، خالی شد.»

نظم بین‌المللی در حال فروپاشی است و به نظر می‌رسد همه می‌دانند چگونه آن را اصلاح کنند. به گفته برخی، ایالات متحده فقط باید خود را وقف رهبری نظم لیبرالی کند که حدود ۷۵ سال پیش به وجود آمد. برخی دیگر استدلال می کنند که قدرت‌های بزرگ جهان باید مجتمعی تشکیل دهند تا جامعه بین المللی را به عصر جدیدی از همکاری‌های چند قطبی هدایت کنند. دیگرانی هم که خواستار یک معامله بزرگ که جهان را به حوزه‌های نفوذ پایدار تقسیم کند، هستند. وجه اشتراک این دیدگاه‌ها و سایر دیدگاه‌های نظم بین‌الملل، این فرض است که می‌توان هژمونی جهانی را از بالا به پایین طراحی و تحمیل کرد.

تنها اروپايي در صلح با روسيه است که به نيازهاي امنيتي روسيه احترام ‌بگذارد و مي‌تواند اميدوار باشد كه خود را از آغوش آمريكا رهايي بخشد كه عملاً در طول بحران اوكراين عمیقا تجديد شده است. تصور می‌شود که این دلیلی است که ماکرون برای مدت طولانی بر اینکه روسیه بخشی از اروپا است، و بر نیاز «اروپا» که البته او و فرانسه نمایندگی می‌کنند، برای تأمین صلح در جناح شرقی آن اصرار داشت. حمله روسیه به اوکراین برای مدت طولانی، اگر نگوییم برای همیشه، به این پروژه پایان داده است. اما پس از آن، با توجه به وابستگی آلمان به حفاظت هسته‌ای آمریکا، همراه با تردید آلمان در مورد جاه‌طلبی‌های جهانی فرانسه، که دوباره به عنوان جاه‌طلبی‌های اروپا برای تامین مالی توسط قدرت اقتصادی آلمان تعریف شد، هرگز شروع امیدوار کننده ای نبود. و روسیه ممکن است با برخی توجیهات این سوال را مطرح کرده باشد که آیا، تحت این شرایط، فرانسه می‌تواند آمریکا را از صندلی گردانندگان اروپایی خارج کند.

آن‌چه قابل ِ توجه است این است که در امپراطوری تزاری، وسواس برای کنترلِ مرزها وجود داشت، ولی با استقرارِ جماهیر شوروی یک بیگانه هراسی بی‌سابقه‌ای را می‌بینیم و آن‌چه از خارج می‌آید، عامل ِامپریالیسم، جاسوس و کسی است که می‌خواهد اثر و آثار ِسوسیالیسم را زیر وُ رو کند. و چنین می‌شود که مرز بندی ِ از سرمایه‌داری جدا شده و ایدئولوژیک می‌گردد. و خود به خود به آن‌جا می‌رسد که تهدید خارجی، به «ستون پنجم» در داخل کشور متکی است.
ما می‌توانیم با شگفتی مکانیسمِ بیگانه‌ستیزی را در دورانِ پوتین، با مفهومی که در سال ۲۰۱۲ به عنوانِ «عاملِ بیگانه» در قانون ثبت شده‌است، به‌بینیم. گویی یک بیگانه لزوماً می‌تواند دشمن قلمداد شود و گذشته از این با آن‌هائی که نقشی در امور سیاسی و اجتماعی آن کشور دارند، متحد شده وحدت ملی و دولت را تهدید کند.

طبق توافق‌نامهٔ مینسک ۲، استقلال‌طلبان شرق اوکراین و نیروهای دولتی اوکراین، نباید تا فاصله ۲۵ کیلومتری خط مقدم باشند و از سلاح‌های خمپاره انداز و موشک انداز... استفاده کنند تا حریمی عاری از تسلیحات به عرض ۵۰ کیلومتر ایجاد شود. اما برخلاف انتظار پس از انعقاد قرارداد آتش‌بس، دو طرف دائماً آن را نقض کرده و از سلاح‌های سنگین هم استفاده کردند.
حکومت اوکراین که قرار بود طبق پیمان مینسک؛ حق خودمختارى دو منطقه دونباس را به رسمیت بشناسد، نه تنها نقاطی از جمهوری‌های دونتسک Донецьк و لوهانسک Луганська را اشغال نمود، پیوستن به ناتو را هم وارد قانون اساسى کرد. روسیه نیز نفوذ خود را در اوکراین از طریق گروه‌های طرفدار خودش در دونباس Донба́сс حفظ کرد.

حمله روسیه به اوکراین بحران بی سابقه ای در اروپا بوجود آورد است. در ۲۴ فوریه ولادمیر پوتین رسماً حمله نظامی روسیه به اوکراین تحت عنوان" عملیات ویژه در دنباس" را اعلام کرد و از پی آن ارتش روسیه از چند جبهه زمینی و از جمله جبهه هوائی عملیات نظامی در اکراین را شروع کرده است....بررسی دلائل پوتین و دولت روسیه در ارتباط تهاجم نظامی روسیه ، ارزیابی از انگیره های و دلائل حمله پوتین، اعلام اوکراین به عنوان یک کشور جعلی و جزئی از روسیه توسط پوتین کشوری که از نظر او مخلوق لنین است، مسئله حق تعیین سرنوشت مناطق دونتسک و لوگانسک، سیاست ناتو درپیشروی به فضای کشورهای پس از فروپاشی شوروی و گسترش ناتو.

محاسبات پوتین هوشمندانه تر و عقلائی تر از محاسبه های صدام بود؟ پاسخ احتمالی این است که، گرچه محاسبه های پوتین تاکنون درست از آب درآمده اند، او با عملیات اخیر، به مخاطره‌ی ماجراجویانه‌ی بی سابقه‌ای دست زده است. جو بایدن از این اوضاع برای ترمیم وجهه ی کاملاً بربادرفته اش سود خواهد برد، درست مثل بوریس جانسون: پس از پیشگوئی های خودساخته، این دو دولتمرد حتما خوشحالند که پوتین به آن‌ها فرصتی داده تا افکار عمومی را از شکست های شان منحرف کنند. پیمان آتلانتیک نیز پس از مدت ها بیماری انسجام و تحرک یافته است، (به یاد آوریم که تقریبا دو سال و نیم پیش، امانوئِل ماکرون ناتو را «در حالت مرگ مغزی» ارزیابی کرده بود). حتی امکان دارد که رفتار پوتین کشورهای همسایه ی روسیه، فنلاند و سوئد را که به مدت هفتاد سال بی طرفی خود را حفظ کرده بودند، راغب کند که به ناتو بپیوندند. نکته‌ی دیگری که حتی برای روسیه خطرناک‌تر است، این است که این کشور باید با فشار اقتصادی بسیار فزاینده ای روبرو شود که به یقین

همه ما جرات انجام کاری را داریم، خواە کمک مالی یا استقبال از پناهندگان باشد یا کمک به مبارزە در اینترنت. جنگ در اوکراین آیندە کل جهان را رقم خواهد زد. اگر اجازە به پیروزی خودکامگی و تجاوز دادە شود، بدون شک همه ما از عواقب آن ضررمند خواهیم شد. ناظر ماندن ما هیچ معنای ندارد. زمان آن رسیدە به پا خیزیم و بحساب بیاییم.
متاسفانه، احتمال طولانی شدن این جنگ وجود دارد. ممکن است این جنگ با گرفتن شکل‌های مختلف، سال‌ها ادامه یابد. اما مهمترین موضوع آن دیگر مشخص شدە است.