شکست پروژه‌ی یک دست‌سازی و خالص‌سازی خامنه‌ای و اطرافیان او بر سر صندوق‌های رای و هراس از خالی ماندن گسترده‌تر آن‌ها، با توجه به تجربه‌ی دو انتخابات قبلی، عاملی بود که باعث شد انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم با تائید صلاحیت یکی از نمایندگان منتسب به اصلاح طلبان برگزار شود. تحریم انتخابات مجلس در سال ۱۴۰۲چنان گسترده بود، که نماینده‌ی اول تهران با ۸ درصد رای به مجلس رفت. «انتخاب» پزشکیان در واقع، انتخابی برای شکستن سد تحریم انتخابات، با جذب حداقل بخشی از نیروی اجتماعی اصلاح‌طلبان برای مشارکت در آن و نمایش نوعی عقب‌نشینی تاکتیکی از خالص‌سازی توسط خامنه‌ای بود. اظهارات پزشکیان در مورد حمایت‌های رهبر از وی، از هنگام کاندیداتوری تا تشکیل کابینە، نشان‌دهنده‌ی هدفمند بودن این گزینش است.

جمهوری اسلامی که امید داشت تا با سیاست گرایش به شرق، با تحریم ها به مقابله پرداخته و از اثرات آن بکاهد، موفق نبوده‌است. چین نه تنها به این نیاز جمهوری اسلامی پاسخ مثبت نداده‌است. با خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم‌ها، به‌خصوص تحریم های ثانویه، چین نه تنها از سرمایه‌گذاری بیشتر در ایران خودداری کرد، بلکه از پروژه‌های اقتصادی‌ای که قبل از امضای سند با ایران بسته بود، خارج گردید. در بعد سیاسی هم ‌چین در رابطه با حق ایران بر سر جزایر سه گانه در خلیج فارس سمت امارات متحده را گرفت.

اکنون نفرت از دین دولتی جایگاه ویژه‌ای را در بین توده‌های مردم پر می‌کند. بخش‌های وسیعی از توده‌های مذهبی نیز به جنبش عمومی ژینا پیوسته‌اند و جدایی دین از سیاست را فریاد می‌زنند. ریزش نیروهای دولتی تا به حدی است که دیگر "تنها علی مانده و حوضش". از چنین ریزشی در درون حکومت، تا کنون دستگاه‌های امنیتی اسرائیل و کشورهای غربی نیز به نفع خویش سود برده‌اند. فروپاشی نهایی حکومت امری قطعی است. ولی نباید اجازه داد نیروهای راست فرامرزی که از آن سوی آب‌ها حمایت می‌شوند، از چنین ماجرایی سود ببرند. جنبش ژینا در عین حال به حدی بالنده و پیش رفته است که به چیزی کمتر از سرنگونی جمهوری اسلامی رضایت نمی‌دهد.

انقلاب ۵۷، یک نقطه عطف و حرکت سرنوشت سازی برای ایران و ایرانی بود. حرکتی که می توانست کشور را از وابستگی، و ملت را از خودکامگی، نجات دهد. ولی کم دانی و خوش باوری روشنفکران و تحصیل کرده ها؛ بویژه آنهایی که به خمینی مشروعیت سیاسی دادند، از یکسو، و از سوی دیگر فرهنگ احساسی – شعاری متن جامعه، مردم را در دام دروغ های عمدی و وعده های پوچ خمینی گرفتار کرد.

به نظر می رسد پزشکیان شاید هم با زیرکی توپ را به زمین خامنه ای انداخته تا خود را رها سازد و در صورت عدم موفقیت بگوید من سیاست گذار نبودم و از روز اول گفتم که مجری منویات رهبری و خواسته های ایشان هستم ولی از وی می پرسند مگر دولت های پیشین استقلال عمل داشتند؟ همه آنها مجری، تدارکاتچی و کارگزار خامنه ای بودند که جامعه را با بن بست سیاسی، اجتماعی و اقتصادی روبرو کرده است!

سیروس نهاوندی‌های بسیاری در عرصه مبارزاتی در داخل و خارج از کشور با چهره‌ایی «نو» هرروز پدیدار می‌گردند. بسیاری از این چهره‌ها هنوز بر ما آشکار نیستند ولی سایه‌هایی از آن‌ها را می‌بینیم. شمار سیروس نهاوندی‌هایی را که رژیم حاکم بر ایران به میان نیروهای اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور جهت متلاشی کردن، به بیراهه کشاندن، خاموش کردن و سمت و سو دادن جنبش فرستاده، هنوز بر ما روشن نیست ولی اگر چشمانی بینا داشته باشیم، گوشه‌هایی از رفتارهای آنان را در هر گوشه‌ای بازخواهیم یافت.

نشستن مسعود پزشکیان بر مسند ریاست جمهوری نظام ولایی، بیش از همه تثبیت مطلقیت جایگاه ولی فقیه در ساختار جمهوری اسلامی است. واقعیتی که به ویژه در فرایند تعیین وزراء به نمایش درآمد و با تائید یکپارچه‌ی کابینه از سوی مجلسِ زیر نگین ولایت، شکلی عریان‌تر به خود گرفت. ترجیع بند مداوم رئیس جمهور جدید مبنی بر اطاعت کامل‌ از «مقام معظم»، چه در سخنرانی‌های انتخاباتی پسا تایید صلاحیت توسط شورای نگهبان منصوب ولی فقیه و چه در جریان اخذ رای‌ صوری از مجلس اسلامی برای وزرای کابینه‌‌، بازتابی بود از همین رخ‌داد سیاسی. ترجیع‌بندی متکی بر عباراتی از نهج البلاغه و دادن این کُد به نظام که او مالک اشتر علی خامنه‌ای است و وزرایش کوچک ابدال‌های دستگاه ولایت.

فاشیسم چیست؟ این سؤال از دهه ۱۹۲۰، وارد بحث‌های علمی شده است. در این بین، تفسیرهای قدیمی به طور مداوم مورد انتقاد قرار گرفته، اصلاح شده، دقیق‌تر یا زیر سؤال رفته‌اند. از زمانی که این بحث فکری در صحنه تاریخ اروپا ظاهر شد، هرگز این موضوع "بی‌طرف" یا صرفاً دانشگاهی نبوده که شامل محققان بی‌طرف باشد. وظیفه مطالعه فاشیسم، چیزی متفاوت از تجزیه و تحلیل استبداد شرقی یا پیدایش فئودالیسم است. این یک تعامل فکری است که عمیقاً با گفتار سیاسی و تناقضات مربوط با آن، درهم تنیده شده است. تعریف فاشیسم یک موضوع بحث‌برانگیزی است

کوشش های انگلیس برای طرد مصدق از صحنه‌ی سیاسی ایران سال‌ها پیش از نخست‌وزیری وی آغاز شد چه او بطور مداوم با امتیازنامه‌ی سال ۱۹۳۳ مخالفت می‌ورزید. در سال ۱۹۵۱، همانطور که قبلاً گفته‌شد (اشاره‌ی مؤلف به فصل های پیشین کتاب است) سِر فرانسیس شپرد (سفیر انگلستان) طرحی ریخت که بموجب آن از شر مصدق و همراهان او در مجلس خلاص شود. به این ترتیب که به شاه فشار آورد که مجلس را منحل کند و سید ضیاء یا قوام را روی کار بیاورد، که با هر کدام از آنها ـ در غیاب پارلمان ـ احساس می‌کرد می‌تواند وارد معامله شود و قضیه‌ی نفت را به نفع انگلستان به پایان برساند.»

هر فرد ایرانی، خواه یک مقام دولتی، خواه یک انسان عادی، خواه یک کنشگر سیاسی و اجتماعی اگر بر این گمان باشد که ایران با این دولت و این وزرا و این رئیس جمهور و با این رژیم می‌تواند از مسیر اضمحلال رو برگرداند سخت در اشتباه می‌باشد و در خواب و خیال و توهم بسر می‌برد، همه باید از رؤیا‌پردازی بیدار شوند، این توهم را از سر بیرون کنند که در ساختار توتالیتر نظام حاکم می‌توان و یا حتی احتمال و کوچکترین امکانی دارد ریل سیاست داخلی و خارجی عوض شود.

اکنون در سی‌وششمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در زندان‌های جمهوری اسلامی این پرسش که چرا و به کدام دلیل پیرامون امر دادخواهی اقدام مشترکی در سطح ملی صورت نمی‌گیرد، جلو روی ماست. مسئولیت هر فرد و خانواده‌ی دادخواه، هر نهاد دموکراتیک و فعال حقوق بشر و احزاب و سازمان‌های سیاسی را می بایست گوشزد نمود و به‌خاطر متحد عمل نکردن‌شان مورد پرسش قرار داد. این پرسش خصوصا متوجه سازمان های سیاسی است که شمار نزدیک به اتفاق اعدامیان اعضای این تشکل ها بوده و "جرم" آن‌ها عموما ایستادگی در موضع سازمان‌شان بوده است. می‌بایست پاسخ دهند که به چه دلیل در برابر این بی‌رحمی های بی پایان که حکومت در حق یاران ما اعمال کرده و تا همین امروز در حق هموطنان ما اعمال می‌کند، واکنش مشترک نشان نمی‌دهند.

در این چند سال پس از فروکش کردن بیماری کرونا نه تنها از پرستاران قدردانی نشد واز هرگونه تشویق و پاداشی محروم ماندند، بلکه وضعیت معیشتی و مشکلات آنان مانند اکثریت مردم روز بروز وخیم‌تر شد. در چنین شرائطی که هیچ‌گونه امیدی به بهبود شرایط وجود ندارد، از روز ۱۴ مرداد پرستاران برای احقاق حقوق خوداعتصاب و اعتراض خود را آغاز کردند. اعتراضات ابتدا از شهر کرج آغاز شد و بعد استان‌های فارس ، خراسان، بختیاری، اراک، کرمانشاه، ایلام ودیگر شهرها را در برگرفت که هنوز هم ادامه دارد. اگر ۲۳۵ هزار پرستار که دارای حرفه‌ی حساس و مهمی هستند، در این اعتراصات شرکت کنند، تحول بزرگی را در جامعه رقم خواهند زد.

ویژگی خاص اعتراضات پرستاران شروع آن از خارج از پایتخت است. اعتراضات ابتدا از شهر کرج شروع شد و سپس به شهرهای دیگر سرایت پیدا کرد. علت اصلی اعتراضات بی‌اعتنایی به خواست اصلی آنها برای اجرای قانون قرار دادن پرستاری در دسته "مشاغل سخت و زیان‌آور" است تا بتوانند با بیست سال سابقه کار بازنشسته شوند. پرستاری جزو کارهای پرریسک است. کادر درمان همیشه در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های سخت و پرخطر چون سل، ایدز، هپاتیت و کرونا و غیره هستند. آنان همچنین در شرایط روحی و روانی سخت فعالیت می‌کنند. بازدهی فعالیت کادر درمان نیازمند آسودگی خاطر و تامین مادی است تا با فراغ بال بتوانند نیازهای بیمار را برآورده کنند.

امروز نیز اوژیاس های بسیاری در جهان هستند که می باید لایروبی شوند با این تفاوت که لایروبی این طویله ها دیگر از هرکول و هرکول ها ساخته نیست. برای نمونه تجربه حیات پُرنکبتِ مجلس شورای اسلامی نشان داده است لایروبی چنین طویله ای، و لایروبی حکومت اسلامی، خلاف خیالبافی‌های بخشی از اپوزیسیونِ حکومت اسلامی نیز کارِهرکول وهرکول ها نیست، کارِ یک نیروی قدرتمند سیاسی و اجتماعی ست، کارِ مردمی آگاه و سازمان یافته است.

کسانی که مبارزه‌ی طبقاتی را فقط به شکل مبارزه‌ی مستقیم بین سرمایه‌داران و کارگران و موضوعاتی چون دستمزد، بهبود شرایط کار، ساعات کار و امثالهم در نظر می‌گیرند و مارکسیسم را به «تقلیل‌گرایی طبقاتی» متهم می‌کنند، خود دچار «تقلیل‌گرایی» هستند و تاریخ عمده‌ی جنبش‌های کارگری را صرفاً به «جنگ طبقه بر علیه طبقه» کاهش دهند. این «تقلیل‌گرایی» بیشتر به یک کلیشه کهنه تبدیل شده که از جانب عده‌ای مرتباً تکرار می‌شود. این کاملاً درست است که عده‌ای در جنبش کارگری از همان ابتدا تا به امروز درک نادرستی از طبقه و مبارزه‌ی طبقاتی ترویج کرده‌اند، اما با اتکا به درک این اقلیت کوچک نمی‌توان خط بطلان بر تاریخ مبارزاتی جنبش کارگری کشید.

استراتژی مرحله‌یی نخست، باید مستقل از تمایل یا عدم تمایل ما، و مستقل از انتظارات حد اکثری، و حتی حد میانه‌یی ما، و حول محور همبستگی تمام افراد و نیرو‌های درون صف خلق یا مردم یا هرچه اسمش را می‌گذاریم، شکل بگیرد و یک همه با هم بزرگ و فراگیر را تشکیل دهد. از منتهی‌الیه راست صف تا منتهی‌الیه چپ صف.

ورزش و قهرمانی نمادی از پهلوانی و فروتنی به همنوعان است. چرا مردان ورزشکار در ایجاد شرایط برابر با زنان از خود جوانمردی نشان نمی دهند. این مردان بدانند آزادی و برابری زنان، آزادی همه جامعه از اسارت و ستم نظام جهل و جنایت است. همبستگی را باید از نماد در آغوش گرفتن ناهید کیانی و کیمیا علیزاده(بلغاری ایرانی اصل) ، بر دوش گرفتن صباح شریعتی (جمهوری آذربایجان ایرانی اصل) توسط امین میرزازاده آموخت. علی رغم اراجیف گزارشگران خدمتگزار نظام، این دو قهرمان نشان دادند ضربان قلب های آنان حتی با فاصله جغرافیایی همساز هستند.

پزشکیان با نهج البلاغه خوانی و نصیحت، کاری از پیش نخواهد برد زیرا نه اسقلال عمل دارد و نه خود خواهان تغییر است، هرچند به مردم می گوید اگر نتوانم تبعیض، اجحاف و بی عدالتی را از میان بردارم، می توانید رای تان را از من پس بگیرید و من هم استعفاء می دهم، البته این گفتار به نظر نمی رسد که نحقق یابد زیرا ساختار رژیم ولایت بقدری پیچیده، فساد زا و غیر عادلانه شده است که نمی توان بدون گذر از آن اصلاحات و تغییرات صورت گیرد، سرمایه های اجتماعی و سلامت جامعه، خود را باز یابد.

به نظر شپرد ملی کردن نفت گناهی بود که به خاطر ارتکاب آن بایستی مصدق را خرد می‌کردند. از این رو پیشنهاد کرد بریتانیا ایران را با نیروهای نظامی تهدید کند و چنان زیر فشار اقتصادی بگذارد که این کشور ناگزیر به تسلیم شود... حسین علاء وزیر دربار وقت ایران نیز شپرد را چهره‌ای سرد و خشک تصویر می‌کرد که برای خدمت در ایران که کشور شعر و احساس و تخیل است ابداً تناسبی نداشت۱۱. غالب ایرانیان دیگری که شپرد را می‌شناختند نیز او را مردی ازخودراضی، متکبر و خودخواه معرفی کرده‌اند. نظریات شپرد گرچه مغلوط و متضاد بود برای آنانکه هنوز غرور دوران امپراتوری را در مغزهای خود داشتند انگیزه‌هایی تشویق‌کننده بوجود می‌آورد.

اسلام‌هراسی در حالی که ریشه‌های باستانی دارد، در دوران پسااستعماری تغییر کرده و علیه جمعیت مهاجران عرب و آفریقایی به کار می‌رود. خصومت نسبت به اسلام، به قرون وسطی بازمی‌گردد، اما از قرن هجدهم به بعد به تدریج کاهش یافت و به نظر می‌رسید پس از تجزیه امپراتوری عثمانی در پایان جنگ جهانی اول، ناپدید شده است، ولی در پایان قرن بیستم، دوباره برگشت. امروز، برخورد با اسلام به ایجاد اسطوره "هویت" اروپایی کمک کرده است و به طور مداوم توسط کسانی که ادعای داشتن "ریشه‌های یهودی و مسیحی" قاره را دارند، مورد استناد قرار می‌گیرد.

فاجعه تجاوز به ایران فراتر از تجاوز به خامنه ای یا تجاوز به اسماعیل هنیه،حماس و فلسطین است. این فاجعه سری دراز دارد به درازی تاریخ استعماری انگلیس در ایران و کشورهای عربی. فاجعه به پیش از حضور پرتغالی ها در خلیج فارس یا انگلیس ها در هند می رسد. فاجعه به آغاز عصر استعمارگری اروپاییان باز می گردد. تا پیش از آن دوران قدرت های بزرگ در جهان، چین در خاور دور، روم در باختر دور و ایران بودند.

گزارش رحمان به ابعاد هولناک اعدامهای آن سال می پردازد و از مستندات گروه راست یاد بهره می گیرد که اعدام ۳۵۰۰ زن و مرد را در فاصله زمانی خرداد تا اسفند ۶۰ ثبت کرده است که شامل صدها کودک می شه است. گزارشگر ویژه این اعدام های دسته جمعی را در خلا هر نوع قانون از جنس اعدام های فراقضایی و خودسرانه با انگیزه های صرفا دینی ارزیابی می کند. همچنین کم نبودند سر به نیست شدگانی که خانواده هیچگاه از سرنوشت آنها مطلع نشده و در هیچ گورستانی ثبت نشده اند. مسئله ناپدیدشدگان قهری در گزارش رحمان آورده شده است.

جریان‌ها و گروه‌های موجود به‌وساطت خود و به‌صرف تکیه برچارچوب‌ها و ساختارهای کنونی، قادر به خروج از وضعیت سترون کنونی نیستند. برعکس تنها به‌وساطت جنبش‌های واقعا موجود و در پیوند و سوخت و ساز با شبکه‌های آن‌ها و مشارک در سازمان‌یابی و پراکسیس جنبش‌ها و از جمله گفتمان‌سازی (پیوند عمل و تئوری) می‌توانند از گسست‌‌ها و نگاه‌های خودمرکزبین نهادینه‌شده فاصله‌ بگیرند. در حقیقت این نوع کنش‌گری و پراتیک مبتنی بر ریل اتحادعمل‌های شبکه‌ای از پائین و معطوف به جنبش‌ها با دور زدن اختلافات‌مرسوم و فلج کننده مدل‌های قدیمی، عموما فاقد آن دشواری‌ها و موانع مرسوم همکاری‌های بین ‌گروه‌ها و سازمان‌ها و طیف‌های متفاوت و یا حتی در حوزه‌های گاها متضاد و مساله برانگیز هستند.

اینک دو نیروی به شدت غیردموکراتیک در اسرائیل و نوار غزه روبه روی هم ایستاده اند. این تقابل فقط به یک حوزه جغرافیایی اسرائیل و فلسطین محدود نمی شود و پا را به خارج از مرزهای درگیری نظامی کشانده است. لبنان،سوریه، عراق،یمن و مهمتر از همه ایران به طور مستقیم و غیر مستقیم درگیر هستند و تا این لحظه نمی توان ابعاد خسارات ناشی از احتمال درگیری مستقیم با ایران را ارزیابی کرد.

رژیم ولایی سال بدی را شروع کرده، سخن از انتقام سخت به میان می آورد، شاید به ماجراجویی های بیشتری دست بزند که این بار با خیزش مردم به تنگ آمده روبرو خواهد شد، زیرا قادر به حل بحران اقتصادی و اجتماعی نیست و شاید هم برای برون رفت از بحران و اعمال خشونت بیشتر نیاز به آن دارد تا از یک سو روح و روان تحقیر شده خود را ترمیم و التیام بخشد و از سوی دیگر افکار عمومی را به خارج از مرز ها و جنگ بکشاند. بنابراین میهن پرستان، روشنفکران، کارگران و زحمتکشان بویژه احزاب و سازمان های سیاسی باید متحد شوند و همراه با مبارزه با استبداد و ارتجاع نگهبان صلح باشند و ضرورت آن را یادآور شوند...

»  پاسخ بە چند پرسش⁩
»  و باز هم خرده‌فرمایشاتی چند، در سالگرد انقلاب مشروطه
»  ارتش سایبری، همدستان خاموش، اپوزیسیون زرد و شبکه‌های اجتماعی (فضای مجازی)
»  مردم از جنگ و ترور و دخالت در امورات کشورهای دیگر بیزارند
»  سی وسه سال از قتل فجیع رهبر بزرگ نهضت مقاومت ملی ایران می گذرد
»  سربازان گمنام امام زمان در خدمت اسرائیل
»  باریکه راه کنترل شده، به معنای تغییر ریل نیست! اصل مطلب، همان شکاف بین جامعه و نظام است!
»  شکل گیری یک اپوزیسیون متحد می تواند به یک واقعیت عینی بدل شود!
»  سرنوشت اندیشه‌یِ سکولار در «متمم قانون اساسی» مشروطیت[۱]
»  چهره‌های جدید فاشیسم (پوپولیسم و راست افراطی) بخش چهارم؛ هویت‌گرایی جناح راست
»  حکومت «عُذْرَه» و بیدادِ خرافات