جست و جو در سایت رسمی دفتر حفظ و نشر آثار روح‌الله خمینی واقعیتی غیر قابل انکار را پیش روی ما می‌گذارد که او ۵۰۰۸ بار از واژه‌ی دشمن در نوشته‌ها و سخنرانی‌هایش سود برده‌است. چنین بسامدی از دشمن در گفته‌های علی خامنه‌ای نیز ۴۵۷۴ بار تکرار می‌شود. موضوعی که در سایت رسمی او بازتاب می‌یابد. با این حساب شکی باقی نمی‌ماند که ترس از دشمن در باور روح‌الله خمینی بیش از ذهن علی خامنه‌ای نفوذ یافته بود. البته امکان دارد چنین مسابقه‌ای در آینده‌ای نزدیک به نفع علی خامنه‌ای تغییر یابد. چون او بر خلاف روح‌الله خمینی زنده مانده‌است و هم‌چنان به ستیز با چنین دشمنان موهومی اشتغال دارد. ولی هرگز نباید از خاطر برد که چنین رفتاری از دشمن‌ستیزی را روح‌الله خمینی بود که برای علی خامنه‌ای به یادگار نهاد. آنان هر دو در آموزه‌های سیاسی خود راهکاری را به پیش برده‌اند که شهروندان کشور نیز همگی باید بدون کم و کاست از چنین دشمنی بترسند.

جمهوری اسلامی, میهن ما ایران را بخشی از متصرفات "اسلام" و خودرا وارث مهاجمان به ایران در "صدر اسلام"، می داند که مهمترین وظیفه اش سرکوب و کشتار ایرانیان است تا آنان را مطیع "اسلام ناب " گرداند.امروز اصلی ترین دشمن ایران و ایرانیان, همانا "جمهوری اسلامی" است. جمهوری اسلامی حمله ۷ اکتبر را هجوم اسلام به "کفر" می داند و در پی آن خود نیز کشتار ایرانیان را در پیش گرفته است. "قاضی شرع اسلام" اعلام کرده است که اعدام نکردن جوان ایرانی "محمد قبادلو" خلاف "مبانی اسلام" است.

۷ اکتبر ۲۰۲۳ نقطه عطف تاسف آوری است، اما در عین حال فرصتی برای حل طولانی ترین درگیری در منطقه خاورمیانه در دراز مدت است. احیای گفتگوهای صلح بین اسرائیلی ها و فلسطینی ها همچنین فرصتی برای توقف فعالیت های مخرب حماس و حزب الله را در منطقه فراهم می کند. ثابت شده است که سازمان های تروریستی را نمی توان با ابزار نظامی شکست داد و بویژه ابزارهای نظامی خطر ایجاد تجربیات جدید خشونت و بی عدالتی را به همراه دارد. با حل مسئله فلسطین، حماس، حزب الله و سایر نیروهای تند رو در منطقه پایانی بی اهمیت خواهند داشت.

اذان صبح را حکومت اسلامی معنا کرده است: در هم شکستنِ حنجره آوازِ زندگی.
ضجه های جان و جهان سوز که آرام آرام با بانگ برخاسته از خاردسته های مساجد و گورستان ها با صدای پای خورشید همراه می شوند. بانگِ سهیم کردنِ همگان در جنایت، بانگ قصاص برتَلی از گردن های شکسته و کبود، قلب ها و سینه های دریده، چشم و دست و پای خونین و صدای قطره های خون و اشک.

حضور پر‌تنش اسراییل در منطقه و سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌ی آن، همیشه عامل مهمی در گسترش صنایع نظامی و «دفاعی» امریکا بوده است. نه‌تنها خود اسراییل یکی از مهم‌ترین مصرف‌کنندگان و مشتریان صنایع دفاعی امریکا بوده، بلکه کشورهای خاورمیانه نیز بزرگ‌ترین وارد‌کنندگان اسلحه از آمریکا بوده‌اند… بدون جنگ و تنش، سرمایه‌داری جهانی در خطر است!

ایده‌ی بازگشت به صهیون (عنوانی که تورات به اورشلیم و منطقه به‌مثابه مکان مقدس داده) به دوران اولین تبعید یهودیان در زمان سلطه‌ی بابلی‌ها در قرن ششم قبل از میلاد باز‌می‌گردد، و به دوران اخراج مجدد آن‌ها توسط رومی‌ها نیز مربوط می‌شود. در دوران‌های بعدی به‌ویژه زمان سلطه‌ی عثمانی نیز تلاش‌هایی برای بازگشت یهودیان انجام گرفت. در قرن ۱۹ متفکرین یهودی، حتی شخصیت‌های بزرگ سوسیالیست چون موزز هس (از متحدین مارکس در بین‌الملل اول و کسی که انگلس ابتدا تحت تأثیر او به ایده‌ی سوسیالسیم جذب شد، انسانی وارسته که بعداً از سوی مارکس مورد نقد قرار گرفت) احساسات ملی‌گرایانه در میان یهودیان را تقویت می‌کردند.

تنش جدید در روابط تهران و بغداد در هنگامه ای است که اخیرا متعاقب حملات مکرر گروههای عراقی نزدیک به ایران به پایگا هها و مراکز نظامی آمریکا در این کشور، مساله خروج نیروهای آمریکایی از عراق به بحث داغی تبدیل شده بود. دولت "سودانی" پس از ترور "ابوتقوی" از فرماندهان گروها لنجباء دوباره خروج نظامیان آمریکایی از عراق را در دستور کار قرار داد و از تشکیل کمیته ای در این خصوص برای اتخاذ تمهیداتی و مذاکره با دولت آمریکا در این باره خبر داده بود"

نقطه عزیمت این فکر و شیوه در برخورد با هستی سیاسی‌، همانی است که پیش از فروپاشی شوروی بود؛ فقط حالا با این تبیین از «دوران» که: «جهان ما در حال گذار از یک جهان تک‌قطبی زیر سلطهٔ انحصاری امپریالیسم به یک جهان چند‌قطبی مبتنی بر قوانین و مقررات بین‌المللی و احترام به حق حاکمیت ملی کشورها است». برای این نگرش همانگونه که جاگیری‌های سیاسی و اتخاذ فلان یا بهمان سیاست داخلی و خارجی در نیم قرن پیش با الزامات تخاصم و تقابل میان «شوروی سوسیالیستی و اقمار» و غرب به سرکردگی آمریکا رقم می‌خورد، قطب‌نمای کنونی هم همان ستیز میان «شرق و غرب» است منتهی در مختصاتی تازه.

ترکیه هم اکنون رقابت با ایران را برده و پیش می برد، در جمهوری آذربایجان نفوذ دارد، با عراق رابطه خوبی را همراه با اقتصاد پیش می برد، بزرگترین شریک تجاری اقلیم کردستان محسوب می شود، در شرق ایران با پاکستان رابطه تنگاتنگی دارد و با ارتباط با امارات اسلامی افغانستان تامین امنیت فرودگاه کابل را هم بعهده گرفته است. بنابرین در پیرامون ایران دست برتر را دارد. هرچند ایران تلاش می ورزد از این انزوای سیاسی و اقتصادی نجات یابد ولی ساختار ولایت این اجازه را نمی دهد و هر روز رژیم از ترس فروپاشی به خالص سازی ادامه می دهد و تعداد بیشتری از خودی های دیروز را از قطار رژیم پیاده می کند.

جنایت علیه بشریت به آن دسته از شقاوت های هولناک و غیرانسانی اطلاق می شود که از محدوده ی مرزهای ملی فراتر رود، در همه جای این کره خاکی وجدان انسانها را تکان دهد و چنان سابقه ای از خود به جای گذارد که صلح بین المللی را به خطر اندازد. جنایت علیه بشریت یکی از هولناک ترین جنایات بین المللی است که معمولا در ابعاد وسیع صورت می پذیرد و تجاوزی است علیه شرافت انسانی ـ اگرچه معیار تشخیص جنایت علیه بشریت الزاماً گستردگی آن نیست. این نوع جنایت حتی ممکن است علیه یک فرد انسانی صورت پذیرد و جنبه ی تحقیر و توهین شدید به یک انسان داشته باشد، لیکن عواقب آن دامنگیر همه انسانها شود. مثلا جنایت سنگسار، نمایشی است از بربریت انسان علیه انسان و می توان آن را تحت شرایطی جنایت علیه کل خانواده بشری تلقی کرد.

بی شک تنها راه برون رفت از این بحران ،طرح دو کشوری، بر بنیاد به رسمیت شناسی عادلانه ی حقوق شهروندی و انسانی هر دو طرف فلسطین و اسراییل و ایجاد صلح و امنیت پایدار برای همه ی کشور های درگیر در منطقه است .تا تمام ساکنان منطقه به امکانات سیاسی ،اقتصادی و رفاهی دست یافته و بتوانند امکان زندگی امن و بدون دغدغه را برای خود فراهم نمایند. هر جریانی که به هر بهانه ای این روند را به اختلال کشاند، در قبال فجایع رخداده باید پاسخگوی تاریخ و جامعه جهانی باشد.

در تهران دوازده میلیونی جمهوری اسلامی هرگز نمی‌توان به تابلویی از یک حزب سیاسی مستقل از دولت دست یافت. حتا از احزاب فرمایشی دولتی نیز چنین حقی را برای همیشه سلب نموده‌اند. حکومت جدای از این، گروه‌ها و جمعیت‌های اندرونی بیت رهبری را به جای حزب و سازمان سیاسی جا می‌زند. اما همین گروه‌های اندرونی بیت رهبر نظام را هم از داشتن دفتر و روزنامه محروم نموده‌اند. گروه‌های فرمایشی دولتی هم که همگی از وزارت کشور مجوز فعالیت می‌گیرند، به اجرای همین چینش سیاسی رضایت می‌دهند. چون خوب می‌فهمند که هم‌نوایی با رهبر و مدیران بالادستی نظام برای منافع گروهی ایشان کفایت می‌کند تا برای همیشه از تبلیغات سیاسی و حزبی برکنار بمانند. با این همه در زمان انتخابات‌های خودمانی حکومت، ائتلاف‌هایی درونی از دو گروه اصلاح‌طلبان و اصولگرایان پا می‌گیرد که هرکدام لیستی از نامزدان خودشان را نشر می‌دهند.

در ایران مسئله‌ی ملی وجود دارد. این مسئله ریشه‌های مادی معینی دارد. اگر ملت یک جماعت تصوری است که تحت شرایط معین خاصی شکل می‌گیرد نمی‌توان آن را به مسئله‌ی زبان تقلیل داد یا فقط بر پایه‌ی تاریخ گذشته، «مسئله‌ی حاد ملی» درست کرد. این شرایط می‌تواند در آینده تغییر کند. در شرایط ایران، با توجه به سرکوب شدید و عدم آزادی احزاب، اظهارنظر در مورد نظر مردم بسیار مشکل است. اما مسلماً مردم باید بتوانند در ایران دموکراتیک در مورد آینده‌ی خود تصمیم بگیرند. این تصمیم بدون مشارکت فعال روشنفکران در این عرصه ناممکن است. استفاده از قیاس استعماری برای مسئله‌ی ملی باعث شده تا برخی به «استثناگرایی ملی» درغلتند. این فقط شامل ناسیونالیست‌های مرکزگرا نمی‌شود بلکه اقلیت‌های ملی و قومی را نیز در برمی‌گیرد.

گفته می شود که حکومت ایران پیش از انقلاب ۲۲بهمن ۱۳۵۷، شاهنشاهی و سکولار بوده است. پرسش این است که چگونه از یک حکومت سکولار، جمهوری اسلامی؛ حکومتی دینی و بسیار واپس مانده پدید می آید؟ از یک حکومت سکولار و یا لاییک باید حکومتی پیشرفته تر و مترقی تر ساخته شود. باید بپذیریم که با کشتار هزاران جوان ایرانی میهن دوست و رزمنده و فرار میلیون ها ایرانی اندیشمند از ایران در دوران دیکتاتوری پهلوی ها، مقدمات بر پایی حکومت آخوندها ریخته شده است.

پیچیده ترین انواع خشونت ، نوع آدمیان به یکدیگر است. این نوع خشونت از آغازحیات انسان تا کنون ادامه داشته وخواهد داشت. به غیر از اجرای قوانین کیفری در مورد مجرمین واقعی جامعه ، تمام موارد دیگر خشونت انسانها بیکدیگر هیچگونه مجارات منطقی و بموقع ندارد.. این نوع خشونت ها درمقیاس وسیع منجربه جنگهای فراوان با کشتار، ویرانی وتلفات انبوه بوده است. دلیل این جنگها در واقع بدست آوردن قدرت و ثروت است که همیشه در تاریخ بنحو بارزی بیکدیگر گره خورده اند.

چه پیش از شهریور بیست و چه پس از آن حکم صدارت تقریباً همه‌ی نخست وزیران، از قوام گرفته تا حکیم الملک یا ساعد مراغه‌ای یا سپهبد رزم‌آرا پس از رأی تمایل مجلس صادر می شد. ظاهر این رسم حتی پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ نیز رعایت می‌شد. به عنوان مثال، امیرعباس هویدا که از نامحبوب ترین نخست‌‌وزیران این دوران بود برای تشکیل دولت خود و پذیرش برنامه‌ی آن از مجلس شورای ملی رأی اعتماد گرفت. یعنی در این دوران نیز رعایت این قاعده گرچه ظاهری بیش نبود، نادیده گرفته‌نمی‌شد.

مجازات اعدام جامعه را به بی مایگی وسطحی نگری دچارمی سازد. به این ترتیب که پیچیدگی معضل جرم وریشه های عمیق اجتماعی٬ سیاسی٬ اقتصادی وروانشنانه آن را به حذف فیزیکی مرتکبین واقعی یا بی گناه جرم تقلیل می دهد. این راه میان بروخزنده علت را با معلول عوضی می گیرد وآرمان والای عدالت وعدالت جویی را به تباهی می کشاند. علاوه براین٬ اعمال مجازات اعدام به یک دستگاه اجرائی دقیق نیازدارد شامل جلاد٬ قاضی عسکر٬ دکترمخصوص٬ جوخه ی اعدام٬ چوبه ی دار٬ میدان اعدام وغیره که همه اینها یادآورد عصروحشی گری تاریخ آدمی است.

آنچه مسلم است مقامات هرکدام ساز خود را می نوازند و بی خبر از همدیگر سخن می گویند ولی در چپاول اموال عمومی هم رای، هم فکر و هم نظرند که آنهم در ذات رژیم ولایت نهفته است. « رضا محتشمی پور » معاون و فرآوردی مواد وزارت صنعت، معدن و تجارت در گفتگو با خبرگزاری « مهر » می گوید: تصاویری که به تازگی در فضای مجازی منتشر شده، مربوط به مجوزی است که وزارت « صمت » برای برداشت نمک از دریاچه اورمیه صادر کرده که آنهم با رعایت ضوابط محیط زیستی در حال انجام است و مجوزی برای اکتشاف و بهره برداری از لیتیوم این دریاچه صادر نشده است، هرچند کارگروه ویژه لیتیوم در وزارت صمت تشکیل شده است، « وحیدی » وزیر کشور هم برای اینکه از قافله عقب نماند می گوید: برداشت لیتیوم از دریاچه اورمیه شایعه و غیر واقعی است و تائید نمی شود.

پرویز ثابتی در مصاحبه‌ی اخیرش، نظیر اکثر جنایتکاران و شکنجه‌گران دیگر نقاط دنیا، هم جنایات را توجیه کرد، هم منکرِ اِعمال شکنجه شد و هم هیچ‌گونه اظهار پشیمانی نکرد. چرا و چگونه ثابتی، فردی از طبقه‌ی متوسط و لیسانسه‌ی حقوق از دانشگاه تهران، که می‌توانست سرنوشت دیگری بیابد به آمر شکنجه‌های مخوف دهه‌ی ۵۰ رژیم شاه تبدیل می‌شود؟ چنین سؤالی در‌باره‌ی جنایتکاران دیگر نیز پرسیده شده است.