سنگ بنای دوران پساخامنه ای با همه تهدیدات و مخاطرات بی ثبات کننده‌اش، در این دوره و مشخصا با انجام این «انتخابات» نهاده می شود. در حقیقت آن چه که « یکدست سازی کامل» و پاکسازی و تصفیه رقبا از ساختارهای رسمی و انتخابی قدرت خوانده می‌شود و در رأس آن قبضه کامل قوه ریاست جمهوری و مقننه و مجلس خبرگان یعنی نهادهای باصطلاح انتخابی به‌دست یک جریان عمیقا‌ارتجاعی و باندهای موردوثوق و وفاداربه مرکزاصلی قدرت و سرسپرده به استراتژی های پنچگانه،‌تنها گام نخست بوده است.

انتخابات مجلس دوازدهم شورای اسلامی از نقطه نظر جامعه، منتقدان و مخالفان سیاسی، نیروهای جامعه مدنی و فعالان صنعتی و تجاری بخش خصوصی فاقد اهمیت است اما از منظر درک تحولات در درون حاکمیت و بازتوزیع منابع قدرت شایسته توجه است. انتخابات اسفند سال جاری را می‌توان بحرانی ترین انتخابات جمهوری‌اسلامی دانست که وجهه انتخابی و آنچه «جمهوریت» نظام خوانده می‌شود، بیش از پیش بی‌اعتبار شده‌است.

مردم به این نتیجه رسیده اند که باید به این بازی مضحک پایان دهند، انتخابات بدون احزاب سیاسی آزاد و نهاد های مدنی معنی و مفهومی ندارد و هر روز تنگناهای کشور را بیشتر می کند. دیگر مردم به رژیم ولایت باور ندارند و به آن اعتماد نمی کنند. شعار کارگران ومحرومان اقتصادی و اجتماعی در خیابان ها که فریاد می زنند: از بس دروغ شنیدیم ما دیگر رای نمیدیم نشانگر آن است که مردم از رژیم ولایت گذر کردند.

شرکت در انتخابات ضد دمکراتیک رژیم با هر توجیهی که باشد چشم‌پوشی بر جنایاتی است که این رژیم قرون وسطایی در طول بیش از چهار دهه گذشته در حق مردم ایران روا داشته و دادن مجوز به جنایتکارانی هست که سرکوب، شکنجه، تجاوز، شلیک به چشم جوانان معترض، کشتار مردم، سرکوب زنان و اخراج کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، پرستاران و دیگر اقشار جامعه را به پشتوانۀ رای‌های ریخته شده به صندوقها کماکان ادامه دهند.

۴۰ سال سرمایه داری نئولیبرالیستی׳ و اندیشه‌های ضد دموکراتیکِ آن جوامع را در یک بحران ژرف و جدی سیاسی ـ اقتصادی فرو برده’ و دموکراسی را با خطرات و تهدید های جدی مواجه کرده است. روشن است که دموکراسی نیازمند شرایط مساعد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است. لازمه پدید آمدن این شرایط تنها در گرو مبارزات بی امان دموکراتیک احزاب و شخصیت های مترقی، سندیکاهای کارگری و جوامع مدنی می باشد.

این ناکنشگری رویه گروه‌ها و فعالان وابسته به یک نظام سیاسی است که یا هویت سیاسی خود را به آن گره زده‌اند و یا در پی دستیابی به اهداف فردی و کاهش مخاطرات هستند. نتیجه شرکت در انتخاباتی که اکثریت مردم نسبت به آن بی‌اعتنا هستند و علیه‌اش موضع دارند و جمع بزرگی از نیروهای سیاسی تصمیم به عدم شرکت و یا تحریم گرفته‌اند تنها به نفع اقتدارگرایان حاکم برای توجیه شبه انتخابات و تداوم معنازدایی از انتخابات با کاهش مجاری مشارکت سیاسی است.

در ساعت ۲ بامداد بیستم بهمن ماه یکی از پاکبانان در روی «پل نیایش» در تهران مشغول نظافت بوده، که یکی از مزدوران ولایت فقیه براساس فرمان رهبر« فرزانه»، «آتش به‌اختیار» پاکبان زحمتکش را از روی پل به پائین پرتاب کرد و او را به‌قتل رساند. در علت این جنایت مانند استذلال تمام مزدوران خامنه‌ای  چنین توجیه می‌کند که «فکر می‌کردم می‌خواهد پرچم را از روی پل بردارد یا به‌سرقت ببرد». سپس قاتل خونسردانه سوار اتومبیل شده و از محل حادثه دور می‌شود این اقدام جنایتکارانه نشانگر قدرت و بیرحمی «مزدوران» خامنه‌ای است که خود را مالک جان مردم می‌دانند رفتار این آتش به‌اختیاران شباهت بسیاری با اقدامات جنایتکارانه نازی‌های زمان هیتلردر آلمان، فاشیست‌های دوران موسولینی در ایتالیا و فالانژهای اسپنانیا در زمان فرانکو دارد که انسان‌ها را در خیابان به‌قتل می‌رساندند.

روی هم رفته جنبش فکری لیبرالیسم در سده های هفدهم و هجدهم از بُن سرشتی انقلابی داشت و نقش بزرگی بر ضد مناسبات واپس مانده ی فئودالیسم ایفا کرد. این جنبش از آغاز کوششی فکری ای بوده است برای تعیین حوزه ی خصوصی (فردی، خانوادگی و اقتصادی) در برابر اقتدار دولتی׳ و در همان حال׳ به عنوان ایدئولوژی سیاسی، مدافع حوزه جامعه ی مدنی در برابر اقتدار دولت بود. از این رو، لیبرال ها از دولت مشروطه و پایبند به قانون و آزادی های فردی، به ویژه مالکیت خصوصی، دفاع کرده اند.

سالیوان که، حتی هنگامی که نظر و ارزیابی شخص خود را بیان می‌کرد، در نظر شنونده منطقاً بیان کننده‌ی موضع و اِراده‌ی دولت آمریکا و رییس جمهور آن شمرده‌می‌شد، درنمی‌یافت که هنگامی که به سران ارتش ایران توصیه می‌کرد که با رهبران دینی انقلاب تماس بگیرند و با آنان به توافق برسند، این سخن و عمل او در نظر آن ارتشیان به معنی عدم پشتیبانی کشور و دولت متبوع او از دولت قانونی بختیار و اطمینان و تمایل آن دولت به پیروزی هواداران خمینی بود؛ و نتیجه‌ی چنین برداشتی نیز بیم آنان از شکست در صورت ادامه‌ی پشتیبانی از نخست وزیر کشور و باختن روحیه‌ی خویش در ادامه‌ی این راه!

در انقلاب بهمن بخش بزرگی از مردم و نیروهای شرکت کننده در انقلاب می دانستند چه نمی خواهند ودر بارۀ اینکه چه می خواهند فکر و کار نکرده بودند. خیال می کردند هر کس و هر رژیمی به جای شاه و رژیم اش بنشیند بهتر خواهد بود. شخصیت ها و جریان هایی بودند که برنامه هایی دموکراتیک برای اداره و پیشرفت مملکت داشتند که متاسفانه جذب خمینیسم شدند. بدون داشتن برنامه ای مشخص و قابل اجرا و داشتن درک روشنی از آینده دستیابی به دموکراسی، آزادی و حقوق بشر ناممکن خواهد بود. سرنگونی حکومت اسلامی گامی بلند به سوی دموکراسی ست اما تحقق دموکراسی نیست، برای بر پائی ساختاری دموکراتیک و عادلانه می باید نیروئی قدرتمند ودموکراتیک، و برنامه داشت.

حکومت دیگر نه در سودای فتح خاکریز‌های تازه که به فکر حفظ سنگرهای اشغالی است تا روند عقب نشانده‌شدنش، سد و دستکم کُند شود. ضدحمله‌ها‌‌ی آن خصلت دفاعی دارند و گسترش تعرضات مدنی، با به چالش‌کشیدن پاسداران نظام، نیروی تحمیل حکومتی را در موضع دفاعی قرار می‌دهد. زور حجاب‌بان به گیسوافشان‌‌ نمی‌رسد و انکار مدنی، چیرگی جوان‌ بر قلچماق‌‌ امر به معروف را‌ به رخ نظام می‌کشد‌. حربه‌ی «خدای دهه‌ی ۶۰» بیانگر هراس «رهبر» از ابتکارات جامعه‌ی برخاسته به اراده‌ است و بس.

البته در کنار نمایش تبلیغات در مشارکت برای تداوم نظام با عنوان مبارزه با «امپریالیست و صهیونیست»،سردمداران و ذینفعان نظام، عده‌ای هم در«اتاق فکر بسته» برجای مانده از دوران طفولیت «جبهه مشترک ارتجاع روحانیت و چپ ضد امپریالیسم» تلاش به تشویق در مشارکت میکنند تا «محور مقاومت پان اسلامیست به رهبری نظام ولایت فقیه» را به بهانه دفاع از منافع ملی، پا به عرصه نهادند. این درحالی‌ست که دکترین ولایت فقیه در راستای عمق استراتژی خود همه ثروت های کشور را در نگهداشت تنش منطقه‌ای و کمک به جنگ های نیابتی هدر داد و نتیجه این سیاست های مخرب، مهاجرت اجباری سرمایه های انسانی، ابتذال فرهنگ ملی، فساد و فقر،.. سرکوب کارگران، زنان و جوانان، زندگی فلاکتبار بازنشستگان، اخراج اساتید و معلمان معترض... و ادامه اعدام هاست.

همچنین باید توجه داشت که از دورۀ دوم، شورای نگهبان مسئول بررسی صلاحیت کاندیداها شد که نقش مهمی در عملکرد خنثای مجلس خبرگان به دلیل ایجاد چرخۀ معیوب دارد. مجلس خبرگان طبق قانون اساسی تعیین‌کنندۀ رهبر و ناظر بر عملکرد او است و اختیار عزل وی را هم دارد، اما صلاحیت کاندیداهای نمایندگی را شورای نگهبانی تشخیص می‌دهد و تعیین می‌کند که اعضای آن مستقیماً منصوب رهبر هستند یا با تأیید او منصوب شده‌اند.

ما برای آزاد شدن ناچاریم از این مجموعه و ساختارها یا نهادهای فرهنگی و سنت فکری‌مان عبور کنیم و ذهن خود را با ملاک‌های عالم واقع خو دهیم و بر واقعیّت‌ها مکث کنیم. من بنابر این واقعیّت هاست که می‌گویم که در برابر ما یک مدل سیاسی بیشتر وجود ندارد که آن " نظام جمهوری سکولر و لائیک" است و بس که باید آن‌را درست و به‌قدر لازم بشناسیم. ما برای ساختن فردای ایران، ایرانی در صلح و احترام به حقوق عمومی و رشد جامعه، در برابر خود دو انتخاب : پادشاهی یا جمهوری نداریم.

من و «ما» به یک معنی خود را موظف به شرکت در انقلاب و در صف طبقات و اقشار پائین، و به عبارتی دیگر «توده» ها می‌دانستیم. از هیچ فعالیت و کوشش در راه دامن زدن به اعتراضات و پیش بردن و هدایت حرکت و خیزش کوتاهی نکردیم. برخی از این «ما» در جریان تصرف پادگانها شرکت داشتیم و بخش دیگر در کردستان و بویژه پس از ۲۲ بهمن ۵۷ در رهبری خلع سلاح ژاندارمری و شهربانی ها، کاره ای بودیم.

انقلاب ۵۷ نیز محصول آن شرایط سیاسی در ایران بود که عملاً رژیم شاه معماری‌ کرد و به اجرا درآورد. شاه با اِعمال شدیدترین اختناق، به انزوای سیاسی گرفتار آمد و این را دیرهنگام و فقط آن زمان دریافت که تیغ انقلاب بر گلویش نشسته بود و امکان ادامه‌ی حکومت‌ نداشت. در وقوع آن انقلاب، طبعاً نیروهای دیگر و از جمله انقلابیون چپ، دین محوران و ملی گرایانی سهیم و مسئول بودند و طبعاً هم پاسخگوی کردار و رفتاری که در انقلاب در پیش گرفتند. اما پروراننده‌ی اصلی انقلاب، قدرت وقت بود.

محمدباقر قالیباف در انتخابات گذشته ترفندی را به کار گرفت که نیروی خودش را به عنوان گروهی نواصولگرا جا بزند. او قصد داشت با چنین ترفندی، نیروهای میانه‌روی اصولگرایان و اصلاح‌طلبان را به هم نزدیک کند. ولی چنین تعریفی هرگز نه بین اصلاحطلبان جا افتاد و نه اصولگرایان به چند و چون آن گردن گذاشتند. در واقع نواصولگرایان در مقابل جمعیت مؤتلفه و جبهه‌پایداری قرار می‌گرفتند که از آن‌ها به عنوان اصولگرایان سنتی نام برده می‌شود. قالیباف حقه‌ای را در سر می‌پروراند تا با حربه‌ی نواصولگرایی بتواند طبقه‌ی متوسط جامعه را از پشتیبانی اصلاح‌طلبان باز بدارد. چنین حقه‌ای را سال‌های سال پیش، علی لاریجانی نیز به کار می‌گرفت. او همواره بین دو جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا شنا می‌کرد. سنتی مکارانه از همان سیاست‌های عوامانه‌ی اکبر رفسنجانی که در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی حسن روحانی انجامید.

ایکاش زنده بودی و می دیدی که چگونه ملت ایران هرگز زیر بار خفت و خواری نظام ولایت فقیه تو سر خم نکرد و همچنان پا بر جا و استوار مرگ خفت بار شما را در سر دارد! ببین که چگونه آن «ضعیفه» های «فتنه انگیز» آتش به ریش نظامت زده اند و فریاد «مرگ بر ولایت فقیه» و «نه روسری نه توسری» را نه تنها در ایران بلکه در پهنه گیتی به صدا در آورده اند! نظامت چنان پژمرده و بی رمق و جانی شده است که رو در روی مردم حتی به بچه های دبستانی و دبیرستانی هم شلیک می کند.

پس ۴۵ سال هنوز يک بديل فکری و سياسی دموکرات و سکولار، و اپوزیسیونی فراگیر و قدرتمند در برابر حکومت اسلامی شکل نگرفته است، اپوزيسيونی سازمان و سامان یافته که دارای توانايی و اراده ضرور برای ايجاد تغيير و دگرگونی دموکراتيک در جامعه باشد. جنبش اصلاح طلبی که در داخل کشور به طور نسبی دارای پایگاه اجتماعی ست نیز هرگز خواهان اصلاحات بنيادی و ساختاری و انحلال حکومت اسلامی نبوده است. خيزش ها و جنبش های سیاسی و اجتماعی نیزمحدود و ناتمام مانده اند و هنوز به عنوان بديل فکری و سياسی و اپوزیسیون حکومت اسلامی نمی توان از آنان نام برد.

در این میان باید البته وزن، ابعاد و پیامدهای اشتباهات را در واکاوی ها در نظر داشت تا بتوان ارزیابی ای درست و منصفانه ارائه داد. بی گمان وزن، ابعاد و پیامدهای اشتباه کسانی که همه ی قدرت و امکانات را در اختیار دارند، با اشتباه کسانی که از کمترین قدرت و امکانات برخوردارند و حتی سرکوب می شوند، یکسان نیست.
تجربه ی جنبش های اعتراضی ده سال گذشته در جامعه ی ما به روشنی نشان داد که بی حزبی و بی تشکلی یکی از بزرگترین و اصلی ترین ضعف های جنبش تحول خواهانه ی جامعه ی ماست که آن را از ادامه کاری و پویایی و پایداری بازداشته و در میانه ی راه به شکست کشانده است.

کشتن هم میهنان ما جنگ با ایران و ایرانی است. ما باید کشتار مردمان بی گناه را متوقف کنیم. تا کی باید کشته بدهیم؟ در تاریخ دوشنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ دو جوان بی گناه ایرانی را حکومت اسلامی به جرم سوزاندن قران اعدام کرد. قران هم مانند کتاب های دیگر از جنس کاغذ است، اما برای ترساندن مردمان میهن ما و ایجاد اختناق سوزاندن چند برگ کاغذ را بهانه می کنند، جوانان بی گناه را می کشند و با کشتن آدم ها مفهوم رحمت و عطوفت را پایمال می کنند.

آن‌چه انقلاب امروز را لازم می‌کند، بیش و کم همان مطالبات و خواست‌های محقق نشده‌ی مردم در پیش از بهمن ۱۳۵۷ است. اگر امروز نابودی حکومت اسلامی لازم می‌نماید، نابودی رژیم شاه نیز ناگزیر بود. در ادامه سعی دارم به ریشه‌ها و اندک دلایلی از سقوط شاه و انقلاب ۱۳۵۷ همراه با شمایی از آن‌چه پس از انقلاب بر مردم گذشت، بپردازیم که نسل‌های آتی بدانند چرا انقلاب هم لازم بود و هم اکنون نیز ممکن و ضرور و لازم!

فدائیان خلق می‌توانند محور اتحاد و همگرایی احزاب و سازمانهای چپ کشورمان برای تشکیل جبهه‌ای گسترده و فراگیر از نیروهای ترقیخواه و دمکراتیک باشند. جنبش فدایی در کلیت خود ظرفیت لازم برای قبول چنین مسئولیتی را دارد. ما نیز به عنوان جمعی از فدائیان خلق ایران (داخل کشور) با گرایش‌های سازمانی متفاوت فدایی، بعنوان سربازانی از جنبش فدایی دوشادوش آنان گام برخواهیم داشت.

گرامی باد یاد رفقای فدایی که ۵۳ سال پیش، در زمستان ۱۳۴۹ در سیاهکل جان باختند. کمونیست‌های قهرمان و از جان گذشته‌ای که با آرزوی رهایی جامعه از قید استثمار و برای تحقق: نان، کار، آزادی و برای سوسیالیسم، به‌پا خاستند. از رفقای سیاهکل رفیق مهدی اسحاقی را همراه برادرم دکتر غلام ابراهیم‌زاده در خردادماه ۱۳۴۸ در بیمارستان نمازی شیراز دیدم. برادرم غلام که توسط جنایتکاران حکومت اسلامی کشته شد و رفیق مهدی اسحاقی را در سیاهکل کشتند هر دو سال‌های آخر تحصیلاتشان را در دانشگاه شیراز می‌گذراندند.

تجربه سرنگونی استبداد فردی شاه نشان داد که بدون برخورداری از بینشی خردمندانه و سنجیده از آزادی برای جایگزینی استبداد، مردم ایران، با خلاص شدن از قفس آن استبداد، توسط استبداد دیگری به دام افتادند. به اتحاد نیزمانند آزادی، بدون برخورداری از بینش لازم، نمی توان دست یافت. بنابراین راه اتحاد و وفاق همگانی، با مبارزه با موانع و منزوی کردن نارسایی ها هموار می شود.

»  مهدی نصیری چه میگوید و چه میخواهد؟ مطلوب آمریکا چیست؟!
»  ما دیگه رأی نمی‌دیم
»  اقتصاد به وقت انسداد
»  چگونگی پشتیبانی جنبش چپ از مبارزات مردم ایران
»  «لیبرالیسم» بهاره هدایت
»  برگ‌هایی از زندگی سیاسی دکتر شاپور بختیار* بخش بیست‌ویکم
»  تحریم فعال انتخابات یکی از تجربیات موفق ملت ایران و مغلوب کنندۀ استبداد!
»  نگاهی به جنبش زن زندگی آزادی