در برخی کشورها و نظام‌ها به دلیل کارکرد زیاده‌روانه و یا هدفمند بعضی حوزه‌ها، اصطلاحات نو یا ویژه‌ای ساخته می‌شوند، مانند "دین حکومتی"، "فقه یا فقیه حکومتی"، "حکم حکومتی" و حتی "قتل حکومتی". برای مثال "دین و فقه حکومتی" به دین و فقهی می‌گویند که همه‌ی اصول و احکامشان در خدمت اهداف سیاسی حکومت تفسیر و اجرا می‌شوند و یا "قتل حکومتی" به قتل‌هایی گفته می‌شود که خارج از دایره‌ی قوانین و نهادهای قضایی و حقوقی و به‌صورت پنهان و غیرمستقیم، یا از طریق استخدام تروریست‌های حرفه‌ای و یا پروژه‌های از پیش برنامه‌ریزی‌شده، صورت می‌گیرد، مانند "ترورها"، "قتل‌های زنجیره‌ای"، "خودکشی‌های مشکوک" و یا "مسموم کردن" و مانند آن.

برای عبور از این وضعیت نکبت‌‌‌‌‌‌‌‌بار و غیرانسانی، برای اعتلای شخصیت نیروی کار و احقاق حقوق کارگران و زحمتکشان و تمامی حقوق‌‌‌‌‌‌‌‌بگیران راهی جز اتحاد و تشکل‌‌‌‌‌‌‌‌یابی وجود ندارد. پیوند جنبش کارگری با دیگر جنبش‌‌‌‌‌‌‌‌های اجتماعی؛ صنفی، سیاسی، فرهنگی، اتنیکی، محیط زیستی، فعالین صلح طلب و نزدیکی هرچه بیشتر با جنبش «زن، زندگی، آزادی» که علیرغم افت حضور میدانی آن در سال گذشته با داشتن پتانسیل‌‌‌‌‌‌‌‌های توانمندی همچنان به حیات خود ادامه می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، ندارد.

جمعیت برخی از استان های محروم در حال کاهش است و انتقال سرمایه و نیروی کار از این مناطق همچنان با شتاب ادامه دارد. قطب بندی اجتماعی، فاصله طبقاتی یاس و نومیدی جامعه را آنچنان به خود مشغول و درگیر کرده است که راه برون رفتی بصورت مسالمت آمیز متصور نیست. بنابرین استبداد حاکم زیر هر نام و عنوانی یکی از موانع رشد و توسعه مناطق پیرامونی است و باید این مناطق با تعیین سرنوشت به باز سازی اقتصادی خود بپردازند. این مناطق ظرفیت های بالقوه ای دارند که می توانند عقب ماندگی های خود را جبران کنند، منابع گمرکی، مالیاتی، زیرزمینی و روزمینی و دیگر منابع آنها باید در خود آن منطقه هزینه شود، آنها گاهی زبان و فرهنگ متفاوتی دارند که هویت آنها محسوب می شود باید برای پویایی و شکوفایی آن بکوشند، با کسب هویت و حاکمیت بر سرزمین خود جامعه ای بالنده برقرار خواهند کرد...

شهرداری تهران ضمن بیلبوردها و بنرهای تبلیغی خود در خیابان‌های اصلی و بزرگراه‌های شهری همان سیاست انزواجویانه‌ی حکومت را تبلیغ می‌کند. انزوا و جدایی از مردم که در نهایت به انزوا و جدایی حکومت از جهان امروزی می‌انجامد. در همین بیلبوردها و بنرها است که مدیران شهری تهران از تبلیغ برای حزب‌الله لبنان و حماس چیزی فرونمی‌گذارند. در این ماجرا پرچم فلسطین و پرچم حزب‌الله بیش از نشانه‌های دیگر گروه‌های نیابتی نقش می‌آفرینند. چون توهم‌گرایی و قشریگری متحجرانه‌ی این گروه‌ها شوق جمهوری اسلامی را برمی‌انگیزد. نیروهای شهرداری حتا شعارهای اعتراضی مردم را از سینه‌ی دیوارهای شهر پاک می‌کنند و به جایشان نقشی از پرچم فلسطین یا حزب‌الله را به تصویر می‌کشند. چنین راهکاری لابد همدلی تنگ‌نظرانه و قشری‌مآبانه‌ی این گروه‌ها را تضمین خواهد کرد. بسیجی‌ها و ماموران شهرداری گاهی نیز شعارهای اعتراضی مردم را پاک می‌کنند و بر روی آن می‌نویسند: یا صاحب‌الزمان. مردم این بار هم پاسخ خود را در کنار آن بر جای می‌گذارند: ما صاحب‌الزمانیم.

واکنش ها و حضور وسیع و رنگارنگ مردم در اعتراضات ، به او نشان خواهد داد که اساسا دچار اشتباه محاسبه شده است و توماج صالحی که به پرچم آزادی و عدالت بدل شده است، چونان یک پیل، «مرده وزنده اش یک قیمت دارد » و حتی با کشتن او نه آثار و نه ارثیه ی معنوی اش از بین میرود و نه سرنوشتیرا که در انتظار جنایتکاران حاکم است تغییر میدهد . فقط بر نفرت عمومی و سرعت این تحول انقلابیخواهد افزود . و نرخ «سوراخ موش» او ، بالا خواهد رفت .

حکومت اسلامی برای سرکوب و حذف مخالفان و دگراندیشان سیاسی و عقیدتی از تمامی ظرفیت های مالی، نیروهای انسانی، تخدیر و تحمیقِ پیروانش بر بنیانِ عقب ماندگی مذهبی و فرهنگی و اخلاقی آنان، استفاده کرده است. این سرکوب ها در اشکال گوناگونِ فیزیکی، ایدئولوژیک و عقیدتی، نَرم و رسانه ای اِعمال شده اند. متاسفانه بخشی از زنان میهنمان نیز بازیگر و عاملِ سیاست های سرکوبگرانه این حکومت شده اند، که درچنین ابعادی گسترده در تاریخ میهنمان بی مانند است.

تنش و مجادله لفظی در بین مقامات اسراییلی و ایرانی ادامه دارد، اما به نظر می رسد هر دو طرف بصورت موقت هم شده کوتاه آمدند و آتش جنگ فروکش کرده است. بعد از حمله اسراییل به اصفهان و تبریز از سوی خبرگذاریهای جمهوری اسلامی گفته می شود این حملات خسارتی به بار نیاورده و طرفین کوتاه آمدند و احتمال وقوع حمله نظامی لااقل در کوتاه مدت از سوی هر دو طرف منتفی است.

بهمین صورت، تنش آفرینی های ماجراجویانه و پر ضرر و زیان برای کشور و منطقه از سوی جمهوری اسلامی، اقدام به حمله به خاک کشور ایران از طرف اسرائیل و جنگ افروزی نتانیاهو را توجیه نمی کند.اینجا نیز "این به آن در" نمی شود. تشویق اسرائیل برای حمله به کشورمان و ایجاد جنگ منطقه ای، نقض مخالفت با تجاوز و دستبرد خارجی به کشور و نقض صلح بوده اند، نقض دو اصل بنیادی توسط مدعیان مخالفت با جمهوری اسلامی. توسط مدعیانی نمایشی که با نقض بنیاد و اخلاق، حد فهم و دانش سیاسی خود و برعکس تشخیص سود و منفعت مادی خود را مشخص می سازند.

لزوم محکومیت بی برو برگرد قتل‌عام ارامنه در یک قرن پیش چونان شرم کلان ماندگار بر پیشانی بشریت و ضرورت شناسایی آن به عنوان نسل‌کشی با هدف پاک‌سازی قومی، ارزش و اهمیت خود را پیش و بیش از هر چیز از حرمت به کرامت بشر و حق حیات انسان با هر تبار قومی و زبان و باور می‌گیرد. مواجهه با آن محصول خونین ناسیونالیسم حاکم، صرفاً هم‌دردی با باشندگان ناسیونالیسم محکوم آن زمان و اینک ساکن در جابجای جهان نیست، در اصل دفاع از شان انسان است بمثابه‌ی انسان. تردید نباید داشت که پشت مجادله‌ی یک قرنه بر سر به رسمیت شناختن آن جنایت بزرگ، تمایلات ناسیونالیستی دوسویه سنگر گرفته‌اند، ولی حقوق بشر به‌هیچ‌وجه نباید در سایه‌ی ناسیونالیسم قرار گیرد.

رویکرد امنیتی جمهوری اسلامی به زیان منافع ملی ايران بوده و موجب شده جامعه ما از توسعه پایدار و موزون عدالت محور محروم شود. بجای آن امکانات جامعه در جهت تقویت تجهیزات نظامی متمرکز شده است. این امر قطعا مورد توجه رسانه های "جریان اصلی" قرار گرفته و متناسب با آن زمینه ساز کیفیت دیگری در برخورد با جمهوری اسلامی خواهد شد.

روش تخاصمی مخالفان رژیم (آپوزیسیون) با یکدیگر، آنان را پراکنده و در مقابل هم نگاهداشته، نه منسجم و در کنار یکدیگر! باعث شده که جبهه همگام و استواری شکل نگیرد و گروه همراه و هماهنگی بوجود نیآید. این پدیده، از یکسو، آپوزیسیون را اخته و خنثی کرده؛ و از سوی دیگر، هدیه بزرگی برای دشمن اصلی، یعنی جمهوری اسلامی بوده؛ زیرا رژیم را تا حد زیادی از مقابله با آپوزیسیون، بی نیاز کرده است.

جمهوری اسلامی دیگر اصلاً کاری به مردم و جامعه ندارد، تنها رضایت و حفظ اقلیت را در چارچوب سیاست ها و تمرکز قدرت در دست نهاد ولایت‌فقیه و زیرمجموعه‌هایش دنبال می‌کند. گسترش مخالفان و تشدید نارضایتی آنها، فقدان مشروعیت و مقبولیت محلی از اعتنا برای هسته سخت قدرت ندارد. آنها فقط در پی حفظ قدرت استبدادی به هر قیمت و سازمان دادن به نمایش هستند. اگر در انتخابات‌های آینده نرخ مشارکت در انتخابات به زیر ۲۰ درصد هم برسد برای آنها مسئله‌ای نیست. بعد از انتخابات نمایشی ۱۴۰۲ رسماً بحث «کیفیت» را مطرح کرده‌اند که بر کمیت آرا ارجحیت دارد و آنها پذیرای مشارکت «مومنان» و «انقلابی‌ها» هستند.

بطور خلاصه، سالیوان که از طرفی شیفته ی نمایندگان خمینی و مهندس بازرگان شده بود، بجای دادن اطمینان خاطر به سران ارتش که آمریکا دولت بختیار و ارتش را رها نکرده، درست در جهت عکس عمل کرده، هم بازرگان را به پشتیبانی آمریکا از یک دولت مذهبی مطمئن می سازد، و سران ارتش را به به سوی نزدیکی و سازش با نمایندگان خمینی می راند، و هم با تماس‌های مکرر و «روی خوش و دوستانه» با گروه اخیر، این وارثان فداییان اسلام، آنها را از آنچه هم که خود بودند جری‌تر ساخت.

درک و دریافت و آموزش اقتصاد سرمایه داریِ جهان امروز׳ بدون شناخت لایه ‌های پنهان یا کمتر شناخته شده نظام مالی و تجارت جهانی و گردانندگان و سوداگران آن ‌و آشنایی با سویه ها و دگرگونی های شتابنده و یا گام به گام آن شدنی نیست و نیازمند واکاوی سنجشگرانه است׳ که در این بخش کوشش می شود تنها به گونه ای فشرده به آنها اشاره شود.

اقدام راکت، پهباد و موشک پرانی رژیم ایران با بکارگیری ماکزیمم توان، ظرفیت نظامی و تکنیکی تماما شکست خورده است و عملا ثابت گردید عملیاتی که جمهوری اسلامی از مدتها قبل برای آن زمینه سازی و تدارک دیده و با صرف هزینه سنگین عملیاتی کرده است، عملا نتوانسته دستاورد مشخص و قابل ذکری را محقق کند. رژیم در حقیقت به پای خود شلیک کرد و عملا شخص نتانیاهو را تقویت کرد و به او وجهه و مقبولیت داد که ادعا کند موجودیت اسرائیل مورد تهدید است و من از موجودیت اسرائیل دفاع می کنم!

رهبر جمهوری اسلامی، هم می‌ترسد و هم می‌ترساند. ترس او از گسترش جنبش اعتراضی در داخل و خارج کشور ریشه می‌گیرد. چون او از همه واهمه دارد و این موضوع تنها به شهروندان معترض داخل کشور محدود باقی نمی‌ماند. او آشکارا بخش‌های وسیعی از مردم جهان را هم در صف‌بندی مخالفان خود می‌بیند. عدم پایبندی او به حقوق بشر و کنوانسیون‌های جهانی شرایطی را برمی‌انگیزد تا شهروندان دیگر کشورها نیز از مخالفت خود با او چیزی فرو‌نگذارند. اما ترس و واهمه‌ی رهبر از مخالفان داخلی و خارجی موقعیتی پیش می‌آورد تا او به طور مداوم در ترساندن ایشان بکوشد. نوچه‌پروری، ترور، چاقوکشی، کشتی دزدی، آدم ربایی، مواد فروشی، بمب‌گذاری و تهاجم مستقیم و غیر مستقیم به حریم قانونی کشورها بخشی پایدار از سیاست رهبر جمهوری اسلامی شمرده می‌شود. او چون می‌ترسد به جنگ و خشونت روی می‌آورد تا مخالفانش را بترساند.

ما، اکثریت مردم ایران و تمامی تلاشگران و آن‌هایی که زندگی شان را در راه مبارزه با استبداد و خشونت رژیم جمهوری اسلامی گذاشته‌اند این شایستگی و لیاقت را داریم که بتوانیم با حضور در کنار هم، با پاسخگویی به مشکلات و ارائه برنامه‌هایی برای امروز و فردای بچه‌هایمان و نگاه داشتن کشورمان، اعتماد یکدیگر را بدست آوریم و به جهانیان اعلام داریم که جمهوری اسلامی نماینده مردم ایران نیست و ایرانیان اندیشه و توان اعلام نمایندگان واقعی خود را دارند.

حمله مستقیم جمهوری اسلامی به اسرائیل عبور از خط قرمز اسرائیل و از دید اسرائیل و متحدانش اقدامی گستاخانه بود. این اقدام مسلماً واکنش اسرائیل را در پی خواهد داشت. واکنش اسرائیل اما به موضع رئیس جمهور آمریکا بستگی دارد. اگر جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، قاطعانه از اسرائیل بخواهد که تنش را تشدید نکند اسرائیل به ایران حمله نخواهد کرد و با توسل به روشهای گذشته، یعنی ترور، خرابکاری، و حملات سایبری به مبارزه علیه جمهوری اسلامی ادامه خواهد داد. روشن نیست که آیا رژیم اسلامی، به تلافی این ترورها و خرابکاری ها، مستقیماً از خاک ایران به اسرائیل حمله خواهد کرد یا این که همچون گذشته، به بهانه صبر راهبردی، واکنش قاطعی نشان نخواهد داد.

له و لورده خودم را توی تخت می‌اندازم و پتو را تا زیر چانه ام بالا می‌کشم. گوشی‌ام را می‌گذارم روی پایه شارژر کنار تخت‌م. تا زنگ نزده‌اند کاش کمی بخوابم. چه خیال باطلی! چند ساعت است که خودم هم از خشم تبدیل به موشک شده‌‌ام و به در و دیوار فضای مجازی خورده‌ام. تنم داغ و مشتعل است، دهان‌م خشک شده، صدای ضربان قلبم را توی گوش‌هایم می‌شنوم. دستم را آهسته از زیر پتو می‌سرانم و سراغ گوشی می‌روم، زیر لب می‌گویم پدر اعتیاد بشوژه! بعد خودم را دل‌داری می‌دهم. اشکالی ندارد. می‌روم سراغ اینستا، آنجا همیشه آدم‌های خجسته‌حالی پیدا می‌شوند که ویدیوی آشپزی و شیرینی‌پزی و مسافرت و گل و بته می‌گذارند. کمی نگاه می‌کنم تا آرام بشوم و بخوابم.

واقعیت آن است مردم هنوز هم در شوک بسر می برند و سایه شوم جنگ را بر بالای سر خود احساس میکنند و با شناخت نسبی که از دستگاه پیچیده امنیتی و نظامی و سلاحهای فوق پیشرفته اسراییل وجود دارد مشخص نیست اسراییل در چه زمانی و چگونه پاسخ حمله ایران را خواهد داد. وقوع جنگ اسرائیل با ایران چیزی فراتر از تجربه جنگ خونینی خواهد بود که در سال۵۹ بین ایران و عراق اتفاق افتاد که باعث کشتار بسیاری از جوانان این مرز و بوم شد و لطمات سنگین و جدی به زیرساختهای اقتصادی زد که بیش از ۴۰ سال هنوز از حافظه مردم ایران پاک نشده است.

به دلایل گوناگون، و مخصوصاً به دلیل تظاهر ج.ا در مقام دشمن شمارهٔ یک مردم ایران به دفاع از فلسطینیان، و به دلیل عربده کشی های شبانه روزی و دشمنی صوری ج.ا با اسراییل، ایران تنها کشور مسلمان منطقه است که تعداد بسیار زیادی از مردمان آن، به مرور زمان، و با تازه شدن نسل ها ـ بر مبنای قوانیین جاذبه و دافعه ـ از حساسیت های متداول مردمان کشور های مسلمان منطقه نسبت به اسراییل فاصله گرفته اند.
و نیز در میان آن بسیاران، بسیارند کسانی که اسراییل را دوست خود و دوست کشور خود تلقی می‌ کنند.

جنگ امروزین با اسرائیل، جنگ الکترونیک است و سرباز و تفنگی در آن نیست. ما نمی توانیم همچون سوسیال دموکرات های انقلابی المان و بلشویک ها در جنگ اول جهانی به مردم ندا دهیم : " تفنگ ها را به سوی بورژوازی خودی بچرخانید!" امروز تفنگی که ما در ایران باید به سوی رژیم و طبقه ی حاکم بچرخانیم، نیافتادن در دام حمایت از رژیم بخاطر جنگ بیرون، و ناسیونالیسم " ای وای! موجودیت ایران چه می شود؟!" بلکه به عوض آن، تشدید فداکارانه و هرچند بس دشوار و پرهزینه ی پافشاری بر مطالبات سیاسی، اقتصای و مدنی و تعمیق مبارزه برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. تنها راه دفع هر خطر و دشمن خارجی، مبارزه برای سرنگونی جمهوری اسلامی است.

به نظر می رسد که جنگ غزه، و حمله طنز گونه‌ی موشکی ایران به اسراییل‌ انگیزه‌های اسرائیل برای تشدید یورش مستقیم نظامی بیشتر با ایران را تقویت هم کرده باشد. رهبران اسرائیل پیش و پس از جنگ غزه در چارچوب همین پنداشت عمل می‌کردند که درگیری با ایران می‌تواند محدود بماند و اسرائیل اهداف خود در تضعیف "محور مقاومت و عمق استراتژیک" را دنبال کند و همزمان با "عادی سازی " روابطش با کشورهای عربی را – که از ایران در هراس هستند – بهبود بخشد. این پنداشت، حتی پیش از جنگ غزه هم درستی خود را نشان داد اما در هنگامه یورش ادامه دار به غزه و کشتار غیرنظامیان فلسطینی در مقیاسی غیرقابل تصور، شرایط ، مبهم و سر درگم شده است و نگرانی آتش گرفتن خاورمیانه را افزایش داده است .

جمهوری اسلامی اصلی ترین دشمن مردم ایران و بلکه مردم منطقه است. با این همه حمله اسرائیل به کنسولگری رژیم در سوریه , در حقوق بین الملل حمله به خاک ایران حساب می شود. اینجانب همراه با همه ایرانیان ترقی خواه و میهن پرست, با اینکه جمهوری اسلامی را مسئول درجه اول هر اقدام علیه کشور ما می دانیم با این همه هرتجاوز نظامی هر کشور خارجی علیه کشور ما ایران را بشدت محکوم می کنیم.

وقتی در رویکرد نازی ها در برابر انقلاب نوامبر ۱۹۱۸ دقیق می شوم، می بینم که رویکردی مشابه آن در ارتباط با انقلاب ۵۷ ایران نیز وجود دارد. اگر رویکرد نازی ها در همان یکی دو سال نخست جمهوری وایمار آغاز گشت و به نتایجی رسید که در بالا برشمردم، رویکرد مشابه به انقلاب بهمن بسیار دیرتر و دهه ها بعد از واقعه پدیدار شد. امروز، منادیان این رویکرد در رسانه های مختلف و زیر عنوان های گوناگون حضور دارند. آنها نیز به شیوه فاشیست های نازی و با شباهتی شگفت انگیز در انتخاب واژه ها و اتهام ها، انقلاب بهمن را ( بی اعتنا به زمینه ها و علل آن رخداد ) با عنوان هائی مانند" شورش فرومایگان "، جنون ملی " و یا " خودکشی جمعی" و...تعریف می کنند.

»  نیرنگ در تاریخ: «اخراج نخست وزیر نامطلوب از راه قانونی»!
»  نکاتی پیرامون حمله به کنسولگری جمهوری اسلامی در دمشق
»  دوراهی «پاسخ کوبنده و پشیمان ساز» یا دم بر نیاوردن و پذیرش خفت و خواری!
»  واقعه‌ای بغرنج و قضاوتی متناقض! جنگ و گسترش آن اما نه!
»  پاندمیِ دروغ
»  آیا کماکان ما «بی اختیار» خواهیم ماند؟
»  حلقه‌ی مقدم برای سکولار دمکرات‌ها، ایجاد «مرکز هماهنگی» است!
»  کتاب قلعه حیوانات و زمانه ما، نا آموخته‌ها و آموختنی‌ها