اولین راه نافرمانی، در نهایت، اطاعت از حداقل ها، به شیوه ای نا آرام است. اما این امر نباید باعث آن شود که سختی توازن قوا را فراموش کنیم : اولین موتور اطاعت، تسلیم است. ما اطاعت می‌کنیم زیرا غیر از این نمیتوانیم انجام دهیم.همانگونه که برده ی دوران باستان، کارگر قرن نوزدهم،بدهکار امروزه مجبور به اطاعت هستند.اما در عین حال برای بسیاری از ما، بهانه‌ای با شکوه است : « من غیر از این نمی توانستم انجام دهم» با این عبارت خود را راحت میکنیم. ما حق نداریم هزینه ی نافرمانی های خود را بزرگ جلوه دهیم.

متاسفانه آلمانها هیچگاه از آن استقلال فکری و عملی در مقابل آمریکا که پوتین به آن اشاره نمود برخوردار نیستند و قبل از اینکه در باره پیشنهادات تاریخ ساز پوتین تعمق نمایند، منتظر عکس العمل آمریکا شدند، بدون اینکه دریابند که آمریکا سرسختانه در حال تدارک راه دیگری است. آلمانها بدلیل جنگ جهانی دوم و فاجعه فاشیسم و هولوکاست نسبت به دو کشور عمیقا احساس عقده حقارت دارند و حتی پس از 70 سال که از جنگ دوم جهانی و هولوکاست میگذرد همچنین در چنگ این چالش روانی گرفتارند. ایالات متحده آمریکا و اسرائیل، هردو کشور هم از این درگیری و چالش روانی شهروندان آلمانی حد اکثر سوء استفاده را بنفع منافع غیر مشروع خود مینمایند.

اسلام سیاسی در ترکیه با اردوغان آغاز نشد و با شکست او پایان نخواهد پذیرفت. در مدت بیست سال حاکمیت حزب عدالت و توسعه، ده‌ها گروه مذهبی و فرقه‌ی متصوف، هزاران خانقاه، صدها مدرسه‌ی دینی، و روابط اقتصادی عظیمی حول این نهادها شکل گرفته است. حزب عدالت و توسعه بخش عمده‌ی انتشارات‌ را ازآن خود کرده است. هلدینگ‌های عظیم در سراسر ترکیه و حتی بانک‌های چند ملیتی هم تحت تسلط نیروی اسلام سیاسی هستند. تنها رقیب حزب حاکم در این زمینه تشکیلات «گولن» بود که پس از کودتای نافرجام ۲۰۱۶ پاکسازی و حذف شدند.

آیا میهن را با کف کفش های مان حمل می کنیم ؟». آلبِر آریه با اندیشیدن به دانتون و انقلاب فرانسه که در دبیرستان شیفته‌اش شده بود، هرگز نپذیرفت با پلیس هم پیمان شود: نفیِ ملیت مصری‌اش در عوضِ آزادی و اخراجش به سوی اسرائیل. او به عنوان مصری، کمونیست و یهودی در راه آرمان‌هایش بهای سنگینی پرداخت، ده سال بین سال ۱۹۵۳ و ۱۹۶۴ در زندان و اردوگاه کار اجباری گذراند.

اعلامِ بحثی در مجلس ملی فرانسه در روز ۴ مه ۲۰۲۳، درباره ی قطع نامه ای برای محکوم کردن «نهادینه شدن رژیم آپارتاید به دست دولت اسرائیل در ادامه ی سیاست استعماریِ آن»، با اعتراض های توهین آمیز، عربده های انزجار و اتهامِ قابلِ پیش بینیِ یهودستیزی روبرو شد. اغلب، انکارِ واقعیتِ استعماری صهیونیسم، این واکنش ها را توجیه می کند.
گفتید آپارتاید ؟ چگونه جرئت می کنید ؟ تا شخصِ رئیس جمهوری فرانسه، امانوئل ماکرون، غُر می زنند که چرا «به صورتی نا مناسب از واژه های تاریخیِ سنگین و ننگینِ برای توصیفِ دولت اسرائیل» استفاده می کنند».