کدام یک از این دو؛ آمریکا یا اسرائیل، از دیگری برای تبیین سیاست خارجی خود استفاده می کند؟ آیا اسرائیل نمایندۀ سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه است؟ یا این که اسرائیل سیاست خارجی ایالات متحده را تعیین می کند؛ هم از طریق لابی صهیونیستی و هم از راه نفوذ نئوکان ها و لیبرالهای حاضر در دولت آمریکا؟ این یک سؤال قدیمی است: در رابطۀ آمریکا و اسرائیل چه کسی دیگری را دستکاری می کند؟

ایالات متحده و متحدانش در طی سه دهه، با تسلط کامل بر صحنه بین المللی، بر این باور بودند که قادرند جهان را با تکیه بر قدرت نظامی خود همچون خمیری شکل دهند. ابزار این کار نیز نفوذی بوده است که در مراجع بین المللی دارند (همانند حق وتو در شورای امنیت و...) و تسلط مالی بر برخی از این نهادها تا خود را به مثابه تنها مرجع حقوق بین الملل جا بیاندازند و با اعمال نفوذ و یا تحمیل قوانین و بعضا با بی اعتنایی به همان قوانین تحمیلی مادام که با منافع خودشان ناسازگار است، به هدف شکل دهی مطابق دلخواه جهان دست یابند.

کنگره حزب چپ نشان داد که این حزب زنده است و شاداب و می‌تواند نقطه اتکائی در مقابله با راست و راست افراطی و برای تحقق عدالت اجتماعی باشد. در اکثر سخنرانی ها کنگره بر دفاع از حقوق پایینی های جامعه تاکید شد. کنگره نشان داد که حزب چپ جدی ترین نیروی طرفدار صلح، آتش بس، عدم ارسال سلاح است. برای آنها صلح در خاور نزدیک دارای اولویت است و قاطعانه از حقوق فلسطینی ها در اسرائیل، نوار غزه و کرانه باختری دفاع می‌کنند و کشتار فلسطینی ها توسط دولت و ارتش اسرائیل را محکوم و خواهان اجرای فوری قطعنامه های سازمان ملل و راه‌حل دو دولت هستند.

اسرائیل بی وقفه به بمباران های خود در لبنان ادامه می دهد و بنابر نقشه ای طراحی شده در صدد «تهاجم» زمینی به این کشور نیز هست. حمله های آن به حزب الله تا حدی زیاد از هدف رسما اعلام شده یعنی امکان بازگشت ساکنان شمال اسرائیل به خانه هایشان، فراتر رفته است. با از بین بردن شبکه مدیریتی و کشتن حسن نصرالله، دبیرکل حزب الله، نخست وزیر اسرائیل می خواهد حکومت ایران را تضعیف کرده و نقشه کل منطقه را از نو ترسیم کند.

حزب الله در دو جنبه دولت در دولت به حساب می اید. به خاطر شبکه نهادهای اجتماعی آن و یا به دلیل وابستگیش به یک سازمان نظامی غیر دولتی. در هر دو مورد، مسائل را باید در چارچوب لبنان در نظر داشت. حزب الله تنها حزبی نیست که از این نوع شبکه اجتماعی برخوردار است. نظام سیاسی لبنان مبتنی بر «هم آوری اشتراکی» است. بدین معنا که دولت عملا در سایه قرار دارد و نقش فعال در امور اجتماعی را به این جوامع (غیر دولتی) واگذار می‌کند. به عنوان مثال، جنبش آینده، حزب سنی (متعلق به) خانواده حریری و بسیار نزدیک به فرانسه، نیز دارای شبکه ای از بیمارستان ها، موسسات آموزشی و غیره می باشد که بعضا کارآمدی بیشتری هم نسبت به حزب الله دارند. در لبنان این یک امر عادی به حساب می آید.

چرا در این بیانیه حساب “بنیادگرایان” از دیگر گرایشات و احزاب صهیونیستی جدا می‌شود؟ متأسفانه می‌شود گمان داشت که پرهیز از ذکر حتی یک بار کلمه‌ی “صهیونیسم”، این باور حاکم بر جنگ‌افروزی‌های اسرائیل از بدو تولد تا بحال و خودداری از ذکر حتی یک بار کلمه‌ی “اشغال”، این بانی و ادامه‌دهنده‌ی بحران بیش از ۷۵ ساله در منطقه و مسبب مرگ و آوارگی هزاران هزار فلسطینی، لبنانی و….. برای تسهیل این جداسازی “بنیادگرایان” از دیگر پاره‌های صهیونیسم است.

مبارزه با تروریسم و جنگ، کار دولت‌های ماست، اما مبارزه با دفاع مقدس که اسلامیست‌ها پی گیرش هستند، با کیست؟ سیاستمداران، مذهبی‌ها، فیلسوفان؟ در‌واقع هیچ‌کس در مقابل آن ایستادگی نمی‌کند و اسلامیست ها با هیچ مقاومتی روبرو نیستند. ولی برعکس، بیشعوران و فرصت طلبانی هستند که در خدمت اسلام‌گریان و دنبال ِ روی آن‌ها می‌شوند. در فرانسه در لیست خائنان می‌توانید دانشگاهیان، هنرمندان، مردان سیاسی - از همه نوع و از همه گرایش‌ها – را بر شمرید. ولی آن‌چه مسلم است، احمق‌ها و فرصت طلبان در پایان خدمتشان به آن‌ها، مانند بقیه کشته خواهند شد. ناسپاسی نخستین خصلت ِ اسلام گرایان است، آن‌ها زحمت ِ پایبندی به هیچ اخلاقی را به خود را نمی دهند.

از تابلوهایی که هرگز به آن ها عادت نخواهم کرد: صحنه ی وحشت در چهره های کودکانی که زیر فرود بمب ها روی دهکده ای فرار می کنند. از خدا می خواهم که چنین تصویری هرگز در واقعیت دربرابر چشمانم قرار نگیرد و البته در رویاهایم نیز هر چه کمتر ظاهر شود. دهشتناک است که جنگ نمی تواند کودکان را برحذر دارد، نه فقط به این دلیل که آنان آینده هستند، بلکه زیرا به ویژه ضعفِ لطیف و بی مسئولیتی آنان مراقبتی مطمئن از ما می طلبد. برای هِرود [پادشاه یهودیه]، اسطوره مسیحی شاید زیاد سخت نمی بود، اگر او را مسئول مرگِ سن ژان-باتیست نمی دانستند. جنایت غیرقابل توجیه، کشتار بیگناهان بود »

هنوز ارزیابی پیامدهای کامل سالی که با قتل عام حماس در شهرکهای جنوب اسرائیل و ربودن بیش از ۲۵۰ نفر آغاز شد، دشوار است. عملیاتی که منجر به جنگی ویرانگر شد که ده‌ها هزار نفر از اهالی غزه قربانی گرفت و صدها هزار نفر را آواره و پناهنده کرد، اسرائیل را به اتهام ارتکاب جنایت نسل کشی به دیوان بین المللی دادگستری کشاند، و همچنان ادامه دارد. اما یک چیز روشن است: سالی بود که تغییراتی عمیق، در واقعیت زندگی ساکنان منطقۀ واقع بین دریا و رودخانه به همراه داشت، تغییراتی بی تردید قابل برگشت.

نصرالله در‌ واقع نماینده‌ی مبارزه با اسرائیل بود. برای همه ی کسانی که می‌خواهند اسرائیل نابود شود، او یک قهرمان بشمار می آمد. ایران با از دست دادن او، نیروی بازدارندگی اصلی خود را از دست داد. ما باید درک کنیم که ایران مشکل اصلی ماست. همه ی تهدیدات علیه ی اسرائیل، از آنجا نشأت میگیرد : حملات تروریستی، هسته ای، سیستم‌های «نیابتی» وابسته به ایران در منطقه. همه ی این‌ها به ایران اجازه داد که از راه دور با ما جنگ کند، بدون اینکه مستقیماً درگیر شود. امروز اما آنها به چند دسته تقسیم شده اند. نه حماس، نه حوثی ها، و نه حزب الله نمی‌توانند ما را غافلگیر کنند.

شستشوی مغزی شده است. هیچ از صلح، یا از همبستگی با مردم فلسطین و رنج آنها صحبت نمی کند. این مردم حس همدلی خود را از دست داده اند. آنها فلسطینیها را به عنوان انسان نمی بینند.
دولت اسرائیل انسانیت خود را در این جنگ از دست داده است، و جامعۀ اسرائیل نیز همینطور. دولت می تواند هر کاری که می خواهد انجام دهد، هیچکس در این کشور اهمیتی نمی دهد. مردم همدلی خود را از دست داده اند. آنها فلسطینی ها را به عنوان انسان نمی بینند. برای آنها، همۀ ساکنان غزه در ۷ اکتبر کشته شدند.

آمریکا و انگلستان، با در دستور روز قرار دادن و اجرائی کردن برنامه ای سیاسی-مذهبی در منطقهٔ خاورمیانه، ظرفِ حدود هفتادو شش سال، گرگی دو سر در خاورمیانه آفریده اند که دائم در حال بحران آفرینی و زیان کاری در این منطقه می باشند. اوضاع و احوالِ ساکنین خاورمیانه، تاکنون به سیاهی، بدی و درماندگی امروز نبوده است. یک سرِ این گرگِ درنده در غربِ خاورمیانه، تشکیلِ دولت-ملتِ یهود، در بخشی از سرزمینِ فلسطین به نامِ اسرائیل است. سرِ دیگر این گرگِ خونخوار، در شرق این منطقه، برقراری حکومتِ وَلی فقیهِ شیعه در ایران است.

حتی فقط صدور فراخوان برای پایان دادن به این وحشتناک ترین جنگ در تاریخ اسرائیل، تا چندی پیش اقدامی رادیکال تلقی می شد. اما امروزه، وقتی یک شخصیت هنری یا سیاسی معروف در خارج از کشور که خواستار آزادی گروگانها و آتش بس فوری باشد، یهودستیز و متنفر از اسرائیل تلقی می شود، زمانی که مبارزۀ ناامیدانه برای بازگرداندن گروگانها از غزه که نزدیک به یک سال است که بدون حصول به نتیجه در جریان است، زمانی که خشونت کلامی نفرت انگیز که توسط دستگاهی مسموم رسماً به راه می افتد و به خانواده هایی که صرفاً برای بازگشت عزیزانشان جمع می شوند حمله می کند، احساس می می کنی که آرزوی صلح اگر قبلاً وجود داشته حالا دیگر حذف شده است.

این جنگ، ما را در عصر تاریکی فرو می برد که در آن، قانون ها، حقوق، پیشگیری از خطا، هر آنچه از فرورفتن انسانیت در وحشیگری جلوگیری می کرد، به طور منظم شکست خورده است. دورانی که یک طرف، تصمیم گرفته که آن دیگری را که «وحشی» اش می پندارد، نابود سازد. اگر از واژه های نتانیاهو استفاده کنیم، «دشمن های وحشی» که «تمدن یهودی-مسیحی» را تهدید می کند. نخست وزیر اسرائیل تلاش می کند غرب را در جنگ تمدن ها درگیر کند که بارمذهبی دارد، و اسرائیل خود را پیشگام آن در خاورمیانه می پندارد. و البته توفیقی نیر کسب کرده است.

اقای امانول مکرون رئیس جمهور فرانسه با انحلال مجلس ملی و اعلام برگذاری انتخابات پیش دوره‌ای دو نوبتی که در ۷ ژوئیه ۲۰۲۴ خاتمه یافت و پاتریک لوهایرک (سر دبیر سابق روزنامه اومانیته) آن‌را به ترن سریع السیر فرانسوی »ت ـ ژ ـ و» تشبیه کرد، راستا و سیاست راهبردیی را در پیش گرفت که فرانسه را از چاله در آرود و به درون چاه انداخت، موقعیت و شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی فرانسه را در ابهام و ناپایداری پیچیده‌ای فرو برد. با خودداری از تن دادن به‌قبول پیروزی «جبهه نوین مردمی« در کسب اکثریت (حتی نسبی) در مجلس ملی، آقای رئیس جمهور، در واقع این واقعیت را نپذیرفت و به رسمیت نشناخت‌ و بر خلاف رسم مرسوم و جا افتاده در سپهر سیاسیی و اجتماعی فرانسه، از پذیرفتن کاندیدای جبهه نوین برای پست نخست وزیری سر باز زد.