تنها انتخابی که امروز در غزه مطرح است، بین حماس و تشکیلات خودگردان فلسطین نیست، بین مرگ سریع یا رنج طولانی مدت است. سؤال از میزان حمایت از حماس برای جمعیتی که فضایی برای فکر کردن به سیاست ندارند، بی معنی است، زیرا تنها سؤالی که مطرح می شود، بقای روزمره است. حتی هنگامی که، مثلاً خود من، مورد استقبال اقوام و خویشاوندانی هستید که هنوز سقفی بالای سر دارند، مسائل مورد بحث متفاوت می شود. ما عصرها از سیاست صحبت نمی کنیم، ما روی زندگی روزمره، یافتن غذا برای فرزندانمان تمرکز می کنیم، روی نیازهای ضروری و مثلا این که به زودی باید پناهگاه دیگری پیدا کنیم، حتی اگر در غزه دیگر پناهگاه امنی وجود نداشته باشد.

بر اساس نظرسنجی‌ها امکان تشکیل بزرگترین فراکسیون و حتی بدست آوردن اکثریت پارلمانی برای فاشیست‌ها وجود دارد. احتمال این که یک ائتلاف راست که محور آن فاشیست‌های طرفدار لوپن باشند از همه بیشتر است. در هر حالت فاشیست‌ها می‌توانند نخست وزیر فرانسه را تعیین بکنند و در هر حال ماکرون باید انتخاب بکند: استعفا، بن بست سیاسی یا همکاری با فاشیست‌ها.

اول، باید دانست که غزه برای اکثریت اسرائیلی ها چه چیز را تداعی میکند : یک مکان بسته، پر از جمعیت، غرق در فقر و عقب ماندگی مذهبی. وجود این منطقه یک مشکل و یک مزاحم است، یک بمب ساعتی است که مدام تیک تاک می کند و ما فکر می کردیم بالاخره یک روز منفجر می شود. اینجا در اصل اردوگاهی برای اسکان موقت فلسطینیها بود، ولی انگار زمان از "نکبه" تا امروز ، همین طور یخ زده ، متوقف شده است. اینجا سیارۀ دیگری است که تنها ۴۷ مایل از تل آویو فاصله دارد.

صدها هزار نفر اعتراض به وضعیت نابسامان موجود را به خیابان آورده‌‌اند در فرانسه و آلمان شاهد تظاهرات‌های عظیم علیه جریان راست فاشیست هستیم. این نیرو باید سازمان یابد. نه تنها در واکنش به راست افراطی که همه آزادی و رفاه و زندگی انسانی را مطالبه کند. باید سوسیالیسم و نفی استثمار و از ریشه کندن بساط تبعیض را به پرچم اعتراض خود بدل کند تا بتواند بعنوان نماینده انسانیت قد علم کند!

اراده برای نابودی حماس مرتباً تکرار می شود ، اما رهبران اسرائیل برای اعلام وضعیتِ آینده باریکه محصور پس از پایان جنگ دچار مخمصه هستند. اگر چه ممکن است مصر، امارات متحده عربی و مراکش بتوانند نیروی حافظ صلح تأمین کنند، یک مسئله قطعی است و آن اینکه تل آویو قصد ندارد به تشکیلات خودگردان فلسطین، آزادیِ عمل دهد.

از مهم‌ترین درس‌های جنبش کارگری آرژانتین برای ما، اهمیتِ حیاتی تشکل‌های کارگری است. بدون تشکل‌های کارگری در سطح کارخانه، منطقه و کل کشور، هرگز طبقه‌ی کارگر آرژانتین نمی‌توانست چنین دستاوردهایی داشته باشد. با آن‌که اتحادیه‌های آرژانتین نظیر دیگر اتحادیه‌هایی که در کشورهایی که وجود دارند، تشکل‌هایی بوروکراتیک هستند، اما صرفِ وجود آن‌ها، در مقایسه با کشورهایی که سابقه‌ی تشکل‌های کارگری را نداشته و ندارند، امکان مقابله‌ی نیروی کار با نظام حاکمِ سرمایه‌داری را فراهم آورده. با ایجاد و تقویت اتحادیه‌های مستقل کارگری، آموزش و سازماندهی، کارگران قادر خواهند بود از طریق شوراهایی که نقشِ بازوی مشارکتی اتحادیه‌ها را ایفا می‌کنند، به نسبت قدرتی که می‌یابند، سطح بالاتری از مشارکت را تا سطح «هم-مدیریتی» یا «هم-گردانی» کسب کنند.

در مسیر گذرگاه رفح اشک از چشمانم سرازیر شد. متوجه شدم در امنیت کاذبی زندگی می کردم و لباسها و وسایل شخصی زیادی جمع کرده بودم و حالا همه چیز را ترک می کنم. اما چه چیزی باعث شده است خوشحالم که برای زنان بدبخت دیگری که در شرایطی مانند من زندگی می کردند و از بمباران گریختند و آواره شدند، چیزهای زیادی جا گذاشتم. ساک پارچه ای حاوی لباسهای زنانی که گرانبهاترین دارایی هایشان را به من داده بودند بسته بندی کرده ام و همراه خود برداشته ام به امید این که روزی به غزه برگردم، آنها را بیابم و لباسهایشان را با در آغوش گرفتن و سپاسگزاری و اشک فراوان به آنها برگردانم. برگردم؟

تابستان دوباره آمد و جنگ هنوز تمام نشده است. من هنوز شلوارم را می پوشم، با لکه های جدید و زشت آن. اگر نمی توانم شلواری را که کمتر از یک سال پیش خریده ام رها کنم، چگونه دنیا می تواند از من انتظار داشته باشد که زادگاهم، مردمم و تاریخم را رها کنم؟ هر جا که می روم با من هستند. وقتی غروب و طلوع خورشید را می بینم، یاد کسانی که در غزه هستند مرا زنده می کند. وقتی هوای تازۀ دریا را تنفس می کنم، همیشه آن را با دریای غزه مقایسه می کنم.

اولین سوال بنیادی در مورد اعتراضات دانشگاهی در غرب این باشد که چه تفاوتی در مورد اعتراضات دانشگاهی با سایر اعتراضات وجود دارد، که "دموکراسیهای مستقر" تمام ابزارها و تشکیلات امنیتی، اطلاعاتی، سرمایه ای، رسانه ای و نیز اراذل و اوباش خود را، طبق یک برنامۀ پلیسی و کپی شده، عیناً مثل رفتار دیکتاتورهائی که در انقلابهای گوناگون دیده ایم، بسیج می کنند؟ در همۀ پاسخها چیزی فراتر از مقایسه با تظاهرات دانشجویی در جریان جنگ ویتنام دیده نمیشود، اعتراضات و تظاهراتی که اثر آن در زندگی روزمرۀ مردم آمریکا، بعنوان یک مسئلۀ ملی، حس می شد و انقلابی از درون نظام بود نه علیه آن.

انتخاب کلودیا شین بام در کشوری که یکی از مشخصه فرهنگی آن مردسالاری و خشونت علیه زنان است، نشانه رشد فرهنگی کشور مکزیک و نقش رهبران سیاسی در ترسیم چشم انداز در جهت مساوات طلبی و برابری جنسیتی میباشد. انتخاب خانم شین بام در مکزیک نشان دهنده ان است، زمانی که مردم درد کشیده و محروم و بشدت مذهبی با اعتقادات سنتی زمانی که چشم انداز رهایی از بستر وضعیت موجود را تجربه میکنند به درستی در راستای منافع ملی خود قدم برداشته و با انتخاب بهینه خود تضمین کننده آینده خود و کشورشان خواهند بود.

یکی از این سرچشمه های پویایی دگرگونی های منطقه ای به آینده و چگونگی ادامه موجودیت اسرائیل در غرب آسیا باز می گردد. به نظر می رسد که کم کم׳ آمریکا نه از توانایی کافی و نه از انگیزه ی کافی برخوردار است که نقش پیشین خود، نقش سدۀ بیستمی خود، در پشتیبانی از اسراییل را بازی کند. برخاسته از این واقعیت، اسرائیل ناگزیر است که برای حفظ امنیت خود׳ سرشت و رفتار هفتاد ساله خود را تغییر دهد. دیگر این کشور نمی تواند روی پشتیبانی دربست و بی حد و مرز آمریکا حساب باز کند. اسراییل به نوبه خود، با آگاهی از این موضوع، با دستیازی به یک رشته چاره اندیشی های نظامی و سیاسی و امنیتی، از یک سو׳ می کوشد هر چه در توان دارد به کار گیرد تا آمریکا را برای زمانی درازتر در منطقه نگه دارد و از سوی دیگر׳ فرصت یافته خود را برای آینده ی منطقه بدون حضور تعیین کننده ایالات متحده آماده کند.

نظم بین المللی نیاز به بازنگری دارد و غزه نیز بخشی از این روند است. ما فکر می‌کردیم که علیرغم شکاف بین جنوب و شمال، برخی ارزشها میان کل جامعۀ بین‌المللی یکسان است، اما متوجه شدیم که حتی [اصلی‌ترین] مفاهیم مورد توافق قرار نمی‌گیرد. دلیل این بی اخلاقی آن است که جنگ غزه پس از هشت ماه همچنان ادامه دارد و کشتن [بیش از ۱۵۰۰۰] کودک به موضوعی قابل بحث تبدیل شده است. تا زمانی که جهان مداخله نکند و به ارسال محموله های اسلحه و حمایت سیاسی از اسرائیل ادامه دهد، به این معنی است که جهان کشتار کودکان غزه را می پذیرد زیرا این کودکان از نژاد سفید نیستند و این جهان معتقد است که یک فلسطینی یا سپر انسانی است، یا مانعی تروریستی در مسیر پروژۀ خاورمیانه جدید آنهاست.