در گفتمان مربوط به «روز بعد از جنگ»، هیچ بحث جدی در مورد زندگی ساکنان غزه در سالهای آینده، با توجه به ویرانیهایی که اسرائیل در نوار غزه ایجاد کرده است، مطرح نمی شود. رولا هاردل و اونر دینور پیشنهادی بنیادی ارائه می دهند که به نفع ساکنان کل منطقه؛ اسرائیلی ها و فلسطینی هاست.
در حال حاضر فلسطینیان، اسرائیلی ها و هر کسی که نگران آنچه باشد که در اینجا اتفاق می افتد، با دو پرسش و دغدغه روبرو هستند: گروگانهای اسرائیلی و جمعیت غیرنظامی غزه. و این هر دو مربوط به افرادی است که در یک فضای جغرافیایی زندگی می کنند؛ غزه و کمربند اطراف آن، کسانی که از یکسو در معرض ضربات بیرحمانه و غیرانسانی اسرائیل و از سوی دیگر گرفتار محدودیتهای ایجاد شده توسط حماس قرار دارند.

تصویر را بزرگ می کنند، زوم می کنند و بلافاصله کلوزآپ! تصویر درشت شده است. اکنون می‌توانند او را خوب ببینند. مرد، در حالی که دست و پا می‌زند، لباس یا قالیچه‌ای را در یک دست حمل می‌کند. دوباره از آسمان، رگبارِ موشک و آتش می‌بارد و ستون‌های دود به هوا بلند می شود. یک ضربه‌ی کاریِ دیگر دود سفید آرام آرام محو می‌شود، دوربین به چپ می چرخد. بازمانده‌ی دوم لنگ لنگان پیش می‌رود و سپس، درمانده بر روی شن‌ها می‌افتد، سینه خیز می‌رود و سپس با آخرین توانش دراز می‌کشد. آخرین ثانیه های اوست. ارتش اسرائیل زخمی بر جای نمی‌گذارد.

آنتونیو نگری خلق‌کننده‌ی مفاهیمی نو بود، چون امپراطوری، بیشماران، قدرت مؤسسان... در سیاست، فلسفه، اقتصاد، تئوری و عمل مبارزاتی. او یک نظریه‌پرداز عمده در نقد و نفیِ مارکسیسم اُرتُدُکس، سوسیالیسم دولتی، سوسیال‌دموکراسی و چپ سنتی بود. نگری، با نگارش مارکس پس از مارکس، دست به امروزی کردن مارکسیسم ‌زد و با نشر نابهنجاری وحشی، اسپینوزایی پس از مارکس تبیین کرد. در دوران تبعید طولانی‌اش در فرانسه، نگری وارد هم‌فکری و هم‌کوشی با جنبش بزرگ فلسفیِ فرانسوی شد. او از جمله دیالوگی پربار و مستمر با متفکرانی چون ژیل دولوز، فِلیکس گواتاری، میشل فوکو، لوئی ‌آلتوسر، اِتیِن بالیبار، پی‌یر ماشرِی... برقرار کرد.

این صرفاً انجام یک عمل رسمی و ریاکارانه است و یا هر چه شما بگویید و یا تصور کنید، اما یک رهبر مستبد، حقانیت و احترام را به خود تحمیل می کند، همانگونه که برای رفتن به عروسی باید کراوات و کلاه بگذارد. مسلماً انجام این مراسم و مناسک به معنای ایمان داشتن به آنها نیست. با این حال یک وظیفه احساس می شود؛ و حتی ناخودآگاه این حقیقت ساده را بیان می‌کند : داشتن مُهر دموکراتیک بهتر از نداشتن آن است.

از آن شنبه شوم سرنوشت ساز در ماه اکتبر، من شاهد فروپاشی زندگی و آرمانهایم بوده ام. احساس درماندگی و سرکوب فراتر از بیان است. هیچ کلمه ای نمی تواند به اندازۀ کافی احساساتی را که من در حین نوشتن تجربه می کنم؛ ترکیب عجیبی از اشک، ازهم پاشیدگی درونی و تلاش برای کنار آمدن با این شرایط را بیان کند. این کلمات در اوج گرسنگی نوشته شده است و انرژی من برای تحمل بیشتر از این مدام کاهش می یابد .