بدن زنانه به‌عنوان یک شماره در فهرست مجروحان ثبت نمی‌شود، نه در گزارش‌های امدادرسانی و نه در خبرنامه‌ها ذکر نمی‌گردد، بلکه به آرشیو زنده‌ای از خشونت تبدیل می‌شود؛ نه فقط روایت‌کننده اتفاقات، بلکه آن را زندگی می‌کند و در آشفتگی، سکوت و سازگاری با ترس بازنویسی می‌کند. این بدن به سندی سیاسی بدل می‌شود که نشان می‌دهد چگونه خشونت سازمان‌یافته به تجربه‌ای شخصی و خاموش تبدیل می‌شود که زن آن را در بدنش تحمل می‌کند. تجاوز وقتی بمباران تمام می‌شود پایان نمی‌یابد، بلکه در سکوت پس از نسل‌کشی ادامه می‌یابد.

پراکنده کردن زندانیان سیاسی در زندان‌های مختلف با شرایطی غیرانسانی‌تر از گذشته، محروم‌سازی گسترده‌ی آنان از ارتباطات، بازداشت‌های فله‌ای تحت اتهام‌های بی‌پایه و واهی جاسوسی، افزایش احکام اعدام و تشدید فضای امنیتی، که همه نشانه‌هایی‌ست از تلاشی هدفمند برای درهم‌شکستن همبستگی زندان و خیابان‌. همبستگی‌ای که در یک سال اخیر، با شکل‌گیری کارزار سراسری سه‌شنبه‌های نه به اعدام، قدرتی تازه یافته بود؛ صدایی که از سلول‌های تاریک زندان‌ها به بیرون راه یافت و علیه مجازات اعدام، خشونت ساختاری، و بی‌عدالتی قضایی اعتراض می‌کرد. نه فقط برای نجات جان، که برای بازپس‌گیری کرامت انسان.