جنبش زنان در ایران در طول بیش از سه دهه تلاش های نظری سازمان‌یافته در تبین مطالبات معیشتی و حقوقی زنان و پیگیری مطالبات با کنشگری در مبارزات مدنی – رفرمیستی هویت و مشروعیت یافته است.
در دو سال گذشته ما در جنبش زنان با فراموشی و تعلیق پیگیری مطالبات معیشتی و حقوقی زنان مواجه هستیم.
جنبش زنان در دو سال گذشته تمام توان و دستاوردهای سه دهه مبارزات مدنی خود را بطور کامل در خدمت جنبش سراسری برای آزادی و دموکراسی قرار داده است.
در گفتمان سیاسی عمومی جامعه و در ذهنیت حاکمیت و اپوزیسیون مبارزه برای آزادی و دموکراسی به معنای تغییر حاکمیت سیاسی از طریق سرنگونی و خشونت متقابل، است.
صدها تن از کنشگران و شخصیت های جنبش زنان بعد از سه دهه مبارزات مسالمت آمیز اکنون بعلت دوری جستن از مبارزات مدنی تجربه های دردناک زندان و تبعید را از سر می گذارند.
چرخش ناگهانی از مبارزات مدنی مسالمت آميز برای مطالبات زنان به خواسته آزادی و دموکراسی که متعارف با تغییر حاکمیت سیاسی است، در جنبش زنان رخ داده شده است. برای این چرخش نظری و عملی هیچ بررسی و تحلیلی وجود ندارد.
ما بار دیگر در حربه تاریخی فراموشی مطالبات زنان و فداکاری آنها برای خواست احزاب سیاسی اپوزیسیون برای تغییر حاکمیت سیاسی مواجه هستیم.
حربه وجود شرایط استثنایی بوسیله اپوزیسیون همانند اعلام شرایط جنگی از طرف حاکمیت ها همه فعالیت های مدنی اقشار مردم را در خدمت اهداف سیاسی خود می دانند. هرگونه مبارزه مدنی رفرمیستی با ارعاب و خشونت مواجه می شود.
شرایط استثنایی می تواند بطور موقت کوتاه مدت وجود داشته باشد اما نمی‌تواند بطور دائمی و هميشگی باشد و صدا های مبارزات مدنی اقشار مردم را برای اهداف سیاسی خود را خفه کند.
نظریه پردازان جنبش زنان به ویژه دانشگاهیان در خارج از کشور به این حربه و ارعاب تاریخی تمکین کرده اند و نوشته های آنها تکرار کسل کننده قهرمان سازی و شهید پروری با ادبیات عامیانه است.
فراموشی و تعلیق پیگیری مطالبات معیشتی و حقوقی به جنبش زنان آسیب درازمدت وارد می کند. وارد شدن به مبارزات با اهداف سیاسی تغییر حاکمیت و غلبه هیجانات قهرمان سازی و شهید پروری، میلیون ها زنان با مطالبات معیشتی را منزوی می سازد.
زنان در ایران دست کشیدن از مطالبات معیشتی خود و تابع اهداف احزاب سیاسی برای تغییر حاکمیت ها و وعده های دروغین کسب مطالبات زنان به بعد از تغییر حاکمیت سیاسی را بارها تجربه کرده اند.
نظریه پردازان و شخصیت های شاخص جنبش زنان در برابر به تاراج رفتن دستاوردهای جنبش زنان و در از دست دادن انرژی و زندگی با ارزش کنشگران در زندان ها و در تبعید، برای اهداف احزاب سیاسی و غلبه خشونت بر فضای مبارزات مدنی. مسئولیت دارند.
تمکین به ارعاب نیروهایی با اهداف ایجاد تغییرات کلان سیاسی با استفاده از خشونت و فدا کردن دستاوردها و شخصیت های با ارزش جنبش زنان، تجربه ای دردناک است.
نسل حاضر زنان در قضاوت تاریخی خود، دنباله روی نسل های گذشته زنان از احزاب سیاسی را به کم تجربگی و عدم آمادگی جامعه ارزیابی کرده اند.
نسل حاضر دیگر نمی تواند دلایل یک قرن گذشته جنبش زنان را برای اشتباهات خود در دوری و تعلیق مطالبات معیشتی و حقوقی زنان و دنباله روی از احزاب سیاسی برای تغییر خشونت آميز حاکمیت و وعده های فریب کارانه برای آینده را داشته باشد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
