شما به استناد کدام رویکرد و عملکرد، نتیجه می گیرید که فعالان این جنبش به این باور هستند که تحریم های صورت گرفته کافی نیست؟ مگر برای سرنگونی صدام نیز با همین بیان حرکت نکردید؟ به باور من منافع شما و همفکران شما،گرانبها تر از درس آموزی از تاریخ است.

سرهنگ مُعَمَّر ابومنيار قَذّافی که در روستای «جهنم» به دنيا آمده و اينک از چهره‌ و لحن کلامش نيز، کبر و غرور می‌بارَد و مثل همه مرتجعين، منتقد خود را دشمن انقلاب و نفوذی بيگانه و بريده مزدور می‌پندارد، زمانی اميد اعراب ستمديده بود، در برابر شيوخ مرتجع و فاسد عرب و نوکری و سرسپردگی به استعمار می‌ايستاد.

افکار عمومی اروپايی به خيزش توده‏ای در افريقای شمالی و مصر از دريچه‏‏ای کهنه و قديمی که سی سال از عمرش می‏گذرد، نگاه می‏کند : انقلاب اسلامی ايران. اين افکار عمومی منتظرِ جنبش‏های اسلامی است، به ويژه اخوان‏المسلمين و معادل‏های محلیِ آنها، حال چه در راس جنبش باشند، چه در کمينِ به دست گرفتنِ عنانِ قدرت. اما دور از نظر ماندن و پراگماتيسم اخوان‏المسلمين مايه‏ی تعجب و نگرانی شده : پس اسلاميست‏ها کجايند ؟

فریاد مرگ بر دیکتاتور (گذشته از این که شعار مرگ را نمی پسندم چون بر این باورم که اگر همه شمع های مان را برافروزیم، تاریکی خود به خود، چه بخواهد و چه نخواهد، رخت بر می بندد و جای اش را نور می گیرد، از یک طرف و شعار مخالفت با اعدام و سنگسار از سوی دیگر) آسمان خاورمیانه را در بر گرفته است و می رود تا دودمان دیکتاتوری را به سود آزادی و دموکراسی برباد دهد. اکنون دیگر هیچ دل سوزی نیست که فریاد در گلو خفه شده ی مردم بحرین را همان قدر ارزش ننهد که کشته شدن دانشجویی در شیراز؛ آخر هر دو از جنس نور هستند و به سوی آزادی قد می کشند.

میدان مل لستمن در نورت یورک بار دیگر شاهد حضور جمعیتی پانصد نفره بود که در حساسیت این لحظه های تاریخی به هیجان آمده بودند و دوباره نگاهی سرشار از عزم و اراده و اعتراض در چشمانشان موج می زد. دیگر دوستان و آشنایان آنها نیز در آن یکشنبه سرد زمستانی در میان همهمه و وزش بادی سرد در پشت سر آنها جای گرفته بودند. پدران و مادران جوانی که به همراه کودکانشان آمده بودند، شهروندان سالمندی که لباس های ضخیمی پوشیده بودند و دانشجویان مبارزی که هر کدام نمادی سبز بر تن داشتند

استعفای مبارک نمایانگر قدرت مهیب انقلاب بود. این رویداد نشان داده که سرسخت‌ترین٬ خبیث‌ترین و لجوج‌ترین مستبدین را وقتی توده‌ها وارد عرصه‌ی مبارزه شوند و اراده‌شان راسخ شود٬ می‌توان سرنگون کرد. اما یگانه‌ترین ویژگی این جنبش این است که حتی پس از رفتن مستبد٬‌ نظام حاضر به از میان رفته نشده. آن‌چه به عنوان خیزشی برای سرنگونی نظام استبدادی مبارک آغاز شد به دوره‌ی جدیدی با خواسته‌های روشن اجتماعی-اقتصادی وارد شده که روابط کنونی مالکیت و نظام استثمارگرانه‌ی سرمایه‌داری را به چالش می‌کشد.

این گفت وگو در روزهای اول ماه فوریه انجام شده است. زمانی که مردم تونس توانستند با خیزش پیروزمندانه خود به دیکتاتوری زین العابدین بن علی بعد از بیست و دو سال پایان دهند. مردم مصر در خیزشی کم سابقه میدان «تحریر» قاهره را در تلاش شبانه روزی خود برای به زیر کشیدن رژیم خودکامه و فاسد حسنی مبارک، به مرکز جهان تبدیل کرده بودند. جنبشی که دست کم به هدف نخستین خود که پایین کشیدن مبارک از قدرت بود، دست یافت.

هفته پیش در حالی که هیاهو و هیجان های اولیه و شیرین ناشی از به زیر کشیدن سمبل نظام همچنان جاری بود، دلبستگی به آرامش و عشق به زندگی، جوانان پرشور میدان تحریر را واداشت تا با عجله آثار ناشی از روزهای شورش را جارو کنند و شعارهای نوشته شده بر دیوارها و حتی بدنه تانکها و زره پوشها را پاک کنند، به هزینه و کار داوطلبانه خود نرده های میدان را رنگ تازه بزنند و به خانه برگردند.

امروز، پیروزی انقلاب جوان ۲۵ ژانویه مصر، که گنجینه ای از تجربیاتِ مبارزات ضد استعماری ــ ضد دیکتاتوری با خود دارد، با ارائه ی بینش ویژه و جدید و سکولار خود، ضربه ای اساسی به این توهم نجات بخشِ مذهبی وارد آورده است. بی گمان رویکردِ سکولار انقلاب جوان مصر، وادار کردن بینش و جهتِ جمهوری اسلامی ایران و بینش های مشابه است به عقب نشینی از صحنه ی ستیز اجتماعی ــ سیاسی. ضرورتِ حضور فعال و پخته گی ی سلوکِ نهادهای مدنی، احزابِ سیاسی، سندیکاها و اتحادیه ها و از همه مهم تر اندیشگی ی سیاسی؛ امروز بیش از پیش خود را نمایان می کند. ققنوس از خاکسترِ خود سر بر می آوَرَد.

حمله ناگهانی تانک‌ها و نیروهای امنیتی به میدان مروارید در منامه، محل تجمع مسالمت‌آمیز هزاران نفر از مردم معترض به حاکمیت بحرین، نشانه ترس حکومت حمد آل خلیفه از سقوط، و رویکرد دولت او به سیاست استفاده از چماق بعد از به نتیجه نرسیدن سیاست استفاده از هویج، در مقابله با موج تازه پا گرفته اعتراض‌های مردمی است.
پیش از گسترش دامنه اعتراض‌ها علیه حکومت و افزایش تدریجی و پیوسته شمار معترضان در «میدان مروارید»، مرکز منامه، حکومت بحرین، به تقلید از کویت، اعتبار خاصی را منظور و وعده کرده بود که به مناسبت دهمین سال انجام اصلاحات سیاسی از بالا به هر بحرینی معادل سه هزار دلار پرداخت خواهد کرد.

در جمهوری ترکیه ماه ها است قوه قضائیه و دادگاه ها به پرونده برخی از فرماندهان سابق. سیاستمداران . دانشگاهیان و افراد دیگری رسیدگی می کنند که گویا قصد کودتا در سال های گذشته داشته و می خواستند دولت قانونی را از قدرت بر کنار کنند. همین دولتمردان ترکیه به نوعی از کودتای نظامی. امنیتی ها در ایران حمایت می کنند و چشم بر واقعیت های اجتماعی و سیاسی ایران می بندند.

این نامه در پاسخ به دروغگویی های خامنه ای نوشته شده و نسخه عربی آن به رسانه های معتبر وپرتیراژ عربی نظیر الزمان، ایلاف، العربیه و.. ارسال شده است.هم چنین برای تظاهر کنندگان میدان تحریر ارسال شده تا در روزنامه خیابانی " صدای انقلاب مصر" منتشر شود.

سرنگون ساختن مبارک توسط انقلاب مردم مصررویداد بزرگی است درمنطقه استراتژیک،رانت خیز واستبداد زده خاورمیانه. رویدادی که بسیاری را بیاد فرارشاه درانقلاب بهمن که ازقضا با سالگرد آن مصادف شده است می اندازد. اکنون گسستی دریکی از مهمترین حلقات زنجیره نظم جهانی درمنطقه و در میان کارگزاران وابسته به سرمایه جهانی بوجود آمده است.

به رغم تفاوت های جزئی، دیکتاتوری در همه جا کارنامه و سرنوشت یکسانی دارد. دیکتاتورها در اوج قدرت هیچ گاه به صدای منتقد گوش نمی دهند، حاضر به سازش و اصلاح نمی گردند، تا آخرین روز عاشقانه قدرت را در بر گرفته و از آن دست نمی شویند، حتی آن گاه که کشور را تباه کرده و هیچ روزنه ای از امید برای جوان و پیر باقی نمی گذارند، می گویند قدرت را برای امنیت و آبادی کشور می خواهند.

به دنبال سپرده شدن زمام امور مصر به دست فرماندهان نظامی توسط مبارک واستعفا و فرار او از کاخ ریاست جمهوری به کاخ دیگری واقع در جزیرۀ تفریحی شرم¬الشیخ، عصر روز جمعه، متحصنین میدان «التحریر» قاهره، بیانیه¬ای با امضای «توده¬های انقلاب 25 ژانویه 2011 در مصر» منتشر کردند که توسط قاضی محمد فؤاد، معاون رئیس «شورای دولتی» از تلویزیون الجزیره پخش شد.

ضرباهنگ‌ رویدادها در خاورمیانه و آفریقای شمالی تا حدودی به اتفاقات مصر در روزها و هفته‌های پیش رو بستگی دارد. اگر جنبش کنونی نتواند مبارک را در کوتاه‌مدت سرنگون کند٬ شاید این روند کند شود. اگر او به زودی پایین کشیده شود٬ این روند در سایر نقاط شتاب می‌یابد. از آن‌جا که حاصل را مبارزه‌ی نیروهای زنده تعیین می‌کند نمی‌توان از پیش گفت چقدر سریع یا چقدر آرام خواهد بود. اما مسیر روند خیلی روشن است. مبارک دیر یا زود باید برود و دوره‌ی جدیدی گشوده می‌شود که در آن مبارزه طبقاتی در مصر به سطحی بالاتر ارتقا می‌یابد. از این واقعیت فراری نیست و بر کل منطقه تاثیر خواهد گذاشت.

من کناررفتن مبارک را به همین زودی می بینم. در غیر اینصورت او توسط معترضین بازداشت و محاکمه خواهد شد. در رابطه با خلاء قدرت احساس نگرانی نمیکنم ، چرا که در حال حاضر مردم ابتکار عمل را در راستای پر کردن خلاء امنیتی و سیاسی از راه ایجاد کمیته های خلقی در محلات به دست گرفتهاند بویژه پس از خارج شدن سئوال برانگیز پلیس از صحنه. اما در مورد دکتر البرادعی، من او را به عنوان رهبر مرحلهای جنبش قبول ندارم، به خاطر آنکه مانع پیشروی جنبش انقلابی و باعث "سقط جنین" آن خواهد شد

بسیار پیش از این انسداد رسانه ای، جنبش های مطالباتی مصر از دو جنبه توسعه می یافتند. از یک سو، شاهد اوجگیری اشکال کارزار خشونت بار بودیم: بستن راه ها برای نکوهش تلفات تصادفات ناشی از عدم رسیدگی به وضع بد خیابان ها در برخی محلات و همچنین تهدید به خودکشی در ملاء عام که پس از اقدام بوعزیزی زیاد شده بود . این خشونت به بی ارادگی رژیم در مقابل اشکال دیگر آکسیون پاسخ می داد. رژیم که از «غیر سیاسی» بودن این کارزارها مطمئن بود، به خواست هائی پاسخ نمی داد که از حوزه هائی نشات می گرفتند که به بنظر حاکمیت غیر استراتژیکی هستند.

طنز تاریخ این است که دیکتاتور سال 2011 را «سال جوانان» اعلام کرده بود. این شعار یکی از تظاهراتی ها «بن علی، سال جوانان اعلام کرد، ما هم مو بمو اجرا می کنیم»، فاصله میان نخبگان سیاسی، انجمنی و سندیکائی را با نسل های جدید نشان می دهد، که اغلب نه سازمان یافته اند و نه عضو حزب. هرچند این ماه شورش، موجب می شود که غیر سیاسی بودن ادعائی آنان را نسبی تلقی کرد.

اگر حرکت اندوه بار محمد بوعزیزی، 26 ساله که روز 17 دسامبر 2010 در شهر سیدی بوزید، در مرکز تونس خود را به آتش کشید، به شورش دامن زد، ولی به یقین این خودسوزی اولین مورد نبود . در سال 2010، دو جوان دیگر خود را به آتش کشیده بودند: اولی در منستیر، در کرانه دریا در روز 3 مارس، و دیگری در 20 نوامبر در متلوی. یک بررسی بخش سوختگی بیمارستانی در شهر تونس، که در اواخر دسامبر 2010 بر روی سایتی اینترنتی فاش شد، برآورد می کند که «خودکشی از طریق خودسوزی » 1/15 درصد مراجعا ت به بیمارستان است

این قیام قهرمانانه یک ملت بزرگ حکم نمونه را دارد. شورشی غیر قابل پیش بینی، بدون رهبری سیاسی واقعی از وضعیت سامان نیافته اش بهره برد. اگر بیش از این بود، شاید رژیم آنرا در هم می کوبید. قیام کنندگان که منطق ستوه علیه رژیم زین العابدین بن علی تنها عامل وحدتشان بود، به کمک اینترنت وارد نوعی ارتباطات شدند که رژیم پیش بینی نکرده بود (به رغم «جنبش سبز» در ایران که در سال 2009، حکومت مذهبی حاکم آنرا مهار کرد)، در کمتر از یک ماه، شورش موفق شد دیکتاتوری را سرنگون کند که در حدود یک ربع قرن، تونس را به یکی از بسته ترین کشورهای آفریقای شمالی و خاورمیانه تبدیل کرده بود.

از پس خیزَش مردم تونس و سپس مردم مصر ،سایت ها و وبلاگ های فارسی، خواه سایت های رسمی خبرگزاری های جهانی، خواه سایت های راه اندازی شده به دست دست اندرکاران ایرانی، در این روزها پر است از انشاء نویسی های تنک مایه ی احساسی، نشانه ی کم خبری نوسندگان و همزمان «شجاعت» برخاسته از سر همین کم خبری و بی خبری. و جهت گیری های تبلیغاتی روزمره به جبران این بی خبری ها. در این جهت گیری های تبلیغی با مصرف روز، فرق چندانی هم نمی کند که نویسنده، استاد علوم سیاسی دانشگاه است یا وبلاگ نویس آماتور. در این آوازه گری ها، گوئی در سی ساله ی حکمرانی حسنی مبارک و نظامیان، کارفرما و پشتیبان این جباریت، نه آمریکا بوده است نه اروپا و نه اسرائیل.

ـ اصل ماجرای ویکی لیکس، پیشرفت تکنولوژی است
ـ دستاورد و خدمت ماندگار جولین اسانژ و همکارانش این است که نشان داده اند،
میتوان با تلفیق درست تکنولوژی، شجاعت و در نظرگرفتن پیامد کار، مدل تثبیت شده و حاکم بر تولید انتشارات و افکارعمومی جامعه را دگرگون کرد.
ـ واقعیت تلخ و کثیف این است که اینترنت فضای آزاد و همگانی نیست.

تردیدی نیست که انقلاب عرب هنوز در آغاز راه است و معلوم نیست چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد و تا کجا خواهد توانست پیش برود. اما هرچه بشود ( با الهام از شعر زیبای عبدالوهاب البیاتی ، شاعر نامدار عراقی ) با اطمینان می توان گفت که "سوراخ بزرگی در دیوار محال به وجود آمده است".

در فضای سیاسی موجود، جریان چپ از یک طرف در برابر فرصت طلائی ایجاد تشکلها و نهادهای مستقل کارگری قرار دارد و از سوی دیگر و در دل قیام می تواند در راستای ایجاد یک بدیل چپ حرکت کند. این بدیل باید طرح های جایگزین اقتصادی و اجتماعی سیستم کنونی را ارائه دهد و از طریق هماهنگی بین نیروهای مختلف چپ به یک نیروی واقعی در معادلات سیاسی مصر تبدیل شود.

»  مصر در آستانه‌‌ی جنگ داخلی
»  عصر جدید اعراب، فریاد زندگی است نه مرگ
»  جنبش مصر و پیامدهای احتمالی آن
»  تونس: آیا زنجیره های نظم کهن در هم شکسته خواهند شد یا فقط به لرزه خواهند افتاد؟
»  تردید یا نگرانی ; نگاه روسیه به تحولات سیاسی در مصر
»  موج های نیل جهان غرب راغافل گیر و دیکتاتورهای عرب را وحشت زده‌ کرده است