به بهانه نمایش فیلم ایرانیوم

آقای " تیمر من"!
برای من و بخشی از ایرانیان که تاریخ سیاسی ایران را دنبال می کنیم، بسیار مهم است که اقدامات شما و بنیاد شما را که امروز برای " دمکراسی خواهی" تلاش می کنید در بررسی و نشان دادن تاخیردر تحقق دمکراسی که در سال 1332 با کودتا از سوی آمریکا و عوامل داخلی آن در ایران صورت گرفت بدانیم.آقای تیمر من،همانگونه که قطعأ می دانید ، شرایط تحقق دمکراسی و همگرائی مردم حول یک حادثه و حوادثی از این دست در جوامعی همچون ایران که بیش از 100 سال تلاش برای رهائی از دیکتاتوری و استبداد را دارند، همواره فراهم نمی گردد. به همین دلیل و با توجه به اقداماتی که در سالهای اخیر در زمان ریاست جمهوری آقای کلینتون در ارتباط با اعلام نقش مستقیم آمریکا در کودتای آمریکایی 1332 در ایران داشتند، شما و بنیادی که شما عضوی از آن هستید، هیچ تلاشی که در خور یک سازمان غیر دولتی باشد،انجام نداده اید.
امروز که گسترش ارتباطات به درجه ای رسیده که نقش شما و بنیاد شما در قالب منافع «نئوکانها»(جنگ طلبان و آتش افروزان) به راحتی قابل دسترس می باشد،نگران دمکراسی (بخوانید فجایع عراق و افغانستان) در ایران و جهان هستید. قطعأ شما دوست و یا دوستانی دارید که به زبان فارسی آشنایی داشته با شند، به همین منظور از شما تقاضا دارام ، از دوستان خود بخواهید مقاله یک ایرانی آزادیخواه (آقای احمد تقوائی) را برای شما ترجمه کنند، تا نقش شما و هواداران دمکراسی مورد نظر شما را که از نگاه ایرانیان دور نمی ماند به شما نشان دهند.
آقای تیمر من!
تکرار مواضع شما و تاکید بر تحقق آن، من و بخشی از ایرانیان را به یاد سالهای نه چندان دور که سیاستمداران آمریکا (ملقب به نئو کانها) به بهانه عدم اطاعت صدام حسین و بن لادن از آنها ، وضیعتی ایجاد کردند که نه تنها مردم بی پناه عراق و افغانستان، بلکه تعدادی از نظامیان دیگر کشورها نیز از آسیب های آن در امان نبوده و نیستند،می اندازد. شما می گوئید: "فعالان این جنبش باور دارند که تحریم های صورت گرفته از سوی مجامع بین المللی و آمریکا برای به عقب نشاندن حکومت در برنامه هسته ای کافی نیست."
آقای تیمر من!
شما به استناد کدام رویکرد و عملکرد، نتیجه می گیرید که فعالان این جنبش به این باور هستند که تحریم های صورت گرفته کافی نیست؟ مگر برای سرنگونی صدام نیز با همین بیان حرکت نکردید؟ به باور من منافع شما و همفکران شما،گرانبها تر از درس آموزی از تاریخ است.
آقای تیمر من ،
من و گروه زیادی از ایرانیان، نه تنها به استقرار دمکراسی در ایران باور داریم، بلکه برای آن تا به امروز متقبل هزینه های مادی و انسانی فراوان نیز شده ایم. فرق بزرگ ما و شما در این است که:ما برای تحقق دمکراسی در ایران به مردم ایران نظر داریم و شما به قدرتی که طرفدار جنگ و خونریزی است. ما مخالف حکومت حاکم بر ایرانیم ،که رویکردی خشن در تمامی رفتارهای داخلی و بین المللی دارد، و شما مخالف حکومت ایرانید که چرا از سیاست شما تبعیت نمی کند. ما مخالف خشونت برای ایران و ایرانیان هستیم که جنگ نماد خارجی و سرکوب در داخل کشور، نماد داخلی آن است.ولی شما فقط به بحران "هسته ای" که یکی از اشکال ماجراجوئی حکومت است برای منافع خودتان باور دارید.
آقای تیمر من !
به باور من "دمکراسی خواهی" در تمامی ابعاد آن، از" بی خشونتی" در همه عرصه های آن جدا نیست. امروز "دمکراسی" از" صلح خواهی" جدا نیست. تلاش ما برای تحقق "دمکراسی" برای ایران، با هدف مبارزه در همه اشکال خشونت پیوند خورده است. ما " دمکراسی" را برای سعادت و بهروزی همه مردم ایران از کرد و ترک و بلوچ وعرب وترکمن و لر ، برای کودکان خیابانی ، برای زنانی که حقو قشان پایمال می شود، برای همه زحمتکشان ایران، برای معلمان، برای جوانان می خواهیم. شما دمکراسی را برای منافع همفکران خود می خواهید. ما " صلح" و "آرامش" را برای مردم ایران و کشورهای منطقه و جهان می خواهیم. شما فقط به دنبال "آرامش" برای منافع همفکران خود می باشید.
آقای تیمر من!
تلاش شما برای استفاده ابزاری از مخالفان و احزاب و سازمانهای ایرانی که بخش زیادی از آنان، سالهای متمادی برای تحقق دمکراسی در ایران ،تلاش و مبارزه کرده اند، بدون نتیجه خواهد ماند. آیا دلایل این موضوع را می دانید؟ آقای" تیمر من" شما و "بنیاد" شما "دمکرات" نیستید.حتی اگر با برنامه هسته ای حاکمان ایران مخالف باشید.