این که چه کسی قدرت را در لیبی دست بگیرد از سوی «ناتو» دیکته خواهد شد. هرکسی به قدرت برسد باید حاضر باشد در مورد نفت لیبی، با غرب به‌توافقی تازه برسد / آنچه شکل خواهد گرفت، به‌ویژه در خارج از بنغازی و طرابلس، یک ساختار غیرمتمرکز حکومت قبیله‌ای است. و از آنجا که قذافی از حمایت بعضی قبیله‌ها، به‌ویژه قبیلهٔ خودش در جنوب، برخوردار است، من فکر می‌کنم که جنگ داخلی به‌این آسانی‌ها پایان نگیرد / به‌نظر من به این نکته توجه نمی‌شود که در حال حاضر ما با دو گرایش متضاد روبرو هستیم: یکی ضدیت با امپریالیسم، و دیگری ضدیت با رژیم‌های دیکتاتوری مانند اسد و مبارک و قذافی / یکی از پیامدهای جابه‌جایی ناشی از دخالت «ناتو» در لیبی می‌تواند فروپاشی اوپک باشد / مشکل در جنبش سبز این است که فکر می‌کنند امپریالیسم دیگر یک پدیدهٔ تاریخی مربوط به گذشته است و اکنون پایان یافته است.

جاروکردن های زنجیره ای منطقه از دیکتاتورها و انداختن یکی پس از دیگری آنها در زباله دان تاریخ، حاوی درسی بسیار گرانبها برای مردم است که اگر آنرا نیاموزند دیری نمی پاید که از چاله درنیامده به چاه دیکتاتورهایی دیگر – یا شبه دموکراسی های بدتر از دیکتاتوری – خواهند افتاد. این درس این است که نگهداری و نگهبانی از آزادی به مراتب مهم تر و دشوارتر از جنگیدن و به دست آوردن آن است و شرط کافی این نگهداری و استمرار، مشارکت پیگیر و مستمر مردم در اداره امور جامعه است.

چند هفته پیش گروهی از آزادیخواهان و فعالان حقوق بشر در سوریه که از سکوت و بی تفاوتی افکار عمومی جهان در مقابل تبهکاری های رژیم اسد به ستوه آمده اند ، در اطلاعیه ای با عنوان " سکوت شما ما را می کشد" وجدان های بیدار در سرتاسر جهان را مخاطب قرار دادند و از سکوت آزادیخواهان و نیروهای مدافع حقوق بشر در سرتاسرجهان ، در برابر این همه توحش و جنایات رژیم بشار اسد گلایه نمودند ، و شگفتا که این سکوت همچنان ادامه دارد و بشار اسد هر روز گستاخ تر و درنده تر از روز پیش به تبهکارهای خود ادامه می دهد

دغدغه ی ما در خلیج از اینکه مبادا انقلاب آغاز به خوردن فرزندان خود کند. این نگرانی واقعی است. زیرا پس از پیروزی انقلاب در مصر، شاهد نیروهای سیاسی سلفی متعصب بنیادگرا بودیم که با شعارهای فرقه گرایانه درمیدان هایی که توسط جوانان انقلابی آزاد شده بودند، ظاهر شدند. آنان تلاش می کنند، قبطی های مسیحی و دیگر اقلیت های جامعه ی مصر را از صحنه دور سازند. اگر آنان موفق شوند مردم مصر را به فرقه های محتلف تقسیم کنند، انقلاب را با خطر شکست جدی مواجه خواهند ساخت.

برخی رسانه‌های نزدیک به رژیم جمهوری اسلامی، خواستار گشودن درهای سفارت ایران در لندن بروی فراریان تحت تعقیب پلیس شده‌اند. احمدی‌نژاد نیز از سازمان ملل خواستار اعزام هیاتی برای "دفاع از حقوق معترضان خیابانی" در انگلیس شد. و بالاخره سردار نقدی اظهار داشت که گردان‌های سپاه پاسداران آماده‌اند که به عنوان پاسدار صلح به لندن اعزام شوند.

بر عکس تصویر سازی های کاذب، کل تعداد افرادی که در لندن و بعضی شهرهای انگلیس در حرکات تخریبی و نابودی مشارکت فعال کردند به سختی رقم قابل توجهی را شامل می شد. بهترین و بیشترین تخمین در این مورد شاید در حدود ۷-۸ هزار نفر باشد، که در دسته های کوچک ۵۰ تا ۱۰۰ نفره به تخریب و غارت اموال مردم و جنگ وگریز با پلیس مشغول شده بودند. حال این رقم ناچیز را در مقابل اعتراض نیم میلیونی مردم و جوانان انگلیسی به بر قراری شهریه برای ورود به دانشگاه ها در چند ماه پیش مقایسه کنید تا به وسعت بسیار ناچیز شرکت کنندگان حوادث اخیر پی ببرید. در آن تظاهرات وسیع هم البته بعضی مکان های شناخته شده آسیب های جزیی دید ولی حتی یک چوب کبریت هم از هیچ یک از آن ها به سرقت نرفت.

از همان اول خیلی‏ ها موافق نبودند که در سُل یک پایگاه دائمی تشکیل شود، چون فکر می‏کردند انرژی زیادی می‏گیرد و اصلن هدف جنبش این نیست. جنبش در اصل با یک تظاهرات آغاز شد و مطالباتی داشت در راستای مبارزه با قدرت اقتصادی بانک‏ها و افزایش کنترل سیاستمداران توسط مردم. این‏که در سُل کمپی ایجاد شود همان شب تظاهرات از جانب یک جمع سی _ چهل نفره پیشنهاد شد که گفتند اینجا بمانیم و هدف خیلی مشخصی هم نداشت. بیشتر در واکنش به این بود که یک عده بازداشت شده بودند.

در گیری های اخیر میان سنی ها و علوی ها در حمص نشانه ای از تنش های مذهبی و خطر جنگ داخلی است. باوجود این، اکثریت تظاهرکنندگان احتمال چنین انحرافی را رد می کنند و خواهان دموکراسی اند. قدرت حاکمه سوریه بر اراده اش در انجام اصلاحات ژرف تاکید می کند، اما خشونت و سرکوب او را از اعتبار انداخته است.

در مصر علیا، در نجع حمادی، کارکنان کارخانه آلومینیوم بست نشسته و خواهان پاداش برای خود و کار برای فرزندانشان شدند. در ژوئن، کارگران موسسات مختلف وابسته به شرکت کانال سوئز برای اجرای تعهدات کارفرما و برکناری مسئول منصوب مبارک دوباره دست به اعتصاب زدند. یک روز، صدها پزشک برای افزایش سهم بهداشت در بودجه کشور از سه و نیم به 15 درصد دست به تظاهرات می زنند. روز بعد، کارگران بخش حمل و نقل وزارت خانه خود را اشغال می کنند.

بخش مهمی از سیاست خارجی هر دولتی در رسانه های رسمی آن دولت ره یافتنی است. بر پایه ی ارزیابی همین برنامه¬ها با قاطعیت می توان گفت - و پذیرفت - که قبل از شکل بندی جنبش اجتماعی 88 ایران، سیاست خارجی آمریکا دفاع همه جانبه از افراد و گروه های سلطنت طلب و سکولار (سیاست" رژیم چنج" از طریق جنگ) و حمایت تلویحی و نیم بند از اصلاح طلبان دولتی بود. اما وقایع پس از "انتخابات" و استقبال ناگزیر مردم از کاندیدای جریان رفرمیست، آلترناتیو سیاسی دیگری فراروی آمریکا نهاد.

بی تردید هر دین و باوری دارای ارزش هایی است که در مذهب یا ایدئولوژی دیگری، اگر ضد ارزش نباشد، قدر آن چنانی هم ندارد. این را می گویم چون آن چه در روز بیست و دوم ماه جولای سال جاری در شهر اسلو رُخ داد، چنانچه متهم نیز خود گفته و در نوشته های اش هم مشهود است، مسیحی تندرویی می باشد. تندرویی او چنان است که حتا کشیشی که قرار بود روز یکشنبه همین هفته برای اجرای مراسم مذهبی به سلول انفرادی او برود، ضمن انتقاد از نقطه نظرهای مجرم و مبرا جستن از آن چه او انجام داده است، حاضر شد برای برگزاری عبادت به زندان برود.

در طي بيست سال گذشته نه تنها يک اشرافيت غير دولتي جهاني پديدار شده که در سطح جهان قدرتي به مراتب بيشتر از قدرت دولت‌هاي ملي دارد، بلکه ديوان‌سالاري بين‌المللي قدرتمندي نيز به وجود آمده ‌است. اين مجموعه را مردم بر نگزيده‌ اند، با اين حال قواعد بازي اقتصادي اکثر مردم دنيا را تعيين مي‌کند. امروز صندوق بين‌المللي پول و بانک جهاني قدرت‌هاي ابرملي کسب کرده ‌اند که سياست اقتصادي تمام کشورهاي در حال توسعه را ديکته و بر آن نظارت مي‌کند و بر زندگي روزمره‌ی هر يک از شهروندان اين کشورها تأثير نيک يا بد مي‌گذارند بدون آن که در مقابل کسي پاسخگو باشند .

به نوشته هفته نامه آلمانی اشپيگل، اهود باراک، وزير دفاع اسرائيل، در اوايل هفته جاری در پاسخ به اين پرسش که آيا اسرائيل در کشتن دانشمندان هسته ای ايران دست داشته است، گفت: «اسرائيل دراين باره پاسخی ندارد.» در حاليکه اين سخن وزير دفاع اسرائيل «تکذيب» به حساب نمی آيد، لبخند آقای وزير به هنگام ادا کردن جمله فوق اين گمان را تقويت می کند که اسرائيل چندان هم ناراحت اين مسئله نيست که به اتهام سلسله قتلهای فيزيکدانان شاغل در برنامه هسته ای جنجالی ايران مورد شک قرار بگيرد.
در دنيای تيره و تار سرويسهای امنيتی و اطلاعاتی، شک چندانی وجود ندارد که اسرائيل پشت پرده ترور داريوش رضايی ايستاده است. در همين ارتباط، يک منبع آگاه اطلاعاتی اسرائيلی، در گفت و گو با اشپيگل گفته است: «اين نخستين اقدام جدی است که با مديريت تامير پاردو، رئيس جديد موساد، صورت پذيرفته است.»