حقوق مردم ایران لگدمال می شوند. کشور من به سوی یک دیکتاتوری نظامی پیش می رود. پریزیدنت احمدی نژاد همانند یک طالبان ایرانی رفتار می کند. و رهبر مذهبی علی خامنه ای سرنوشت خود را با سرنوشت احمدی نژاد پیوند داده است. کاری که نه تنها از نظر اخلاقی بلکه از جهت سیاسی نیز اشتباه بزرگی است.
هیچ رژیمی نمی تواند مدت طولانی در مقابل میلیون ها تظاهر کننده ی مسالمت جو مقاومت کند. مگر اینکه این رژیم تصمیم به یک قتل عام بگیرد که در آن صورت یک بار برای همیشه مشروعیت خود را از دست می دهد.

اهداف تظاهر کنندگان متنوع می باشند: بسیاری خواهان حفظ قواعد محدود پلورالیسم داخلی ای (درون رژیمی) که تا کنون جمهوری اسلامی اجازه اش را داده است بوده و در این میان جانب داری خویش را از جناحی از جناح های درون حکومت جمهوری اسلامی اعلام می دارند و بسیاری دیگر در مجموع خواهان لیبرالیزه شدن جامعه بوده و بخشی دیگر موجودیت جمهوری اسلامی را زیر علامت سئوال برده و خواهان بر چیدن بساط این رژیم می باشند.

آینده نامشخص است - بسیار ممکن است آنان‌که بر اریکه قدرتند جلوی انفجار توده‌ها را بگیرند، و گربه ما هم به قعر دره سقوط نکند،‌ بلکه دوباره خود را بر زمین استوار بیابد. در هر صورت، رژیم ایران دیگرنه همان رژیم قبلی، بلکه قدرت خودکامه فاسدی میان بقیه خواهدبود. نتیجه هر چه شود، بسیار مهم است که به خاطر بسپاریم که هم اکنون شاهد واقعه‌ عظیم رهایی‌بخشی هستیم که در قالب جدال میان لیبرالهای غرب‌گرا و بنیاد‌گرایان ضد غرب نمی‌گنجد. اگر واقع‌بینی منفی نگرمان سبب شود ظرفیت درک بعد رهایی بخشی آن را از دست بدهیم، باید گفت که ما در غرب عملا در حال ورود به دوره پسا-دموکراتیکی هستیم که در آن به انتظار احمدی‌نژاد خودمان نشسته‌ایم. ایتالیایی‌ها اکنون نام او را میدانند: برلوسکونی. سایرین هم در صف منتظرند

يازی به گفتن نيست که گرچه اين، خود مردم ايران هستند که بايد خط مشی سياسی خود و راهی که می خواهند در پيش گيرند را تعيين کنند، اما با اين وجود، ناظران جهانی که از شجاعت این مردم در تظاهرات و حرکت های اعتراضی هفته ی گذشته، تأثير و الهام گرفته اند، دستکم اين حق را دارند که بر اين نکته تأکيد ورزند که دولتی که مدعی نمايندگی اراده ی مردم است، ، تنها در صورتی در ادعای خود صادق است که پيش شرط های اساسی حداقل را برای آن که مردم بتوانند اراده ی خويش را تعيين و تبيين کنند رعايت کرده باشد: آزاد گذاشتن مردم، به منزله ی نيرو يی همگانی و فراگير، برای گردهمايی، بدون مواجه شدن با سرکوب و تضييق و مزاحمت؛ و [پذيرفتن] توانمندی و صلاحيت آن ها در زمينه ی بحث و تبادل نظر و دستيابی بلامانع به اطلاعات و داده های لازم، که برای تحقيق و انديشيدن و سنجش و تصميم گيری در مورد راهکار های مشترک جمعی ضروری است.

باوجود اين، همه توهمات در باره „پايان تاريخ“، خاموشی بی عدالتی ها و فقر، نظم نوين جهانی در مقابل شکست سياست های ليبرالی و استراتژی های ماجراجويانه ايالات متحده زدوده شدند. تثبيت چين و هندوستان در صحنه بين المللی احتمالا زمينه ترفند را به روی کشورهای جنوب باز خواهد کرد. دوباره، مسئله „تغيير“ نظم اجتماعی داخلی و نظم سياسی بين المللی مطرح می شود، اگر چه اين بار بنام „سوسياليسم علمی“ نيست، بلکه معجونی شگفت آور از اميدهای منجی طلبانه، تثبيت نوعی ملی گرائی فرهنگی و سياسی، مساوات خواهی متکی بر سنت های بومی يا مذهبی است.

ما تنها زمانی به خیابان ها می رویم که جشنی بر پا باشد. بندرت به خیابان ها می رویم وقتی که موضوع بر سر یک رسوائی باشد: صد و مین سالگرد تل آوید و یا نمایشگاه کتاب، نمایشگاه آبجو و جشن گوجه فرنگی ـ اما هرگز برای یک تظاهرات. در ایران مردم برای آزادی مبارزه می کنند و در اینجا برای تعطیلات تابستانی.

دان مارگلیت (مفسر): نباید امید داشت باوجود براک اوباما تولید اسلحه اتمی درایران متوقف شود. همه اینها حرافی است. درثانی اسرائیل اینترستی برای دخالت درامورداخلی ایران ندارد که تاثیرآن میتواند بسیار جزئی باشد. هدف اسرائیل ابتکاربه خرج دادن برای توقف رسیدن به اسلحه اتمی است. هنگامیکه ایرانی ها در خیابانها به طرفداری از یک نامزد بد و ضد بدتر از او به تظاهرات می بردازند واکنش اسرائیل بین سکوت و طرفداری از تظاهرکنندگان است.

دیگر موضوع بر سر انتخابات مجدد نیست. اپوزیسیون در ایران هرروز نشان می دهد که زندگی ای دیگری هم ممکن است. این مسئله اعتراضات آنها را با مبارزات آزادی بخش بعد از جنگ اروپا وصل می کند. این قیام ها کوتاه مدت بوده و همیشه از پیروزی برخوردار نبوده اند اما بعنوان نمونه ای برای نسل ها به ثبت رسیده اند.

در دیالوگ با رژیم جمهوری اسلامی، اتحادیه اروپا نمیتواند به مسئله اساسي اي چون حقوق بشر توجه لازم نكند. موضوع حقوق بشر به اندازه مساله هستهای برای افکار عمومی ایران داراي اهمیت است. شما در صحبتهایتان در تاريخ شانزده ژوئن بخوبي به این مستله اشاره داشتید. ما از شما میخواهیم که با تشویق همکاران تان در کمیسیون و شورای اروپا، مسئله حقوق بشر را در دستور اول کار خود بعنوان پیش شرط اصلي برای شروع دیالوگ با ایران قرار دهند.

محافل اقتصادی هیچ کشور غربی به اندازه آلمان معترض تحریم‌های بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران نیستند.مدیران بخش خصوصی آلمان و اتحادیه‌ها و انجمن‌های مدافع حقوق آنان، در سال‌های اخیر کوشیده‌اند از راه‌های مختلف، دولت را برای محدود ساختن حوزه تحریم‌ها و یا خودداری از گسترش آن تحت فشار قرار دهند تا بتوانند دادوستدهای بیشتری با ایران داشته باشند. تنها حدود چهار دهم درصد از کالاها و خدمات صادراتی آلمان روانه ایران می‌شود.

رسانه ها و مطبوعات غرب روزانه ده ها مطلب در مورد انتخابات ایران برشته تحریر در می آورند ویا از رادیو و تلویزیون پخش میکنند که عمدتا تلاشی است برای افزایش تضادبین نیروهای رژیم تا پس از انتخابات قدرت چانه زدن بیشتری داشته باشند و ایران را از درون مشغول مشکلات داخلی کرده تا زمینه را برای جلب ایران به کمپ خود فراهم کنند اما رژیم و جناح های آن یکطرف قضییه هستند طرف دیگراکثریت مردم ایرانند که ازهرزمان دیگردرتاریخ کشورمان از بیداری و هوشیاری بر خوردارند و اجازه نخوا هند داد که نیروهای بیگانه دوباره سفره خود را در ایران پهن کنند .

رئیس‌جمهور آمریکا، برای کاستن از این فشارها، در سخنرانی بیست و یکم ماه می خود زندانیان گوانتانامو را به سه گروه تقسیم کرد: گروهی که می‌توانند در دادگاه‌های آمریکائی محاکمه شوند، گروهی که به عنوان جنایتکار جنگی طبقه بندی شده‌اند و باید با استفاده از وکیل در برابر کمیسیون نظامی قرار گیرند و ۵۰ نفر دیگر، که مذاکره برای انتقال آنان به سایر کشورها ادامه دارد.
باراک اوباما، در عین حال به برخی زندانیان نیز اشاره کرد که همچنان با آمریکا سر جنگ دارند. وی گفت: «جلوی حملات بعدی آن‌ها باید گرفته شود».

توقف شهرک سازی؟ آمریکا و کشورهای دیگر بارها و بارها در مورد پیامدهای این کنش مخرب هشدار داده اند. اما هرگاه این موضوع به شورای امنیت می رود و اجماع عمومی بر محکومیت اسرائیل به وجود می آید، به ناگاه آمریکا برگ دیگری به نام «وتو» را علم می کند و نخ های رشته شده را پنبه می کند. پیام برای اسرائیل روشن و شفاف است؛ دست یابی به دو دولت مستقل، راه حلی است که شما می توانید بدون هزینه های قابل ذکری در تدارک آن باشید.

مصاحبه ی زير به جوانبی از ترس در جامعه و تاريخ فرانسه اشاره می کند ازجمله اينکه „پتَنيسم واقعيت ريشه دارِ فرانسه از ۱۸۱۵ يعنی زمان بازگشتِ سلطنت به بعد است. پتنيسم مظهر کسانی ست که سرسپردگی را بر ناآرامی های داخلی ترجيح می دهند. پتنيسم واکنش کسانی ست که از آنچه در درون کشور می گذرد ترس دارند و برای مقابله با اين ترس، اعمال فشار، اجبار، تبعيض و آزار و شکنجه های جديد را تأييد می کنند. اين است پتَنيسم در عام ترين مفهوم آن.