اینک جنگی عریان آغاز شده است. به آنها گفته شد می خواهید اتحادیه اروپا باقی بمانید؟ راه روشن است. صندوق بین المللی پول، بانک مرکزی اروپا، اتمام حجت سرمایه مالی را برای کشور های حلقه ضعیف اروپائی در دستور کار قرار داده است. ریاضت اقتصادی مد نظر آنها کشتاری آرام و بیصدا، در پرتو قانونییت مصوب پارلمانها و همدستی دولت های سوسیال دمکرات است. کارگران و زحمتکشان با تشکل هایشان در این گیرودار به مقاومت بر خاسته اند.علیرغم میل آشکار بخشی از رهبران سازشکار این تشکلها در فرانسه و اسپانیا، روند رو به رشد مقاومت دیده می شود.رادیکالیسمی که عرصه جدیدی را گشوده است

جنگ یعنی ویرانی وبدبختی و خانمانسوزی, تاریکی مطلق, آشفتگی و سراسیمگی, خرد شدن قلب ها. طبل جنگ نواختن مانند پیانوئی است که تارهایش شکسته اند. درجنگ گاهی مرگ نعمت است وزنده ماندن یعنی شکنجه تدریجی. نوای حزن آلود جنگ مانند مه تیره و تاری ست که روی چهره آفتاب و ستارگان را پوشانده است.

ممکن است که «حزب آزادی و برابری» مجبور به اتحاد با نظامیان شود. ولی در هر حال سعی خواهد کرد که بالهای آنها را قطع کند. انسانهایی که ما برایشان به عنوان اسلامیست یک مخرج مشترک میبندیم، اشکال و اندازه های مختلفی دارند: آنها چاق، لاغر، نرم، خشن، دگماتیک و پراگماتیک هستند. بعضی موافق تجارت و بازار آزاد هستند و برخی نیز رضایت عمومی را در نظر دارند. دسته ای از آنها موافق محافظه کاری فرهنگی و مذهبی میباشند. در کشورهای «بهار عربی» مهم اینست که کدام دسته از اسلامیستها و در چه شرایط داخلی و خارجی روی کار بیایند.

بحران در اروپا نوک یک کوه یخ است. در زیر آن بحران عمیق ساختار سرمایه داری قرار دارد. سرمایه عظیمی به دنبال سود است. اما نرخ های سود پائین هستند: رقابت ها شدید و دستمزدها نازلند. رشد مبتنی بر بدهی و سوداگری تنها می تواند انفجار بحران بزرگ را به تعویق اندازد. در حال حاضر ائتلاف نئولیبرال-اقتدارگر ادامه رادیکالتر راه تا کنونی را تبلیغ می کند: اجتماعی کردن زیان های حاصل از سوداگری-از طریق بدهی دائمی حقوق بگیران. بالا بردن نرخ سود-از طریق روابط کاری نا پایدار، پائین آوردن دستمزدها و حقوق باز نشستگی، کاهش رفاه اجتماعی و خصوصی سازی. عواقب چنین راهی خانمان بر انداز است و آنچه در یونان در حال وقوع است، تمام اروپا را تهدید می کند: بی کاری عمومی، فقیر شدن اقشار وسیعی از مردم، از هم پاشیدن سامانه های بهداری، رشد ابتلاء به امراض روانی و پائین رفتن سطح طول عمر.

عوامل ملی و بين المللی گوناگونی دست به دست هم داده اند که در اين برهه از زمان به تداوم اين سلاخی غير انسانی در سوريه کمک می کنند و شايد برای دورانی بس طولانی تر هم همين روند را ادامه دهند. ما قبلا شاهد بوديم مردم را در کيگالی (رواندا) با قمه و ساطور کشتند و يا درب کليسا را بستند و آنر ا به آتش کشيدند ولی امروز شاهد جناياتی – همانقدر غير انسانی و وحشيانه - هستيم که بجای ساطور و سرنيزه از توپ و تانک استفاده می کنند.

دیلما روسف هنوز هم نشکسته است. او اکنون رهبر ششمین قدرت اقتصادی جهان و عضو یکی از مدرن ترین احزاب چپ جهان است و در حالی که میراث دلهره آور لولا را به دوش می کشد، بزرگ‌ترین کشور آمریکای لاتین را به سرعت به سوی توسعه اقتصادی، اجتماعی و مدنی رهبری می کند. انقلاب کوبا منشا الهام روسف برای پیوستن به جنیش مقاومت و مبارزه پارتیزانی علیه دیکتاتوری نظامی بود؛ اکنون کوبا در شاخص های توسعه انسانی، دموکراسی و مشارکت اجتماعی به گرد پای برزیل هم نمی رسد.

با عمومیت یافتن شورش توده ای مردم علیه دیکتاتوری های غیر وابسته ، این رژیم ها قاعدتاً عقب نشینی در مقابل قدرت های خارجی را بر عقب نشینی در مقابل مردم ترجیح می دهند. دلیل چنین ترجیحی هم روشن است: اصلاحات بعد از شروع انقلاب ، معمولاً موقعیت حکومت کنندگان را در مقابل مردم تقویت نمی کند ، ضعیف تر می سازد ، زیرا به فزون طلبی انقلابی مردم دامن می زند و شعله های انقلاب را گسترده تر می سازد.

نبرد برایِ عدالت در خاورمیانه نبردِ خودِ ماست. این جریان نیز بخشی است از مبارزۀ جهانی علیهِ سرمایه‌داران (که به «گروهِ یک در صد» مشهورند). این نبردی است برایِ برقراریِ عدالت، برای نشاندنِ «زیستن» به‌جایِ «مُردن»؛ نبردی است برایِ برقراریِ «ارتباطِ صلح‌جویانه» به‌جایِ «کُشتن». هدفِ این نبرد آفرینشِ «عشق» است به‌جایِ «نفرت». این نبرد بخشی است از آن نبردِ بزرگ علیهِ نیروهایِ متحدشده برایِ مرگ و کُشتار؛ نیروهایی که بر ما حُکم‌فرمایی می‌کنند؛ صاحبانِ صنایعِ نفتی و صنایعِ زغال‌سنگ (همان صنایعی که از سوختِ سنگواره‌ای بهره می‌جویند و در نتیجه، آیندۀ بشریّت را به خطر می‌اندازند)، سازندگانِ سِلاح‌هایِ جنگی، دولت‌هایی که پیوسته مردمان را زیرِ نظر دارند، دلالانِ وال‌استریت، برگُزیدگانِ اقلیتِ حاکم که یورش می‌آورند بر مردان و زنانِ درمانده و کارگر و فرزندانِ ما که هر یک تن از چهار تنِ آن‌ها نیازمندِ دریافتِ کمک‌هایِ رایگانِ برایِ تغذیه‌اند؛ برگُزیدگانی که مُحیطِ زیستِ ما را، با آن درختانِ سرسبز و خُرّم، آن هوایِ پاکیزه و آن آب‌هایِ زلال، آلوده می‌کنند و جانِ سالم به در بُردنِ ما را ـ که بخشی از طبیعتیم ـ برنمی‌تابند.

9 مارس شهر رم به تسخیر " پرچم های سرخ" در آمد.کارگران و زحمتکشان متشکل ایتالیائی, از سرتاسر ایتالیا, از شمال تا جنوب, به همراهی احزاب مترقی وچپ, خود را به رم رساندند تا با ر دیگر میثاق برابری و اتحاد شان را با هم در خیابانهای رم به نمایش بگذارند و صدای اعتراضشان را به گوش دولتمردان ایتالیائی برسانند که این سرزمین ناهموار طبقاتی, فقط و فقط بدست توانا و نیرومند اردوی کار خواهد توانست طعم آزادی , آزادی کار , عدالت و دمکراسی را تجربه کند و تنها زحمتکشان هستند که قادرند از دستاوردهای مبارزاتی خود دفاع و پاسداری کنن

اگر اکثر کشورهای عربی (به استثنای سودان و سومالی) با تمایل کم و بیش، «کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان» مصوبه سازمان ملل در سال 1979 را امضا کرده اند، اما این تصویب در وضعیت و شرایط زنان هیچ تاثیر واقعی نگذاشته است.
امروز که جهان عرب در مسیر ایجاد دموکراسی برای تحکیم دولت قانون و حقوق انسانی قدم بر می دارد، ما معتقدیم که گرچه برابری بدون دموکراسی به دست نمی آید، برخورداری کامل از این دموکراسی نیز بدون برابری کامل میان مردان و زنان میسر نیست.
به این دلیل، ما از دولت ها، احزاب سیاسی، جامعه کشورها درخواست می کنیم تا برای کسب حیثیت زنان، برابری آنان با مردان، که یک بار دیگر به بهانه ساختگی اولویت ها زیر پا گذاشته می شوند، از هیچ تلاشی فروگذار نکنند.

همایشِ «وال‌استریت؛ دریچه‌ای رو به جهانی نو» روز دوشنبه ۸ اسفند ۱۳۹۰ در سالن آمفی‌تئاتر شهریارِ دانشگاه آزاد تبریز و به میزبانیِ کانون وحدت دانشجویان دانشگاه‌ آزاد تبریز و با حضور دکتر فریبرز رئیس دانا، دکتر محمد مالجو و پرویز صداقت برگزار شد. سخنرانِ آغازین این همایش دکتر محمد مالجو بود که به بررسی چرایی ظهور بحران اقتصادِ جهانی از سال ۲۰۰۸ به این سو پرداخت. وی با بررسی تحولات اقتصادیِ سرمایه‌داری جهانی از رکود ساختاری دهه‌ی ۱۹۷۰ به این سو، به چگونگی سیطره یافتن آنچه که امروزه نئولیبرالیسم خوانده می‌شود پرداخت و ریشه‌ی بحران سال ۲۰۰۸ به این سو را در شکست سیاست‌های نئولیبرالی ردیابی کرد.

به طور معمول در جهان زنان كمتر از مردان در كارهايی استخدام می‌ شوند كه دارای دستمزد و حقوق منظم است. نتايج پژوهش‌‌های موجود نشان می ‌دهند كه تقريباً در تمام اقتصادها سهم مشاركت زنان در انجام كارهای خانگی بيشتر از مردان است. در اقتصادهای متكی بر كشاورزی زنان غالبا بيشتر از مردان در اين بخش كار بکار مشغولند. همچنين سهم زنان در بخش خدمات بيش از مردان است. اما متأسفانه حتی در مشاغلی كه به طور سنتی مختص زنان است دستمزد كمتری نسبت به مردان دريافت می كنند.

ما در بن بست به سر می بریم. اپوزیسیون (یا مجموعه اپوزیسیون ها) از سرنگونی رژیم ناتوان بوده و رژیم نیز از نابود کردن اپوزیسیون ناتوان است. حتی می توان گفت که کار رژیم سوریه ساخته است و بیشتر از چندماه دوام نخواهد آورد. پس، پرسش این است که آیا کشور در جنگ داخلی غرق خواهد شد یا شکلی از دگرگونی سیاسی خواهد یافت که چه بخواهند یا نه، به گفتگو نیاز دارد.

هفته ی گذشته از خالدیه واقع در شمال شهر حمس - جائی که خبرنگاران اشپیگل در ماههای اوت و دسامبر همراه با یک دانشجوی مهندسی که خود را عمر آستاویستا می نامید، مشغول تهیه ی خبر بودند- پس از چندین روز سکوت و بیخبری ایمیلی با این محتوا رسید: " عمر کشته شد. عمر در حال فیلمبرداری ترکش خورد. من دوستش هستم. ما قرار گذاشته بودیم که اگر یکی از ما کشته شد، دیگری جای او را بگیرد." عمر کسی بود که خبرگزاریها را مرتب در جریان تحولات قرار میداد

این روزها به سبب سرعت سریع تغییرات در اروپا، پیگیری تحولات آسان نیست. تاکنون در بیش از ده کشور عضو اتحادیه اروپا میزان حقوق و دستمزد کارگران و کارکنان دو بخش دولتی و خصوصی، مقدار قابل توجهی کاهش داشته است. این کاهش شامل میزان بازنشستگی نیز می‌شود. کاهش حقوق و دستمزد با مصوبات دولت و در بهترین حالت با تصویب پارلمان انجام شده است، بدون آن که با هیچ یک از نهادهای کارگری یا سندیکاها به بحث گذاشته شده باشد. زمانی که جنبش کارگری و نهادهای وابسته به آن به طور یک طرفه و از سوی دولت برای بحث در مورد تعرفه‌ی حقوق یا حق و حقوق کارگران، کنار گذاشته می‌شوند، آیا نامی مگر سقوط جنبش کارگری می‌توان بر آن نهاد؟

در حقیقت نه تنها ارتش های غالب در جنگ ها به غنيمت گرفتن زنان را مشروع می شمارند، بلکه از تجاوز به عنوان اسلحه جنگی استفاده می کنند. بطوری که آمارخشونت به زنان کشورهای در گیر جنگ در دهه گذشته بسیار وحشتناک افزایش یافته است. بطور مثال ــ در بوسني براساس آمارهای متفاوت در مدت 5 ماه به بيست تا پنجاه هزار زن تجاوز جنسی شده است. ـ در سيرالئون از چهار هزار و پانصد كودك ربوده شده شصت درصد دختر بوده اند. ـ در این دهه در اثر جنگ ها در حدود 40 ميليون آواره جنگی وجود داشته است كه هشتاد درصد آنها را زنان و كودكان تشكيل داده اند.

در ایران نیز مردم بی‌باکی مشابهی را به نمایش می‌گذارند و گاه بابت این موضوع باید بهای سنگینی را بپردازند. جنبش دموکراتیک در ایران نیرومند است، اما متاسفانه چنین به نظر می‌رسد که در حال حاضر تودۀ معترضی در صحنه حضور ندارد تا بتواند رژیم آیت‌الله‌ها را به لرزه بیاندازد. وضعیت از جمله به این دلیل چنین است، که حاکمان ایران موفق می‌شوند با اتخاذ یک موضع ملی تعرضی در زمینۀ سیاست خارجی نگاه‌ها را از تناقض‌های موجود در درون جامعه منحرف کنند.