در ایران، قوانین و سیاست‌های حکومتی نه‌تنها زنان را در برابر خشونت محافظت نمی‌کنند، بلکه در بسیاری از موارد خود عامل تسهیل و تشدید این خشونت هستند. در نظام جمهوری اسلامی، قوانین مدنی و کیفری با ایجاد نابرابری‌های بنیادین بین زنان و مردان، شرایطی را فراهم کرده‌اند که زنان به‌طور سیستماتیک در موقعیتی فرودست قرار گیرند. به‌عنوان نمونه، طبق قانون مدنی، مردان دارای حقوق گسترده‌ای از جمله حق طلاق، حضانت فرزندان و چندهمسری هستند، در حالی که زنان برای جدایی از همسر باید شرایط بسیار سخت و گاه غیرممکنی را اثبات کنند.

بسیاری از زنانی که تحت خشونت قرار می گیرند به دلایل فرهنگ جامعه حاضر به افشای آن نیستند. در این جوامع که بیشتر کمتر توسعه یافته اند، فرهنگ عادی بودن خشونت مردان خانواده علیه دختران، همسران و مادران وجود دارد و سکوت در برابر خشونت به بهانه حفظ آبروتبلیغ میشود. در این مورد باید فرد خشونت دیده تشویق شود که خشونت را برملا کند و برای رهایی از خشونت کمک بگیرد البته در جامعه باید موسساتی وجود داشته باشد که کارشان کمک به این افراد باشد .

حضور مردان در مبارزه علیه خشونت به زنان نه تنها یک ضرورت اخلاقی است، بلکه پیش‌شرطی برای ایجاد تغییرات بنیادین اجتماعی به شمار می‌آید. باز تعریف مردانگی و ترویج مردانگی آلترناتیو که در آن مردانگی به معنای به چالش کشیدن فرهنگ خشونت و مقاومت در برابر آن و مبارزه برای کاهش آن تعریف می‌شود، یکی از راه‌های مؤثر برای آغاز گفتگویی بالنده حول این مبحث است؛ گفتگویی که بی‌شک به همکاری میان مردان و زنان برای دستیابی به برابری انسانی و مبارزه با خشونت خواهد انجامید.

خشونت علیه زنان یک بحران جهانی است که میلیون‌ها نفر را در کشورهای مختلف و فرهنگ‌های گوناگون تحت تأثیر قرار می‌دهد. این خشونت به اشکال گوناگون ظاهر می‌شود: آزار جسمی، جنسی، روانی و اقتصادی و ریشه در نابرابری جنسیتی، هنجارهای اجتماعی و سیستم‌های پدرسالارانه دارد. علیرغم تلاش‌ها برای مقابله با این معضل، خشونت علیه زنان همچنان گسترده و به طور چشمگیری گزارش‌نشده باقی مانده است.

دولت ج ا در طول این ۴ دهه بطور مستمر با بکار بردن ترفندهای متعدد از جمله، کاستن و محدود کردن امکانات اشتغال و پیشرفت شغلی در سطوح مختلف ، ایجاد محدودیت های فیزیکی در محل کارو حتی با بکاربردن روشهای توهین آمیز و تهدید به زنان شاغل در محیط کار، زنان را به خانه نشینی مجبور کرده است. مجبور نمودن زنان برای نشستن در ردیفهای عقب اتوبوسها و پوشاندن لباسهای تیره و گشاد ، گماردن زنان دست آموز برای پا ک کردن آرایش زنان قبل از دخول به ادارات دولتی و تاسیس گروهای اسید پاش به صورت زنان جوان و زیبا و مسموم کردن هوای مدارس دخترانه، فقط چند مشکل از مسایل متعدد زنان ایران است.

جوانه‌های وقوع چنین تحولی در جنبش زن، زندگی، آزادی ، برای شناساندن بیش از چهل سال مقاومت دلیرانه‌ی فردی و جمعی زنان ایران علیه حجاب اجباری به‌عنوان نماد خودکامگی، بی‌عدالتی، تبعیض، بی قانونی و خشونت دولتی به‌روشنی قابل مشاهده بود. دور از انتظار نیست که جنبشی که خود را به‌عنوان طلیعه‌ی یک جنبش انقلابی فرهنگی بسیار ضروری و نقطه عطف بسیار مهمی در دهه‌ها تلاش برای استقرار دموکراسی، آزادی و عدالت شناساند، نهایتا به سطح بالاتر و تلاشی سازمان‌یافته، برای پایان دادن به گسل‌های دیگر اجتماعی، تبعیض، اختلافات طبقاتی، امتیازات به‌ناحق کسب شده، بیکاری، فقر، بی‌خانمانی، خشونت و نابودی منابع زیست‌بومی ارتقا یابد.

ایران، عرصه مبارزه‌ای میان زنان و حکومت شده است. زنان، مبارزان اصلی علیه حکومت اسلامی ایران هستند و هر روز با روش‌های گوناگون، نارضایتی خود را از وضعیت موجود اعلام می‌کنند. حکومت اسلامی ایران، زنان را بزرگ‌ترین دشمن خود میشناسد و می‌داند که مقاوم‌ترین گروه اجتماعی در برابر آن، زنان و دختران جوان هستند. در این جلسه، وضعیت غیرقابل قبول زنان را به اطلاع شما رساندم و از همه درخواست دارم همبستگی و همدلی خود را با زنان ایرانی حفظ کنید.