زنان نیمی از جامعه ی ایران را تشکیل می دهند، در سال های گذشته با توجه به انواع و اقسام و تبعیض های سیستماتیک بر علیه زنان ایران از قبیل تبعیض در حقوق قانونی، محدودیت‌های حقوقی در امور خانوادگی، محدودیت در حقوق اقتصادی، تبعیض در حق دسترسی به آموزش، تبعیض در حقوق فرهنگی و اجتماعی)، از سوی حکومت اسلامی، زنان توانستند ۶۰ درصد دانشگاه ها را از آن خود کنند.
گفت و گوی زیر با دکتر رضوان مقدم، پژوهش گر، فعال حقوق زنان و فعال حقوق بشر انجام گرفته است، او اعتقاد دارد: تغییر قوانین، اختصاص اعتبارات و تسهیلات مالی به زنان، حمایت های اجتماعی و نقش دولت ها در برآورده کردن عدالت جنسیتی از عوامل مهم در تحقق مطالبات زنان ایران است که متاسفانه تا کنون به نتیجه نرسیده است.

نابرابری جنسیتی در سیستم‌های کیفری یک مشکل بین‌المللی است که نقض حقوق انسانی زنان را در همه‌ی کشورها تحت تأثیر قرار می‌دهد. محکومان زن در اکثریت خود از اقشار آسیب‌دیده و محروم اقتصادی و اجتماعی هستند و در زندان محرومیت مضاعف را تجربه می‌کنند، زیرا در طی تاریخ ساختار و فرهنگ زندان‌ها عمدتاً برای زندانیان مرد شکل گرفته است. علی‌رغم تلاش‌های هواداران حقوق بشر، فمینیست‌ها و فعالین برابری جنسیتی برای رسیدگی به حقوق انسانی و برابر، تبعیض علیه زنان زندانی و محرومیت هم‌چنان در بسیاری از زندان‌های جهان –حتی در کشورهای آمریکای شمالی و اروپا— وجود دارد زیرا مناسبات قدرت جنسی-جنسیتی خارج از زندان در زندان نیز حاکم است.

در جهان معاصر، کمتر مسئله ای وجود دارد که فمینیست ها به آن نپرداخته باشند. در ادبیات فمینیستی مسائلی از قبیل فقر، تبعیض نژادی، تخریب محیط زیست، جنگ (اگر خواسته باشیم تنها به چند نمونه اشاره کنیم) مورد توجه قرار گرفته است. با وجود این، کندوکاو در ادبیات فمینیستی نشان می دهد که حتی یک مقاله در مورد مجازات اعدام منتشر نکرده‌اند. برای نمونه، شماره ویژه اخیر مجله وزین هیپاتیا (نشریه مهمی در باب فلسفه فمینیستی) درجلد ۱۱ شماره ۴، پاییز ۱۹۹۶ با وجود اختصاص دادن چندین مقاله به مسئله جنگ، تنها اشاره‌ای گذرا به مجازات اعدام کرده است.