اعتصاب زنان با اعتصاب هایی که به طور سنتی توسط اتحادیه ها رهبری می شوند، متفاوت است، زیرا کار ما [به عنوان زنان] به شغل ما محدود نمی شود، این کارسخت ما، عاطفی هم هست. اعتصاب نشان داد که عشق و علاقه، کار خانگی، تولید مثل و مراقبت از خانواده واقعاً کار پر زحمتی هست و نباید آنها را وظیفه و بی اهمیت انگاشت. ما در این اعتصاب به‌عنوان سوژه‌ - و نه ابژه‌های تاریخ – مطرح شدیم: اعتصاب این فرصت را به ما داد که از قربانیان به بازیگران در زمینه اقتصادی و تولید نظم فکری و مادی جامعه تغییر کنیم. این نوعی مداخله گری مستقیم است. این اشاره به قدرت و نقش تعیین کننده ما در اقتصاد جهان دارد.

سوال اصلی این است: آیا انتخابات مهندسی شده‌ای که به امید مذاکرات، برای بیرون آمدن از فشارهای اقتصادی حاکمیت سازمان یافت، می‌تواند مطالبات جامعه‌ی ایران را پاسخ دهد؟ آیا مسعود پزشکیان باتوجه به تنش‌هایی که دولت در سایه‌ برایش ایجاد کرده، می‌تواند وعدهایی را که در پاسخ به مطالبات مردم داده، محقق کند؟ و سوال مهم‌تر این‌که آیا اساساً مسعود پزشکیان و سایر صاحبان قدرت در خلال ۴۵ سال گذشته، خواست سیاسی احترام به حقوق و کرامت انسانی زنان، برابری اقتصادی و اجتماعی برای مردم و به‌ویژه اکثریت محروم را در سر داشته‌اند؟

آسیب‌های این نوع از قانونگذاری سنتی و انتزاعی در جامعه بالا گرفته است. در فضای همین آسیب‌های اجتماعی کودک همسرانی حضور دارند که خیلی زود طلاق می‌گیرند. حتا با داشتن چند بچه در جامعه رها می‌گردند. به عبارتی روشن با بهانه کردن سن بلوغ قانونی و شرعی، دخترانی را به شوهر میسپارند که همین دخترانِ به ظاهر بالغ نمی‌توانند در یکی از دادگاه‌های جمهوری اسلامی علیه شوهر خویش اقامه‌ی دعوا نمایند. چون هنوز به سن قانونی نرسیده‌اند. دادگاه سن قانونی را برای طرح هرگونه دعوایی علیه شوهرش هیجده سال می‌داند. تناقض‌هایی از این دست شرایطی را برمی‌انگیزد تا با کمی تسهیل‌گری، سن ازدواج را برای دختران پانزده سالگی و برای پسران هیجده سالگی به شمار بیاورند. ولی موضوع این‌جاست که همین دختر پانزده ساله را هم هیچ دادگاهی نمی‌پذیرد.