بنا بر اظهارات مقامات آمریکا، حضور این کشور در افغانستان در طی بیست سال ۲۰۰۰ میلیارد دلار بوده است. اگر هزینه های دیگر کشورهای عضو ناتو را درنظر نگیریم، این میزان هزینه می توانست در شرایط صلح، افغانستان را به یکی از کشورهای پیشرفته منطقه آسیای مرکزی تبدیل کند. با خروج مفتضحانه آمریکا و دادن کلید افغانستان به گروه های تروریستی طالبان و شرکاء نه تنها نباید چشم انداز روشن و مثبت، بلکه عواقب تاریک را باید در انتظار داشت.

طالبان قبل از آن که محصول وساخته پرداخته پاکستان وبازیگران صحنه سیاسی جهان باشند یک محصول صد در صد وطنی و بر آمده از دل تاریخ ،از دل عمدتا روستا ها از دل چهل سال جنگ وبرادرکشی ،رقابت هاوکشمکش های سیاسی درون گروه ها، نزاع بین اقوام وقبایلی است که هر کدام فکرمی کنند قومیت و شئا ن قومی شان در معرض خطرونابودی است.بر همین بستر لقمه ای آماده برای بازیگران بین المللی و منطقه ای. که آن ها را از بطری رها کنند بصحنه بیاورند و بچرخانند و در خدمت گیرند.

برگرداندن طالبان به قدرت و واگذاری افغانستان به این گروه تروریستی توسط آمریکا و ناتو
باعث شوکه شدن افکار عمومی جهان بخصوص ما ایرانیان شد. ناراحتی و تاثر ما ایرانیان از حوادث اخیر افغانستان بدین خاطر است که از نظر فرهنگی و تاریخی نزدیکی فراوانی بین این دو ملت بوده و هست و در واقع می شود گفت که یک ملت هستیم. بعلاوه ما ایرانیان ۴۳ سال می باشد با طالبان شیعی دست به گریبان و در جنگ و ستیز می باشیم.

مسلماً در افغانستان، ایالات متحده با دومین شکست تاریخی حود پس از ویتنام مواجه است. اما، معنای این دو شکست یکی نیست. امروز، برای مردم افغانستان، «تحقق لازم و عادلانه» وجود ندارد. برعکس، قدمی تازه در وضعیتی متفاوت، در فاجعه ای سیاسی، اجتماعی، ایدئولوژیکی و امنیتی می گذارند... نباید به تبلیغات حساب شده ی «میانه رویِ» برخی رهبران طالبان، برای مثال در مورد حقوق زنان وقعی گذاشت. ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان تلاش کرد درباره نیت های قدرت جدید اطمینان دهد. او گفت «ما می خواهیم بر پایه ی اصول دیپلماتیک و احترام با همه کشورهای جهان رابطه داشته باشیم. ما می خواهیم اقتصاد خوبی داشته باشیم. ما بازرگانی می خواهیم، ما دیپلماسی خوب می خواهیم ...». بااین وجود، وحشیگری سرکوب، پیگردِ مخالفان سیاسی و قتل ها نگرانی های برحق و تردیدهای زیاد ایجاد کرده، هرچند هنوز با خشونت های بی حد و اندازه ی طالبان سال های دهه 1990 فاصله داریم.