اعتراضات گسترده و روزافزون کارگران در سراسر کشور موجب گشته تا همه اقشار و جناحها را متوجه ابعاد خود نماید که این موضوع بسته به گسترش تشکلات مستقل و یا وابستگی به تشکیلات زرد کارگری می تواند هم دارای نتایج مثبت و هم ضرر غیرقابل جبران را دربر داشته باشد . پیشتر در مقاله " ترکیب کارگران در تشکلات مستقل اهمیت اساسی در ایجاد جنبش کارگری دارد " در مورد افزایش کیفیت کارگری برای ایجاد رهبری تشکلات مستقل بحث گردید و اینکه در پروسه گسترش روشنفکران انقلابی باید هوشمندانه این واگذاری را انجام دهند .

بیانیهٔ دوم مرداد یک چرخش پروسه‌مند سیاسی در روند حرکت رو به پیش سندیکای شرکت واحد است که می‌تواند دست آوردی بسیار مهم و سازنده برای جنبش کارگری ایران نیز به همراه داشته باشد. حق نماینده گی (از جمله حق ریاست بر سندیکا و اتحادیه) مادام العمر نیست و به اعتبار تصمیم سازی‌های گروهی و شورایی و به اعتنای خرد جمعی هر تشکل کارگری می‌توان به هنگام ضرورت از رییس یا هر عضو دیگر به نماینده گی از توده‌های کارگری آن تشکل خلع ید کرد.

این حرکت خود نشانه‌ای از کار جمعی و تشکیلاتی بود. اعتصاب دوم رانندگان سندیکایی ثابت کرد که سندیکای کارگران شرکت واحد علیرغم آگاهی از برخورد نیروهای امنیتی، به اتفاق ارا تصمیمی آگاهانه و یک پارچه گرفت. از دو روز قبل از اعتصاب، اکثریت اعضای هیات مدیره صد‌ها ساعت مورد بازجویی و تهدید قرار گرفتند تا از اعتصاب جلوگیری شود، اما هیات مدیره سندیکا پایبندی خودش را به تصمیم و خرد جمعی نشان دادند و هیچکدام از این اعضا حاضر به متوقف کردن اعتصاب نشدند.

در کارگاه تنها زمان ناهار برای یک ساعت همه ی دستگاه های پر سر و صدا خاموش می شوند. با این سکوت چه آرامشی به ما دست می دهد مثل این که بار سنگینی را از دوش ما برداشته اند. به یک باره احساس سبکی مي کنیم. بدون استثنا پس از چندی کار کردن در این شرایط درصد شنوایی کارگران افت می کند و این نقص عضو غیرقابل برگشت است. ولی پرسش این است مسئولیت این ناتوانی ناشی از شرایط غیر ایمن کار، با کیست ؟؟

با آغاز فعالیت های سندیکایی کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در ایران از سال ۱۳۸۳ به بعد هزینه های گسترده ای به این سندیکا و اعضا، رهبران و فعالان آن تحمیل گردید، از جمله اخراج های دسته جمعی و زندانی شدن های دسته جمعی کارگران، حمله به دفتر و تشکیلات سندیکا، سرقت لوازم و قبوض و اموال و پول های سندیکا توسط عوامل شوراهای اسلامی کارفرمایی شرکت واحد و خانه کارگری های غاصب ساختمان سندیکای کارگران ایران در خیابان ابوریحان و ضرب وشتم رئیس و نائب رئیس و دیگر اعضای هیئت مدیره و اعضای هیئت موسس آن روز سندیکا، در تاریخ ۱۹/۲/۱۳۸۴ و تحمیل و فشار و تهدید و ایجاد رعب و وحشت بین کارگران برای جلوگیری از آنها در جهت پیوستن به سندیکای کارگری مستقل و آزاد و دموکراتیک خویش که کماکان ادامه دارد ...

آیا صدها مورد از نامه نگاری ، تحصن ، تجمع ، اعتراض ، اعتصاب کافی نیست تا حجم عظیم اعتراضات کارگری روشن گردد و کار وسیعی که کارگران آگاه و فعالین کارگری باید جهت سازماندهی و گسترش آنها انجام دهند ! امروزه در هر شهر کوچک و بزرگ موارد مختلفی از اعتراضات کارگری وجود دارد ، بطوریکه فرمانده سپاهی اعلام کرد که نارضایتی ها از شهرستانها آغاز خواهد شد و شاید این بدلیل کنترل و دور بودن تهران از واحدهای صنعتی باشد ، بهرحال نشان از آگاهی می دهد که می دانند حجم اعتراضات بیشتر خواهد شد .

من حتا یک نفر را درجنبش کارگری امروز ایران نمی شناسم که دفاع از امپریالیسم و سولیداریته سنتر را مجاز شمرده باشد، لطفا یک نفر حتا یک نفر را که مصداق این باشد را نام ببرید. حال لطفا مرحمت فرموده آن مدافعان امپریالیسم و سولیداریته سنتر را نام ببرید تا ببینیم چگونه در خلوت آب توبه بر سر خود ریخته اند. ضمنا می دانید که این آب توبه ریختن همان اصطلاح شهر نوی های قدیم است نه اصطلاح فرهیختگانی همانند شما. و احتمالا می دانید که این اصطلاح تواب سازهای دهه شصت هم بود وکسانی همانند حاج داوود و شریعتمداری ها این اصطلاح را به کار می بردند.

چنان که انتظار می رفت انتشار یادداشتِ "درین ظلام..." با تاکید بر مواضع روشن ضدامپریالیستی رضا شهابی – که در این نوشتار تنها نیمی از هزاران بود- با واکنش هایی رو به رو شد.از محبت بی دریغ عزیزانی که لطف شان همیشه شامل حال این قلم بوده است می گذرم و به "نقد" جناب آقای مهدی کوهستانی می پردازم.

یک نهادی حقوق بشری ایرانی در تورنتو، که از تعدادی از فعالین دانشجوی دهه هفتاد شمسی ایران تشکیل شده است میخواستند در یک برنامه به چند نفر از فعالین زندانی در زندانهای ایران یک لوح افتخار بدهند که اسامی زندانیان بر روی آن نوشته شده بود. در این جلسه به کسانی که در زمینه مشابه فعالین زندانی فعالیت میکردند خواستند که این لوح ها را از جانب آن زندانیان تحویل بگیرند. از من خواستند ولی به روال همیشه گفتم باید از خود سندیکا اجازه گرفته شود (مسئله ای که بهیچ وجه برای دیگرانی که این لوح ها را گرفتند مطرح نبود) که این کار شد، باز خود سندیکا سوال شد که چه گفته شود

در مورد ""استقلال و بی طرفی" در مقابل كارگران دیگر كشورها و مبارزه طبقاتی تشكلهای كارگری آنها"، جورج ماوریكوس ویژگی های مبارزه جنبش كارگری در هر كشور مشخصی را یادآوری می كند و به رسمیت می شناسد؛ اما به جهانی شدن سرمایه و نیروهای هماهنگ كننده این جهانی شدن اشاره می كند و می گوید كه همین مسئله یك وظیفه همیشگی جنبش كارگری، "كارگران جهان متحد شوید" را جلو می راند و تشكلهای كارگری‌ای كه وظیفه دفاع از كارگران را بر عهده دارند، نمی توانند "بی طرف و مستقل" از تشكلهای كارگری دیگر كشورها بمانند.

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهایی است" (فروغ) و پنجره اش رو به دماوند برف گرفته باز می شود،نیما در کنارِ مادرِ اندوه ناکش به تخت گره خورده است .نیم خیز می شود و دستش بی اختیار در گردنه ی درد گرفته ی گردن می پیچد. درد! و بعد استفراغ و باز هم درد!

ماه های آخرهرسال زمان چانه زنی و نشست های موسوم به سه جانبه گرائی برسرتعیین حداقل دستمزد است. دراین سه جانبه گرائی نه نمانیدگان واقعی کارگران شرکت دارند و نه حتی به سخنان و خواست این "نمایندگان" وقعی نهاده می شود. البته دراین میان حرف نهائی را دولت (در قالب طرف سوم و باصطلاح بی طرف) می زند. و این درحالی است که هم مستقیما بزرگترین کارفرمای کشور به شمارمی رود و هم غیرمستقیم حامی سرمایه داران و نظام تولیدی حاکم است.

بهنام ابراهیم زاده از فعالان کارگری در بند است. بهنام به خاطر دفاع از طبقه و منافع طبقاتی کارگران به 5 سال زندان محکوم شده است.. بهنام ابراهیم زاده نه فقط یک فعال کارگری پیشرواست بلکه به خانواده ای تعلق دارد که پدرش نیز از اعضای دلسوز کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری است. رحمان ابراهیم زاده (پدر بهنام) در شرایطی دشوار و در غیاب فرزند کارگر و زندانی خود با بیماری نوه اش نیما مواجه شده است.
دیدار با رضا شهابی و تمدید همبستگی طبقاتی با این فعال کارگری پیشرو در غروب همان روز چهار شنبه و به اتفاق دوستانی صورت گرفت که ساعتی قبل به ملاقات فرزند بیمار بهنام رفته بودند. خوشبختانه در این دیدار رضا شهابی از روحیه ای بالا و کماکان رزمنده و مقاوم برخوردار بود. در این دیدار مراتب همبستگی و حمایت همه جانبه خود و دوستان را به رضا اعلام نمودیم.

بحث ضدسرمايه داري تنها از جانب كارگران و زحمتكشان و حقوق بگيران و مردم تحت ستم مطرح نمي شود، بلكه بسياري از نظريه پردازان مستقل و حتا طرفداران راه حل هاي حفظ نظم موجود نيز به اين مساله مي پردازند. سرمايه داري به بن بست رسيده است. اين بن بست چه در زمينه ي توليد و چه در زمينه مصرف و ايجاد تقاضا براي صدور سرمايه مشاهده مي شود. سود سرمايه داري به چالش كشيده شده و ديگر كساني كه تا ديروز حاضر به تسليم بي قيد وشرط در برابر آن بودند، نمي خواهند هم چنان به اين نظم تحميلي تن دهند.

در پرونده سازی برای من، مشکل از آن جا آغاز شد که پیگیر اجرای ماده 52 قانون کار شدم . ماده ی 52 قانون کار در مورد مزایای شغلی سخت و زیان آور است. این ماده دو تبصره دارد که تبصره ی 2 آن آیین نامه ی 20 بندی برای دریافت مزایای سختی و زیان آور شغلی در نظر گرفته که بند 18 آن کمیته ای شامل 14 نفر است که با حداقل 7 عضو می تواند تشکیل شود. لازم به ذکر است که این کمیته از زمان تصویب قانون کار توسط مجمع تشخیص مصلحت نظام هنوز اجرایی نشده است. با اداره ی کار و امور اجتماعی استان در این مورد مکاتباتی داشتم که مراحل آخر خود را طی می کند. در طی این پیگیری ها برای اجرای این ماده در شرکت واحد بارها از سوی مدیران تهدید شدم که:" بهای این پیگیری هایت را پرداخت خواهی کرد."