ورود کودکان به بازار کار به ویژه بازاری که به دست‌های ظریف و ظرفیت مزدپذیری محدود آنان نیاز دارد به هر حال بنا به قانون ستمگرانه‌ی بازار ِعرضه و تقاضا، موجب افت دستمزدهای پولی می‌شود؛ اما عدم ورود آنان به این بازار خانواده‌ها را بیچاره می‌کند. در جهان 270 میلیون کودک کار وجود دارند هم سرمایه‌داری و هم خرده فرهنگ‌های به جا مانده از دوران پیشاسرمایه‌داری و هم خانواده‌های قربانی شده به کار اینان نیاز دارند.

گرچه اکنون نیز شعارهای سیاسی تغییر قانون کار و شعارهای ضد دولتی در کارگران کم نیست ، منتهی بدلیل زندگی سخت مبارزات اقتصادی در الویت آنها قرار دارد . در همین نهادهای علنی که کارگران خواهند ساخت و با عملی نشدن بیشتر خواسته ها و فرورفتن بیشتر بزیر خط فقر ، کارگران بتدریج به ماهیت نظام طبقاتی پی برده و بتدریج درک خواهند کرد که باید به دانش مبارزاتی مسلط گردند . در این پروسه است که کارگران آموزش می یابند که چگونه رهبران بیشتری را برای ایجاد تشکلات بیشتر بسازند تا با تجاربی که از انتخابات دموکراتیکی خود بدست می آورند درک کنند که چگونه در آینده مشکل سانترالیسم حزب سیاسی خود را حل نموده و اجازه ندهند تا تجارب تلخ گذشته انقلابات سوسیالیستی تکرار گردند .

دراین ویژه نامه، کار کودک از جنبه‌های مختلف در قالب مقاله، مصاحبه و میزگرد مورد بحث قرار گرفته است. همچنین اشعار و نوشته‌هایی از کودکان کار دیروز و امروز، ما را با زندگی واقعی آنان بیشتر آشنا می‌کند. کار کودکان جنایت علیه بشریت است و لغو کار کودک یک مسوولیت جمعی؛ که نیازمند تلاش بی‌وقفه‌ی تمام انسان‌های آگاه است.

در شرايطي كه در بيشتر كشورهاي جهان ممنوعيت كار كودكان زير 18 سال قانوني شده، متاسفانه اين اقدام جهاني هنوز نتوانسته تاثيري بر بي‌حقوقي كودكان كشور ما بگذارد و صاحبان سرمايه به صورت قانوني اين مجوز را دارند كه از كودكان ما پس از پانزده سالگي بهره‌كشي كرده و از كار اين گروه بي‌پناه سود ببرند. در عصري كه مدعيان حقوق بشر و دموكراسي به هر بهانه‌اي نظاميان خود را تجهيز كرده و به اقصي نقاط جهان گسيل مي‌دارند و به‌رغم امضاي بسياري از كشورها در پاي مقاوله‌نامه‌هاي بين‌المللي لغو كار كودك، هنوز 400 ميليون كودك در جهان از تحصيل بازمانده و مجبورند كه كودكي خود را به بهايي ارزان به فروش رسانند.

دربرآیند آنچه که مربوط به پایان سال ۱۳۹۰می گردد، سیاهه ای سراسر سیاه و تیره را دربرابرخود داریم که برآمد عمومی استناج روزشمارکارگری یکساله را رقم میزند. درایران ما با یک جمعیت پرشمارچند ده میلیونی خانوارکارگران روبروهستیم.هیچکس نمی تواند ازبیان آماری حدود یازده میلیون کارگرکه با خانواده‌هایشان حدود ۴۵ میلیون ایرانی را دریک جمعیت ۷۵ تامرز۸۰میلیونی تشکیل می‌دهند،شانه خالی کند. مسایل این ۴۵ میلیون جمعیت کارگری را نمی‌شود درجنبش اجتماعی سراسری نادیده گرفت. باید بطورعمقی به مسألهٔ کار، مسألهٔ معیشت، مسایل اقتصادی، صنفی واجتماعی، گذران زندگی سیاسی همه لایه های کارگری کشور نگریست.

درحال حاضر جمعی به نمایندگی ازکارگران ایرانی در هیات اعزامی به آن نهاد محترم قرار دارند که به هیچ وجه مورد تایید سندیکاهای کارگری ایران نیستند .نهادهایی که این افراد را به عنوان نمایندگان خود به آن اجلاس فرستاده اند نهادهایی هستند که اساسنامه وبرنامه اشان توسط وزارت کار ایران برایشان نوشته شده است وحتا نمایندگان به اصطلاح کارگری می باید از فیلتر وزارت کار بگذرند تا سمت نمایندگی را کسب کنند.افرادی که در شورای عالی کار برخلاف نظر ۳۰ میلیون کارگر ایرانی با تصویب حداقل حقوقی ۴ برابر زیر خط فقر، سند مرگ خانواده های کارگری را امضا می کنند ونهاد های اعزامی آنان حکم اخراج برادران کارگر خود را تایید می کنند هیچگاه تعلقی به زحمتکشان ایران ندارند.

متاسفانه امسال نيز همانند سال‌های قبل کارگران ایران نتوانستند نمایندگان واقعی خود را برای شرکت در این اجلاس انتخاب کنند، در نتیجه کارگران ایران هیچ نماینده‌ای در این اجلاس ندارند. ما نیز نتوانستيم نمايندگان خود را به اين اجلاس بفرستیم، زيرا یکی از نمایندگان ما برای حضور در اجلاس آی ال او، (فریبرز رییس دانا) ممنوع الخروج و پاسپورت وی توقیف شده است. نماینده‌ی دیگر (هاله صفرزاده) نيز با انواع تهدیدها و نگرانی برای رفتن و بازگشتن به ایران رو به روست