اطاق 8 تخته در هاستل بسیار تر و تمیز و مرتب بود با یک حمام بزرگ که خانه ی قدیمی خودمان را در تهران به یاد می آورد که البته کاملاً نونوارش کرده اند. وان نداشت و من عاشق این گونه حمام های بزرگ هستم که می توانی تویش بال بزنی. اگر لگن دستشوئی از نوع مدرن هم نداشت و مثل خیلی مکان های دیگردرهند از نوع مستراح های چمباتمه ای خودمان در ایران استفاده می شد خوب نورعلی نور بود. این گونه مستراح های چمباتمه ای در همه جای هند وجود دارد، همان گونه که در اغلب کشورهای آسیایی، آفریقایی، خاورمیانه و آمریکای لاتین.

ترامپ در درجه اول به عنوان نماد بحران بزرگترین ویزیون لیبرالی قرن بیستم است. این همان جامعه آزاد با اقتصادی جهانی‌شده و مرزهای باز است. در آخرین دهه‌های قرن ۲۰ ام هم خیلی خوب کار کرد. ولی مثل هر مدل سیاسی دیگر در تاریخ، لیبرالیسم هم می‌بایست خود را با واقعیت دگرگون شده هماهنگ کند و یا از بین برود. من فکر می‌کنم که رای‌دهندگان در آمریکا و جا‌های دیگر تا حدودی به درستی احساس می‌کنند که سیستم سیاسی دیگر کار نمی‌کند. سیاست دیگر در مقامی نیست که برای اجتماع ویزیون‌های معنی‌داری بدست دهد.

رشته‌ کوه‌های آپالاش در سواحل شرقی آمریکا محل زندگی بسیاری از فقیرترین مردم آمریکا است. همان جایی که ترامپ با فریب توانست بیشترین آرا را به دست بیاورد. اکنون او با بستن دفتر کمیساریای منطقه‌ای کمک‌های دولت، از رای دهندگان تشکر می‌کند. کار سازمان ARC ساختن راه، تعبیه و تعمیر آب و فاضلاب در جاهایی است که مردم بودجه کافی برای احداث آن ندارند. در برنامه اعلام شده بودجه دولت ترامپ، بودجه این سازمان به کلی حذف شده است. تشکر ترامپ از فقیرهایی که فریب حرف‌های مردم‌فریبش را خوردند و به او رای دادند. بنیاد هریتج که از نهادهای محافظه‌کار نئولیبرال است، در بودجه پیشنهادی سال پیش خود، همین طرح را آورده بود؛ منطقه‌هایی که فقیر هستند، اگر راه، فاضلاب یا لوله‌کشی جدید آب می‌خواهند و به پول نیاز دارند، خود مسئول تامین هزینه‌های نوسازی‌اند. بودجه اعلام شده در اندیشه حذف بودجه نهادی است به نام موقوقه ملی هنر که وظیفه‌اش کمک به خلاقیت‌های هنری و فرهنگی در سراسر آمریکا است. در برنامه‌های بنیاد هریتج هم آمده است که مالیات‌ دهندگان آمریکایی الزامی ندارند که به کارهای هنری و فرهنگی کمک کنند.

روزهای اول در هاستل همه چیز عذاب بود. کیفم معلوم نبود در کدام فرودگاه گم شده بود. تمام وسایل شخصی مثل شامپو و صابون و حوله. همه ی لباس هایم. همان لباسی را که در تن داشتم مرتب می شستم و می پوشیدم. هوا گرم بود. عرق می کردم. رفتم شامپو و صابون خریدم. برخی محصولات کارخانه ای بودند، تولیداتی مرکب با مواد شیمیایی در این مغازه های کوچک و تاریک بقالی به سبک قدیم در شهرهای دورافتاده که همه چیز در آن یافت می شود. شاید به نظرمن قدیمی می آمد که مدت ها از شرق دورهستم و مدت هاست در فروشگاه های بزرگ و تر و تمیز از نوع فروشگاه ها در شهر های بزرگ آمریکای شمالی خرید می کنم.

مدتها است که بیشتر کشورهای خاورمیانه و نیز شماری از کشورهای قدرتمند غربی، چهرۀ ایران را در (مجامع جهانی) بمثابه عامل اصلی مشکلات و معضلات خاورمیانه و بخشی از جنوب آسیا، ترسیم میکنند. ایران بطور کلی بعنوان بزرگترین پشتیبان تروریسم در جهان و منشاء تمام شرارت ها معرفی شده است. ایالات متحده آمریکا علت تمام شکست ها، ناکامیها و پس روی های خود در منطقه خاورمیانه و افغانستان را از چشم ایران می بیند.

پایم را گذاشتم روی دم سگ. بلند شد. ترسیدم. فکر کردم هم الان پارس می کند. حمله می کند. نکرد. من آرام ایستادم. به او نگاه کردم. او هم. و آنگاه آرام نشست. سگ ولگرد است مثل سگ های دگر. ولی کسی نمی گویدسگ نجس است. او را ارج می گذارند. محبت می کنند. به او غذا می دهند، همانگونه که گاوهایشان را، که همه جا روانند. سر به محتوای آشغالدانی ها برای غذا فرو می برند. مردم آنان را گرامی می دارند. مانند آدم ها همه جا وول می خورند. در میان شهر، در گوشه ای از پارک “حوض خاص”، در دهکده ای ساخت فیروز شاه از سلسه ی طرلق ، شاهِ مسلمان قرن 14، آهوان زندگی می کنند. در گوشه ای دیگر میمون ها با آرامش خیال به بازی مشغول اند. و درختان پلیکان عظیم با تنه های مارپیچ که با ساختن خانه ها بریده نشده اند قدردانی و ارج گذاری به طبیعت و عظمت روح این میلیون ها مردم است در شهر دهلی.

واقع‌گرایی مستلزم پذیرش این حقیقت است که اگر چهل‌و‌پنجمین رئیس‌جمهور ایالات متحده مجبور شود بین التزام به قانون اساسی آن کشور- که متضمن محدودسازی اختیارات او در سایه تفکیک قواست- یا فروپاشی آن یکی را انتخاب کند، به احتمال زیاد گزینه آخر را برخواهد گزید. واقعیت آن است که دولت ترامپ سر آن دارد تا به چیزی کمتر از تغییر رژیم در واشنگتن اکتفا نکند. دیر یا زود، اصطکاک بین نهاد ریاست‌جمهوری و نظام مبتنی بر قانون اساسی به بحرانی وخیم خواهد انجامید که ارکان ایالات متحده را عمیقا به لرزه درآورده و بازشناسی سیاسی آن را عملا غیرممکن خواهد كرد. حملات مستمر ترامپ به دستگاه قضائی و مطبوعات که ضروری‌ترین نهادها برای تضمین مسئولیت‌پذیری قوه مجریه هستند، هیچ‌جایی برای تفسیر متفاوت اوضاع باقی نمی‌گذارد.

اما آیا ترامپ و هیات حاکمه ی وی واقعا با ایران وارد جنگ خواهند شد؟ به ویژه زمانی که ایران توافق را زیر نگرفته است؟ فراموش نباید کرد که حمله ی دوم آمریکا به عراق در بهار ۲۰۰۳ نه تنها خاورمیانه را در دریای خون غرق کرد و هیولای اسلام گرایی را به یک نیروی واقعی در منطقه تبدیل کرد بلکه هم زمان سياست دخالت نظامى ى " بشر دوستانه" را نيز در مقابل افكار عمومى ى جهانيان و حتى استراتژيست هاى امپرياليسم، بى اعتبار ساخت. روى كار آمدن اوباما به عنوان چهره ى خواهان هم راهى با متحدين سنتى ى آمريكا و اظهار خوشنودى ى اروپا از تغيير سياست "یک جانبه گرائی" جرج بوش به "چند جانبه گرائی" اوباما كه خود را در قالب اعطاى جايزه ى صلح نوبل به او به نمايش گذاشت، گواه اين ادعاست.