مدیران واپس مانده‌ی دولت ابراهیم رئیسی قصد دارند که نظام کارگری کشور را به صدها سال قبل بازگرداند. نظامی که در فضای آن هم‌چون گذشته هزاران کارگاه کوچک و بزرگ استاد- شاگردی پا خواهد گرفت. هرچند چنین نظامی بنا به ماهیت واپسگرایانه‌ی خویش مدت‌ها است که منسوخ باقی مانده‌است، ولی اینک دولت به همین نظام منسوخ و ورافتاده وجاهت می‌بخشد تا از کارکرد ضد کارگری آن به ظاهر در راه تولید سود و ثروت بیشتر برای کارفرمایان کشور بهره برگیرد.

در تریبون کارگری این هفته‌، علی دماوندی با علی رضا نوایی گفتگو کرده است. در دوره ی اعدامهای گسترده و سرکوب خیزش انقلابی زن -زندگی ـ آزادی، اعتراضات علیه اعدامها ، برای مطالبات اجتماعی و اقتصادی رو به گسترش است. حکومت اسلامی با طرح بر نامه هفتم توسعه و اصلاح قانون کار، به بنیادی ترین مطالبات طبقه کارگر ایران حمله کرده و با ارائه وتدوین مجدد طرح استاد -شاگردی، بازکردن دست کارفرمایان در ندادن دستمزدهای کارگران ، بی حقوق کردن همه کارگران جوان ومعلول و..، رسمیت دادن حقوق کمتر وحتی یک سوم حداقل دستمزدهای یک پنجم خط فقرش، آینده ای دهشتناک را برای کارگران و مزدبگیران ایران تدارک میبیند. موضع فعالان جنبش کارگری چه میتواند باشد،‌مبنای این گفتکوست.