زندان، شکنجه، ترور و اعدام همواره بخش اساسی وجدایی ناپذیری از سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت های حاکم بر ایران و از جمله رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی در ایران معاصر بوده است. بنابراین، ما نه دچار ساده اندیشی درباره ماهیت این رژیم سرکوبگر هستیم و نه اعتقادی به اصلاحات از بالا در سیستم حکومتی داریم. تنها بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی توسط مردم مبارز ایران و برپایی یک نظام دمکراتیک با قوە قضائیه مستقل، می توان قوانین قضایی را بر اساس احترام به حقوق قردی ، رهایی از ستم (دراشکال گوناگون آن) وعدالت اجتماعی به تصویب رساند. اما برای رسیدن به این هدف بزرگ، ما نیازمند طرح ارزش های نوین و متفاوت با سیستم قضایی و قوانین واپسگرای کنونی ایران می‌باشیم.

تلاش برای برچیدن مجازات اعدام، کنشی همیشگی و مداوم است؛ آن‌هم در برابر حکومتی که همواره می‌کشد و «دیگری» را از میان برمی دارد، تا بر بقای خود بیافزاید. همین تلاش مداوم است که می‌تواند «ایرانی بدون اعدام» را نه به یک رویای دست‌‌نیافتنی، بلکه به یک واقعیت باورکردنی فرارویاند ؛ ایرانی که در آن زندگی انسان‌ها بدیهی‌ترین حق، در گستره‌ی زیست‌شان باشد.
«بیداران» همچون از آغاز یکی از سرفصل‌های خود را برچیدن « مجازات اعدام»‌ تعریف کرده است، امروز این سرفصل به فصل تازه‌ای برای خواستی مردمی تبدیل شده است. با چنین رویکردی همکاران «بیداران» در این‌باره به گفت‌وگو نشستیم و رویداد تاریخی سی خرداد ۱۳۶۰ را بررسیدیم.

درحالی که بیشتر توجه جامعه جهانی به مسائل ایران در هفته‌های گذشته معطوف به اخبار و گزارش‌های مربوط به مرگ ابراهیم رئیسی و گمانه‌زنی‌ها درباره فرد جایگزین او بوده است، ماشین اعدامِ جمهوری اسلامی همچنان بی‌وقفه بسیاری از محبوسان در زندان‌های ایران را به قتل می‌رساند. هر روزه شمار بسیاری از زندانیان به صفت اعدام‌ها اضافه می‌شوند. براساس آمارهای موجود سه‌-چهارم کل اعدا‌م‌های ثبت‌شده در جهان، در ایران اجرا شده است.

مرگ رئیس‌جمهور (منتصب) ایران، رئیسی در ۱۹ مه ۲۰۲۴، نباید قربانیان نقض جدی حقوق بشر و جنایاتی که در ایران انجام گرفته است و طبق قوانین بین‌المللی (جنایات علیه بشریت می‌باشد) و بوسیله هیئت حقیقت یاب به رسمیت شناخته شده است، حقوق قربانیان را جهت حقانیت، عدالت و غرامت تضییع کند. در نتیجه اقدام برای محاکمه مسئولین این تخلفات و جنایات باید ادامه یابد.