چه سرنوشتی در انتظار فرزندان افراد اعدامی می باشد؟

برای جلو گیری از هرگونه شبهه و سوء تفاهم در برداشت از مقالات ترجمه شده و دگر نوشته های ما، لازم است چند نکته مهم اشارە شود:

۱-زندان، شکنجه، ترور و اعدام همواره بخش اساسی وجدایی ناپذیری از سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت های حاکم بر ایران و از جمله رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی در ایران معاصر بوده است. بنابراین، ما نه دچار ساده اندیشی درباره ماهیت این رژیم سرکوبگر هستیم و نه اعتقادی به اصلاحات از بالا در سیستم حکومتی داریم. تنها بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی توسط مردم مبارز ایران و برپایی یک نظام دمکراتیک با قوە قضائیه مستقل، می توان قوانین قضایی را بر اساس احترام به حقوق قردی ، رهایی از ستم (دراشکال گوناگون آن) وعدالت اجتماعی به تصویب رساند. اما برای رسیدن به این هدف بزرگ، ما نیازمند طرح ارزش های نوین و متفاوت با سیستم قضایی و قوانین واپسگرای کنونی ایران می‌باشیم.

۲- امروزه، نیروهای راستگرای براندازی طلب ایران، با وجود معترض بودن به اعدام ها در جمهوری اسلامی ایران با سر دادن شعار «مرگ بر سه مفسد، ملا، چپی، مجاهد» در تظاهرات ها، نه تنها حاضر به محکوم کردن شکنجه و اعدام ها در رژیم واپسگرای پهلوی نیستند، بلکه خواهان اعدام به اصطلاح پنجاه و هفتی ها هم می‌باشند.

۳- مخالفت با مجازات اعدام به معنی نفی دادخواهی و موافقت با بخشش عمومی جنایتکاران نیست.

۴-در چند سال اخیر، بخصوص بعد از جنبش 'ژینا امینی' و اعدام دەها معترض از سوی جمهوری اسلامی؛ مردم و بخصوص مادران دادخواه در ایران و مخالفین رژیم در خارج از کشور دست به اعتراضات جدی و پایدار برعلیه اعدام ها زده اند. طرح موضوع «نه به اعدام» و اعتراضات اخیر مردم در مقابل زندانها برای جلوگیری از اعدام فرزندانشان، مقاومتی است به حق برای قطع سرکوب و ترورهای دولتی. برای ژرفایش بیشتر جنبش اعتراضی 'نه به اعدام' نیاز به افزایش سطح آگاهی عمومی مردم برای مخالفت با هرگونه حکم اعدام، صرفنظر از نوع جرم می‌باشد.

۵- خیلی از کشورهایی که حکم اعدام و شکنجه را درقوانین کیفری خود ممنوع و یا به حالت تعلیق درآوردەاند، با وجود محکوم کردن لفظی اعدام در کشورهای دیگر و بخصوص در ایران، در عمل بخاطر گسترش روابط تجاری و سیاسی خود با آن، ابزار سرکوب و کنترل اینترنتی را در اختیار جمهوری اسلامی می گذارند. این ابزارهای سرکوب توسط نیروهای گوناگون امنیتی در کشتارهای ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱ مورد استفاده کامل قرار گرفته است.(**)
برای افزایش آگاهی مردم در رابطه با جنبه‌های ضد انسانی اعدام، کندوکاو وبررسی بیشتر تأثیرات مخرب و ماندگار این خشونت برفرزندان اعدامی‌ها ضروری به نظر می‌رسد. امری که تاکنون کمتر به آن پرداخته شدە است. امیدواریم با برگردان مقالاتی که به این مهم می‌پردازند، به درک همه جانبه تری از تأثیرات زیانبار مجازات اعدام برسیم.

...

به مناسبت هفدهمین روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام در ۱۰ اکتبر ۲۰۱۹، این مقاله تخصصی توسط الیور رابرتسون(***)، کارشناس لغو مجازات اعدام و حقوق کودکانی که والدین آنها در زندان می‌باشند، نوشته شده است. مقاله منعکس کننده تأثیرات حکم اعدام یکی از والدین بر کودکان می باشد. روز جهانی علیه مجازات اعدام درسال ۲۰۱۹، به افزایش آگاهی در مورد حقوق کودکانی که والدین آنها اعدام شده و یا به اعدام محکوم شده اند، اختصاص داده شده است.

یاد دارم اولین باری که به کودکانی که والدینشان توسط دولت اعدام شده اند فکر کردم، در جریان برنامه کمیته سازمان ملل متحد در روز حقوق کودک، در سال 2011 بود. در این برنامه در مورد کودکانی که والدین زندانی داشتند، گفتگوشد. نماینده سازمان عفو بین‌الملل درباره فرزندان والدین محکوم به اعدام صحبت کرد و سکوت کامل برقرار شد، زیرا که همه فکر می‌کردند «خدایا ، چرا هرگز به این موضوع فکر نکرده‌ام؟»

بستگی به میزان درگیری شما درامور کیفری، ممکن است در حالیکه مشغول به خواندن این مطلب هستید، فکر کنید: «خدایا، چرا هرگز من به این فکر نکرده‌ام که وقتی یکی از والدین به زندان می‌رود چه بر سر بچه‌ها می‌افتد؟» پاسخ ها «بسیار، و اغلب خیلی بد هستند ». برای فرزندان والدینی که به اعدام محکوم شده‌اند، پاسخ ها «بسیار، و تقریباً همیشه بسیار بد» است. همانطور که مجازات اعدام یک مجازات منحصر به فرد در بین مجازات های دیگر است، فرزندان افرادی که در معرض مرگ قرار دارند نیز درمیان فرزندان زندانیان غیراعدامی نیز منحصر به فرد می باشند.

بر اساس گزارش سازمان عفو بین‌الملل در پایان سال ۲۰۱۸، حداقل ۱۹۳۳۶ نفر در جهان در انتظار اعدام بودند. بنا بر این آمار، ما فقط می‌توانیم حدس بزنیم که چند نفر از این افراد دارای فرزند هستند و علاوه براین والدین چند کودک را تا کنون اعدام کرده اند. عدم دست یابی به رقم نهایی و فقدان ارقام دقیق در این مورد، بخشاْ می تواند توضیح دهنده دلیل عدم حمایت از کودکانی باشد که با این مشکل روبرو بوده و میبایستی بطورمشروع این کمک ها را دریافت کنند.

درتمام درگیری های والدین با سیستم کیفری، از دستگیری تا محاکمه، حفظ تماس در دوران زندانی بودن والدین و بازگشت به جامعه، کودکان همواره تحت فشار این مراحل قانونی قرار می گیرند. بخصوص در مواردی که مجازات اعدام بخشی از گزینه ها هست، واکنش کودکان به احکام می تواند شدیدتر باشد. تمام مراحل قضاوت واغلب هنگام صدور حکم، لحظات سختی برای کودکان هستند، زیرا که در آن زمان مشخص می‌شود که والدین به خانه بر نمی گردند. اما برای فرزندان والدینی که به اعدام محکوم شده اند، این می تواند ضربه ای بمراتب شدیدتر باشد زیرا که والدین آنها هرگزبه خانه برنمیگردند.

در اکثرموارد برای کودکان این واقعیت توضیح داده نمی شود و آنها تصور می‌کنند که والد ینشان فوراً کشته می‌شوند، در حالی که ممکن است درخواست تجدید نظرسال ها ادامه یابد و یا امکان تبرئه وجود داشته باشد.

حفظ رابطه با والدین محکوم به اعدام می تواند بسیار دشوار باشد. برای محکومان به اعدام، تماس های تلفنی، نامه نگاری و ملاقات های حضوری اغلب کمتر و محدودتر از سایر زندانیان دیگر می باشد. بسیاری از نمونه‌های خوب برای ملاقات با زندانیان که شامل اجازه دادن به خانواده‌ها برای تماس نزدیک با زندانی، بازی با فرزندان و یا ساختن کارهای دستی با هم (بچه و والدین) به سادگی در دسترس این گروه از زندانیان نیست. بازدیدهای بدون تماس فیزیکی فرزندان با والدین، جایی که آنها در پشت دیوارهای شیشه ای یا توری نگهداری می شوند، بسیار متداول هستند. از آنجاییکه ملاقات کودکان بدون همراهی با یک بزرگسال جلو گیری می شود، اما یافتن افراد بزرگ سالی که ملاقات با زندانی محکوم به اعدام را ننگ نشمرند، ملاقات کودکان بی سرپرست را دشوارتر می سازد. نمونه های مثبت ، مانند سازمان‌های غیردولتی که کودکان بی سرپرست را همراهی کرده و می توانند توضیح ‌دهند که در جریان محکومیت اعدام والدین کودکان باید منتظر چه نتایجی باشند، می‌تواند تفاوت بزرگی در تجربه آنها ایجاد کند.

«اسم من نامولومه رحیما هست، هفده سال دارم و سال سوم در دبیرستان هستم. زمانی که مادرم ۸ ماهه باردار بود، پدرم به اعدام محکوم شد، این چیزی است که مادرم به من گفته و مادرم نمی‌خواهد در مورد آن صحبت کنیم… […] من احساس ترس دارم و بعضی اوقات که شروع به فکر کردن به این واقعیت که روزی پدرم در زندان به دار آویخته خواهد شد دچار استرس می شوم و از اینکه من دیگر فرصت آنرا نخواهم داشت که حتی یک وعده غذا را با او شریک شوم، غمزده می شوم...» این نقل قول را توسط مدرسه مذهبی « ولز آو هوپس» و بنیاد برای برنامه های حقوق بشر، با ما در میان گذاشتند.

زمان حول و حوش اعدام به خصوص دشوار است. اجرای اعدام بدون اطلاع قبلی، همانطور که در کشورهایی چون ژاپن اتفاق می افتد، باعث ایجاد نارضایتی و حس بی چاره گی در کودکان می شود.

در دیدارهای نهایی، که ممکن است اولین بار بعد از سال‌ها به کودکان اجازه ملاقات والدین از نزدیک داده ‌شود، این می‌تواند به کودک کمک کننده باشد که خداحافظی کرده و عزا دار والدین خود باشد. ضروری است که این ملاقات ها لغو نشوند، همانطوری که در یک مورد در ایالات متحده اتفاق افتاد که زندانی اعدامی با خودداری از خروج سلول اش هنگام اجرای اعدام، ملاقات نهایی با خانواده اش را به عنوان مجازات، لغو کردند.

کودکان اغلب شاهد اعدام نیستند، یا به این دلیل که اجازه ندارند و یا اینکه هیچ بزرگسالی حاضر به بردن آنها به مراسم اعدام نیست. در جایی که این انتخاب وجود دارد، حضور و عدم حضور می‌تواند آزاردهنده باشد: ضربه روحی ناشی از دیدن قتل (اغلب همراه با شاهدان خانواده مقتول) و یا احساس اینکه پدر و مادر خود را در آخرین لحظات عمرشان، رها کرده‌اند.

پس از اجرای اعدام، کودکان باید به زندگی خود ادامه دهند، در حالیکه مرگی را تجربه کرده اند که بدون شباهت به هیچ مرگ دیگری می باشد، مرگی که عمدی و از پیش برنامه ریزی شده وحتی ممکنه توسط دولت و مردم مفید انگاشته شود.

در مواردی که کودکان والدین اعدامی و خانواده‌هایشان توسط فعالان ضد مجازات اعدام مورد حمایت قرار می گیرند، پس از اجرای حکم اعدام امکان دارد که این حمایت ها متوقف شوند، زیرا فعالین علیه مجازات اعدام برای نجات جان دیگری دست به فعالیت می زنند. این به نظر کودکان می رسد که آنها را دوباره ترک کرده اند در شرایطی که کودکان احساس انزوای بیشتری در جامعه می کنند. در واقع، این شرم و عذاب در طول زندگی آنان ممکن است ماندگار باشد، به ‌طوریکه فرزندان در بزرگ ‌سالی حتی به همسرشان و یا دهها سال بعد به دیگران نمی گویند که مبادا از ایشان دوری کنند.

یک وضعیت به ویژه غم انگیز، موارد قتل خانودگی می باشد که در آن یکی از والدین به دلیل کشتن دیگری اعدام می شود. در اینجا، دولت عمداً کودکان را بی سرپرست و یتیم می‌کند، این بچه ها اغلب در می یابند که حمایت فامیل ها محدود و خانواده قربانی نمی‌خواهد به کودکان قاتل کمک کند، زیرا که آنها با قاتل مرتبط هستند.

نمونه‌های کوچکی ازعملکردهای خوب در رابطه با فرزندان والدینی که اعدام شده و یا محکوم به اعدام می باشند وجود دارد، مانند والدینی که اسناد یا ضبط‌ صدای فرد اعدام شده را برای کودکان تهیه می‌کنند تا پس از مرگ همچنان پیوند را حفظ کنند، یا مراسم عزاداری که در آن خانواده‌های اعدام‌شدگان گرد هم آمده تا عزیزانشان را به گرامی دارند. این حرکات تسکین دهنده اما بسیار کوچک می باشند برای یک آسیب بزرگ و ماندگار. این کودکان هیچ جرمی مرتکب نشده اند و نباید به خاطر جنایات دیگران دچار عذاب شوند. توجه به نیازمندی ها و حقوق این کودکان، از جمله حق دست یابی به آنچه که بهترین منفعت (مصلحت) برای آنان می باشد، خود دلیل محکمی علیه اجرای حکم اعدام والدین است. کشورهایی که هنوزدارای مجازات اعدام می باشند، باید به خاطر کودکان ازاعدام دست بردارند.

** رجوع کنید به سایت اینترنتی «تجارت اقتصادی» در مورد جزئیات صادرات(از جمله تفنگ، فشنگ و ابزار یدکی مربوطه) کشورهای انگلستان، ایتالیا، آسپانیا و دانمارک به ایران در دوران تحریم اقتصادی سازمان ملل. به گزارش سازمان آمار آلمان، میزان رشد صادرات این کشور به ایران در آوریل ۲۰۲۴ نسبت به همان مقطع در سال قبل ۱/۲۲ درصد افزایش یافته است. باید اشاره کنیم که در حال حاضر ایران بیشترین میزان خرید و فروش وسایل نظامی را با روسیه، چین و کره شمالی انجام میدهد.

گروه مترجمین علیه مجازات اعدام