از خزر و کارون، سوخت بر و کوله بر، از تجاوز و شکنجه و قتل در زندان، از مال باخته و معلم و کارگر، از نویسنده و شاعر دربند، از کودک همسری و گور خوابان، از خود کشی کودکان بخاطر نداشتن گوشی و پداران و مادران بخاطر نداشتن خرید پوشاک و تهیه مواد غذایی و از توهین سران رژیم و انگل زاده هایشان و از نمی دانم های دیگر، اگر تا به اکنون تلنگُری هنوز به ذهن و اندیشه و باورتان وارد نشده تا به درک اولویتِ رهایی و نجات میهن پی ببرید، یقین دارم که هیچ چیز دیگر شما را از خواب خودخواهی و غفلت بیدار نخواهد کرد.

این روزها پرسش بسیارانی ست که چرا مردم میهنمان در برابر ستمگری های حکومت اسلامی و وجود مشکلات فراوان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی ساکت نشسته اند و کاری نمی کنند؟ چرا جنبش اجتماعی ای که توان برچیدن بساط ستم و تباهی و جهل داشته باشد برپا نمی شود؟ آیا این سکوت ناقوس نومیدی از حرکت های مردمی، تغییر بنیادین و ضعف جنبش و جامعه مدنی ست یا تداوم فردمحوری و رهبرگرایی، و نشانه این که بخشی از مردم منتظرند رهبری با یال و کوپال یک ناجی ( یا منجی) ظهور کند تا به فرمان وی در راه نجات خویش گام بردارند؟

امروز کمتر کسی است که درطول چهل سال حکومت خشن ،فاسد وجنایتکار حکومت اسلامی صابون این حکومت به تنش نخورده باشد و بگونه ای جدی خواهان سرنگونی آن نباشد. آیا زمان دور ریختن پیشداوری ها ، مفاهیم و تزهائی که سال هاست درعالم انتزاع در ذهن خود ساخته و واقعیت بخشیده‌ایم بی آن که پای در واقعیت داشته باشد نرسیده است؟ پس کی؟ ودر کدام هنگام زمان حداقل نشستن دورهم نیروهای اپوزیسیون فرا خواهد رسید؟ امرنزدیکی جریان ها وافراد سیاسی خارج از کشورجهت یک اتحاد عمل گسترده که زمینه ساز یک جبهه فرار گیر باشد کی صورت عملی بخود خواهد گرفت؟

به گمان من دادگاه حمید نوری، در ادامه گام‌های مثبت دیگری که در سال‌های اخیر برداشته شده است، می‌تواند فرصت یگانه‌ای باشد که با بسیج همه نیروهای موجود به تلاش جدی برای تثبیت دست‌آوردهای جنبش دادخواهی پرداخته شود. علاوه بر آن مطالعه دقیق‌تر روندهای درون جنبش دادخواهی و کنش‌ها و واکنش‌های فعالان آن در داخل و خارج از کشور ما را در موقعیت بهتری برای پاسخ دادن به این پرسش مهم که اثر دادگاه حمید نوری بر جنبش دادخواهی چیست قرار خواهد داد.

کارگزاران عقیدتی، حاکم شرع ـ دادستان انقلاب و بازجو ـ شکنجه گران مکتبی، آنان هم در چنین سودایی ، رو در روی زندانی محکوم به اعدام و منتظر اعدام می گویند؛ با سردی و بی آزرمی هم می گویند: «نمی گذاریم مردگان علیه ما بپاخیزند ؛خبری از تو به گوش نسل آینده نمی رسد؛ از جریانِ تاریخ زدوده می شوی؛چیزی از تو برجای نمی ماند: نه اسمی از تو در دفاتر ثبت و نه خاطره ای در ذهن زندگان.»
زندانی محکوم به اعدامِ منتظر اعدام، در پاسخ بازجو ـ شکنجه گر می گوید : «چطور می توانید جلوی مردم را بگیرید که وقایع را به یاد نسپارند؟ به یاد سپاری امری اختیاری نیست. خارج ار اختیار انسان است. چطور می توانید حافظه را زیر نگین خود درآورید؟ حافظه ی مرا که زیر نگین نگرفته اید!»

باشکوه است انسانی که بقیمت جان بر حقیقت پایدار می ماند ،شکنجه می شود ،تهدید می گردد .اما زبان از باز گوئی حقیقت باز نمی دارد .چرا که درسرشت اوگوهری است که اگر گرامیش ندارد توان ایستادن در برابر ستم را نخواهد داشت ."زیباست منظر انسانی که با لب های خشگیده وزانوان زخمی بر لب رود جاری حقیقت رانو زده است" واین سرزمین هرگز از این زانو زنندگان پاسدار شرف و حرمت انسان در مقابل نا مردمان خالی نبوده است .

جدول تحلیلی SWOT مفهومی آشنا برای اغلب ماست. این روش برای تجزیه و تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای موجود یک موقعیت مفروض مورد استفاده قرار میگیرد. حسن این روش ، نمایش رابطه مابین نقاط قوت و فرصتها و نیز بین نقاط ضعف و تهدیدها است، وامکان طرح سناریوهای مختلف را برای ما در عبور از نقاط ضعف به سوی نقاط قوت و یا تبدیل تهدیدها به فرصت ها را فراهم میسازد. یافته های این جدول تحلیلی نشان میدهد که عاملیت تاریخی و تلاش مردم در میدان، به زمینه همگرایی نیروها کمک کرده است ولی اپوزیسیون کمتر توانسته، بر مشکلات خود برای رسیدن به یک همبستگی حد اقل غلبه کند.

با مردمان این سرزمین ،با جوانان این آب و خاک چه رفته است که قهرمانانش این چنین اندوه ناک بر صحنه ظاهر می شوند، شگفتی می آفرینند ،پیروز میدان می شوند! بی آنکه این پیروزی قادر بشکستن وزدودن آن هاله غمی باشد که برسیمای جوانشان نشسته بود.
غم واندوه هدایای حکومتی که جز مرگ و ماتم چیزی برای این ملت نداشت.این قهرمانان از سرزمینی می آمدند که دوسال است کرونا با تلخ ترین پیامد ها در آن جولان می دهد وقربانی می گیرد.

اما سخنرانی رئیسی در این مراسم که در نوع خود مانند هر سخنرانی دیگرش بی نظیر بود. درجه سفاهت وبی چشم وروئی آخوندی اورا در بالاتر دانستن تحصیلات حوزه ای خود که هیچ گونه معیار و اعتباری ندارد براین دکترا و پائین آوردن مقام دانشگاه ملی واصلی یک کشور درحد حوزه دینی نشان داد! "البته جایگاه طلبگی و حوزوی برای من افتخار بزرگی است... عنوان طلبگی من به همه عناوین می‌چربد". درس خوبی برای رئیس دانشگاه و هئیت علمی که در یابند قیمت، عنوان واعتبار مراکز علمی را نباید در پای هربیسواد بی سر و پائی بریزند!تا پاسخی این چنین در یابند.

از زمان پیدایش پاندمی کرونا جمهوری اسلامی که جان و حیات مردم برایش ارزشی ندارد هیچ گونه استراتژی و برنامه ای برای مبارزه با ویروس کرونا نداشته و تا بحال ندارد. رژیم عدم بی برنامگی و بی مسئولیتی خود در کنترل کرونا را به گردن تحریم ها گذاشت. از طرف دیگر مافیاهای مختلف بعلت فساد ذاتی جمهوری اسلامی از وجود ویروس کرونا ثروت هنگفتی به جیب زدند. بظوریکه هر مبتلا به بیماری کرونا داروی بی خاصیت "رمد سیویر" را در در بازار آزاد باید بین هفت میلیون تا یازده میلیون تومان بخرد. از این طریق مافیای داروئی فقط از فروش این دارو بیش از یک تریلیون تومان سود بردند. مافیای شرکت برکت وابسته به کمیته امداد امام یک میلیارد دلار از بیت المال به بهانه تولید واکسن برکت نصیب خود کرده است. اگر زمانی برای جمهوری اسلامی جنگ نعمت بود امروز ویروس کرونا برای دزدان اسلامی موهبتی الهی می باشد.

در تحلیل ما از مناسبات موجود و در واکاوی کارنامه اپوزیسیون باید میان « اثبات هستی» و « اعلام چیستی» تفاوت نهاد؛ اپوزیسیون در اثبات اینکه « ما هستیم» از راه برگزاری آکسیون و تبلیغات تاحدی موفق و ایجابی عمل نموده است ولی در اثبات اینکه «ما چه هستیم» تنها سلبی و ناموفق عمل نموده است و گزاره‌های ایجابیِ چندانی ارائه ننموده است به‌گونه‌ای که در فضای کنونی، چپ‌ستیزی و گلاویزشدن با چنددهه تاریخ پرفرازونشیبِ مبارزات مسلحانه و مسالمت‌آمیز چپ‌گرایان ایرانی به‌عنوان شاخصه‌ای ذاتی برای اثبات لیبرال بودن به‌کار گرفته می‌شود. با همین قیاس، بی‌راهه نرفته‌ایم که اگر ادعا شود اسلام‌ستیزی برای اثبات سکولاربودن ، عرب‌ستیزی برای اثبات هویت ایرانی و یا فارس‌ستیزی برای اثبات هویت اتنیکی و قومی همگی نمونه‌هایی عینی از هویت‌بخشی‌های سلبی در قاموس مبارزاتی اپوزیسیون است.

خواب دیدم همراه یک همکلاسی سال های بسیار دور "بهمن همتیان" که پدرش آقای ابراهیم همتیان" رئیس اداره فرهنگ هنر وقت بود در خیابان سعدی زنجان در حرکت و گفتگو هستم .کنار خیابان چند نفری ایستاده و سخت سرگرم بحث و گفتگو هستند .
بهمن می گوید" نگاه کن ! وزیر فرهنگ است آن هم پدرم هست که دوره شان کرده اند بیا برویم ببینم چه می گوید. "بطرفشان می رویم وزیر فرهنگ مردی متوسط القامه است که هر چه تلاش می کنم نامش را بخاطر نمی آورم آیا درخشش است ؟ نه !در خواب خنده ام می گیرد تو هم که بیشتر از درخشش کسی را نمی شناسی .

این یادآوری‌های تاریخی در اجرای نقش مخرّب این رسانه ی بیگانه را که هنوز بسیاری از ایرانیان را در شنیدن اخبار ایران و فهم واقعات سیاسی روز، به خود مشغول میدارد، بدان می آورم که نشان دهم که بی بی سی فارسی به هیچ وجه به رغم ادغا و ادعاهایش، نه تنها رسانه ای بی طرف نبوده و نیست، بلکه هوشمندترین و آگاه ترین رسانه ی خبری و تفسیری جهان در جهت بخشی به توده و حتی نخبگان، دستکم در مورد ایران بوده و است. چرا؟ زیرا دقیقا میداند چه می خواهد و چه را باید بخواهد و چگونه بخواهد و خواست خود را چگونه و با چه متد یا شیوه هائی بکار گیرد.

بر ما پوشیده نیست که دولت های اروپایی دوستدار حکومت جمهوری اسلامی نیستند اما در این دنیای آشفته دولت ها به دنبال دردسر برای کشورهای خود نیز نیستند. این گونه دادگاه ها بسیار پر هزینه و افزون براین پیامد های امنیتی برای کشور سوئد دارد . با تمام این احوال در کشور سوئد این شعار به چشم می خورد که « کشور سوئد نباید مکانی امن برای جنایت کاران باشد». این شعار در حد حرف نیست در این رابطه اداره پلیس با دادستان های ویژه تحقیقات خود را در دفتر دادستانی بین المللی انجام می دهند. یاد آوری این نکته لازم است که تمامی این اقدامات در هماهنگی با دولت سوئد انجام شده است آنچه ما به عینه می بینیم دولت سوئد در کلیت خود به رای و استقلال قوه قضائیه تمکین می کند.

با لبخندی شیرین که هاله ای ازسرکشی و قدرت جوانی را با خود دارد. لبخندی که درونی پاک وانسانی را بنمایش می گذارد.دختری با سیمائی خاص و منحصربفردخود در میدان مبارزه با اسبتداد حاکم. دختری که سد ترس های نهاده شده برسر راه مبارزان راکه توسط دستگاه های امنیتی سازمان داده می شود درهم می شکند ، تن به حقارت پوزش از رهبر نمی دهد شرف زندان را بر حقارت نامه نوشتن به رهبررا بجان می خرد.

عده ای می گویند که رضا شاه هر چه بود و هر چه کرد، بهر حال خدمت کرد! فرض را بر این می گذاریم که اینگونه بوده است. و باز فرض را بر این می گذاریم که ایشان با کودتای انگیسی بر مسند قدرت ننشسته بود و تجربه انقلاب مشروطه را سقط جنین نکرده بود و هیچکاری جز خدمت نکرد و مرتکب هیچگونه فساد و دزدی و جنایت و خیانتی هم نشده بود و هر چه کرد جز خیر مطلق نبود. ولی سوال اساسی، برای اندیشمندی که مدرنیته و حقوق مداری و حقوند شدن ایرانی ها را هدف قرار داده است، این است که ایشان چکاره بودند که بخواهند خدمت بکنند؟

آنچه که امروز در چشم‌انداز آتي کشور می‌توان بارقه‌های آن را ديد تداوم تعميق بحران ساختاري حاکميت حتي در شرايط يکدستي ارتجاعي آن از يکسو و شفاف شدن صف‌بندي مبارزات مردم ايران به شکل «مردم» و «حاکميت» از سوي ديگر است. در اين چشم‌انداز همبستگي و همگرايي اپوزيسيون ترقيخواه و بويژه نيرو‌های چپ به عنوان نيروي راديکال خواهان تغييرات بنيادين که همواره نقشي تعيين کننده در تحولات اجتماعي کشور داشته است، همچنان در دستور روز قرار دارد. چپ در صورتي در اين سپهر سياسي کشور می‌تواند تاثيرگذار باشد و ايفاي نقش کند که بتواند در اشکال مختلف به تشتت و پراکندگي خود پايان دهد.

چرا در شرایط بحران عمومی اقتصادی اجتماعی که مردم با تحریک و تبلیغات انحصارات کلان و قدرت های بزرگ ارتجاعی بسوی آلترناتیو فاشیستی بمباران روانی میگردند، باید آنها را دوباره به سمت لیبرال دموکراسی، که همان زمین بازی نظام کلان سرمایه داری میباشد که بشریت را به این نقطه کشانده است، ترغیب و تشویق نمود؟ در شرایطی که قدرتمداری انحصارات کلان سرمایه داری جهانی دیگر مانند دهه های گذشته نمیتواند از طریق کودتا ها و پروژه های توطئه گرانه حکومت های دست نشانده و مترسک های خودی را بر کشورهای دیگر بگمارد، چپ نباید با آلترناتیو آزادیخواهانه، صلح طلبانه، مترقی و عادلانه سوسیالیستی مشخص و شفاف به صحنه آمده و مردم را برای حرکت در راستای نظام سوسیالیستی دعوت نماید.

بنا به مشاهدات این نگارنده از هفت سال زندگی در افغانستان، جنگ در این کشور از سویی به اقتصاد خانگی بدل شده بود و از سوی دیگر بیزاری و خستگی از جنگ و نیاز به صلح و آشتی ملی را موجب گشته بود. در آن سال ها در عین حال که برخی خانواده ها از فروش یک آر پی جی هفت یا یک قطار فشنگ مایحتاج روزانه شان را تأمین می کردند، بسیاری دیگر از جنگ و ویرانی و بی ثباتی به تنگ آمده بودند. گروهی از مردم طرفدار مجاهدین و بعدها طالبان بودند و گروهی مخالف آن ها و دسته ای نیز بی تفاوت و درپی گذران زندگی از امروز به فردا. اما در میان اکثریت مردم، زندگی در امنیت و صلح بدل به آرزوی همگانی و ملی شده بود. هیچ سیاستی پر جاذبه تر از سیاستی نبود که صلح و آرامش را به این کشور بازگرداند.

جمهوری اسلامی به گروهک تروریستی طالبان تعهد سپرده است که از تظاهرات مخالفان ایشان در ایران ممانعت به‌عمل آورد. موضوعی که آشکارا و علنی پلیس ایران اجرای بی‌چون و چرای آن را در خیابان‌های شهر تهران و دیگر شهرهای کشور لازم می‌شمارد. چنان‌که در تظاهراتی که دیروز شانزدهم شهریور ماه مقابل سفارت پاکستان صورت گرفت، پلیس ایران افغان‌های معترض را از مقابل ساختمان سفارت پس زد. افغان‌ها سپس چاره‌ی کار را در آن دیدند که تظاهرات خود را به مراکز پرجمعیت شهر بکشانند. اما پلیس از این کار نیز جلوگیری کرد و آنان را تکه تکه نمود و از تجمع مجدد بازداشت.

درست سی و سه سال پیش در چنین روزهایی از اوایل مرداد ۱۳۶۷ تا اواسط شهریور ۱۳۶۷ زندانیان سیاسی مجاهد و کمونیست که پیش از آن در دادگاه های ناعادلانه مشابه جمهوری اسلامی ایران حکم زندان داشتند یا حکم شان پایان یافته بود را به فرمان روح الله خمینی و توسط هیات مرگ: حسینعلی نیری، مرتضی اشراقی، مصطفی پور محمدی و ابراهیم رئیسی و با مشارکت محمد مقیسه (ناصریان)، داوود لشگری، حمید نوری (عباسی) و سایر همدستان شان در زندان های گوهردشت، اوین و شهرستان‌ها با پرسش و پاسخ‌هایی چند دقیقه‌ای، آن سرو قامتان که حاضر نبودند در برابر ظالمان سر خم کنند را قتل عام کردند و در گورهای جمعی خاوران و دیگر گورهای بی نام و نشان در تهران و شهرستان‌ها از چشم خانواده‌ها و یاران شان و جامعه پنهان کردند و هم چنان با بی‌شرمی تمام حقیقت را انکار یا تحریف می کنند.

نهاد آموزش و پرورش همواره ازمهمترین نهادهای توسعه پایدار یک کشور محسوب میشود و برای آنکه سیستم آموزشی موفق عمل کند، داشتن یک برنامه مدون و بروز شده از نیازهای اساسی آن است. جمهوری اسلامی در طول چهار دهه گذشته، در مدارس و دانشگاهها به دنبال تهی کردن مضمون و محتوای درسی-آموزشی، در خلاف جهت استاندارد های جهانی، بوده است. در سالهای گذشته رشته علوم انسانی از مقولات علمی معاصر تهی گشته و بجای آن واحدهای دروس اسلامی گذاشته شد و در ادامه این سیاست، امسال رشته های هنر و زبانهای خارجی و باستانشناسی را حذف و یا محدود کردند. از طرف دیگر مدیر کل دفتر برنامه ریزی آموزش عالی از ایجاد ده رشته تحصیلی جدید "مطالعات اسلام معاصر" و "غرب شناسی انتقادی" خبر داد.

زمانی که قصد سفر داریم، در ابتدا جایی برای اقامت در مقصد در نظر میگیریم و سپس بلیط و وسیله سفر را پیش بینی میکنیم و در نهایت بار سفر را میبندیم، اینروزها در گوشه و کنار صحبتهایی از دوران گذار از این و آن میشنویم که بسیار سوأل برانگیز است، البته ایندسته مانند کسانی هستند که قصد سفر دارند ولی حتا کوچکترین اقدامی هم برای سفر نکرده اند و خود را در رویای سواحل دریای نیلگون می بینند، آخر این مدیریت گذار را چه کسانی به آنها واگذار کرده؟ به نیابت از طرف چه کسانی خود را آلترناتیو بلامنازع رژیم میدانند؟

این "انتخابات" نه آغاز جدیدی برای نظام بود و نه نقطه پایانی بر رفتار قدیم آن. ایستگاهی است در وسط‌ راهی که "بیت" ولایی، سودای پیمودن تام و تمام آن را در سر‌ دارد. نقطه عطفی در نقشه‌ای از پیش چیده شده برای ایجاد حکومتی یکدست در نظامی نوعاً تمامیت خواه. همانی که مدتهاست شاهد پیاده شدنش هستیم. نظامی که شرط نمی‌پذیرد؛ چون اگر تن به مشروطه دهد دچار بیگانگی با علت وجودی خویش می‌شود و چرا که با تمکین به شرط و شروط، ولایت دیگر همانی نخواهد بود که هست. رضایت دادن به انتخابات واقعی، برای ولایت اولی الامر، پذیرش انقراض است!

روند تغييرات افغانستان ثابت کرد که آمريکا در ۲۰ سال گذشته به دنبال نابودي و شکست طالبان نبود. «موافقتنامه صلح دوحه» که به امضاي آمريکا و طالبان رسيد، در واقع سند به رسميت شناختن حاکميت طالبان و زدن مهر تأييد بر نفوذ پاکستان در افغانستان بود. نتيجه منطقي چنين توافقي تحولاتي است که در چند هفته گذشته شاهد آن بوديم که نهایتا به سقوط رژيم دست نشاندة اشرف غني و تعويض چهره‌های فاسد و رسوا شده با افرادي تازه نفس و تشنة قدرت و نمايندگان بنيادگرايي اسلامي گرديد.

»  مردی که قادر بود به‌وسعت و زیبائی جهان بخندد.
»  چرا طالبان را دوباره به قدرت «رساندند»؟
»  افغانستان، خروج آمریکا و آینده دولت و بی‌ثباتی مستمر
»  مرگ غریبانه یک ملت قسمت پایانی فاجعه کرونا آئینه تمام نمای جامعه ایران است!
»  چه عواملی منجر به انسجام نیروی‌های محرکه جامعه و ایجاد جنبش همگانی می شود.
»  آزادگان را مرگی نیست !
»  دمکراسی و حقوق بشر: کدام حقوق، کدام بشر؟
»  در حاشیه‌ی بیماری کرونا