حرکت گسترده هموطنان عرب که در اندک زمانی به سطح مطالبات سیاسی فرا روئید و راس هرم ساختار سیاسی نظام را نشانه گرفت، برآمد نوینی از رویکرد مردم علیه رژیم ولایت فقیهی را به شکل همبستگی خیابانی با معترضین به نمایش گذاشت. شعار «اتحاد، اتحاد» و حمایت از هموطنان عرب به محوری‌ترین واکنش دیگر هموطنانمان در شهرهای مهمی از استانهای ایلام، لرستان، کرمانشاه, آذربایجان، اصفهان، کردستان، تهران، کرج، گلستان، خراسان شمالی و بلوچستان تبدیل شد و بار دیگر اهمیت اتحاد فراگیر و گسترده مردم ایران برای گذر از جمهوری اسلامی به عنوان اصلی‌ترین مانع هر گونه تحول را در دستور روز مردم ایران و نیروهای ترقیخواه و دمکرات کشور قرار داد.

گرامی مردی بنام حبیب الله لاجوردی کسی که چند روز قبل چشم بر جهان و سرزمینی بنام ایران که عاشقانه آن را می پرستید فروبست ، سال ها قبل نیز یک بار چشم بر موقعیت خود در گروه صنعتی بهشر که خانواده او بنیان گذاری کرده و او یکی از موسسان ومدیران ارشد آن بود بست تا بتمامی در خدمت به چنین موسسه علمی که خود بنیان گذار آن بود قرار گیرد.تنها عشق وعاشقانی ازاین دست می توانند چنین کنند

مردمی که بمیدان می آیند تا از شرافت اخلاقی خود ،از حرمت وفردیت پایمال شده خویش ،از آزادی و خواست عدالت خواهانه خود دفاع کنند. تا باردیگر در سیمائی انسان ایرانی ،صلح خواه ودموکرات که چهل سال حکومت اسلامی زخم های جان کاه بر آن زده لطمات مادی ومعنوی سنگینی بر آن وارد ساخته وچهره اش را درانظار عمومی جهانیان مخدوش کرده است ! ظاهر شوند .با بزیر کشیدن فیزیکی این جرثومه فساد هرچند به سختی! به ترمیم خرابی ها وزخم های خود بپردازند وپایه حکومتی واقعا دموکراتیک منطبق با نرم هابی جهان معاصر را پی بریزند .

در ماه گذشته، حزب چپ سوئد در مرکز توجه همه رسانه‌های گروهی این کشور از چپ تا راست قرار گرفته بود. علت این موضوع ، بحران اخیر دولت سوسیال‌دمکرات-سبز و موضع نوشی (مهرنوش) دادگستر ، رهبر جدید حزب چپ سوئد در مقابل حزب حاکم کنونی بود. این بحران برای خوانندگان ایرانی از دو جهت می‌تواند حائز اهمیت باشد: اول، مسأله اتحادها و داشتن خط قرمز، دوم، درک متفاوت ایرانیان متمایل به چپ مقیم سوئد از برخورد رهبر جدید این حزب. از این رو قبل از پرداختن به موضوع باید کمی در مورد پیشینه اختلافات توضیح داد.

مشکل ما خیلی بزرگتر از ربودن یک تلاشگر، و پایمال کردنِ حقوق یک شخص می باشد. زیرا "میهنمان" گرفتار حکومتی دزد و فاسد و آدمکش است. "هم میهنانمان" نیز زیر کنترل، رژیمِ بی کفایت و بی لیاقت و تمامیت خواهِ آخوندی است. رژیمی که شهروندانِ بیچاره و ناعلاج را که با لبان تشنه، معترضانه به خیابان آمده اند به گلوله می بندد!؟ رژیمِ دروغگوئی که قرن ها با عوامفریبی مردم را مشغولِ ماجرای "یک کلاغ چهل کلاغ" شده ی کربلا و لبان تشنه حسین بن علی کرده است.

غلط نیست اگر گفته شود گذار انقلابی از جهات مختلف در جریان اعتراضات اخیر خوزستان تقویت شد. برای درک این مسئله باید توجه داشت که خوزستان برای نخستین بار نیست که محل اعتراضات معیشت‌بنیاد و علیه تبعیض و محرومیت می‌شود. تفاوت این دوره که با حمایت گسترده در دیگر نقاط ایران همراه شد گویای وضعیت گذار انقلابی است. حس هم سرنوشتی نسبت به پیامدهای ویرانگر تداوم حیات حکومت و نتایج منفی عملکرد آن بخش‌های مختلف مردم را در کنش سیاسی رادیکال و بیرون از نظم موجود به هم پیوند داده است. آسیب‌پذیری ساختاری جمهوری‌اسلامی و انسداد بافتار موجود نگاه‌ها را به سمت هم‌افزایی نیروها برای دگرگون‌سازی رادیکال وضعیت سیاسی موجود و بازسازی نهادی و سیاسی دولت سوق داده‌است.

بدون پیشداوری، و با ذهنی خالی از هر پیش زمینه ی شرطی شده یی در این مورد، بیاییم ببینیم که اگر همین فردا، در شهر های پرترافیک و پر اتوموبیل میهن ما، در ساعات محدود و از پیش تعیین شده یی از روز که ضمناً جزء پرترافیک ترین ساعات باشند، یکباره به مدتی مشخص و شمارش شده، مثلاً یک ساعت، بوق های ماشین ها همزمان و هماهنگ به صدا درآیند چه اتفاقی خواهد افتاد.

ما یک ملتیم ! ما یک تنیم ! هیچ مبارزه و بر آمد کوچک وبزرگی نیست که ما مشترکا در آن دخیل نباشیم وسهم نگیریم !ما درد و شادی مشترکیم! یک تن واحد که برای آزادی ،عدالت و دموکراسی در یک نظام سکولار بر آمده از دل یک انتخابات آزاد مبارزه می کنیم .ما یک ملتیم با تنوع زیبای خلق های خود . این راز همبستگی یک پارچه سراسر ایران با آزادیخواهان خوزستانیست راز گسترده شدن شعار نه به جمهوری اسلامی!

در رابطه با شعار” آذربایجان، الاحواز، اتحاد، اتحاد” که در تیتر بی‌بی‌سی فارسی هم آمده بود، موجب واکنشهای هیستریک از طرف اکثراً فارس‌گراها و مرکزگراها شد، و بنوعی باعث شد که دیگر شعارها که حتی مهمتر از شعار اولی بودند بنوعی مورد توجه قرار نگیرند. ‌بی‌بی‌سی فارسی در تیتر کوتاهی این شعار را چنین توضیح داده بود که این شعار در همبستگی با گروه‌های الاحواز داده شده‌اند که خواستار جدایی خوزستان و یا حامیان حقوق عرب در جنوب ایران هستند داده شد. ...

شعارهای این تظاهرات بار کیفی سیاسی- اخلاقی بسیار درخشانی داشتند: « آذربایجان، خوزستان، اتحاد! اتحاد!». همبستگی، اتحاد و پشیبانی یک نیاز حیاتی و استراتژیک در عرصه مبارزات بطور کلی، و بویژه در مبارزات چند وجهی و چند لایه جنبش های متعدد و درهم تنیده سیاسی، طبقاتی، اتنیکی، جنسی، زیست محیطی در ایران است. آذربایجان به نوبه خود، ندای این اتحاد را سر داد، نه بر روی کاغذ و تومار امضا کردن های کنار فنجان قهوه و پشت مونیتور کامپیوتر، بلکه در خیابان و سینه در سینه نیروهای سرکوب.
شعار « آذربایجان الاحواز، اتحاد! اتحاد!» نکته بس مهم دیگری در این تظاهرات بود که حساب حمایت خود را از حمایت های نمایشی پان ایرانیست ها جدا کرد.

در محیطی طبیعی دروغ گفتن دشوار است، اجتماع ناهنجار اما راستی را برنمی‌تابد، راست گفتن عذاب است. در جامعه بحران‌زده هیچ‌کس نمی‌تواند خودش باشد. دستیابی به هویت دشوار است. فردیت هر شخص به زیر انبانی از باید‌ها و نباید‌ها، و چشم و هم‌چشمی‌ها پنهان است. همه می‌کوشند «من»ی از خویش نشان دهند که نیستند. «منِ» آرزو‌ها و رؤیا‌ها جانشین منِ حقیقی می‌شود. نتیجه آن‌که؛ با ریش و تسبیح، حاجی و کربلایی شدن، خیرات‌های علنی که با نیتی خاص تدارک دیده می‌شوند، لباس شیک و یا شلخته‌پوشی عامدانه، وسائل لوکس خانه، اتومبیل‌های مدل بالا، و دروغ و تعارف، کوشش به عمل می‌آید تا واقعیت‌های هستی اجتماعی پنهان بمانند. نظام حاکم به این وضعیت کمک می‌کند و آن را تقویت می‌نماید. نفی هویت انسان‌ها، تبعیض، سانسور و حذفِ بخش‌هایی از هستی، به‌ویژه آزادی‌های صنفی و سیاسی، جنسی، پوشش، مذهب و... آن را تشدید می‌کند.

من این صدا را بار ها شنیده ام ومی شناسم . آتشفشانی در راه است! هر چند که تغیر آرام وبدون خونریزی را دوست دارم ! تغیری که خون از دماغ فرزندان این سرزمین جاری نشود! عشق بر جای کینه و گل بر جای گلوله بنشیند. هریک دیگری را بگوید:" ای جان !" فضائی انسانی که در آن کودکان بی هراس سر بر بالین بگذارند و عاشقان پچپچه شبانه آغاز کنند.

به عکس نگاه کنید، به انسانی که به " گناه" آزاداندیشی و آزادیخواهی، به " جرم" نویسنده و شاعر بودن حتی روی تخت بیمارستان در قُل و زنجیراسلامی ست. این یک نمونه از میان صدها نمونه ایست که تردیدی برجای نمی گذارد که حکومت اسلامی بی شرم ترین حکومتی ست که تاریخ میهنمان به خود دیده است، حکومتی که حیوانیت در معنای سبعیت و توحش ویژگی برجسته و چشمگیر بنیانگذار، رهبران و پایوران اش بوده است.

در همه‌ی متن‌های رسمی و شناخته شده‌ی قانون اساسی و متمم قانون اساسی مشروطیت ایران و در اصل سی‌ام، قانون‌گزاران مشروطیت، «تمام ملت» نوشته و تصویب کرده‌اند و نه «امام ملت». واین تاکید بر وکالت وکلای مجلس از«طرف تمام ملت» در تمایزِ با آن شیوه ی «انتخابات صنفی» دوره ی اول مجلس شورای ملی که نمایندگان، منتخب و وکیل «صنف» و «رده‌ی» معین بودند. اصل سی ام متمم قانون اساسی مشروطه در واقع هم آهنگ است با اصلِ دوم قانون اساسی‌: مجلس شورای ملی نماینده قاطبه اهالی مملکت ایران است که در امور معاشی و سیاسی وطن خود مشارکت دارند.

مطالبات همگانی کارگران هم از چالش‌هایی است که می‌تواند به چالشی عمومی در پهنه‌ی کشور بینجامد. بخش گسترده‌ای از این چالش‌ها به عدم اجرای مواد حمایتی قانون کار جمهوری اسلامی بازمی‌گردد. چون دولت‌هایی که روی کار می‌آیند خیلی راحت موضوع سه‌جانبه‌گرایی را در قانون کار زیر پا می‌گذارند. هم‌دستی دولت با کارفرمایان و نقش‌آفرینی او به مثابه‌ی کارفرما، شرایطی را برمی‌انگیزد تا کارگر از حقوق اولیه‌ی خود نیز جا بماند. اعتصاب سراسری واحدهای نفت، گاز و پتروشیمی نیز بر چنین ادعایی صحه می‌گذارد. چون اگر نظارت درست و دقیقی از واحدهای کارگری به عمل می‌آوردند و مواد حمایتی قانون را در پهنه‌ی واحدهای کارگری به کار می‌بستند، هرگز چنین اتفاقی پیش نمی‌آ‌مد. مگر می‌شود کارگران را در واحدهای بزرگ نفتی و پتروشیمی کشور با الگوهایی وامانده از قراردادهای موقت به کار گرفت؟

درد آور است که‌ مشاهده میکنم خوزستان مان با دارا بودن رودخانه‌های کارون، دز، کرخه، مارون و بهمنشیر و به عنوان یکی از پرآب ترین مناطق ایران بعلت بی لیاقتی و بی تدبیری حکومت اسلامی از بی آبی در حال تلف شدن و ویران شدن می‌باشد. در خوزستانی که یک سوم منابع آب سطحی ایران در آن جاری بود، چرا اهالی آن باید این چنین اسیر و گرفتار باشند و مردمان آن فلات حاصلخیز امروز از بی آبی درد بکشند؟ آنان سوگوار مرگ گاو و گاومیش و دیگر احشامی هستند که تمام ثروت و داراییهای ناچیز و اندک‌شان بوده و در سوگ سوختن مزارع‌شان نشسته‌اند.

روزگار بد روزگاری ست. در آن دیار مردم در زندانند و در این دیار با زنجیر نهی از منکر در خیابان. در آن دیار شکنجه می دهند و می کشند و در این دیار جریمه می کنند و به نوعي ديگر آزار می رسانند. چه باید کرد و گفت جز این که روزگار بد روزگاری ست و چاره ای هم جز اطاعت از دستورات صادره نیست، باید پذیرفت تا در خانه زندايي نشد. در اين روزها طبیعت هم با زمین و آدمهای درونش سرجنگ دارد. در اروپا سیل نیمی از کشورها را ویران كرده است و مردمش را کشته و آواره، و در ایران ملت از بی آبی در عذاب است و تشنه لبان در خیابانها فریاد می کشند و به قتل مي رسند.

یروی چهارم خود را منزه‌تر از دیگر نیروها نمی‌داند و از همین رو، به همان میزان که به خود حق انتقاد از دیگر نیروها و مراجع سیاسی و عقیدتی آنها را می‌دهد، به حق انتقاد یگر نیروها از خودش و مراجع فکری و سیاسی‌اش معتقد و در عمل پایبند است.
هشت- نیروی چهارم از هیچ حادثه یا پدیده‌ای قدسیت سازی و یا تابو آفرینی نمی‌کند تا با ارجاع دائمی به آن، مانع اظهار نظر آزاد و نقد دیگران به آن حادثه یا پدیده شود.
نه- نیروی چهارم به جای تلاش بیهوده برای ساخت جامعۀ کمال مطلوب در پی فراهم کردن زمینه‌های ساخت جامعۀ مبتنی بر کمال ممکن است. بنابراین در برابر برخی ناملایماتِ اجتناب‌ناپذیر زندگی شکیباست و با بروز هر حادثه‌ای در صدد به آتش کشدن قیصریه برنمی‌آید.

یکی از نکات مهمی که هر خواننده‌ی رساله، چه در زبان اصل که فرانسوی است و چه در ترجمه‌ی فارسی، در مدّ نظر خواهد‌داشت این است که دوران تدوین آن مصادف با زمانی است که اروپا و جهان در آتش جنگ جهانی دوم و آثار ویرانگر آن می‌سوزد؛ جنگی که دو نظام توتالیتر نازیسم حاکم در آلمان به رهبری آدولف هیتلر و فاشیسم حاکم در ایتالیا به رهبری بنیتو موسولینی برپا‌کرده اند، و در آن اتحاد جماهیر شوروی، اولین و قدیمی‌ترین نظام توتالیتر، پس از چند کشور دیگر اروپا، از جمله محل اقامت و تحصیل او، فرانسه، مورد‌ هجوم آلمانِ نازی قرار‌گرفته‌اند.

اوضاع سیاسی جامعه ایران، نشان از یک بحران و به تحولاتی زیر و رو کننده اشاره دارد. منظور من در این یادداشت ضمن اشاراتی به اوضاع جاری، در باره وزن نیروی چپ و مدعی سوسیالیسم و ناسیاسی گری و عناد این دوائر بر سر دخالتگری در موازنه "قدرت سیاسی" در این زمینه است. "راست" از نظر من، جهتگیری سیاسی دارد و قبل از اینکه حول شعارهائی که کل طیف آنان را بپوشاند، بین خود خط و خط کشی کنند، به ارائه "بدیل" روی آورده است. لازم به تذکر نیست که آلترناتیوهای گوناگون طیف راست، که بخشهائی از پیکره رژیم اسلامی، آشکار یا نهان، با آنها همخوانی دارند، با انواع سناریوهای حکومت "جانشین" و اهرمهای "تغییر رفتار" کشورهای غربی بر جمهوری اسلامی، هم جهت و چه بسا با دوایر امنیتی و دست اندرکاران "رژیم چنج"، جهت گیری های خود را "چک" کرده و از پیش به تایید آنان رسانده اند.

دیدن یکی از مراکز تزریق واکسن کرونا که در ابتدای اتوبان کردستان تهران قرار گرفته است، تصویر و نمای وحشتناکی در دیدرس بینندگان خود می‌گذارد. ساختمان این مرکز به ستاد بحران شهرداری منطقه‌ی شش تهران اختصاص دارد. بیرون این ساختمان را بیش از صد متر داربست زده‌اند تا مراجعان تزریق واکسن همگی در آن به صف شوند. اما این صف از طول این داربست هم خیلی فراتر می‌رود و تا پانصد متر هم ادامه می‌یابد. از ساعت پنج صبح مردم در همین مکان گرد می‌آیند و اسم‌شان را هم در کاغذی می‌نویسند تا از نوبت جا نمانند. اما درب این مرکز از ساعت هشت صبح باز می‌شود.

مصاحبه ای با یک مادر هراتی داشتم، مادری که همسر و دو پسر خود را در جنگ با مجاهدین از دست داده بود. زنی بود که هنوز آن چهره غمگین با دو چشم سیاه و بسیار زیبای او را فراموش نکرده ام. برایم از همسرش از روزهای جوانی، شادی عروسی بدنیا آوردن پسرانش ،بزرگ شدن به مکتب رفتنشان و عروسی آن‌ها گفت. با اشگی که در گوشه چشمانش حلقه زده بود. از کشته شدنشان توسط مجاهدینی که از اهالی همان منطقه خود آن بودند‌. خواهش کردم برایم لالائی هائی که برای پسرانش میخواند بخواند. خواند آنچنان که من هنوز درد و اندوه خوابیده در آن صدا را احساس می کنم .

جمهوری اسلامی برای ایران یک فاجعه، و برای ایرانیان کابوسی دهشتناک بوده که محکوم به نیستی است و باید سرنگون گردد. مشکل جمهوری اسلامی، تنها خودکامگی و فساد و دزدیدهایش نیست؛ تنها نادیده گرفتن حقوق طبیعی و شهروندی مردم نیست؛ آنچه مشکلات را تبدیل به فاجعه کرده، وجود آخوندهاست. کسانی که کوچکترین ارزشی برای جان انسان قائل نیستند، چه برسد به حق و حقوق انسانی!

پرسش اما این است که چه کسی، رژیم یا مردم، این خلأ برآمده از یک موج بزرگ را با توجه به ریتم بحران پر می کند؟. بنظر می رسد در این رابطه گسترش اعتراضات و فراروئیدن آن به سطحی تازه حاکی از آمادگی نسبی جامعه بشدت سیاسی و دوقطبی شده ایران، بویژه در شهرهای بزرگ و مراکزاستان ها برای سبقت گرفتن در پرکردن این خلأاست. در حقیقت مسأله اصلی و راهبردی سراسری شدن دو شاخه اصلی از موج های اعتراضی و ملحق شدن آن ها به یکدیگر و تبدیل شدن به شطی خروشان یعنی مبارزات مرتبط با جنبش های مطالباتی و صنفی و جنبش های خیابان است.

صدائی که درستی پیش بینی خود را در تجمیع تمامی جنایت کاران حکومتی در هر سه قوه مقننه ،اجرائیه و قضائیه برای سرکوب وتشدید استبداد نشان داد. نشان داد که ناکارائی، بی برنامگی حکومتی که خشک سالی ، تنگی معیشت ، بیکاری ،فقر ، بی آبی ، بی برقی ، بیداد کرونا وجولان بی مهارش در تمامی کشور،رخت بستن شادی، دامن گستر شدن ماتم واندوه، وسعت یافتن دامنه فحشا ،اعتیاد ،دزدی و فساد درذات این حکومت است.

»  شعار بس است! حداقل پشتیبانی مالی کنیم.
»  انتخابات از نام تا معنا
»  بدیل استبداد شوید نه مشاور استبداد
»  افسانه‌ی «یک دست شدن» حاکمیت
»  یکپارچه شدن نظام، آرزو یا سراب؟
»  ارزیابی از "انتخابات" و چشم انداز آن
»  بزرگداشتی برای حمید اشرف