دیکتاتوری ها از سانسور برای جلوگیری از نشر افکار و تبادل نظر منتقدان خود استفاده میکنند. کاری که به انسداد انديشه و خلاقیت و در آخر خودسانسوری منتقدان می انجامد. نظام های تمامیت خواه مانند جمهوری اسلامی که به حریم زندگی خصوصی انسانها نیز تجاوز می‌کنند، سانسور علاوه بر آن وسیله جلوگیری از تخطی شهروندان از ایدئولوژی حاکم نیز هست. جمهوری اسلامی علاوه بر جلوگیری از نشر افکار و ابراز نظر منتقدان، شرح عواطف انسانی، زیبایی های زندگی، رقص، طراوت و شادابی مردمان را نیز سانسور میکند.

درباره مواضع آقای دوستدار مقالات و نوشته های گوناگونی انتشار یافته است. اما در این یادداشت کوتاه من دو رویکرد متفاوت و چه بسا متضاد را انتخاب کرده ام. رویکرد نخست به محمدرضا بیفکر تعلق دارد که پیشتر ها هم پیرامون نقد مواضع دوستدار مطالب تحلیلی مفصلی نگاشته است. و اینک نیز به مناسبت درگذشت این فیلسوف مطلبی موجز و فشرده نگاشته است. دیدگاه دوم هم به فرج سرکوهی مربوط می شود.

ایالات متحده آمریکا و ایران به رویارویی رویا ( و یا کابوس ) برجام نزدیکتر می‌شوند. تیم جدید به رهبری علی باقری کنی و امیر عبداللهیان ، با زعامت ولایت ، دیپلمات گریز هستند و دیپلماسی را متوقف کرده اند . ان سوی آب ها ، دولت جو بایدن ، پریشان و آشفته است . آشفتگی خروج از افغانستان ضریب ریسک‌پذیری بایدن در برابر ایران را پایین آورده است، چرا که این ریسک‌پذیری می‌تواند اتهام سازشکاری جمهوریخواهان علیه او را در پی داشته باشد. پس ، چشم‌اندازهای کامیابی ها برای هر دو سو در حال کمرنگ شدن است.

بیش از چهار ماه است که کلید پاستور، با مهندسی انتخابات و حذف اکثریت نامزدهای «غیر خودی» از سوی شورای نگهبان، برای چهار سال در اختیار ابراهیم رئیسی قرار گرفته و سوم شهریور هم مجلس شورای اسلامی به کابینه او رای اعتماد داده است. شماری چه پیش از انتخابات چه پس از انتخابات باور داشتند که با به قدرت رسيدن دولت ابراهيم رييسی، درگیری و ستیز درون سيستم به پايان می‌رسد و با يك پارچگی قوای حاكم زمينه تعليق و بلاتکلیفی برطرف و تصميم‌گيری برای رفع ابرچالش‌های کشور روان تر می‌گردد. به سخنی دیگر دولت «پنهان» راه را برای دولت «منتخب» هموار می‌کند

هنوز ساعتی از اعلام درگذشت آقای آرامش دوستدار نمی گذشت که آقای احمد زید آبادی"شرف اهل قلم" در نوشته ای عحولانه که نشان از زخم وکینه ای دیرین نسبت به اندیشمندی که تمام عمر خود را بپای علم وفلسفه نهاد تا باریکه راهی باتکیه برخرد وپرسشگری در شب تیره حاصل ازقرن ها استبداد مذهبی بگشاید داشت! داد سخن داد! تا باردیگر دین خوئی نهادینه شده در بطن حتی به اصطلاح رو شنفکری چون آقای زیدآبادی را به نمایش بگذارد .

با اشغال سفارت آمریکا، رفتار درخور گانگسترها و نه یک حکومت متمدن، بازرگان که دیگر از خلافکاری های عمال خمینی طاقتش طاق شده بود برای چندمین بار نامه ی کناره گیری خود را به خمینی فرستاد و این بار استعفایش پذیرفته شد. او که بسیار زود دریافته بود که قدرت واقعی در دست دیگران است و به قول خودش «دسته ی چاقویی بدون تیغه» به او داده بودند، نمی توانست رفتار گانگستری مراجع واقعی قدرت را تحمل کند. درعوض بنی صدر که یکی از کارهایش حملات دائمی و مغرضانه به دولت بازرگان بود، با همان اتهامات هذیان آمیز آمریکایی بودن وی که به دولت بختیار هم بسته بود، علی رغم ابراز مخالفت لفظی با اشغال سفارت، دو وزارتخانه را بر عهده گرفت. می گویند به خواست خمینی! او با این گانگستریسم در حرف مخالفت کرد و در عمل همراهی.

من بر این باوربوده و هستم که : فعالیت و مبارزه ی حاصل ازتدوین و انتشار بیانیه ۱۴ کنشگر سیاسی و مدنی، یک جنبش سیاسی آزادیخواهانه و عدالت جویانه را بنیان گذاشته است. اثر بخشی و اعتبار این بیانیه را نه فقط اصول و خواست های آزاد اندیشانه، آزادیخواهانه و عدالت جویانۀ مندرج دراین بیانیه، که شجاعت و جسارت مدنی و عقلانی تدوین کنندگان و خانواده های آنان، و زنان و مردانی که به حمایت از این بیانیه برخاسته اند، تضمین کرده اند.

تشکیل "دولت فراگیر" اصطلاحی است که از فردای دست یافتن طالبان بر کابل، باب شد. موضوعی که تا به امروز، همچنان طالبان و مخالفان و موافقان آشکار و پنهان آن از تکرارش سود می‌برند. اما همه‌ی آنان از اصطلاح دولت فراگیر تفسیر ویژه‌ی خود را در ذهن می‌پرورانند. چنین برداشت و تفسیری به طبع با خواست و اراده‌ی شخصی ایشان سازگار می‌نماید. بدون اینکه این خواست و اراده‌ی شخصی، فضایی هم برای الزامات سیاسی کشورهای دیگر در نظر بگیرد.

آبان سال نود هشت نقطه عطفی بزرگ در رو در روئی رژیم با مردم است .رژیمی وحشت زده از ابعاد وگستردگی دامنه اعتراضات در سرتا سر کشور با ترکیب طبقاتی ترسناک از جوانان جان بلب رسیده! کارگران ،حاشیه نشینان ،اقشار فرودست .کم در آمد که روزی تحت عنوان مستضعفان حامی حکومت بحساب می آمدند! حال همین مستضعفان در همراهی با دانشجویان،دانش آموزان ، اقشار متوسط جامعه بمیدان آمده بودند.

جمهوری اسلامی ماهیتا ضدعلم, ضد تخصص است و هیچ صلاحیتی در امور کشور ندارد:جمهوری اسلامی بنا به ماهیت خود با علم و دانش و تخصص علمی در تناقض است. در آغا, این زرژیم , ملاها را, که با دانش, به معنی امروزی آن, بیگانه اند, رسما در راس امور کشورگمارد.دردوره خامنه ای, این رژیم سرسپردگان خودرا که بنا به موقعیت اجتماعی خود, عموما کودن, درس نخوان و تن پرورو عاری از کمترین علقه میهن دوستی و مردم دوستی اند, به روشهای مختلف (از طریق رانت دانشگاه آزاد, سهمیه های دانشگاهی, معافیت از کبکورها, بورسیه های دست ودلبازانه و یا اعطا ی رسمی مدارک بالای دانشگاهی, بدون گذراندن مراحل امتحانی و حضور در کلاس و ...), صاحب مدرک دانشگاهی, جا می زند.

در مرگ بنی صدر، هتاکی های بلندگوهای رژیمی که خود او در پایه گذاری آن سهمی عمده داشت به کنار، بسیاری او را به عرش رساندند و، شمار بزرگی از هموطنان نیز مسئولیت های بزرگ او در پیدایش رژیم حاکم بر کشور را یادآورشدند. بعضی نیز به شیوه ی یکی به نعل و یکی به میخ کوشیدند تا از مخالفان و ستایشگران او هیچیک را نرنجانند! اینها همه در زمانی است که خبر تازه است. اما تاریخ نیز پس از اینها داوری خواهدکرد، با فاصله ی زمانی از حوادث و اشخاص، و با حب و بغض کمتر.

در سال‌های مربوط به مذاکرات دوحه، این ترامپ بود که مدام یکطرفه و از فراز سر دولت کابل به طالبان امتیازات فراوان داد. از جمله آزادی فله‌ای زندانیان تروریست‌ طالبان را بر کابل تحمیل کرد که بازداشت آنان به بهای جان هزاران سرباز افغان حاصل آمده بود. در مقابل این حاتم بخشی‌ها اما، چیزی جز وعده‌های توخالی از طالبان شنیده نشد. جهادی‌های خونریز نه فقط به تعهد متقابل خود برای کاهش تحرکات نظامی‌ و توقف اعمال انتحاری علیه غیر نظامیان پایبند نماندند بلکه به منظور تولید ارعاب و قدرت نمایی،‌ بر ابعاد قتل و قتال‌های خود افزودند. ترامپ حتی دستور اعلام موعد قطعی خروج کامل نیروهای آمریکا از افغانستان را داد بی آنکه در برابر، کمترین تضمینی برای حصول توافق میان طالبان با دولت کابل تحویل بگیرد. در “اول آمریکا”ی او، حتی از “آخر افغانستان” هم خبری نبود.

سایه سیاست بر اقتصاد، برداشت های متفاوت از تئوری های اقتصادی، اجرای سر در گم و نامشخص اقتصاد اسلامی، وابسته کردن مردم به کمک های دولتی برای پیشگیری از عصیان عمومی و دهها تدبیر ساختگی و بی محتوا که گاهی با انشای خوب نوشته می شوند از سال های نخست انقلاب اقتصاد کشور را به ویرانی سوق داده و میلیون انسان را در معرض خطر گرسنگی قرار داده است، در همه این سال ها گروهی با رانت خواری، دزدی، اختلاس و زدو بند به میلیارد ها ثروت بادآورده دست یافتند و برای حفظ آن با نظامی ها هم پیمان شدند، در نتیجه رژیم سال به سال به سوی میلیتاریزه و امنیتی شدن پیش رفته و در نهایت و اقتصاد را به نظامیان تسلیم کرده است.

رهبر جمهوری اسلامی علیرغم آنکه تمامی قدرت را در دستان خود قبضه نموده است، ولی از مسؤولیت پذیری در قبال این همه قدرت بی‌حد و حصر دوری می‌جوید. حتا بخش‌های وسیعی از نهادهای منتسب به او را در عمل از موضوع "تحقیق و تفحص" مجلس و مجلسیان معاف نموده‌اند. چون گمان مدیران بالادستی حکومت بر آن است که در نظام به ظاهر یک‌دست و هم‌سوی فعلی هرگز به تحقیق و تفحص از نهادهای دولتی نیازی نخواهد بود. نهادهای وابسته به رهبر و دفتر رهبری هم در عمل خود را از تحقیق و تفحص معاف کرده‌اند. این موضوع در حالی صورت می‌پذیرد که اکثر این نهادها از بودجه‌ی سالانه‌ی دولتی سهم می‌برند ولی به مجلس این حق را نمی‌دهند تا از چند و چون بودجه‌ای که به ایشان تخصیص داده‌اند، نظارت به عمل آورد.

حاج داود زنده نماند تا مانند همپالکی اش حمید نوری مورد محاکمه قرار گیرد و جنایات او برای افکار عمومی مردم ایران و جهان آشکار گردد ، اما تاریخ بشر همواره از دادگاهی بنام وجدان آگاه بشری برحورداراست و حاج داود و حاج داودها در پیشگاه افکار عمومی بعنوان جنایتکار محکوم و منفور هستند واز نام آنان با ننگ ونفرت یاد خواهد شد.

می‌توان گفت رژیم ایران با تلاش برای راه‌اندازی «شبکه اینترانت ملی» ( که زمانی از آن به «اینترنت ملی»، «اینترنت پاک» و «اینترنت حلال» یاد می‌شد) درصدد است یا مانند «کره‌ شمالی » ارتباط با « اینترنت جهانی» را قطع نماید یا با تبعیت از دو الگوی چینی - روسی، محدودیت کاربران اینترنت و فعالان اجتماعی را تشدید نماید. بنابراین، داستان پرهزینه‌ی ممنوعیتِ بی‌حاصلِ ویدئو ، ماهواره و اینترنت در ایران هنوز این درسِ لازم را به حاکمانِ تکنولوژی‌ستیزِ ایران نیاموخته است که در قرن بیست‌ویکم رسانه‌های اجتماعی با مشخصه‌ی سلطه‌ناپذیری و نظارت‌ناپذیری درآمیخته است و هر تلاشی برای محو این دو مشخصه به استناد «تهدید علیه امنیت ملی» و « حفظ نظم عمومی»، پروژه‌یی از پیش شکست‌خورده قلمداد می‌گردد که جز با به‌بارآوردن هزینه‌های رویارویی مردم با رژیمی مستاصل و گرفتار در بحران‌های داخلی و بیرونی ، حاصل دیگری ندارد.

خانم لاله حسین زاده در مطلبی تحت عنوان حق دفاع مشروع* پیرامون ضرورت برساخت گفتمان خشونت دفاعی مشروع در ساحت خیابان و جاماندگی کنشگران و گروه های اجتماعی از تجربه خیابان پرداخته است. گرچه چنین اظهارنظری به دلیل پیوندش با مسائل جنبش های خیابانی سال های اخیر و نیز گشودن باب گفتگو پیرامون مشکلات عملی جنبش ها دارای اهمیت است، اما از جهات مختلفی چالش برانگیزاست. رویکردایشان به امررهائی و صورت بندی آن انسجام در استدلال ها و البته مهم تر از آن ارزیابی اشان از وضعیت موجودجامعه و پتانسیل جنبش خیابان نادرست است و حاوی نارسائی ها و گسست هائی است که نوشته حاضر در نقد آن ها و به نوبه خود با انگیزه دامن زدن به این نوع بحث ها نگاشته شده است.

بسیاری از چپ‌گرایان بعد از سال‌های متمادی دیگر مبارزه‌ی طبقاتی را اصل تلقی نمی‌کنند و اختلافات درونی جبهه‌ی نیروهای مترقی را نادیده گرفته و می‌گیرند. با این حال، تحلیل‌های لنین، مائو، گرامشی و در مورد ایران بیژن جزنی در زمینه‌ی تاریخی خود تحلیل‌های درستی بودند. نیاز به تکرار نیست که هر کدام از این رهبران جنبش چپ دچار خطاهای بزرگی شدند اما تأکید آن‌ها بر تشکیل جبهه‌ی متحد خطا نبود و شیوه‌ی استدلال آن‌ها برای تعیین استراتژی چپ اهمیت خاصی دارد. این‌که بعضی از این رهبران، لنین و مائو، پس از پیروزی انقلاب به برخی از آموزه‌های خود وفادار نماندند خود موضوع بحث جداگانه‌ای است اما اگرچه همان‌طور که نیکفر تأکید می‌کند در بررسی شکست چپ نباید از بیرون بلکه از درون آغاز کرد. با این حال، ندیدن عوامل خارجی در شکست چپ می‌تواند «بار گران» چپ را گران‌تر نماید.

کارگران هفت تپه، با اعلان رسمی تشکل پایدار در شکل مجمع عمومی و شورای کارگری، دکانهای دو نبش خرده محافل و یا "منفردینی" که با جمع شدن چند روشنفکر "طرفدار طبقه کارگر" و یا محفل بازی فلان کسانی که زمانی دور در صنف کوچکی "کار بدنی" کرده اند، را کساد خواهند کرد. این سکتها که وجودشان شاهدی برای تاخت و تاز ضد کمونیستها و ضد لنین ها است، با رشد و شکوفائی پدیده عزیزی که رسما به میدان سیاست و مبارزه طبقاتی و جنگ و مصاف گرایشات اجتماعی پا گذاشته است، منقرض خواهند شد و به نقش منفی و مُخرّبشان در میان متوهمان و متزلزلها، نقطه پایانی گذاشته خواهد شد.

اندک نیروی باقی مانده خویش را در خدمت به شکل دادن یک گفتگوی سازنده ،تلاش برای یافتن راه هائی برای تعامل، گوش دادن و تحمل نظر مخالف، تامل بر این نظرها ،یافتن نقطه نظرهای مشترک جهت نزدیکی واتحاد عمل معین در قبال جمهوری اسلامی بنماید.هنوز روال کار، دستور جلسات ، بیانیه ها،سند ها و راه کارهای احزاب وسازمان های سنتی در کنگره های خودبرهمان سیاقی است که سالیان سال است تکرارمی شود.بدون آن که صریح وروشن برمشخص ترین موارد لازم وقابل اجرا انگشت بگذارند

ما به عنوان یک سازمان سوسیالیست و دمکرات، قبل از همه چیز، جامعه خود را به دور از هر گونه سیاست های التقاطی و کپیه برداری، بررسی می کنیم و چالش، نابسامانی، و بغرنج های اجتماعی در درون جامعه ایران را مشحص می‌کنیم و برای آنها یک راه حل منطقی و عملی ارایه می دهیم . پیشبرد این نوع مسایل نیز ، واحد اندازه گیری و معیار ها برای سیاست های ائتلافی در جنبش سیاسی انقلابی ایران خواهد بود .

مجازات اعدام، یا اشد مجازات، مجازاتی است که در قانون اساسی و قضایی برخی از کشورها پیش‌بینی شده است و شامل اعدام شخصی است که به جرم تخلف به عنوان «جنایت بزرگ» شناخته می‌شود. مجازات اعدام یک موضوع تابو در جهان است. برخی از کشورها با آن مخالف هستند و برخی موافق. میزان مخالفت یا موافقت در هر کشوری متاثر از میزان شعور و آگاهی و فرهنگی است که دستگاه حاکم و روشنفکران با آن درگیر هستند.

گفته می‌شود که بار مالی اجرای طرح رتبه‌بندی معلمان، قرار است از سوی مجلس شورای اسلامی حکومت تأمین شود. به همین دلیل هم طرح مذکور هر روزی به گونه‌ای تغییر می‌یابد تا رضایت نمایندگان مجلس و کارگزاران دولت ابراهیم رئیسی را برآورده نماید. چون بالادستی‌های حکومت به همین آسانی رضایت نمی‌دهند که خواست و اراده‌ی همگانی معلمان در این طرح خودنوشته جایگاهی بیابد. موضوعی که به حتم از مشروعیت قانون‌های مصوب می‌کاهد و آن‌ها را به ورق پاره‌هایی بی‌محتوا و بی‌پشتوانه بدل می‌کند. چون بالایی‌های جمهوری اسلامی بنا به خواست نامردمی خود هر طرح و لایحه‌ای را می‌بُرند و می‌دوزند بدون آن‌که برای اجرای آن از جامعه‌ی هدف، نیازسنجی به عمل آورند. فریاد شش ماهه‌ی معلمان کشور هم از بی‌توجهی نسبت به چنین کاستی‌هایی هر روز بیش از پیش بالا می‌گیرد. اما متأسفانه چنین فریادهای دادخواهانه‌ای هرگز در جایی از حکومت شنیده نمی‌شود و جایی نیز آن را به حساب نمی‌آورند.

داستان غريبي ست و انسان از شنيدن انچه كه در ايران مي گذرد نه تنها مشكوك به دانايي و خرد رهبر شيعيان ايران مي شود كه به نادانی و بی خردی اش ايمان مي آورد، به ویژه پس از انتخاب رئیس جمهورش! چراکه رهبر آنچنان رهبري ست كه در ميان دزدان و بدكاران پيرامونش به بدنامترين، جاني ترين، بيسواد ترين و پليدترين شان پست رياست جمهور كشور را اهدا مي كند و براي اين سمت به كسي مي انديشد كه بخاطر جناياتش شهرت جهاني يافته است و در هر كشور متمدني پرونده اي دارد! امروز يك چنين موجود پليدي كه نمي توان آدميزادش خواند، به دستور رهبر، رييس جمهور ايران است و محكوم به ماندن در ايران، چون این آقاي رييس جمهور منتصب رهبر گام به هر دياري كه بنهد بخاطر جناياتش محاكمه خواهد شد و جرات بيرون امدن از ايران را ندارد و جابش در همان كشور ادمكشان است.

بنی صدر کیست و چیست، چگونه به قدرت رسید و چرا برکنار شد. پاسخ این پرسش ها را، اکثر هم میهنان مان، کم و بیش (درست یا نادرست) یا می دانستند و یا طی دو سه روز گذشته در لابلای اخبار و شبکه های مجازی، خوانده اند. بنابراین، در اینجا قصد مان - نه تکرار مکررات است، - نه مرده پرستی است و - نه سرزنش و نکوهش. بل که میخواهیم ببینیم، حقایق و واقعیت های شخصیتی مانند ابوالحسن بنی صدر، کدامند و چه نقشی در سرنوشت میهن مان داشتند و از زندگی و تجربیات او چه درسی می توانیم بیآموزیم؟

»  نقش استبداد حکومتی واجتماعی درتضعیف نهاد های مدنی!
»  درمیان شادی پیروزی کشتی گیران ،یاد نوید افکاری وسعید زینالی را فراموش نکنیم
»  راه انتخاب میان سلطنت مشروطه و جمهوری از دید شاپور بختیار
»  ایستاده بر آرمان استقلال و آزادی: مروری بر بینش و منش ابوالحسن بنی صدر
»  بازتاب اندیشه های حزب توده بر سازمان فدائیان خلق
»  بی تفاوت نگذریم !
»  معرکۀ ۲۸مرداد در خانۀ ما تپانچه بازیِ اقرِبا کودتای طالبانۀ امریکا
»  ساختار طبقاتی در جهان و فرایند تغییر آن
»  نگاهی به تشدید تنش بین حکومت اسلامی و جمهوری آذربایجان و چشم انداز آن در بستر قطب بندی ها و تنش‌های منطقه!
»  روابط ایران و آذربایجان از تنش به بحران
»  این مدال های قهرمانی که با شادی ملتی عجین گردیده بر شما مبارک باد!
»  فرا تر از نوار مرزي حکومت «اقليم»
»  علیرضا زاکانی پدیده‌ای نه چندان جدید
»  به یاد دوستم، شهین توکلی
»  دلایل اقتصادی و استراتژیک تنش‌ میان ایران و آذربایجان
»  خاطره‌ای از شهین
»  به یاد شهین توکلی و تسلیت به خانواده اش
»  شهین توکلی زنی که جهان را بمهر تفسیرمی کرد و معنی می بخشید.
»  بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران