در شرایط کنونی دو پرسش عمده میزان موفقیت دست یابی یه یک قراردادجامع و پی آمدهای آن در صورت موفقیت و یا شکست، ذهن همه گان را بخودمشغول می کند. چرا، که هرکس به تجربه می داند که وقوع یک رویدادهای مهم جهانی قاعدتا با پی آمدهای مهم و تأثیرگذار برزندگی بسیاری بویژه در داخل کشور و منطقه، همراه خواهد بود.

دکتر مصدق که راه گشا و پیشتاز جنبش ملی در ایران است، نه خود را ناسیونالیست نامید و نه کسی او را ناسیونالیست می‌داند. او پیش از همه چیز مردم دوست، ملی و میهن خواه بوده است. چون کشور ما پیشرفت اقتصادی نکرده بود و گروه‌ها و سازمان‌های ملی پدید نیامده بود، ناچار دکتر مصدق به پیشنهاد دکتر فاطمی، جبهه‌ی ملی را پایه گذاشت. جبهه‌ی ملی یعنی چتری فراگیر از همه‌ی اندیشه‌های ایرانی که با هر باور و اندیشه‌ای جز سربلندی مردم ایران، آرزویی نداشته باشند.

نمایش نوگرائیِ ایرانی سال ها در تماشاخانه ای با فانوس های نفتی و سایۀ عشاق ودلداگان بر شیشۀ ویترین مغازه هایِ موقوفه علاء الدوله، وهنرنمائی قمروعشقی وعارف در سالن گراندهتل و صدای مؤذن مسجد هدایت وعربده شعبان جعفری در تئاتر فردوسی بر صحنه بود. شانزه لیزۀ ما اما باور نمی کرد روزگاری بر ویرانه های خویش سوگوارانه به جستجوی فانوس های نفتی و دلدادگانِ تماشاخانه باشد.

منبع باورها و پایه های علائق الاهی و پرستشهای دینی در نظرگاه و شعور آدمی در روی زمین سر به هزاران گونه میزند و تمام این باورمندان براین گمانند که حق با آنهاست. هنگامی که نیاکان ما از همان زمان پیدایش یکتاپرستی این حق را داشته اند که در بود و نبود خدا نیز تردید کنند و به آسانی سخنان پیامبران مدعی را نپذیرفته اند و لذا داعیان پیامبری برای به دست آوردن اقبال عامه نسبت به عرضه ی کالای خود باآنهمه مشکل مواجه بوده اند، نقد ادعاها و نظریات آنان چرا باید تابو باشد و به زندقه تعبیر شود؟ چرا نقد بت پرستی شایسته و رواست ولی ایراد بر یکتاپرستی کفر است؟

مدتی است که هوشنگ ماهرویان به یکی از پایه های ثابت مصاحبه در مورد گروه های سیاسی چپ و به خصوص سازمان چریک های فدایی خلق تبدیل شده و به یک سری حرف های تکراری در مورد اشخاص و گروه های سیاسی می پردازد که بیشتر از آن که تحلیل و نقد سیاسی باشد، مسائل شخصی و خصوصی افراد است و گاهی به سوال مصاحبه کننده نیز ارتباطی ندارد. یک روز به بهانه نوشتن کتابی در مورد مصطفی شعاعیان و یک روز به مناسبت چهلمین سالگرد کشته شدن بیژن جزنی به دست ساواک .

تصویب طرح در مجلس گوش به فرمان شورای اسلامی و سخنان سیدعلی خامنه ای درهمان روز را تنها می توان به سنگ اندازی در راه رسیدن به توافق تعبیرکرد. به گزارش خبرگزاری "رویترز"، لوران فابیوس، وزیرامور خارجه فرانسه ضمن برشمردن مجدد شرایط رسیدن به توافق گفت: «اظهارات اخیر مقامات رژیم ایران کمکی به رسیدن به توافق هسته ای نخواهد کرد... پس از امضای توافق اولیه با رژیم ایران، اظهاراتی بیان شده است که به نظر نمی رسد درجهت رسیدن به توافق نهایی باشد»!

۴تیرماه ۱۳۹۴ ، سازمان راه کارگر سی و هفتمین سال حیات خود را جشن میگیرد. راه کارگر در انقلاب ٥٧ متولد شد. تولد ی که از ثمره بحثهای چندین ساله زندانیان سیاسی زندانهای شاه ، در نقد رویزیونیسم و سازشکاری حزب توده ، نقد مشی چریکی جدا از توده و تقد سیاست سه جهانی و سوسیال امپریالیسم بدست آمده بود. بسیاری از فعالین و کادرهای قدیمی سازمان فدایی ، مجاهدین مارکسیت ، ستاره سرخ ، گروه فلسطین ، رازلیق و دیگر فعالین قدیمی چپ سازمانی را بوجود آوردند که با انتشار "فاشیسم ، کابوس یا واقعیت" ، شکست انقلاب 57 را فریاد میکرد.

به سود عقلای سپاه و دوراندیشان حوزه هاست که روح زمانه را در یابند و پیش از آنکه کار از کار بگذرد و هیچ شدگان به جوش آیند و کشور را آتش جنگ و انقلاب با خود بسوزاند، از در آشتی با مردم درآمده، با تمکین به گزینش مستقم رهبر به وسیله مردم، به آقای خاتمی پناه ببرند.

کاربرد تئوری نش در مذاکرات اتمی ایران نشان می دهد: تاخیر در لغو تحریمها در برابر نظارت بر برنامه اتمی با تعویق امضای توافقنامه محتملترین گزینه است؛ نه رسیدن به قرارداد. این تاخیر مسئله را پیچیده تر می کند- زیرا شرایط منطقه متغیر اند: سوریه، عراق، داعش، یمن. ایران تاخیر را با بدتر شدن شرایط بخاطر تقلیل توان اقتصادیش قبول خواهد کرد؛ لذا مرور زمان بضرر ایران است.

امروزه ما نيازمند وحدت هستيم و بايد برای رسيدن بدان کار کنيم. می دانم که اين کار، کار مشکلی خواهد بود . دو سال و اندی پيش در اولين نشست مربوط به وحدت مطرح کردم که با توجه به تحولات تاريخی، ما درک روشنی از سوسياليسم نداريم و بنابراين نمی توان اين مقوله را مبنای وحدت قرار داد. چه کار بايد بکنيم؟ زمينه های روشن وجود داشتند. ما می توانستيم و بايد بتوانيم بر مبنای برنامه عملی روشنی وحدت کنيم. اين برنامه از چگونگی برخورد ما به جمهورس اسلامی و از ديد ما نسبت به جامعه دموکراتيکی که می خواهيم بسازيم قابل دسترسی است. فکر می کنم پروژه وحدت بزرگ چپ چنين رسالتی برای خود برداشته و فکر می کنم که عليرغم مشکلات راه پر شنگلاخ جلويمان می توانيم و بايد برای آن بکوشيم.

" پیوند با آزادی" کتابی است که خواندنش بر هر انسان آزادیخواه، سوسیالیست و سوسیال دموکراتی واجب است. در این کتاب و در میان نامه های سه غول سوسیال دمکراسی قرن بیستم، خواننده شاهد تدوین و توضیح ایده هایی است که تا همین امروز هم تازگی و ارزش نظری خود را حفظ کرده اند . مطالعه این کتاب در عین حال نشان می دهد که جستجوی بخش بزرگی از چپ های ایرانی که از سوسیال دموکرات خواندن خود گریزانند و برای تدوین پایه های نظری چیزی که دوست دارند آنرا "چپ، دمکرات، عدالت خواه، فمینیست و محیط زیستی" بنامند، به هر دری می زنند، تا چه میزان کودکانه و غم انگیز است.

رویکرد به « اسلام انقلابی» ( به عنوان تنها پتانسیل موجود در رویارویی با رژیم کودتا ) منحصر به آل احمد نبود. بسیاری از اهالی قلم و سیاست ِآن سال ها،که رژیم شاه را تثبیت شده و اپوزیسیون ( اعم از جبهه ی ملی ، نهضت آزادی ،حزب توده ، جمعیت سوسیالیست های ایران و … ) را ، در رویارویی با آن رژیم ناتوان می دیدند، پس از وقایع ۱۵ خرداد ۴۲ ، نگاهشان تدریجاً به نیروهای مذهبی و آیت الله خمینی جلب شد.

در این نظام با این ساختار هیچگونه پیشرفتی در اقتصاد و سیاست متصور نیست و راه برون رفت گذر از این نظام تا برقراری حاکمیت مردم بر سرنوشت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خویش است. در این راه همکاری همه نیرو های پیشرو و مترقی جامعه ضرورت تاریخی است. دیگر نمی توان سرنوشت سیاسی اقتصادی جامعه را به دست دولت سازندگی با تعدیل اقتصادی، دولت اصلاحات دروغین با شعار فضای باز سیاسی، دولت عدالت خواه با اقتصاد امام زمانی و یا دولت تدبیر و امید با چاشنی اعتدال سپرد...

عمده ترین آسیب پروژه وحدت چپ، پروژه‌ایی که اکنون نزدیک به دو سال و اندی فعالیت سامانمند را پشت سر خود دارد و هم اینک مواجه شده با مانع و در نتیجه درگیر نوعی از ترمز شدگی، همانا وجود یک نگرش رویا پردازانه در آنست. نگرشی که با جوهر این پروژه اساساً بیگانه است. جوهر و خصلتی که، چیزی نبوده و نیست مگر تامین وحدت برای اقدام برنامه- محورانه و دخالت ورزانه چپ در صحنه سیاسی اجتماعی کنونی ایران. این نگرش را هیچکس روشن تر از رفیق شیدان وثیق نمایندگی نکرده است و این نگاه، در این جمع بست آخر ایشان از "فرجام" پروژه، روشن تر از هر وقت دیگری بازتاب یافته است.

مقاله چند روز پیش شیدان وثیق با قدرتمندی تمام تری بر باورمندی های قبلی ایشان در زمینه اهداف شورای موقت سوسیالیست های چپ در اینکه مطمئن شوند که پروژه وحدت چپ منجر به وحدت نشود، تاکید کرده است. بازنده اصلی تحقق نیافتن هیچگونه وحدتی در این پروژه فرسایشی، در وحله اول دهها میلیون مردم ایران می باشند که در طاقت فرساترین شرایط غیر انسانی و غیر دموکراتیک بار سنگین زندگی در زیر یوغ جمهوری اسلامی ایران را تحمل می کنند و خواهان دگرگونی بنیادین سیاسی در کشور می باشند.

آنچه که بنام "بند میم" وصیت نامه امام شهرت یافته و سندی است در دست گروههای فشاروقانون شکن تا هرزمان که اراده کنند جامعه را به آشوب بکشند و فضای رعب و وحشت ایجاد کنند بخشی است که خمینی در آنجا به روشنی به جوانان حزب اللهی توصیه میکند که اگر دولت و مسئولان حکومتی درانجام وظایف خود جهت جلوگیری ازنفوذ فرهنگ غربی درمیان پسران و دختران کوتاهی کردند ، واجب است که آنان مستقیماً وارد عمل شوند! بعبارتی نطفه بی قانونی و ایجاد هرج ومرج وتأسیس ملوک الطوایفی آخوندی به زعامت ولی فقیه ، توسط شخص خمینی برای کسانی که امروزه خود را "فرزندان امام" میدانند به ودیعه نهاده شده است .پس بیهوده نیست که مفهوم دولت و استقلال قوای سه گانه در ساختار نظام ولایت فقیه بی معنی است و بیهوده نیست که برای اجرای بند"میم" وصیت نامه خمینی ، انصارحزب الله و گروههای مشابه وارد"عمل" میشوند!

فاجعه زیستبومی، اجتماعی و فرهنگی سد گتوند و هزینه سرسام آور آن و در آخر احتمال تخریب این سد جز ایجاد خشم و اعتراض بی پایان نسبت به مسئولان سیاسی و نظامی و اداری، حاصل دیگری ندارد. سد گتوند علیا که در نزدیکی شهر گتوند در استان خوزستان قرار دارد با ارتفاع ۱۸۲ متری از پایه، پس از کرخه یکی از بزرگترین سدهای ایران است که بر روی رودخانه کارون در جنوب غربی ایران ساخته شده است. این سد که فاقد مطالعات مقدماتی جدی در زمینه تکنیکی و محیط زیستی و اجتماعی و باستان شناسانه و اقتصادی بود، عملیات اجرایی اش در سال ۱۳۷۶ آغاز شد و در سال ۱۳۹۰ توسط احمدی نژاد افتتاح گشت.

ساختار "دمکراسی اسلامی" در نظام جمهوری اسلامی صوری و غیر واقعی است زیرا بنای این ساختار بر پایه اصول و معیار های دینی قرار دارد و عملکرد دولتمردان آن همواره در تطابق دادن با مبانی اسلامی انجام میگیرد. بطور کلی تجربه تاریخ بشریت از جمله تجربه عینی سی و چند سال رژیم جمهوری اسلامی بوضوح نشان داده است که اصول دین با اصول و مبانی دمکراسی مغایرت دارد. در واقع دین و دمکراسی قیاسی مع الفارق است. با این وجود رژیم تهران سعی دارد تا "ارزشهای دمکراسی اسلامی" را در سطح بین المللی و با پرداخت هزینه های هنگفت صادر نماید تا به زعم خود از هنجارهای (norms) فرهنگی غیر غربی دفاع نماید

در کارزار زدوخورد «اصولگرایان» (یا «دلواپسان») با جبهه‌ی مقابل (هر چه می‌خواهید بنامیدشان) در عرصه‌های گوناگون، از «توافق هسته‌ای» تا حجاب و حضور زنان در ورزشگاه‌ها و سامان‌یابی نهادهای دولتی و بود و نبود دستگاه‌های اطلاعاتی «موازی»، و سیاست خارجی دولت، پیداست که سودبردن از هر سلاح و دست‌آویزی مجاز، یا شاید حتی صواب و ثواب شمرده می‌شود. اکنون چندی‌ست که نوبت رسیده‌است به شکستن کاسه‌کوزه‌ها بر سر "چپ" در ایران: از امیرپرویز پویان به جزنی رسیدند، و این روزها به سراغ محمدمهدی پرتوی رفته‌اند تا با حرف‌های او پنبه‌ی حزب توده‌ی ایران، کیانوری، طبری و دیگران را بزنند و

تعمق و تامل در مفهوم "نا – دولت" ما را به پرسشهای بسیار مهمی فرا می خواند. دمکراسی مشارکتی واقعا تجسم بخش چگونه "نا - دولتی" خواهد بود؟ آیا با برپایی نظام مبتنی بر دمکراسی مشارکتی، به سرعت و به سادگی راه بر فرارویی تمامی اختلافات خرد و کلان مردمان به اشکالی از صف کشی های دوست و دشمنانه بسته خواهد شد؟ آیا با پا گرفتن چنین ساختاری از دمکراسی، ریشه مادی همه اختلافاتی که از امکان فرارویی به صف کشی های دوست و دشمنانه برخوردارند، بسرعت و بسادگی از جا کنده خواهد شد؟ آیا رویارویی های معطوف به سلطه جویی و سلطه طلبی در بین مردمان به سرعت و بسادگی، رو به زوال خواهد گذاشت؟

پروژه شکل دهی تشکل بزرگ چپ را می توان به هر رو، آزمون و تلاشی ارزشمند در راهِ دراز و بغرنج به سوی شکل گیری چپی دیگر در ایران ارزیابی کرد. در روند بحث ها، کنفرانس ها و تهیه سندهای مختلف در بین فعالین این پروژه، گرایش های نظری و سیاسی مختلف توانستند در رایزنی و چالش با هم، اشتراکات و افتراقات خود را در گستره فلسفی، نظری، راه کاری، برنامه ای و تشکیلاتی ترسیم و مشخص نمایند. در این میان، روند هایی از این پروژه که باورمند به ایجاد چپی رادیکال و سوسیالیستی در مبارزه علیه تمامیت نظام جمهوری اسلامی برای آزادی، دموکراسی، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم در ایران هستند، با وجود تنوع نظری در میان خود، توانستند، در هم گرایی با هم، در عین حفظ تفاوت های شان، بنیان های نظری و سیاسی مشترکی را به صورت منشوری واحد تبیین کنند. این منشور می تواند در شرایط کنونی چهارچوب و پایه مناسبی قرار گیرد برای پیش روی به سوی وحدت سازمانیِ فعالان و روندهای امضا کننده و طرفدار آن.

چپ نو سالهاست که تلاش همه جانبه ای را در عرصه فکری، سیاسی و اجتماعی انجام می دهد تا بلکه بتواند بعد از درس گیری از شکست ها، ناکامی ها و نیز فضای سرکوبی که علیه اش وجود دارد، برآمد دیگری را سازمان دهد. برآمدی که متفاوت و در حین حال در ادامه مبارزات دمکراتیک گذشته چپ در کشور و نیز همراه با بخشی از مبارزات چپ نو در جهان می باشد. در قرن بیست و یکم، سیمای چپ نو، جهانی دمکراتیک تر، شادتر و انسانی تری برای جامعه بشری است.

چپ نو همچنان مصمم به دنبال این است تا جهان دیگری بسازد. جهانی امروزی و این دنیایی که خوشبختی و شادی انسان مرکز اصلی توجهش است. تکیه گاه اصلی چپ؛ نیروی کار، اقلیت های جامعه، جامعه مدنی و جنبش های اجتماعی است. چپ بدنبال تبعیض زدائی در همه عرصه هاست. چپ در چهار گوشه جهان(یونان، اسپانیا، ترکیه، برزیل و ...) در حال بازسازی خود برای قدرت گیری است. امروز چپ نو در برخی از کشورها به قدرت رسیده است

چند روز پیش محسنی اژه­ای خبر دستگیری حمید بقایی، معاون اجرایی «فاجعه»، را اعلام کرد. چهار سال و اندی پیش از این با رأی دیوان عدالت اداری بقایی به «چهار سال انفصال از خدمات دولتی» محکوم شد اما، با تعامل سازنده و همه­جانبه­ی همه­ی قوا با یکدیگر! آن حکم به لای دست صادرکننده­اش فرستاده شد و بقایی همراه با سه شغل مهم دیگر به کار خود ادامه داد. و امروز سخنگوی قوه قضائیه هیچ اشاره­ای به همدستیِ این قوه با احمدی نژاد و بقایی در چهار سال پیش نمی­کند که به­رغم تخلف­های آشکار بقایی و به­رغم حکم دیوان عدالت اداری، بقایی در یکی از کلیدی­ترین و مهم­ترین مقام­های دولتی، معاونت اجرایی رئیس جمهور، ابقا شد و همین قوه­ با همین ریاست آن پرونده را بست تا بقایی با خیال راحت و با دست بازتر به آنچه می­کرد ادامه بدهد. نوشته­ی زیر مطلبی است که همان زمان و تنها در باره­ی خسارت­های جبران­ناپذیر بقایی به میراث فرهنگی ما منتشر شد.

برنشتاین تاریخ جنبش سوسیالیستی را به دو جریان تقسیم می‌کند که در زمان‌های مختلف به صور مختلف خود را نشان داده‌ و در تقابل با یکدیگر قرارگرفته‌اند. یک جریان از پیشنهاداتی برای اصلاحات از سوی متفکران سوسیالیست شروع می‌کند و هدف اصلی‌اش سازندگی و بهبود جامعه موجود است. و جریان دیگر از قیام‌های توده‌ای الهام می‌گیرد و هدف اصلی‌اش تخریب جامعه کنونی است. بر اساس امکانات نهفته در شرایط و زمان گروه اول تخیلی، سکتاریستی، صلح‌ و تحول طلب و گروه دوم توطئه گرا، عوام‌فریب و تروریستی نموده می‌شوند. هرچه ما به شرایط کنونی نزدیک‌تر می‌شویم، شعارها روشن‌تر می‌شوند، اکنون یک گروه خواهان رهایی از طریق سازمان‌دهی اقتصادی است و گروه دیگر کسب قدرت سیاسی را تنها راه رهایی می‌داند.

خبر آمده است که داعش، پرورش کبوتر را ممنوع کرده است تا نسل کبوتران را از زمين براندازد، و «کمیته ی شرعی» اش فتوا داده است که پرورش دهندگان کبوتر، و کبوترباز ها را باید به زندان انداخت و شلاق زد و ـ چه می دانم ـ شاید حتی سر برید و سر بريده اشان را هم بر نيزه ها کرد و در بازار های شام و کوفه چرخانيد و زن و بچه اشان را نيز به کنيزی و غلامی برد.
و من، به ياد بيست و يک سال پيش افتاده ام و قتل عام دوازده هزار کبوتر در قم. و آنچه در همان زمان در رثای کبوتران شهيد نوشته بودم و در «روزمره های پاره» ام منتشر کرده بودم.

»  حساب هایی که درست از آب در نیامد!
»  برای تامین نیاز حیاتی مردم زیر خط فقر، باید یارانه های همگانی قطع شوند
»  کامیابی دمکراسی و چپ در ترکیه
»  ای کاش انقلاب ۱۳۵۷ به انجام نمی رسید!
»  حزب جدید چپ برای وحدت چپ
»  ترکیه: دموکراسی یا دیکتاتوری تمامیت‌خواهانه
»  بلوای پزشکان در ايران
»  نقش اپوزیسیون در بقای جمهوری اسلامی ایران
»  بحران خاورمیانه، ایران و کردها
»  تشکیل اجتماعات سیاسی حق همۀ شهروندان است
»  روشنگریِ افشاگرانه وترورشخصیت
»  زنان و زندان*
»  آقای ماهرویان صداقت را از یاران خود بیاموزید.
»  یارانۀ نقدی همگانی، شکلی از تامین اجتماعی یا عوام فریبی فاشیستی؟
»  زبان عربی ، اسلام و ایران