نجم مهرماه سال جاری نمایندگان مجلس و نماینده دولت با کلیات طرح دوفوریتی اعطای تابعیت به فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی و مردان خارجی و فرزندان شهدای غیرایرانی مخالفت کردند. این طرح دارای ۸ ماده است که در مهم‌ترین ماده آن آمده است: فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی که در ایران متولدشده یا می‌شوند و ازدواج مذکور تا تاریخ تصویب این قانون صورت گرفته است، بعد از رسیدن به سن ۱۸ سال تمام درصورتی‌که قبل از آن ۵ سال متوالی یا متناوب در ایران سکونت داشته باشند با تقاضای آنان و به ‌شرط نداشتن سوءپیشینه امنیتی و یا محکومیت موثر کیفری به تابعیت ایران درمی‌آیند. در رابطه با کلیات این طرح، مزایا و معایب آن و قوانین فعلی تابعیت با مریم عرب عامری وکیل پایه یک دادگستری در مشهد به گفت‌وگو نشستیم.

گفتگوی رضا گوهرزاد با زرتشت احمدی راغب و گفتگو با رضا علوی خمله داعش به پاریس و پی آمد های آن / کنفرانس وین در مورد سوریه و نقش و منافع کشورهای ایران،ترکیه،روسیه، آمریکا و عربستان در جنگ / انتخابات میانمار

احزاب سوسیال دمکرات در حقیقت ، عملاً کارگزار نظام سرمایه داری هستند همان گونه که حزب سوسیال دمکرات در آلمان نماینده ی بنز و زیمنس و غیره می‌باشد که باید از آن‌ها حمایت بکند و در راستای منافع آن‌ها حرکت نماید . مشکل بزرگ با این سوسیال دمکراسی که روزگاری راه حل سوم بود این است که خارج از سرمایه داری نیست.

انتخابات آتی تمايزاتی با انتخابات دوره های قبلی مجلس دارد. اولين تمايز اين است که انتخابات مجلس بعد از انتخابات رياست جمهوری دوره يازدهم برگزاری می شود که در آن اصول گرايان شکست خوردند و کانديدای اعتدال گرا پيروز شد. اين پيروزی، اميد اصلاح طلبان و اعتدال گرايان برای کسب اکثريت در مجلس آتی را افزايش داده و برتلاش آن ها افزوده است. در سه دوره قبلی انتخابات مجلس، اصلاح طلبان شرکت موثری در انتخابات نداشتند. اما اين بار فعالانه وارد ميدان شده و برای شرکت موثر در انتخابات برنامه ريزی می کنند.

ما سیستمی داریم که سیستم قدرت های مستقر در خلال جهان است که کاملاً ضد دموکراتیک است: این سیستم اولیگارشی است. اغلب در مطبوعات غربی از «اولیگارشی روسی» صحبت می کنند. این روبرداشت کم رنگی از اولیگارشی واقعی ایالات متحد، اروپا و ژاپن است. در این کشورها به راستی اولیگارشی وجود دارد. این اولیگارشی نه فقط اقتصاد ایالات متحد، اروپا و ژاپن، بلکه اقتصاد جهان را کنترل می کند. این اولیگارشی نه تنها مدیریت اقتصادی، بلکه در نهایت قدرت سیاسی در تریاد مورد بحث را کنترل می کند. در آن جا یک اولیگارشی واقعی وجود دارد.

اما به گفته رفيق فتاپور: "ما چنین اقدامی انجام ندادیم و بعدها هم ما از رفقای خود نشنیدیم که با این عملیات همراهی کرده باشند." آنچه واقعيت دارد اين است که گروه هائی از مردم که در روزهای بعد از ٢٢ بهمن مسلح بودند به صورت خودجوش به مراکز ساواک، پليس، پادگان ها و سفارتخانه ها حمله می کردند. اين امکان وجود دارد که تعدادی از هواداران جنبش فدائی در اقدام برای اشغال سفارت امريکا در ٢٥ بهمن ١٣٥٧ با مردم مسلح همراه شده باشند. آنزمان هواداران بدون ارتباط با سازمان، فعاليت گسترده ای داشتند و راسأ به اين و يا آن اقدام دست می زدند. اما امروز "تاريخ نويسان" و رسانه های حکومتی عامدانه آن اقدام را به حساب جريان فدائی می گذارند. در حالی که نه مسئولين وقت سازمان چنين تصميم گرفته  بودند و نه اعضاء و کادرهای سازمان به چنين اقدامی دست زده بودند.

آیا اپوزیسیون خارج از ایران در بزنگاه هایی چون انتخابات باید خود را با فعالین سیاسی داخل کشور همگام کند؟ تعامل فعالین سیاسی خارج با آن ها که داخل کشورند چگونه باید باشد؟