هماهنگی جمع آوری بیست هزار امضاء توسط فعالین مستقل کارگری و مستقل از تشکلهای دولتی انجام گرفته است. هیچ ابهام آفرینی و زدن انگ "اهداف خاص سیاسی" نباید به استقلال این حرکت لطمه زند. کارگرانی که این نامه ها را امضاء کرده اند باید با مسئولیت در مقابل هر گونه ارعاب و فشار به هماهنگ کنندگان جمع آوری امضاء ها بایستند. در این شرایط همیاری و کمک کلیه فعالین و نهاد ها و تشکلهای مستقل کارگری مستقل از اختلافات و تفاوت ها و ملاحظات برای گسترش و هر چه توده ای تر شدن این حرکت ضرورتی حیاتی است.

روشن است کارگرانی که با نام و نام خانوادگی خود به امضای چنین نامه هایی دست زده اند ، چه در حال کارند و چه بیکار ، آگاهانه بمیدان مبارزه گام گذاشته اند . هستند کارگرانی که باور دارند گرفتن اضافه حقوق با چنین نامه ای امکان پذیر است و هستند کارگران آگاهی که درک کرده اند با فشار بیشتر امکان تحقق خواسته های صنفی وجود دارد ، اما استثمار کارگران تنها با سلطه طبقاتی پایان خواهد پذیرفت .

بخش هفتم از سلسله مقالات سازمان یابی کارگری را از مزغل تبیین سلبی تنگناهای بلشویک ها پی می گیریم. به منظور تعریض مبحث چیستی دیکتاتوری حزب و طبقه. با این تاکید که فعالیت فراکسیون ها و گرایش های انقلابی در حزب بلشویکی موید حاکمیت ساختار سانترالیسم دموکراتیک در روند پیروزی انقلاب اکتبر است. این بخش ، گوشه یی کوتاه از فصلی بلند از کتاب "دلایل شکست سوسیالیسم اردوگاهی" است.

یارانه ها، هرچند که این جا، جای بازی آنها نیست چرا که قدشان به این بازی نمیخورد. تمامی دریافتشان از مناسبات اقتصادی و چرخش سرمایه در ایران به این حد سطحی و ساده انگارانه است که مثلا توکلی ویا علی مطهری، از ضعف و ناتوانی دولت احمدی نژاد سخن برانند و آنها هم مثل طوطی شیرین سخن آنرا بشکل خنده داری تکرار کنند تا صاحب خوشش بیاید. به راستی دریافت اینها از مناسبات اقتصادی در ایران چیست؟ اگر گفتیم که دولت نهم دولتی انبساطی بود. چراکه دریافتی های کارگران وبازنشستگان افزایش خیلی خوبی پیدا کرد. قدرت خرید کارگر افزایش پیدا نمود. از نظر اینا میشیم طرفدار دولت، مدافع سرمایه داری. اگر جواب تز، آنتی تز باشد اما رفتار این جماعت در مقابل تز، چیزی بیشتر از تهمت و لجن پراکنی نیست. چرا که آنتی تزی در آستین ندارند که رو کنند.

قسمت دوم از بخش ششم سلسله مقالات "سازمان‌یابی کارگری" را به مناقشه‌ی انحلال مجلس موسسان اختصاص می‌دهیم. بلشویک ها پس از کسب قدرت سیاسی مجلس موسسان را منحل کردند و از سوی اسپارتاکیست ها – و به طور مشخص رزا لوکزامبورگ – به "دیکتاتوری حزبی" و زیر پا گذاشتن مبانی "آزادی بیان" و نادیده انگاشتن "حق رای" متهم شدند. واضح است که قصد ما از طرح این مولفه ارزیابی، نقدهای معطوف به عملکرد بلشویک ها – پیش و پس از انقلاب اکتبر - نیست. هدف اصلی این بخش دفاع از حزب و سازمان یابی لنینی است و درآمدی بر ارائه ی یک تبیین واقعی از "چه باید کرد".

چرا روشنفكر بايد ميان ارتجاع، يا به قول نويسنده، فاشيسم، و امپرياليسم يكي را انتخاب كند؟ چرا روشنفكر براي خود اين استقلال نظر را نداشته باشد كه هم ارتجاع و هم امپرياليسم را محكوم كند؟ جنايات حكومت سوريه در مباران شهرهاي پرجمعيت اين كشور امري نيست كه بتوان از آن دفاع كرد، هم چنانكه مداخله ي ديگر كشورها در سوريه محكوم است. دراين ميان اين مردم ، كارگران و زحمتكشان سوريه هستند كه بيشترين صدمات ويراني ها وكشتار را تحمل ميكنند و آنها هستند كه بايد در باره ي سرنوشت خود تصميم بگيرند. شك نيست كه اين تصميم گيري ابتدا با كنار زدن حكومت جنايتكار سوريه امكان پذير است و آنگاه استقلال مردم در انتخاب سرنوشت خود بايد مد نظر روشنفكران قرار گيرد.

نظام سرمایه داری چه در پاکستان و چه در سوئد دوزخ سوزانی است که انسان ها را زنده زنده در آتش خود می سوزاند و هر چیز انسانی را در آنها نابود می کند. اکنون هیچ استعاره ای بهتر از سرمایه یعنی رابطۀ خرید و فروش نیروی کار اوج جنایت علیه بشریت را بیان نمی کند. بکوشیم هر جنایتی علیه بشریت را با رابطۀ سرمایه توضیح دهیم و این رابطه را به چیزی تبدیل کنیم که مدام در ذهن تک تک کارگران دنیا تیرباران می شود.

در تمام سالهای گذشته همواره سرکوب بوده و این در ذات نظام سرمایه داری است ، اما هیچگاه روی آوردن کارگران برای ایجاد تشکل مستقل ازبین نرفته و سرکوب دلیلی نیست براینکه راه غلط است . کارگران آگاه باید با سازماندهی اعتراضات پراکنده کارگران در ایجاد تشکل مستقل بکوشند تا با کادر سازی و گسترش آنها ، به دولت و حکومت اجازه ندهند که تشکل مستقل را کاملا متلاشی نمایند . پاگرفتن چند تشکل مستقل بطوریکه بتواند چند سالی جلوی سرکوب مقابله نماید ، تنها از تبدیل یک هیات مدیره قوی به مجموعه ای از کارگران آگاه که در صورت دستگیری و اخراج براحتی جای نمایندگان قبلی را پر نمایند ، بر می آید .

آن چه قطعي و روشن به نظر مي رسد آن است كه حوادث يا فجايع ناشي ازمحيط كار با درصد بسيار بسيار بالايي به ماهيت و ساختار كلي نظام سرمايه مرتبط است. مشخصا سود و طمع بي اندازه سرمايه داران ، مديران كمپاني هاي خصوصي يا دولتي و ساير عوامل دست اندركار سرمايه داري همه چيز و همه جا را تحت الشعاع قرار داده و مي دهند؛ چرا كه ابتدايي ترين و بديهي ترين پديده ي نظام سرمايه داري آن است كه براي كاهش هزينه ي توليد، يعني افزايش سود، مي بايد دائما اقدامات معيني در دستور كار قرار گيرد.

خبر مرگ فتح الله اسدزاده را از سایت اتحادیه آزاد كارگران خواندم. دو سال پیش گفت كه دارم به بازنشستگی نزدیك می شوم. قبل از اینكه چیزی بگویم، گفت كه نمی دانم در این وضعیت و با انتظاراتی كه از من بعنوان یك پدر می رود، چگونه توان بازنشسته شدن را می توانم داشته باشم. گفتم مام فته همه چیز خوب می شود. گفت كه انشاالله گربه است.

پاسخگو نبودن مسئولین در برابر خواست های مردم و توجه نکردن به خواست های عمومی و نبود آزادی تشکل های کارگری وحق آزادی اعتصاب، نبود تشکیلات مدنی و ازادی احزاب و آزادی مطبوعات و رسانه ها و امنیتی برخورد کردن با اعتراض های مردمی باعث شده که دولت ها بیایند و بروند بدون اینکه توجه ای به منافع ملی و عمومی داشته باشند و همیشه ناکارامدی خودشان را بگردن عوامل ناشناخته بیاندازند و یا مثل خاتمی بگویند ما تدارک چی بوده ایم. شاید هم در کشور ما رئیس جمهورها فقط همان تدارکات چی باشند. باید منتظر بمانیم ببینیم احمدی نژاد پایان کارش را چگونه بیان خواهد کرد.

برخلاف دوستانی که استفاده از ترم لنینیسم را با تاکید – به نظر من ناموجه – بر "اسطوره سازی" و اشاره به این که لنین از دستگاه فکری منسجمی بهرهمند نبود و... غیر مجاز میدانند، نگارنده بر این باور است که هر چند این ترم بعد از مرگ لنین آب بندی شده، اما اعتبار ماتریالیسم پراتیک و دستگاه منظم فکری لنین امری بی تخفیف است.