نخستین مراسم اعتراضیِ توده های کارگر در اول ماه مه در سال 1867 برگزارشد، که در آن کارگران تصویب قانونی را در ایلی نویز جشن گرفتند که هشت ساعت کار روزانه را الزامی می کرد. هنگامی که کارفرمایان از تن دادن به این قانون سرپیچیدند، جشن کارگران به شورش تبدیل شد. پلیس شیکاگو که، به گفتۀ نویسنده ای که بعدها در این باره نوشت، «همواره طوری عمل کرده بود که گویی پلیس خصوصیِ کارفرمایان است»، برای درهم شکستن موج اعتصاب فراخوانده شد. جنبش کارگران سرکوب شد و قانون اجرا نشد.

اعتراضات خود به خودی کارگران به عقب افتادن چند ماهه پرداخت دستمزد، تعطیلی واحدهای تولیدی، اخراج و تعدیل نیروی کار و حضور پیمانکارهای واسطه در مراکز تولید و خدمات، از سال 1388 تا کنون، مداوم افزایش یافته، اما همچنان نامتشکل و پراکنده است و نتوانسته سرمايه داري را به عقب نشینی وا دارد. در بهترین حالت، کارگران معترض را پس از روزها اعتصاب، در هزارتوی دستگاه های اداری دست به سر کرده اند.

عدم پرداخت به موقع دستمزد کارگران و اخراج سازی های وسیع با اتکاء به قراردادهای موقت همواره یکی از سیاست های دولت و کارفرماها در ایران بوده است. اما با تشدید تحریم های اقتصادی در ماههای اخیراین دو پدیده ابعاد فاجعه آمیزی پیدا کرده است. بسیاری از شرکتها ورشکست شده اند و یا قطعات و مواد تولید ندارند. دولت در موارد زیادی بدهی خود به شرکتها را نمیپردازد و شرکت ها هم دستمزد کارگران را نمی دهند.

از نظر من، کلیه کسانی که دستمزد دریافت می کنند جزء طبقه کارگر محسوب میشوند . از کسانی که دستمزد دریافت می کنند و یا برای دستمزد دارند کار میکنند و برای کسی دیگه ،این ها جزیی از طبقه کارگر هستند. خواه پرستار باشند یا معلم باشند، کارگر باشند ، توی بازار کار کنند . خلاصه هر کسی که دستمزد دریافت کنه جزء طبقه کارگر محسوب میشه و آنها و ما از بدنه همدیگر هستیم .

اصلاحیۀ قانون کار 74 ماده دارد که اهداف و سیاست های زیر را دنبال می کنند : ا- تسهیل اخراج کارگران 2- کاهش دریافتی های کارگران 3- محرومیت هرچه بیشترِ کارگران از تشکل، حتی تشکل های دولتی 4- امنیتی کردن هرچه بیشترِ محل های کار و تولید و سرکوب بیش از پیشِ فعالیت های کارگری و 5- سنگین تر کردن هرچه بیشترِ کفۀ قانون کار به سود دولت و مدیران و کارفرمایان دولتی. با استناد به مهم ترین نکات این اصلاحیه، می کوشیم این اهداف و سیاست ها را به شکلی فشرده و خلاصه نشان دهیم.

ما ایرانیان برون مرزی در روز اول ماه مه، همراه و هماهنگ با جهان کار، سندیکاها، اتحادیه ها و نهادهای کارگری به پشتیبانی از مبارزات کارگران و زحمتکشان میهن‌مان برای رسیدن به حقوق‌شان برمی‌خیزیم. ما بر این باوریم که رسیدن کامل به این حقوق در گرو تغییرات ساختاری در جامعه ماست.
ما با شرکت گسترده در جشن جهانی روز کارگر و با طرح شعارها و خواسته های کارگران میهن‌مان، بر اعتبار جنبش کارگری و نقش موثر آن در تداوم، پیشرفت و تکامل جنبش دموکراسی خواهی ایران تاکید می‌کنیم و می‌کوشیم به جنبش دادخواهانه و عدالت گسترانه کارگران و ملت ایران یاری رسانیم.
ما از آزادیخواهان، نهادهای کارگری، نهادهای حقوق بشری و عدالت‌خواه در سراسر جهان می‌خواهیم که در سالـروز اول ماه مه با برگزاری کنفرانس، سمینار، گردهمایی، راه پیمایی، نوشتن نامه به سازمان ملل، جمع آوری امضا و کارهای ابتکاری دیگر نقض حقوق کارگران و سندیکاهای کارگری در ایران را محکوم کنند، خواستار لغو قوانین ضد کارگری در ایران شوند و به مبارزه برای آزادی فعالیت‌ِ سندیکاهای کارگری در ایران یاری رسانند.

كارگران ايران ميدانند كه راه حل معضلات شان، در توهم و انتظار از سرمايه داري براي گرفتن حق و حقوق نخواهد بود؛ سال 91و در ادامه مبارزه، سالهاي ديگر بايد سال تقويت سازمان يابي طبقاتي باشد، همچنين با درك هرچه بيشتر اين موضوع كه همانطور كه نظام سرمايه داري اكنون به صورت جهاني و يكپارچه عمل ميكند، طبقه ي كارگر در هر كشوري نيز بايد با افزايش همبستگي و اتحاد با ساير كارگران در كشور هاي ديگر به مطالبات خود دست بيايد و در نهايت به اتحادي جهاني كل نظام سرمايه داري را در هم بريزد، بنابراين كارگران ايران اين سال و هر روز و ماه هر سال ديگر را بايد براي خود سالي در راستاي تقويت همبستگي جهاني با طبقه ي كارگر در سطح جهان بداند و در اين راستا مبارزه كند

کنون پس از گذشت 126 سال از قیام تاریخی کارگران امریکا در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رویم که به یُمن انقلاب علمی- فنی چند دهه ی گذشته امکان مادی رهایی اقتصادی نیروی کار از سلطه ی سرمایه و کار طاقت فرسا فراهم شده است. بهره دهی نیروی کار و توسعه ی نیروهای مولده چنان ابعاد شگفت انگیزی به خود گرفته که می توان به سهولت تمام نیازهای ضروری انسان ها را برآورده ساخت. به عبارت دیگر پیش شرط های مادی ایجاد جهان انسان های برابر و آزاد، اکنون بیش از هر زمان دیگری آماده است، آن چه در شرایط کنونی می تواند این امکان را فعلیت بخشد همانا اراده ی سازمان یافته ی جهانی اردوی کار و زحمت است.

حکومت ایلیاتی قاجاریه با مالیات های ویران گر، اقتصاد کشاورزی – صنعتی ایران را تحلیل برده بود. و از سوی دیگر استعمارگران(روسیه تزاری از سمت شمال و انگلیس از سمت جنوب) با فشارهای نظامی و با صادرات کالاهای شان باقی مانده ي کشاورزی و منابع داخلی را به چالش گرفتند. بدین صورت ایران به سوی دگرگونی های خونینی رانده شد، که از نی ریز

سيستم اقتصادي ايران با الگوبرداري سه دهه ي گذشته از سيستم اقتصاد كشورهاي سرمايه داري غربي ، به صورت كم وبيش يكسان، اما با تفاوت هاي خاص خود، در تقويت بازار مالي و گردش نقدينگي در سطح جهاني هماهنگ بوده است.هر چند اين سيستم تلاش كرده كه براي خود استقلال محلي را حفظ كند اما قوانين مشخص حاكم بر سرمايه داري اين تلاش ها را به مسير حاكميت سود كشانده است.

حدود یک قرن است که پیشروان و فعالان طبقۀ کارگر ایران فریاد می زنند : «چارۀ رنجبران وحدت و تشکیلات است». با این همه، این طبقه در قسمت اعظمِ این مدت به طور کامل از هرگونه تشکیلات مستقل محروم بوده است. بی تردید، علت اصلی این محرومیتِ کامل استبداد سیاسیِ لازمۀ نظام سرمایه داری در ایران است، استبدادی که حتی اجازۀ تشکل های باب طبع سرمایه – هرچند مستقل از کارفرما و دولت – را نیز نمی دهد. اما نکته اینجاست که حتی در مقاطعی تاریخی، که به علت اوضاع انقلابی پیچ و مهره های استبداد سیاسی شُل شده است و کارگران توانسته اند این یا آن تشکل را به وجود آورند، بازهم این تشکل ها هیچ کدام سازمان رهایی طبقۀ کارگر از ستم سرمایه به نیروی خودِ این طبقه نبوده است.

فضای دفتر حمل و نقل... را ابری رقیق از دود سیگار و همهمه­ای گنگ، فرا گرفته است. راننده­های کامیون از تریلر تا ده چرخ و تک و خاور، در انتظار نوبت بار گرفتن، زمان زیادی را هدر داده اند. و معمولاً با گفت­گوهای دوستانه اين زمان را پر می­کنند.
در کنار میز واسطه های بار، همواره بگو مگو بر سر رعایت نوبت، در جریان است. سر و صدای استکان های چای که به وسیله شاگرد قهوه­چی بین راننده­ها توزیع می شود و صداي راديو ، موسيقي متن فضاي سالن انتظار را تکمیل كرده است و درکل، قهوه خانه­های پائین شهر را تداعی می کند. جایی که پاتوق و محل کاریابی کارگران ساختمانی است.

دم توانائی كارگران در ایجاد تشكلهای توده ای خود، همانا "از بین رفتن مجراهای ایجاد تشكل‌های كارگری به صورت آزادانه" است و نه چیز دیگری. بنابراین در بین فعالین كارگری اختلاف نظر هست؛ كارگر خودكشی می كند؛ تشكل كارگری ایجاد نشده است؛ "عدم وجود اطلاعات آزاد" و هزار یك مسئله دیگر، همه اینها را برسمیت می شناسم و در عین حال همه اینها را ابتدا محصول سركوب وحشیانه ای می دانم كه جمهوری اسلامی در این سه دهه بر كارگران تحمیل كرده است.