رژیم جمهوری اسلامی با ورود این دو فعال اتحادیه ای آنان را زیر نظر می گیرد و مشخص نیست که آیا این دو با فعالان کارگری تماسی داشته اند یا نه. اگر فرض را بر این بگیرم که اینها جلسه غیر رسمیی هم با معلمان و فعالان کارگری داشته اند نباید و نمی تواند جرم به حساب بیاید. در این صورت دیدار این دو فعال سندیکایی فرانسوی با فعالان کارگری و معلمان، دیداری دوستانه و غیر رسمی و هدف از دیدار هم تبادل تجارب کارگری از هر دو طرف بود. اما چرا رژیم این دیدار را به توطئه ای علیه کلیت نظام جلوه می دهد را باید عدم توان رژیم در سرکوب جنبش کارگری و بطور مشخص سرکوب جنبش فزاینده معلمان یافت. حاکمیت آنقدر در سرکوب معلمان درمانده شده است که مسافرت این زوج فرانسوی را فرصتی برای اتهام زنی و سرکوب معلمان دانست.

حاکمیت از تمامی وسایل سرکوب سفید استفاده می کند تا ادعا کند که نه تنها دیگر در زندان شکنجه جسمی نمی کنیم، بلکه رسیدگی پزشکی می کنیم و مهمتر از اینها حق زندانی را رعایت می کنیم، در حالی که کاملا مشخص است که برایش مهم است تا کسی از زندانی خبر نداشته باشد، زندانی حق ارتباط با کسی را نداشته باشد، از حق داشتن وکیل محروم باشد و وکیلی جرات نکند که جلو بیاید و از زندانی دفاع کند و زندانی هم بپذیرد که تنها است و باید دست از مبارزه بردارد.

موج اعتراضات اجتماعی برای رسیدن به یک زندگی شرافتمندانه سراسر کشور را در نوردیده است، اعتراضات همانند جنگلی است که در آتش می سوزد و آتش نشان از هر طرف که بخواهد خاموش اش کند بر اثر وزش باد آتش به سمت دیگری می رود، جنگل سیاسی حاکمان در حال سوختن است اما امید زحمتکشان و بهایی که می پردازند این است که از این خاکستر ققنوسی در حال پر کشیدن است که جامعه را خواهد ساخت و این ققنوس به کمک تشکلهای سراسری مستقل نیازمند است، تا رشد کند و به بار خواهد نشست.

بیش از دو دهه از سرگیری و گسترش جنبش دمکراتیک، طبقاتی و صنفی معلمان و فرهنگیان کشور در شکل امروزین آن می‌گذرد. جنبشی حق‌طلبانه، آگاهی‌بخش، سازمانگرانه و با توانمندی فزاینده در بسیج گسترده معلمین به شکل تجمعات و اعتصابات، جنبشی پویا و پیگیر با تشکل و رهبرانی مصمم و آگاه، محبوب و آماده جانفشانی و فداکاری که در ادامه می‌تواند امیدهای فراوانی را بر انگیزد و در همبستگی و اتحاد با سایر جنبشهای کارگری و مطالبه‌گرانه زحمتکشان، زنان، بازنشستگان، دانشجویان و....که پیوند عمیق طبقاتی - اجتماعی باهم دارند نقشی راه‌گشا، موثر و بر انگیزاننده‌ای در جنبش دمکراتیک و سیاسی مردم ایران داشته باشد.

ما در یک سال گذشته تجمعات خود را بدون اخذ مجوز از نهادهای دولتی برگزار کرده‌ایم و معلم‌ها هر بار فقط با فراخوان نهادهای صنفی‌شان به خیابان آمده‌اند. به نظر من، این بزرگ‌ترین دستاورد جنبش معلمان در یک سال اخیر بوده چون به هر حال تغییر و تحول نهایی در خیابان رخ خواهد داد و خیابان و میدان نقش مهمی در قدرتمندشدن جامعه‌ی مدنی دارند. به همین علت، یکی از مطالباتی که معلم‌ها در تشکلات صنفی بر آن تأکید می‌کنند، حق آزادی ایجاد تشکل‌ و برگزاری اعتراضات خیابانی است. مطالبه‌ای که فقط محدود به معلمان نیست و کارگران، پرستاران، دانشجویان، بازنشستگان و دیگر اقشار جامعه را هم دربر‌می‌گیرد. به نظر من، این مطالبه بسیار رادیکال است، چون مرکز ثقل حاکمیت استبدادی، تضعیف جامعه‌ی مدنی است‌ و مرکز ثقل قدرتمندشدن جامعه‌ی مدنی هم همین حق تشکل‌یابی است.

اختاپوس نیروهای امنیتی با داشتن پول ، کارتل های موادمخدر ، باندهای قاچاق زنان و کودکان ، سرمایه گذاری در بسیاری از نهادهای اقتصادی ، خرید بانک و پولشویی و حتی برج سازی در کشورهای غربی و داشتن قدرت و عدم جوابگویی به هیچ مرجعی و با خرید آخرین محصولات سرکوب از تکنولوژیهای اطلاعاتی و امنیتی ، جنگی و مخازن فکری پسا جنگ سرد از شرکت های سرمایه داری تا افراد که جز به سود به چیزی دیگر فکر نمی کنند، تا به امروز هر روزنه فعالیتی را با مشکل اساسی روبرو کرده اند و بسیاری را از امید به تغییر بنیادی در عمل ناامید کرده اند.