دیروز ۱۸ مهرماه بخش هایی از کارگران پروژه ای به خیزش عدالت خواهانه مردم با شعار زن زندگی و آزادی پیوستند که بسیار سازنده وبا ارزش است ولی واقعیت گم شده این است که کارگران قرار داد موقت یا پروژه ای زمانی می توانند به حقوق قانونی خود برسند که علاوه بر همگامی با مردم می باید تشکیلات سراسری اتحادیه ای یا سندیکای خود را به وجود بیاورند تا بتوانند در سراسر ایران با یک فراخوان سرمایه داری را وادار کنند بدون اجازه سندیکا نتواند کارگری را بدون دلیل اخراج کند و این تشکل کارگری است که باید نیروی کار به کارفرما تحویل دهد و او قرارداد ببندد وهم او باید میزان حقوق ش را تعین می کند نه سرمایه دار و . . . پیش به سوی تشکیل سراسری سندیکای سراسری کارگران پروژه ای در کنار همراهی با مبارزه ی عدالت خواهانه، آزادی خواهانه زنان جوانان و مردم پویای ایران.

در أصل باید پذیرفت این نیروی سرکوب گر با هیچ نیروی سرکوبگری در تاریخ بشریت قابل مقایسه نیست و به راحتی تغییر نمی کند و می داند که بنیادگرایی و بنیادگراها را در کنار خود دارد. منتهی نیرویی که در مقابل این بنیاد گرایی قد علم کرده اولین أصل اش نابودی بنیادگرایی است که این خودش شامل خواست تغییر بنیادین به سمت جامعه ای است که می توان اقتصاد را در جهت مردم بکار برد. مذهب امر خصوصی است وهمه با هم برابر هستند. این نیرویی که در خیابان است خواهان بازگشت به گذشته نیست و مطمینا حرکت و تغییرش دیکتاتوری و بی عدالتی در منطقه را بهم می زند و تا جایی که جریانات سوسیالیستی ترکیه را نیز به وجد در آورده است، حال لبنان، عراق، افغانستان و سوریه جای خودش .