ستار رحمانی

گزارش کوتاهی از تظاهرات برای افزایش دستمزد ها در لندن

با رشد نابرابری های اجتماعی و نارضایتی از وضعیت موجود، فعالین کارگری نا امید از اتحادیه های کارگری، به فکر راه کارهای دیگری برای مبارزه علیه نظام سرمایه داری هستند. اتحادیه ها اکنون اگرچه در برخی شعبه ها فعالند و به مشکلاتی نظیر تخلف کافرما، تبعیض های جنسی و ملیتی، شرایط کار، ایمنی کار و اجحافات مدیران می پردازند اما سران اتحادیه های کارگری در مقابل سیاست های سراسری دولت ها از جمله افزیش دستمزد ها و غیره در چند دهه اخیر ضعف بسیاری نشان داد ه و عملا بی خاصیت شده اند و شاید به جرات می توان گفت که خود به مانعی در مسیر رشد جنبش کارگری تبدیل شده اند.



اتحادیه آزاد کارگران ایران

مروری بر اعتراضات کارگری ازمرداد ۹۲ تا شهریور ۹۳

اکنون پرچم اعتراضات کارگران برعلیه تهاجم نظام سرمایه داری در ایران به سطح معیشت، شرایط کار، امنیت شغلی، ایمنی محیط کار، عدم پرداخت به موقع دستمزدها، بیمه بازنشستگی و بیکاری، درمان و سطح دستمزد به شدت زیرخط فقر در بسیاری از معادن، کارخانه ها، کارگاه ها، شهرداری ها، بیمارستان ها، آموزش و پرورش، حمل ونقل، خدمات عمومی، ساختمانی و غیره به اهتزاز در آمده و رژیم را در روند خصوصی سازی و تامین نیروی کار ارزان برای جلب توجه سرمایه ها به سرمایه گذاری در ایران به چالش کشیده است.