سال ۱۳۸۷ در حالی برای زنان آغاز شد که جناح اصولگرای حاکم در جمهوری اسلامی ایران برنامه های گسترده ای برای آنچه "تقویت بنیان خانواده" می خواند، در دست اجرا داشت.
همزمان برخورد با "بدحجابی" از سوی نیروی انتظامی در تمام سال گذشته ادامه داشت و فرماندهان این نیرو بارها بر اجرای آن تاکید کردند.

نیروی انتظامی و قوه قضائیه آمار زنان و دخترانی را که در سال ۸۷ به اتهام"بدحجابی" دستگیر شده یا تذکر دریافت کردند، در اختیار رسانه ها قرار نداده، اما اظهارات برخی از فرماندهان این نیرو از ارقام "هزارن نفری" حکایت دارد.

در چنین فرهنگی حضور و فردیت خود را اعلام کردن ، نیاز به تیز هوشی ، درایت و خردمندی دارد و کار چندان آسانی نبوده است که به گمان ویرجینیا ولف " با ارزان ترین و آسان ترین وسیله " زنان توانسته باشند اعلام وجود کنند . در دوره هایی از تاریخ که تعصب مردانه چنان حکمی می کند که: " صدای زن باید چنان ضعیف باشد که کسی او را نشناسد و انگشت در دهان کنند و جواب دهند تا آواز ایشان مانند پیر زنان شود ."( غزالی ) از احساس ، تجربه ، اندیشه و هویت فردی گفتن از خود گذشتگی ، جسارت و شهامتی غیر متعارف می طلبد .

متاسفانه بايد بپذيريم که مخرج مشترک فعلی ما در گرد هم آييمان در وجه غالب يک مخرج مشترک بيولوژيک است. در بهترين حالت البته همه ما خود را ضد مرد سالاری دانسته و با آن مرز داريم.اماچنين مخرج مشترکی هنوز برای ايجاد يک جنبش واقعی زنان نا کافی است.

مایه شگفتی است که خانم عبادی بجای چاپ نظرخود در همان رسانه هایی که در قرق پخش متون حمایتی از ایشان بودند، به ارسال شب نامه ایمیلی به آدرس افراد متوسل شده و در پایان مطلب خود نیز جهت آگاه سازی دختران از حقوق خود و به عنوان پیشنهاد مشخص در مقابل این شرط قانونی؛ از خواننده نوشته میخواهند که آنرا به پنج زن دیگربفرستند

ترکیب امضا گذاران پای بیانیه رنگین کمانی است از حضور شخصیت ها، نامها، و نحله ها. لهذا وزن و حضور نیروی سیاسی نام آشنا موصوف به ملی مذهبی ها (بخش دگراندیش این نیرو) در این بیانیه، از دیگر نیروها شاخص تر می نماید که محتمل است مبین نقش این جریان تاثیرگذار سیاسی، در تدوین بیانیه فوق باشد. مطلب حاضر با چنین فرضیه ای از نقش پررنگ بخش رادیکال ملی مذهبی ها در تدوین بیانیه، و به قصد بررسی و نقد ایشان به نگارش آمده است.

خانم پروفسور دکتر الزه لنز استاد دانشگاه بوخوم آلمان در رشته علوم اجتماعی جديدا کتابی را با نام جنبش نوين زنان در آلمان علنی نموده است که در زير خلاصه ای فشرده از مقدمه اين کتاب برای معرفی ارائه می گردد.

آیا با گذشت ٣٠ سال از حکمرانی ولایت فقیه، «حجاب اجباری» دیگر از مسئله زنان مرفه خارج گشته و تبدیل به مسئله زنان کارگر و زحمتکش گشته است؟ چرا در سالهای ١٣٥٨ - ١٣٥٧ زمانی که گفته میشد چون «حجاب» مسئله زنان بورژوا، غرب زده و عروسکی است و نه مسئله زنان کارگر و زحمتکش، و اهمیت لازم برای پرداختن به آن حس نمیشود، انگ سازشکاری با اسلامیست ها به آنها زده نمی شد؟

در جامعه ایران حجاب همچون نماد سیاسی برای تحکیم قدرت به کار گرفته شده است. یعنی ما در دوره مدرنیزاسیون آمرانه رضا شاهی شاهد آن بودیم که پروژه نوسازی پهلوی چگونه با کشف اجباری حجاب گره خورد که نمادی برای تحکیم اقتدار آن شد. در دوران بعد از انقلاب 1357 نیز حجاب اجباری به نمادی برای تحکیم اقتداراسلام گرایی سیاسی در جامعه بدل شد. بی دلیل نیست که از اولین احکامی که بعد از 22 بهمن با آن روبرو می شویم فرا خواندن زنان به رعایت حجاب و سپس اجباری کردن آن است.

روز ۹ مارس زنان ويا کامپزينا و جنبش کارگران بی زمين، آکسيون های اعتراضی را در سرتاسر برزيل سازماندهی نمودند.
در واقع اين آکسيون های اعتراضی بمناسبت ۸ مارس روز جهانی زن تدارک ديده شده بود. روی سخن اين آکسيون ها مبارزه عليه پشتيبانی دولت برزيل از کنسرن های زراعی چند مليتی در برزيل بود.

مارس امسال برای جنبش زنان ايران سال خاصی بود، ۳۰ سال از تظاهرات عظيم زنانی می گذشت که تنها يک ماه پس از قدرت گيری روحانيون با شجاعت عليه حجاب اجباری، به اعتراض برخاستند. زنانی که به درستی ماهيت و ابعاد خصومت و دشمنی رژيم اسلامی عليه زنان را دريافته بودند و با فرياد "ما انقلاب نکرديم تا به عقب برگرديم" در مقابل اين اهداف زن ستيزانه تازه به قدرت رسيدگان به مبارزه برخاستند و بدين ترتيب جنبش نوين زنان را متولد کردند.

در کمتر جایی از تانزانیا بیماری ایدز مثل منطقه ی کلیمانجارو گسترش پیدا کرده است، اما در دامنه ی کوه گروهی از زنان و مردان امید را در دل مردم می کارند. مأموریت سازمان زنان مبارز علیه ایدز، در منطقه ی کلیمانجارو نجات زندگی است. این زنان و مردان ارزش های حیات را به مبتلایان به ایدز باز می گردانند و هم زمان به دیگران می آموزند که چگونه می توان به بهترین وجه از مبتلا شدن به این بیماری جلوگیری کنند.

*آگاهی جنسيتی تا عميق ترين لايه های جامعه نفوذ کرده است.
*نداشتن استراتژی،چشم اندازو تاکتيک مناسب باعث انفعال و پراکنده کاری زنان چپ می شود. و آنان را دچار روزمره کاری وحرکات عجولانه می سازد.
*معيار آزادی در جامعه، آزادی زن است وبديهی است که نمی توان در جامعه ای که اساس آن بر سلطه و استثمار است،از آزادی هيچ کس صحبت کرد.

هشت مارس امسال همزمان با فعالیت های خیابانی از جمله پخش بروشور و دفترچه های کمپین و استیکر و پوشیدن تی شرت هایی با علامت فمین در تهران و شهرستان ها، اعضای کمپین در شهرها و گروه های خود نیز برنامه هاي مجزایی ترتيب داده بودند . به رغم مشکلات و محدودیت های فضایی که بسیاری از فعالان جنبش های اجتماعی را با محدودیت استفاده از اماکن عمومی - که به عموم شهروندان اختصاص دارد- روبه رو کرده است شاعرانی که این روز را ارج می نهند به دعوت کمیته هنری کمپین مهمان یکی از اعضای کمپین در منزل مسکونی وی بودند. حضورشان دلگرم کننده ما در ادامه مبارزات مسالمت آمیزمان برای ارتقای موقعیت حقوقی زنان بود.

بخشی از تاریخ موسیقی میهنمان، با سرنوشت «برنامه گلها» گره خورده که باغبان بافرهنگ و دلسوزش زنده یاد «داود پیرنیا» (حافظ موسیقی اصیل و ناشر ادبیات ایران)، است. با نوا و صدای اهل موسیقی، مولوی، عطار، حافظ، سعدی، نظامی، خواجوی کرمانی، فخرالدین عراقی، شیدا، عارف، جهانگیر مراد(حسام السلطنه، غلامحسین درویش، محمد علی امیر جاهد، ملک الشعرای بهار، رهی معیری... و دهها فرزانه دیگر راهی خانه های مردم شدند و ندا در دادند: «عشق را آغاز هست، انجام نیست...»

در سال ۱۳۶۰ به دنبال يورش همه جانبه رژيم جمهوری اسلامی به مخالفانش، پوران همچون بسياری ديگر، راه مهاجرت اجباری در پيش گرفت و مقيم پاريس شد و کار جان فرسا دراين شهر و دوری از وطن را بر رفاه خفت بار درسايه ی جانيان حاکم بر ايران ترجيح داد و هرگز از مبارزه انقلابی در راه سوسياليسم وعليه رژيم ايران از پای نايستاد. ما بار ها از زبان وی ستيزه جوئی اش را با دين و روحانيت همچون آندره لئو شنيده بوديم. درهمه حال در انجمن ها و تشکلات دموکراتيک برای برگزاری راهپيمائی اول ماه مه، روز جهانی کارگران، همکاری وهمياری با کميته ضد سنگساروبرگزاری برنامه های ۸ مارس و در انجمن دفاع از زندانيان سياسی و عقيدتی، هميشه حاضر و آماده برای هرگونه کمک بود.

در بزرگداشت روز جهانی زن روز شنبه ۷ مارچ مراسمی از سوی "اتحاد زنان آزاديخواه" در لندن برگزار شد که با استقبال بخشی از ايرانيان مقيم لندن مواجه شد. اين مراسم در سالن کتابخانه ايزلينگتون برگزار شد. داخل سالن با تصاوير مبارزاتی از جنبش زنان و تصاوير زنان انقلابی و رزمنده و همچنين شعار "مرگ بر جمهوری اسلامی“ تزئين شده بود.

متأسفانه جهان هنوز از ابعاد فجیع این فاجعه ی انسانی به درستی آگاه نشده تا آن را به رسمیت بشناسد. اما گوشه هایی از آن را ایرانیان خارج از کشور و مراکز حقوق بشر تلاش نمودند تا به اطلاع مردم جهان برسانند اما این تلاشها همانگونه که می گویی کافی نبوده است . شاید ابزار این اطلاع رسانی ما کهنه بوده و با جهان نوین کمی فاصله داشته و یا گروهای فعال حقوق بشر خیلی متحد عمل نکردند و یا اشکال شاید در جهانی جستجو کنیم که گاها مسایل اقتصادی حرف اول را می زند..

در این برنامه خانم دکتر شهلا عبقری درباره تاریخچه روز جهانی زن در امریکا و ایران صحبت کردند. ایشان هم چنین در مورد قوانین تبعیض آمیز ضد زن در ایران سخن گفتند و توضیح دادند که چگونه جنبش زنان ایران با طرح کمپین یک میلیون امضاء و تلاش در جمع آوری یک میلیون امضاء در راه تغییر این قوانین گام برداشته و تلاش می کنند. خانم دکتر عبقری در سخنانشان به فشارهایی از قبیل دستگیری و زندان که کنشگران جنبش زنان با آن ها روبرو هستند اشاره کردند و از جامعه جهانی زنان یاری خواستند که در راه از بین بردن این فشارها زنان ایران را یاری دهند و زمینه را برای دسترسی به حقوق حقه زنان هموار سازند .

روز يکشنبه ۱۸ اسفند برای اجرای حرکت مشترک زنان چپ انتخاب شد: ساعت ۵ تا ۳۰/۵ غروب همزمان در تهران و کرج. چهار گروه درتهران و دو گروه در کرج. از چهارگروه تهران دوگروه موظف شدند که علاوه بر پخش تراکت به نصب طومار شعارها نيز بپردازند. دو گروه ديگر وظيفه اشان پخش تراکتها بود. طومارها در بالای پل های عابر پياده: يکی بالای پل عابر پياده ی ميدان هفت تير و ديگری بالای يکی از پل های بزرگراه جلال آل احمد نصب شد. تراکت های تهران در ميدان هفت تير، ميدان ولي عصر، پارک دانشجو، ميدان انقلاب، ستارخان، مجتمع تجاری ميلاد نور، ستارخان، گيشا، حکيميه تهرانپارس، شهرک اميد در شرق تهران و در کرج: در منطقه پل آزادگان و سه راه گوهردشت به اشکال مختلف پخش شد

٩٩ سال است که روز هشتم مارس به نام زنان ثبت شده است. در این روز دست آوردها و اهداف تحقق نیافته در عرصۀ زنان برشمرده میشود و دورنماها و نقص ها مورد سنجش و تحلیل قرار می گیرد.
ما با پنج زن ایرانی پژوهنده و فعال حوزۀ زنان به پرس و جو دربارۀ حس خوشبختی نشسته ایم. پرس و جویی که برای اغلب آنان شگفت انگیز به نظر آمد.

ستم جنسی از نظر تاريخی مقدم بر هرگونه ستم ديگر بر زنان است: تمامی زنان صرفا بواسطه ی جنسيتشان مورد تبعيض قرار میگيرند و به همين دليل بايد صفی مستقل تشکيل دهند و برای رفع اين ستم و تبعيض مبارزه کنند. زمينه های بروز اين تبعيض، که ريشه اش در تقسيم کار بر اساس نقش های متفاوت در توليد مثل بوده است، در جوامع طبقاتی و از طريق نهادهايی مانند دولت و خانواده، و ايدئولوژیهای مردسالارانه (به ويژه سنت و مذهب) فراهم شده و در جامعه سرمايهداری با شدت بيشتری تثبيت و نهاديته شده است.

مبارزه برای تامين برابری حقوق زن و مرد در جامعه از اجزاء مختلفی تشکيل میشود و برابری حقوق در خانواده، همچون برابری حقوق در کار، لازمه انکشاف زنان در جامعه است. از اين زاويه هر گام ولو اندک در اين جهت، به نوبه خود قدمی است به جلو. اما جامعه ما هنوز فاصله بسياری با تامين واقعی برابری زن و مرد دارد. دراين راه تلاش و کوشش و مبارزه همچنان ادامه خواهد داشت.

همراهی، همکاری، ائتلاف و همبستگی مغایرتی با پذیرش و احترام به چند صدایی بودن و چندگونگی و کثرت گرایی ندارد. اتحاد، احترام و اعتماد به همدیگر را در عین قبول تفاوت ها و تکثر در جنبش زنان پاس داریم و به رغم همه فشارها و مشکلات، به سلامت و قدرت جنبش تاریخ ساز خود عمق و استحکام و پایداری بخشیم. آینده از آن تساوی جویان، دموکراسی خواهان و عدالت طلبان است و نه چندان دور، که لااقل این آرزوی بلند مدت اما قابل تحقق من است

زنان "فرهنگ مقاومت" را از محدوده فضاهای سنتی آن در تاریخ معاصر ایران: دانشگاه، کارخانه، مسجد خارج ساخته و در مقیاسی به مراتب گسترده تر پراکندند. جنبش برای احقاق حق، به کوچه و خیابان و پارک و منازل، ورزشگاه و محافل و دوره های جوانان و نوجوانان و همچنین فضای مجازی راه یافت و زنان ( و مردان) "عادی" بسیاری را با خود همدل و همراه ساخت. این به هیچ روی دستآورد کمی نیست؛ دستکم، هیچ "جنبش" دیگری در سال های اخیر چنین موفق عمل نکرده.

نام شاعران به ترتیب الفبا:
مانا آقایی، پگاه احمدی، مینا اسدی، روشنک بیگناه، سپیده جدیری، مهری جعفری، ژاله چگنی، روجا چمنکار، آزاده دواچی،
بهاره رضایی، ماندانا زندیان، صبحی سلیمی، معصومه ضیایی، لیلا فرجامی، مهرنوش قربانعلی، آزیتا قهرمان، ساقی قهرمان، روح انگیز کراچی، عاطفه گرگین، رباب محب، شیدا محمدی، ماندانا مشایخی، سهیلا میرزایی، مینو نصرت

»  زن؛ دیرپاترین انقلاب
»  حاشیه‌ بر پیشنهادنامه‌ی خانم عبادی
»  هما روحی (سرلتی) زنی از کرمان، زنی دیگرگون
»  مدرن سازی «تئاتر خانگی» و «حمام زنانه»
»  طنزسياسی!
»  هشت مارسی دیگر
»  ما در کجای جهان ایستاده ایم؟
»  پاهایمان را محکم و استوار روی زمین نگه داریم
»  روز جهانی زن فرخنده باد!
»  ممنوعيت آدمی نسبت به خويشتن و"وابستگی“زنان، کارکرد نگاه "زن ستيز"و"حذف گرا
»  «حبس فعالان زن، حبس جنبش زنان نیست»