سالانه بیش از صد و پنجاه هزار تن کالای پزشکی و مواد اولیه‌ی دارویی به کشور وارد می‌شود. چنین وارداتی چیزی حدود دو و نیم میلیارد دلار ارز نیاز دارد که تأمین آن از سوی سازمان غذا و دارو زمان می‌برد. اما سازمان غذا و دارو به خود این اختیار را می‌دهد که ضمن تخصیص ارز به واردات دارو، در قیمت‌گذاری آن برای بازار داخلی نیز دخالت نماید. با این حساب افزایش قیمت دارو به تمامی به دولت بازمی‌گردد. دولت دانسته و آگاهانه بهای دارو را بالا می‌کشد تا از مسؤولیت‌پذیری خود در این زمینه بپرهیزد. جدای از این شرکت‌های بیمه میزان پوشش خود را از داروهای مورد نیاز مردم، به شدت کاهش داده‌اند. در واقع شکل‌هایی از صرفه‌جویی در هزینه‌های بهداشتی بیماران را به پیش می‌برند. با این همه گرانی دارو برای مردم یک نوع آسیب شمرده می‌شود و نایابی نیز آسیب‌هایی چندین برابر می‌آفریند.

موضوع محصور کردن زمین پارک لاله را از کارکنان پارک پرسیدم. یکی از ایشان اظهار بی‌اطلاعی می‌کرد. گفتم فکر نمی‌کنید بخواهند مسجد بسازند. گفت: بعید نیست. ولی کارمند دیگری می‌گفت: این‌جا می‌خواهند ساختمان اداری بسازند. گفتنی است که پارک لاله ساختمان اداری مناسبی هم دارد و ساخت بنای جدید برای آن دور از ذهن می‌نماید. با این همه موضوع ساخت بنای اداری را خودشان دارند بین مردم تبلیغ می‌کنند. حتا بر خلاف رسم رایج هیچ تابلویی برای ساخت و ساز در محل محصور شده نصب ننموده‌اند.