معمولا بزرگداشت ها در فاصله زمانی یک سال یعنی چرخش زمانی سیصد وشصت پنج روز یکبار صورت می گیرد .بزرگداشت یک فردچیزی جز تجلیل از او ویاد آوری نقش وی چه در زمان خود و چه زمانه بعد خود نیست !
یاد آوری و باز خوانی فرد تجلیل شونده اگر به نگاهی انتقادی ،حقیقت جو،آزادی خواهانه، وحدت بخش، در راستای همگرائی وهمدلی بیشتر مخاطبان این بزرگداشت منجر نگردد!چیزی جز یک نمایش و فیل هوا کردن دل بهم زن که بیشتر از فصل وجدائی می گویدتا از وصل و همدلی چیز دیگری نیست!
بزرگداشتی که اگر جز این باشد! به فتوای حافظ نمرده باید بر او نماز خواند.
چرا که نخست موعظه پیر صحبت "عشق " است. عشقی که در بزرگداشت ها نمود آن باید فرو کاستن از منیت های فردی ،گروهی وتلاش برای ایجاد فضائی محبت آمیز وانسانی باشد که جز سخن از حقیقت و پایداری به آن وعشق ورزیدن به این حقیقت که در راستای منافع انسان است نباشد.
جز سخن عشق در آن گفته نشود .سخن عشق در یک جمع آزادی خواه چیزی جزصلای حقیقت جوئی ،وحدت طلبی و تلاش در راستای یافتن راهی برای همدلی بیشتر با کسانی که آنها نیز عاشقان آزادی وعدالت هستند نیست .
نمود عشق و پایبندی به فردی که برای او بزرگداشت می گیریم همانا ندیدن خود وانعکاس خویش در سیمای دیگر مبارزان است .اگر فردی که در بزرگداشت او سخن می گوئیم فاقد چنین پیام ،چنین صفات آزادی خواهانه و وحدت طلبی باشد! چه جای بزرگداشتی بر اوست ؟
اما دریغا که امروز هر بزرگداشتی این چنینی، هر عمل سیاسی قبل از آن که منافع عمومی یک جنبش آزادی خواهانه را مدنظر داشته باشد! در بستری از عصبیت ،خودخواهی، گروه گرائی، و تفرقه حرکت می کند!
نه تنها هیچ نقدی را بر خود نمی پسندد. بلکه نقد های نسبتا درست خود از گذشته را نیز در راستای گروه گرائی خویش،ب کنار می نهد! تا بحساب خود بار دیگر در سیمای مبارزان نستوهی که پرچم سرخ گذشتگان خود را بردوش می کشند، ظاهر گردیده تا از استقلال سازمانی که قرار بر ادغام آن در یک حزب فراگیر چپ بود، دفاع نماید.
از حل شدن سازمانش در یک جریان غیر انقلابی سازش کار که هویت مستقل چپ و صف مستقل آن را زیر سوال برده است جلو گیری نماید .جریانی که تمامی افراد آن نیز ریشه در این جمع داشته و جزئی از پیگر آن بوده اند .
البته این در سازمانی که روزی من با تمامی وجود به آن عشق می ورزیدم وتا چندی قبل حمید اشرف الگوی تمام نمائی از یک مبارز سیاسی آزادیخواه برای من بودچیز عجیبی نیست .
گروه بازی ،یار گیری ،چشم بستن بر حقایق ،نقد کردن های بی ریشه و بازگشت مجدد به همان شیوه وطریق نقد شده و پوشیدن مجدد لباس رزم وبستن شمشیر کنار نهاده شده بر کمر و رفتن در سایه رهبران اولیه سازمان ،بخوان رهبر بعدی از ویژگی های این گروه متاسفانه سکت شده و پیر گشته که خود نیز از جمله آنان هستم امر تازه ای نیست.
خود محوری، تصور آگاهی بر حقیقت مطلق ،مجاز بودن بر هر عمل سیاسی، رفتاری نه چندان منطبق بر موازین اخلاقی برای پیشبرد اهداف خود! ارثیه ای است که جریان چپ ایران از نخستین روز تاسیس چه در سیمای حزب توده ،چه فدائیان اقلیت، اکثریت، چه حزب چپ بدرجاتی معین از آن نصیب برده اند .ارثیه ای که گاه نقدش می کنند، پسش می زنند. زمانی دیگر آن نقد فراموش کرده باز دو دستی بر همان نگاه و شیوه می چسبند و پیشش می‌کشند.
روزی آقای فرخ نگهدار در نقد حمید اشرف درسال نود شش در مصاحبه با رادیو فردا
می گوید:
"قوت و ضعفی که ما در جنبش چریکی شاهدش هستیم، فشرده شده در عمل و کردار حمید اشرف که هم جنبه های خشونتگرایانه در آن میبینیم و هم جنبه های قهرمانانه. عمل چریکی در ذات خود یک عمل متناقض است که هم ترویج خشونت میکند و هم ترویج شجاعت، از خود گذشتگی، ایثار و فداکاری در راه مردم، در راه آرمان و در راه سازمان و چون به افراط فداکاری میکند، به خودش حق میدهد دست به خشونت هایی بزند که از نظر یک روح دموکراتیک و انسانی یا محکوم است و یا باید کنار گذاشته شده و از آن امتناع نمود." فرخ نگهدار در مصاحبه بافهیمه خضر حیدری یازده خرداد نود شش رادیو فردا.
امتناع از روح غیر دموکراتیک و خشنی که بیشتر از چند سال نمی پاید و بار دیگر در یک بازی سیاسی و جمع آوری لشگر برای تداوم این بازی! حضور حمید اشرف و بزرگداشت او در سیمای شجاعت ،از خود گذشتگی و ایثار لازم می افتد بدون اشاره به قسمت دوم مصاحبه فرخ ومحکوم کردن عمل کرد خشن و غیر دموکراتیک احمید اشرف " آموزش و پیام ما پیرمردان هفتاد ساله پیر گشته در مبارزه سیاسی برای نسل جوان امروز! واقعا دردناک است، همین وبس!
" ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو" مولانا
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
