در جوادیه ترجیح می‌دادم به یک مدرسه کُرد زبان بروم به جای اینکه زبانم را مخفی کنم. در بیست سالگی هنگامی که برای اولین بار یک کتابِ شعر کردی در دست گرفتم انتظار داشتم که منفجر شود! بازش کردم ولی نمی‌توانستم بخوانمش! می‌بایست مانند نوسوادان حروف را یکی یکی به هم بچسبانم تا واژه را پیدا کنم. درک شعر و زیبایی نهانی اش و غیره جای خود دارد.

جنبش سبز با رهبران فعلی اش حالا حالا ها کار دارد تا ناف خود را کاملاً از «جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد» ببرد. پس هنوز زمان تقسیم غنایم!! نرسیده است که شما از حالا سهم شیر را برای خودتان می خواهید. دورانی که مرکز ( بخوان تهران) برای آذربایجان (و ملیت های غیر فارس) تعیین تکلیف می کرد، در حال به سر آمدن است. مدرن بودن، تهمت زدن و کف بر دهان آوردن نیست. اگر واقعاً مدرن و دمکرات هستید، پس تکثر را نه در حرف، بلکه در عمل بپذیرید.

دکتر رضا مریدی، نماینده ی ایرانی تبار مجلس انتاریو، روز 28 می 2009 با ارائه ی طرحی به مجلس انتاریو، خواستار به رسمیت شناختن 21 فوریه به عنوان روز جهانی زبان مادری در انتاریو شد. این طرح با موافقت اعضای پارلمان از سه حزب لیبرال، محافظه کار و دموکرات جدید تصویب شد و روز 21 فوریه به عنوان روز جهانی زبان مادری در استان انتاریو به رسمیت شناخته شد.

آیا فقط رژیمی که در قالب پادشاهی در یک مملکت حکومت می کند، پیرو افکار سلطنت طلبی است؟ یاهر رژیمی که گرایش به ظلم و ستم نسبت به شهروندان سرزمین تحت حاکمیت خود نشان دهد، اگر هم جمهوری باشد، از افکار سلطنت طلبی افراطی پیروری می کند؟ برای پاسخ باید کمی به عقب برگردیم. به نظرم افکار سلطنت طلبی بخشی از یک ایدئولوژی بسیار کهنه است و سابقه ای به درازای تاریخ بشر دارد.

وقتی ما از زبان مادری سخن می گوئیم ، در واقع در جغرافیای ملت های جهان ، از جایگاه مشخص یک ملت نیز سخن گفته ایم. حتی قبل از اینکه ملت هایی در جها ن بوجود آیند ، زبان برجسته ترین عامل تمایز گروه های بزرگ همگون بوده است. یونانیان باستان ، به غیر یونانی ، بربر می گفتند ، رومیان ، بجز خود و یونانیان را فروتر و بی فرهنگ می دانستند ، نورمن ها ، به زبان آنگلیسی ها با نظر تحقیر می نگریستند .آنها زبان انگلیسی را زبانی خام و ناهنجار و زبانی فاقد فرهنگ می شمردند و چینیان قدیم ، غیر چینی ها را در ردیف حیوانات و جانوران بشمار می آوردند ، که باید خود را از آنان ، و باحتمال پشت دیوار چین جدا نگهمیداشتند. و در تمامی این موارد ، زبان اولین خط این تفاوت ها را می کشید.

تنها توجیهی که برای این سیاست دو پهلوی توام با سکوت در مواقع عمل میتوان آورد این است که این جنبش هنوز اسیر در چنگال سیاستهای افراطّیون ملّی می باشد که برای آنها دموکراسی و حقوق بشر در مرحله گذر از نظام سیاسی ولایی نظامی اهمیّت آنچنانی ندارد. این دوستان ما هنوز قادر نبوده اند که خود را از تارهای عنکبوتی کسانی که حقوق بشر را نه یک پدیده جهانشمول، بلکه به یک پدیده ملّی در چهارچوبه ملّیتها تبدیل کرده اند، آزاد بکنند.

تعصب کور یک خطر جدی برای مبارزات حق طلبانه خلق کرد
در قسمت اول این نوشته مقوله ی پدیده تعصب کور به عنوان یک مرض اجتماعی با مضرات آن تا حدودی تشریح گردید و خطوطی ضروری در رابطه با مبارزه علیه این در واقع اپیدمی یا بیماری کهنه بطور عام ترسیم شد. در اینجا و در همین رابطه مایلم روی سخن را با نگرانی و اخطار خطر به خود و هم ملیتها و هموطنان بر گردانم که با احتیاط بیشتر از دام گسترده دشمنان پرهیز کنیم و همچنین از خطر احتمالی و فراگیر تعصب یا فناتیزم هم خود و هم فرزندان را بر حدر داریم.

ما امضا کنندگان این بیانیه به عنوان بخشی از روشنفکران ترکمن ضمن حمایت خود از جنبش موسوم به سبز ایران، بر انجام خواسته های حداقل وفوری خود نظیرآزادی زندانیان سیاسی، رعایت مبانی حقوق بشر، آزادی مطبوعات و رسانه ها، آزادی ایجاد تشکلها و احزاب، لغو مجازات اعدام، الغای سیاست امنیتی در ترکمن صحرا، اجرای بلادرنگ تحصیل و تدریس به زبان مادری برای کلیه اقوام و ملیت های کشور، آزادی پوشش زنان و دختران ترکمن در مراکز آموزشی و اداره جات، رفع اجحافات و اعمال تبعیضات بر اهل سنت و تأمین برابر حقوقی کلیه ادیان و مذاهب کشور، سپردن مسئولیت به افراد بومی متخصص و گسترش نقش آنان در اداره امور منطقه و تأسیس رادیو و تلویزیون محلی بزبان ترکمنی تاکید می کنیم.

گفته می شود دردیاری که تعصب حاکم مطلق است، استدلال و منطق را به پشیزی نمی خرند، شاید شنیدن همین کلمه تعصب، باجوی که امروزه بر جهان حاکم است یعنی جو مسموم افراطی گرائی خشک ملی و مذهبی، خود محرک کنجکاوی بیشتری برای توجه به محتوای عرایضم بشود و شاید هرکدام ازماها نیز به نحوی از انحاء زیانهائی ازبرخوردهای تعصب آمیز دیده ایم که این خود مارا در شناخت بیشتر این پدیده تشویق می نماید.